Ο ντουνιας-«σουπα» δεν καταπινεται…

Η επίμονη μαγείρισσα… Κρεατοσφαιρίδια μετά ορύζης αναμεμιγμένα, σούπα! Παντζάρια με μπόλικον σκόρδον και όξος δυνατόν…
 
Μαγειρεύω εις την καθαρεύουσαν κι έχω και μια ιστοριούλα εις την δημοτικήν. Είχα μια θεια, Αιγυπτιώτισσα, από το 1925 και μετά στο Κάϊρο. Γύρισε πίσω με τον Πυγμαλίωνά της, από την Κομοτηνή, το 1964. Εμεινε στην Αθήνα σ΄ένα υπόγειο, εκείνος πέθανε το 1967, έμεινε μόνη κι έρμη σε δυο δωμάτια φορτωμένα με την οικοσκευή, τ' απλάδια, τα σεντέφια και τα μαλάματα της αραπιάς. Μαγείρευε θεσπέσια κι εγώ την έβαζα κάτω και μου έλεγε τις συνταγές.
 
Μια μέρα μου είπε ένα παραμύθι για γιουβαρλάκια. «Εμαγείρεψα κι εγώ μια φορά γιουβαρλάκια… Τα ζύμωσα και τα 'βαλα να βράσουν σε μπόλικο ζουμί με καρότα και κρεμμύδια. Εκείνα όμως έγιναν σούπα! Είπα στον Πυγμαλίωνα: “Τι να τα κάνω τώρα, να τα πετάξω ή να τα φάμε;” Τα φάγαμε τελικά, ήταν μια πολύ νόστιμη σούπα».
 
Σαν και τον ντουνιά ένα πράμα… Με μια διαφορά. Η σούπα της θείτσας ήταν νοστιμότατη και θεραπευτική. Ο ντουνιάς, όμως «σούπα» δεν καταπίνεται…
 
Ας σκορδοφάγωμεν λοιπόν, να γίνουμε …πολεμικώτατοι, κι ας μην φιληθώμεν όσο βαστά η σκορδίλα στα σπλάχνα μας… Οι πολεμιστές, άλλωστε, δεν έχουν καιρό για φιλιά!
 
Καλή μας όρεξη κι ας μη χωνεύεται η πλάση…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.