Ο Παππούς μου ήταν ζαχαροπλάστης...

…κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε αυτόν άλλωστε – και την γιαγιά – οφείλεται η αδιάψευστη μέχρι στιγμής πεποίθησή μου ότι τα ωραιότερα γλυκά τα φτιάχνουν οι άνθρωποι που έχουν «γλύκα» στην καρδιά και την ψυχή τους και την μοιράζουν δίχως όριο.

Υπό την έννοια αυτή λοιπόν, και κυριολεκτικά ωστόσο, τα γλυκά του παππού Θανάση από την Ξυλαγανή ήταν ονομαστά, ειδικά τα τουλουμπάκια και οι καριόκες του, σε σημείο που μέχρι και σήμερα μου μιλούν γι’ αυτά όσοι έτυχε να τα δοκιμάσουν.

Ο παππούς μου ήταν ζαχαροπλάστης. Δεν τον ρώτησα ποτέ, αλλά νομίζω ότι επέλεξε τελικά το επάγγελμα αυτό για να «ισορροπήσει» την πλήρη απουσία «γλύκας» στην ζωή του από τα πρώτα του κιόλας χρόνια. Η ορφάνια και η φτώχεια ήταν μόνο δύο δεδομένα που χαρακτήρισαν τα πρώτα χρόνια της ζωής του.

Έχει ίσως λοιπόν μεγαλύτερη σημασία, τουλάχιστον για εμένα, το γεγονός ότι όση γλύκα στερήθηκε όντας παιδί, με σκληρό αγώνα, αμέτρητες ώρες δουλειάς και σκαλοπατιών από το εργαστήρι στο μαγαζί και πάλι πίσω, στο χωράφι και πάλι πίσω, την έδωσε ο ίδιος στην ζωή του, δημιουργώντας μια υπέροχη οικογένεια και ένα γεμάτο σπιτικό, που πρόλαβε φέτος να δει και το πρώτο δισέγγονό του.

Ο παππούς μου δεν μου παρέδωσε συνταγές. Όποτε τον ρωτούσα έχοντας «κληρονομήσει» εν μέρη την αγάπη του για την ζαχαροπλαστική, εν αντιθέσει με την πλειοψηφία των συναδέλφων του, μου έλεγε ότι το μυστικό για την επιτυχία του γλυκού, είναι η ποσότητα «με το μάτι» και το νοιάξιμο.

Μου παρέδωσε όμως ένα εργαστήρι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μέσα στο οποίο μου έμαθε να δημιουργώ και να ζω υπό το παράδειγμά του… ταπεινά, δίκαια και με καλοσύνη ακόμα και προς όσους του φέρθηκαν … ας πούμε διαφορετικά.

Και «υλικά» μοναδικά που δεν χαλάν στον χρόνο, όπως η σχέση του με την αδερφή του, την θεία Αναστασία, σαν άλλα δίδυμα (βλέπετε Θάνο και εμένα), την αδιάκοπη αγάπη και πίστη του στην «κυρά του» που έφυγε 24 και πλέον χρόνια πριν, την περηφάνεια και την αστείρευτή στήριξή του προς τα παιδιά του, τις νύφες, τους γαμπρούς και τα εγγόνια του.

Με το σημερινό «φευγιό» του λοιπόν τον ευγνωμονώ και για τα «υλικά» και για την ανυπαρξία βιβλίου συνταγών. Γιατί κάποιες «συνταγές» τελικά, όπως η δική του, ακόμα και αν πετύχεις όλες τις ποσότητες και όλα τα υλικά επακριβώς, παραμένουν μοναδικές και μη ικανές για αντιγραφή και επανάληψη. Μοναδικές και αυθεντικές όπως ο ίδιος.