Ο κηδεμονευομενος Σωτηρης

Ο συνονόματος Σωτήρης ήταν η πιο γνώριμη φιγούρα του οικισμού των εργατικών κατοικιών μας. Άστεγος μα όχι παρίας. Ανέστιος μα όχι υπεράριθμος. Ολιγαρκής, άπλωνε την αρίδα και τα γέρικα κόκαλα του τις μέρες που ο ήλιος ζέσταινε την πλατεία και ανέβαλλε το άναμμα της ξυλόσομπας. Αξιοπρεπής, αν και πεινασμένος δεν καταδεχόταν να αρχίσει να τρώει το φαγητό που του προσφέραμε παρά μόνο όταν έβλεπε τη ράχη μας να απομακρύνεται. Ήταν υπερήλικας με αραιές λευκές τρίχες, λειψά δόντια, στραβά πόδια από τα αρθριτικά, πεντέξι τρίχες για γένια που του έδιναν την κωμική όψη του καρτούν Γκούφι. Μας γνώριζε όλους τους μόνιμους κατοίκους και μας χαιρετούσε με τον τρόπο του όταν δε βαριόταν, μα ήξερε και όλους τους φίλους και κατά καιρούς επισκέπτες μας. Τα παιδιά του δημοτικού Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης δεν ενοχλούνταν από την παρουσία του, ίσα- ίσα τον συμπαθούσαν, τον φώναζαν «παππού», τον φιλεύαν. Τον νοιαζόμασταν, τον φροντίζαμε, τον αγαπούσαμε. Όχι όλοι. Γατί υπάρχουν κι εκείνοι που δεν συγχωρούν ποτέ την ανιδιοτέλεια των άλλων και τη δική τους μικροψυχία. Ευτυχώς δεν είχαν τολμήσει να τον κακομεταχειριστούν, πέρα από το γνωστό άθλιο επιφώνημα- βρισιά, που χαρακτηρίζει όσους το εκστομίζουν, ποτέ τους αποδέκτες. Ο Σωτήρης, ο κηδεμονευόμενος μας πέθανε ήσυχα στον ύπνο του, χθες, καθώς λιαζόταν στο παρκάκι του οικισμού. Η απώλειά του μας πόνεσε και μας θλίβει βαθιά. Τουλάχιστον, όμως, εμάς τους γείτονες που τον είχαμε έγνοια μας παρηγορεί η σκέψη ότι μέχρι το τέλος δεν ήταν αδέσποτος που πάει να πει μόνος, μα ήταν εδώ, κοντά μας. Γείτονας κι εκείνος, φίλος μας ακριβός και αγαπημένος.
 
(στη φωτογραφία ο Σωτήρης στα χιόνια και πιο πίσω η φίλη του η Μιλού)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.