Ο μουφτης χωρις «ποιμνιο» και ο ξεχασμενος «τροπος» μας

Λόγος προς τους απανταχού «Θρακολόγους*»

Ιστορική φωτογραφία από την απελευθέρωση της Βέροιας. Πολίτες και ιερείς υποδέχονται στην πλατεία Ωρολογίου -για όσους γνωρίζουν τη Βέροια- τους αντάρτες που ελευθέρωσαν την πόλη από τους Γερμανούς. Το ημερολόγιο έδειχνε 27 Οκτωβρίου 1944… Μία κοπέλα δίνει μια ανθοδέσμη στον αντάρτη και αυτός χαμογελά… Μέχρι εδώ όλα είναι σύμφωνα με την τάξη των ειωθότων.
 
Το πράγμα περιπλέκεται όταν κοιτάξει κανείς στο σημείο που είναι συγκεντρωμένοι οι ιερείς. Στην πίσω σειρά διακρίνεται ένας μουφτής. Άγνωστο, για το γνωσιακό μου φορτίο, πώς βρέθηκε εκεί και σε ποιους προσέφερε τις υπηρεσίες του, αφού ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Βέροιας ακολούθησε την τύχη των υπόλοιπων μουσουλμανικών πληθυσμών συμφώνως με τη “Σύμβαση περί ανταλλαγής Ελληνικών και Τουρκικών Πληθυσμών” του 1923 που υπογράφηκε στη Λωζάνη. Το πιθανότερο είναι να ήταν ένας μουφτής που δεν είχε πιστούς να προσφέρει τις υπηρεσίες του, ωστόσο αυτό σε τίποτα δεν τον απέτρεψε από το να συμμετέχει στη “χαρά” της πόλης, όπως και δεν απέτρεψε τους Βεροιώτες να τον συγκαταλέξουν στους αψιδοσκεπείς του τιμητικού αγήματος…
 
Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή; Όχι βέβαια εις ένδειξην κάποιου τοπικού κομπασμού σε επίπεδο αποδοχής της διαφορετικότητας –που δυστυχώς και σε όλη την Ελλάδα αλλά ακόμη και στη Θράκη, που μόνο για «διαφημιστικούς» λόγους πλασάρεται ως πολυπολιτισμική κοινωνία, είναι ζητούμενο. Και στη Βέροια άλλωστε η εκεί Μητρόπολη με αφορμή την ολοκλήρωση της αποκατάστασης του παλαιού μητροπολιτικού ναού κατηγορήθηκε για προσπάθεια «αποσιώπησης» της ιστορίας, αποκρύπτοντας σε σχετικό προεξαγγελτικό φυλλάδιο με την “τέχνη” του Photoshop ό,τι απέμεινε από τον πύργο του μιναρέ που υπήρχε στο ναό, έχοντας μετατραπεί κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας σε τζαμί.
 
Οι εν λόγω γραμμές είναι κυρίως για τη συνειδητοποίηση ότι πάντα κάτι σε ανύποπτο χρόνο θα «ξεφυτρώνει», κάτι που θα ανατρέπει τις ιστορικές μας βεβαιότητες, που θα “μουτζουρώνει” τα αφηγήματα περί εθνικών ταυτοτήτων, πόσο μάλλον όταν αυτές χρησιμοποιούνται -ιλλαρώς κατ΄ελάχιστον- προς απόδειξη μιας κάποιας «ανωτερότητας». “Η Ελλάδα πάντα ήταν ένας τρόπος κι όχι ένας τόπος βίου” ισχυρίζεται ο Γιανναράς και μάλλον έχει δίκαιο. Αυτός ο “τρόπος” είναι που κρύβεται στη φωτογραφία και σήμερα τον ξεχνάμε. Εξ ου και τα “πύρινα” μανιχαϊστικά σύνδρομα εθνικιστικών καταβολών και βλέψεων ένθεν κακείθεν στη Θράκη πάνω από το φέρετρο ενός ακόμη «για το τίποτα» χαμένου νέου και για τους απανταχού «Θρακολόγους» που καταφέρνουν και στις μέρες μας να βγάζουν ακάθεκτοι το «ψωμάκι» τους σπέρνοντας τεχνηέντως τη μισαλλοδοξία…
 
Είναι τυχαίο άλλωστε πως η Θράκη παίζει «δυνατά» πανελλαδικά σε δύο μόνον περιπτώσεις; Είτε για να εκφραστούν οι «ανησυχίες» και οι νέες σημαντικές «εξελίξεις» στην ευαίσθητη αυτή περιοχή της Ελλάδας, είτε για τις εξαγγελίες περί προοπτικών ανάπτυξης της που μόνο εξαγγελίες μένουν… Όσο όμως οι τοπικές κοινωνίες της Θράκης δεν επιλέγουν «εκ των έσω» να εκφράσουν το δικό τους «συναμφότερο» χωρίς φόβο και πάθος, τόσο οι απανταχού Θρακολόγοι θα συνεχίζουν να πλουτίζουν τον δημόσιο λόγο μας…
 
*Θρακολόγος: Ο ειδικός επί της Θράκης. Απαραίτητο προσόν για την απονομή του τίτλου η ουδεμία επαφή και σχέση με τη Θράκη. Απαραίτητη η άριστη γνώση χρήσης κινδυνολογικών σεναρίων.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.