Ο μετασχηματισμος της ΕΕ και ο ρολος των προσφυγων

Όσοι εξορμούν στη Σουηδία για να λυντσάρουν πρόσφυγες και μετανάστες στο σιδηροδρομικό σταθμό της Στοκχόλμης, όσοι νεοναζιστές στη Γερμανία επιτίθενται εναντίον προσφυγικών καταυλισμών ή πολιτικοί, όπως η επικεφαλής του κόμματος«Εναλλακτική για τη Γερμανία», απαιτούν ακόμη και δια των όπλων να αποτρέπεται η είσοδος των προσφύγων, ή όσα κράτη νομιμοποιούν την κλοπή των τιμαλφών των προσφύγων όπως η Δανία και η Ελβετία και άλλα της θεωρούμενης πολιτισμένης βόρειας Ευρώπης απαγορεύουν την είσοδό τους ή παροτρύνουν βαλκανικά κράτη να οικοδομούν φράχτες, όλοι αυτοί λοιπόν μαζί με όσες κοινωνίες υποκρίνονται δεν έχουν διδαχθεί τίποτα από την ευρωπαϊκή ιστορία ή οι ηγεσίες τους παραβλέπουν τα διδάγματά της, προκρίνοντας την πολιτική τους επιβίωση έναντι των αδιεξόδων των χωρών τους και της Ευρώπης.
 
Ποιο είναι το δίδαγμα της ευρωπαϊκής ιστορίας που παραβλέπεται ή δεν ομολογείται; Ότι οι παραγωγικές τάξεις των χωρών της Ευρώπης ποτέ δεν συντηρούσαν οι ίδιες με την εργασία τους το βιοτικό τους επίπεδο αλλά αυτό επί αιώνες επιτυγχάνονταν με την αποικιοκρατία, με τις άνισες ανταλλαγές με την περιφέρεια, με τον Τρίτο Κόσμο. Όμως η Belle poque έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί,όπως και οι τρεις «χρυσές δεκαετίες» μετά τον Β’ Παγκόσμιο που όφειλαν την ευημερία τους στη «δημιουργική καταστροφή» του προηγηθέντος πολέμου, όπως παρήλθε και ο Ψυχρός Πόλεμος που είχε αναδείξει τη Δυτική Ευρώπη σε ανάχωμα έναντι της ΕΣΣΔ. Η Ευρώπη δεν θα ανακαλύψει για δεύτερη φορά την Αμερική με τον τεράστιο πλούτο της, ώστε να ανακάμψει. Ούτε μπορεί πλέον να καθορίσει τον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, έτσι ώστε η Αφρική με τη μάστιγα του δουλεμπορίου να δίνει φθηνή εργατική δύναμη, τους δούλους, η Αμερική – χάρη στη δουλειά των δούλων από την Αφρική – τις φθηνές πρώτες ύλες και τα φθηνά αγροτικά προϊόντα στην Ευρώπη, και η Ευρώπη τα προϊόντα της μεταποίησης και αργότερα της εκμηχανισμένης βιομηχανικής παραγωγής, στην παγκόσμια αγορά. Και ταυτόχρονα, να λυμαίνεται μόνη της μέσα από την αποικιοκρατία τον πλούτο των χωρών της Ασίας.
 
Δεν λένε οι ευρωπαίοι ηγέτες την αλήθεια στους λαούς τους ότι πάντα δηλαδή σχεδόν ολόκληρος ο κόσμος δούλευε σε άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες για τα συμφέροντα της Ευρώπης πάνω στα οποία οικοδομούσε το βιοτικό επίπεδο των λαών της. Όμως η εποχή του δουλεμπορίου που απογύμνωσε πληθυσμιακά και ισοπέδωσε παραγωγικά την Αφρική έχει παρέλθει προ πολλού ενώ μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους και ιδιαίτερα μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο έλεγχος των αγορών των αποικιών των ευρωπαϊκών κρατών πέρασε βαθμιαία στις ΗΠΑ εκτοπίζοντας το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Αργότερα ξεπήδησαν από τον αποικιοκρατούμενο χώρο αυτοδύναμες οικονομικές δυνάμεις όπωςη Κίνα και γενικότερα η ομάδα των BRICS καθώς και οι επονομαζόμενες «τίγρεις» της Ν.Α. Ασίας, περιορίζοντας στο ελάχιστο την οικονομική εμβέλεια της Ευρώπης στην καπιταλιστική περιφέρεια. Εδώ θα πρέπει να αναζητηθούν οι αιτίες της οικονομικής ύφεσης της Ευρώπης, η οποία θα επιδεινώνεται όσο η Ευρώπη θα εκτοπίζεται από τις διεθνείς αγορές και θα απαξιώνεται παραγωγικά.
 
Γι’ αυτό, επιδίωξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα της Γερμανίας μετά την επανένωσή της, είναι να συμπεριληφθεί εντός των ορίων της ΕΕ το όλον του παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή να συνυπάρχουν τόσο η μητρόπολη όσο και οι «νέες αποικίες». Πρώτον, με τις συνεχείς διευρύνσεις της Ε.Ε., ουσιαστικά χωρίς κριτήρια σε σημείο ώστε να επίκειται ακόμη και η ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων, και δεύτερον με τις προσφυγικές και τις μεταναστευτικές ροές. Έτσι ώστε να διαμορφωθεί βαθμιαία μία εδαφικά ενιαία, πολυεθνική οντότητα στα όρια της οποίας θα συνυπάρχουν η καπιταλιστική μητρόπολη των ισχυρών κρατών με την περιφέρεια των αδύναμων ευρωπαϊκών κρατών. Όπου τα αδύναμα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα εξασφαλίζουν φθηνές πρώτες ύλες και αγροτικά προϊόντα ενώ οι πρόσφυγες με τους μετανάστες θα επιλύουν το δημογραφικό πρόβλημα της ηπείρου εξασφαλίζοντας φθηνή εργασία στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και υποβάθμιση του κράτους πρόνοιας στις ισχυρές χώρες. Όπως δηλαδή οι αποικίες της Ευρώπης εξασφάλισαν επί αιώνες την ευημερία έτσι οι μελλοντικές ελπίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου ταυτίζονται με την αξιοποίηση των μεταναστευτικών ροών και την εκμετάλλευση νέων εταίρων που ήταν αδιανόητο να οραματίζονται την ένταξή τους στην ευρωπαϊκή οικογένεια, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, οι Βαλτικές χώρες, οι πρώην Ανατολικές χώρες, τα Δυτικά Βαλκάνια.
 
Ποια όμως είναι η διαφορά του αποικιοκρατικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου των παρελθόντων αιώνων έναντι του σημερινού νεοφιλελεύθερου; Ενώ το αποικιοκρατικό κεφάλαιο καταλήστευε τις αποικίες βιαιοπραγώντας από τον 17ο έως τα μισά του 20ου αιώνα, είχε την ευφυΐα να διανέμει ένα μέρος των κερδών του στους ευρωπαϊκούς λαούς για να εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη και να τους επιστρατεύει στους αποικιοκρατικούς πολέμους στην περιφέρεια. Αντίθετα το σημερινό νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό κεφάλαιο, αποσυνδεδεμένο από τις αποικίες, θα αναζητήσει – ήδη αναζητά – τα κέρδη του στα όρια της οικοδομούμενης νέας Ευρώπης, της Ευρώπης της Γερμανίας αλλά και της Αλβανίας και των Σκοπίων, των Ευρωπαίων αλλά και των προσφύγων. Ήδη ο Ευρωπαϊκός νότος βιώνει τη νέα φιλοσοφία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου με τις συνέπειες να επεκτείνονται στη Φινλανδία των ΑΑΑ και βαθμιαία στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Αλεξανδρούπολη, 5-2-2016

Υ.Γ.: Ερευνώντας  για την αφίσα με την έκθεση των Οντετότων την εποχή της  αποικιοκρατικής Ευρώπης θυμηθήκαμε τα περί ζωολογικών κήπων ανθρώπων που ενημούσαν τότε στη “δημοκρατική” αυτή ήπειρο… Περί ζωολογικών κήπων ανθρώπων λοιπόν…

«Οι ζωολογικοί κήποι ανθρώπων, οι εθνολογικές εκθέσεις ή νέγρικα χωρά, παραμένουν ζητήματα, δύσκολα να τα πραγματευτεί κανείς στις χώρες που θέτουν ως πρώτη προτεραιότητα την ισότητα όλων των ανθρώπινων υπάρξεων. Πραγματικά, αυτοί οι ζωολογικοί κήποι, όπου «εξωτικοί» άνθρωποι αναμεμειγμένοι με άγρια ζώα επιδεικνύονταν στο κοινό σαν θέαμα, πίσω από κάγκελα ή σε περιφραγμένους χώρους, με σκοπό τη διασκέδαση, αποτελούν την πιο καθαρή απόδειξη του χάσματος που υπήρχε απέναντι στην επίσημη ρητορική και την πρακτική την εποχή της οικοδόμησης των αποικιακών αυτοκρατοριών.
 
«Αυστραλιανοί κανίβαλοι, αρσενικοί και θηλυκοί. Η μόνη και μοναδική αποικία αυτής της πιο άγριας, παράξενης και δύσμορφης φυλής, που βγήκε από τα βάθη των αγρίων τόπων. Η κατώτατη κατηγορία της ανθρωπότητας».
 
Η ιδέα της προώθησης ενός ζωολογικού θεάματος που σκηνοθετούσε την παρουσία εξωτικών πληθυσμών, εμφανίστηκε ταυτόχρονα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1870. Στη Γερμανία αρχικά, όπου από το 1874 ο Καρλ Χάγκενμπεκ, πωλητής αγρίων ζώων και μελλοντικός προμηθευτής των κύριων ευρωπαϊκών ζωολογικών κήπων αποφάσισε να εκθέσει Σαμοανούς και Λάπωνες ως «αμιγώς φυσικούς» πληθυσμούς μπροστά σε επισκέπτες που αναζητούσαν «συγκινήσεις». Η επιτυχία των πρώτων αυτών εκθέσεων τον οδήγησε από το 1876 να στείλει έναν από τους συνεργάτες του στο Αιγυπτιακό Σουδάν, με σκοπό να συλλέξει ζώα, αλλά και Νούβιους για να ανανεώσει τις ατραξιόν του. Οι τελευταίοι σημείωσαν αμέσως επιτυχία σε όλη την Ευρώπη, καθώς παρουσιάστηκαν διαδοχικά σε διάφορες πρωτεύουσες, όπως το Παρίσι, το Λονδίνο ή το Βερολίνο.
 
Μια τέτοια επιτυχία επηρέασε χωρίς αμφιβολία και τον Ζοφρουά Ντε Σαιντ-Ιλαίρ, διευθυντή του «κήπου εγκλιματισμού», ο οποίος αναζητούσε ατραξιόν για την αντιμετώπιση της οικονομικής κατάστασης του ιδρύματος. Αποφάσισε λοιπόν, να διοργανώσει το 1877, δύο «εθνολογικά θεάματα» παρουσιάζοντας Νούβιους και Εσκιμώους στους Παριζιάνους. Η επιτυχία ήταν τεράστια. Η επισκεψιμότητα του κήπου διπλασιάστηκε φτάνοντας τη χρονιά εκείνη το ένα εκατομμύριο εισιτήρια… Οι Παριζιάνοι έτρεξαν να ανακαλύψουν αυτό που ο τύπος μεγάλης κυκλοφορίας της εποχής αποκαλούσε:
 
«μια συλλογή εξωτικών ζώων συνοδευόμενη από άτομα, όχι λιγότερο μοναδικά.»
 
Νικολά Μπανσέλ, Πασκάλ Μπλανσάρ & Σαντρίν Λεμαίρ,«Οι ρατσιστικές εκθέσεις που συνάρπαζαν τους Ευρωπαίους»,Monde diplomatique, 8/ 2000

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.