Ο Τσοπερ

Πάνε κάποια χρόνια πριν που καθόμουν μαζί με τα κορίτσια στο κιόσκι της άυλης μας. Ήταν δεν θα ‘ταν τέλη Μάη, αρχές Ιούνη. Ο καιρός συννεφιασμένος αλλά γλυκός κι ζεστός. Μέσα από την αλέα ξεθαρρεμένο απ´ την άγνωστη για εμάς ησυχία πετάχθηκε ένα κατάμαυρο γατάκι. Με μια απίθανη χάρη έκανε τούμπες αριστερά δεξιά σ´ ένα τρελό παιχνίδι με κάποιο αόρατο εχθρό. Από μια σύμπτωση της στιγμής βρέθηκε μέσα σε μια δέσμη ακτίνων του ηλίου, από εκείνες που ξέφευγαν από τα σύννεφα. Αυτοστιγμής άρχισε μια σειρά από απίστευτα χαριτωμένες κινήσεις στήνοντας ένα χορευτικό, με ένα σχεδόν πάλινδρο ρυθμό, σαν να προσευχόταν μέσα κι με τις ακτίνες του ηλίου.

Η χάρη και το δέος μαζί σε μια πρωτόγνωρη μυσταγωγία του ζωντανού με τις ανώτερες δυνάμεις του σύμπαντος, που σχεδόν θα έλεγε κανείς ότι είχε αφεθεί στο χάδι τους. Ένιωσα να τεντώνονται μέσα μου τ´ αόρατα νήματα που φτάνουν μέχρι τα ουράνια κι που μας συγκρατούν ενωμένους με τον παγκόσμιο ρυθμό. Ο χρόνος έπαψε να μέτρα κανονικά, έγινε αργός. Απέμεινα αποσβολωμένος να τον κοιτώ. Παρόν το γατάκι, εγώ κι νομίζω ο Θεός. Απότομα κρύφτηκαν οι ακτίνες του ηλίου, σταμάτησε ο γάτος τον χορό κι με θαρρετά βήματα μας πλησίασε, ανάλαφρος, ξαλαφρωμένος θα έλεγα. Ήταν σε μια ηλικία που η κίνηση του αυτή θα έπρεπε να του ήταν αφύσικη κανονικά.

Έκατσε στην αρχή σιμά σ´ εμάς κι όσο περνούσε η ώρα ανάμεσα μας. Ήταν θερμός, με ‘κείνη την θερμή που σου χαρίζει η θαλπωρή κι οι θωπείες των χεριών κι ας μην τον είχε αγγίζει κανένα χέρι. Το χαϊδέψαμε όλοι μας.

Παίξαμε μαζί του κι λίγο αργότερα τον αφήσαμε κι φύγαμε. Τις μέρες που ακολούθησαν το γατάκι όποτε μας έβλεπε ερχόταν κοντά μας για να του δώσουμε τα χάδια μας κι να μας προσφέρει τα δικά του. Ομόφωνα αποφασίσαμε να τον κρατήσου με κι το ερώτημα τι όνομα να του δώσουμε ξεπρόβαλλε λογικά. Τυχαία εκείνη την στιγμή περνούσε μια μηχανή τύπου τσόπερ όποτε είπα στα κορίτσια: Ας τον ονομάσουμε έτσι Τσόπερ. Εκείνα ενθουσιάστηκαν. Έτσι ο Τσόπερ έγινε η μόνιμη συντροφιά μας στον κήπο.

Είναι αλήθεια ότι ποτέ του δεν γκρίνιαζε για να τον ταΐσουμε. Ποτέ του δεν ζητιάνευε για να μπει στο σπίτι. Πάντα ήταν κύριος κι ακολουθούσε την ίδια πορεία, άλλοτε με γοργά βήματα κι άλλοτε ελαφρώς βαριεστημένος ερχόταν κοντά μας χαρίζοντας μας την ζωντάνια του, τα χάδια του κι εμείς να μοιραστούμε τα δικά μας μαζί του. Λες κι μόνο αυτό χρειαζόταν. Χώνονταν ανάμεσα μας, έβαζε το κεφάλι του κάτω από τα χέρια μας κι χαϊδευόταν όταν εμείς δεν το κάναμε. Να μας γρατζουνίσει ή να μας δαγκώσει του ήταν αδιανόητο. Μόνο έδινε κι έπαιρνε αγάπη, από εκείνη την άδολη, την αγνή αγάπη που μόνο ένα ζωντανό κι ο Θεός μπορούν να μοιράσουν. Πάντα το ίδιο ιλαρός κι θερμός μας πρόσφερε απλόχερα μια ηρεμία πρωτόγνωρη.

Ερχόταν στιγμές που πίστευα ότι τελικά αυτός μας είχε υιοθετήσει κι έχει εμείς. Αυθάδης με εκείνη την αυθάδεια που χαρίζει η τόλμη κι με άνεση που προσδίδει η γνώση του ποιος και τι είναι ο Τσόπερ είχε μια απαράμιλλη στους τρόπους ευγένεια κι ακόμα πιο ευγενικό χαρακτήρα. Αυτός ήταν ο Τσόπερ, ένας ιδιότυπος δάσκαλος, με μια λαλιά διαφορετική απ´ την δίκη μας αλλά τόσο πλούσια στην επικοινωνία της, τόσο εύγλωττη στους τρόπους της. Ένα ζωντανό γεμάτο με την χάρη του Θεού.

Πριν βγει το καλοκαίρι ο Τσόπερ χάθηκε για καμία βδομάδα. Τον αναζητούσαμε καθημερινά αλλά αυτός πεισματικά ήταν απών. Σκεφτήκαμε, λυπημένα αλήθεια, ότι είχε πάει σ´ άλλους ανθρώπους να μοιραστεί μαζί τους αυτό που κουβαλούσε μαζί του, μέσα του κι η σκέψη αυτή απάλυνε τη λύπη μας. Δυστυχώς είχαμε κάνει λάθος. Δεν πέρασαν δυο τρεις μέρες κι τον βρήκαμε νεκρό, εκεί στο πρώτο σημείο απ´ όπου είχε εμφανιστεί, δηλητηριασμένος από τη κακία κάποιων που αδυνατούσαν να κατανοήσουν τι ήθελε να προσφέρει σε αυτούς του «ανθρώπους». Τον θάψαμε κάτω από την κεράσια!

Ποτέ δεν μας υιοθέτησε κάποιο άλλο ζωντανό κι μου απέμεινε εκείνη η απορία της πρώτης μας συνάντησης τι και ποιος ώθησε τον Τσόπερ να έρθει κοντά πέρα κι πάνω από την ίδια του την φύση;

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.