«Ὦ δημοκρατια ποῖ προβιβᾷς ἡμᾶς ποτε»

Μία φράση από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη μαζί με αυτά που σχεδόν «μαζοχιστικά» ακούμε επί καθημερινής βάσης στις τηλεοράσεις μας. Μια κωμωδία κλασική και ένα δράμα σύγχρονο.

Για την Νεφελοκοκκυγία, την πόλη που αποφάσισαν να φτιάξουν τα πουλιά. Με τις προτροπές ενός επιτήδειου για να γίνουν οι ενδιάμεσοι μεταξύ Θεών και ανθρώπων. Τι ωραία σκέψη! Μια πόλη στον ουρανό…

Μέχρι όμως αυτή η πόλη να γίνει δυνατή, στα δικά μας τα γήινα, την Κυριακή αποφασίζουμε για τις δικές μας πόλεις. Για τον τόπο μας. Για το εδώ δηλαδή που δημιουργούμε, περπατάμε, αγαπάμε, τσακωνόμαστε, μαθαίνουμε. Με δυο λόγια για το εδώ που ζούμε. Και ζωή σημαίνει αγώνας.

Είπαμε όμως αγώνας και θυμηθήκαμε πως και η Δημοκρατία είναι αγώνας. Και μάλιστα διαρκής. Δεν είναι η Δημοκρατία ούτε κάθε τέσσερα χρόνια, ούτε κάθε πέντε. Είναι αγώνας, μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, χρόνο το χρόνο. Και στον αγώνα, κερδίζεις ή χάνεις, το μόνο σίγουρο είναι πως μαθαίνεις. Κάτι σαν ένα σχολείο δηλαδή. Ένα σχολείο που μας αφορά και μας χρειάζεται όλους. Δεν απορρίπτει κανέναν η δημοκρατία. Και σίγουρα δεν είναι ιδιωτική υπόθεση.

Στο ερώτημα λοιπόν του Αριστοφάνη «ὦ δημοκρατία ποῖ προβιβᾷς ἡμᾶς ποτε;» (Δημοκρατία, πού μας οδηγείς;) η απάντηση οφείλει να είναι στη συμμετοχή. Και ποιος ξέρει; Ίσως τότε καταφέρουμε να φτιάξουμε και εκείνη την πόλη στον ουρανό που λέγαμε στην αρχή. Με εργαλείο την ψήφο μας και όχι το τηλεκοντρόλ.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.