Μια παραλειψη και οι «κρυμμενοι» κοποι της επιμελειας εκδοσεων

Επισκέφτηκα σήμερα την έκθεση που διοργάνωσαν τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Ροδόπης και η Δ.Κ.Ε.Π.Π.Α.Κ που αφορά στην αξιοποίηση του προσωπικού φωτογραφικού αρχείου ενός ανθρώπου που έχει προσφέρει τα μέγιστα στην περιοχή και, κυρίως, στους ανθρώπους της και έχει συνδέσει το όνομά της με τον Ερυθρό Σταυρό. Ο λόγος για την κ. Φωφώ Ζησιάδου – Κουτλογεωργίου, η οποία δώρισε ένα πρώτο κομμάτι του φωτογραφικού της αρχείου της, χαρίζοντας στην πόλη έναν ιδιαίτερης σημασίας θησαυρό για το παρελθόν της και, ιδιαίτερα, για την δράση του τοπικού παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού στον οποίο η ίδια αφιερώθηκε.
 
Εξαιρετική έκθεση από κάθε άποψη για την διοργάνωση της οποίας οφείλω να αποδώσω τα απαραίτητα εύσημα, κυρίως στους συντελεστές της προσπάθειας από πλευράς των Γενικών Αρχείων που ανέλαβαν και την όλη διαχείριση και επιμέλεια του αρχείου.
 
Με μεγάλη μου χαρά επίσης διαπίστωσα πως οι διοργανωτές φρόντισαν και για τη φιλοξενία των συγκεντρωμένων από την κ.Φωφώ ρεπορτάζ εκείνων του τοπικού τύπου- του συνόλου του- που έχουν φιλοξενήσει στις σελίδες τους τις δράσεις και τα έργα της κ.Κουτλογεωργίου, μεταξύ των οποίων και ο «ΠτΘ».
 
Συγκινητική για μένα τουλάχιστον και η ευκαιρία που μου δόθηκε να ανατρέξω μέσα από την αποδελτίωση αυτή και στο παρελθόν του «ΠτΘ» και να ξαναθυμηθώ την δουλειά των προκατόχων μου και συνεργατών μου, τις πάλαι ποτέ «χρυσές» ημέρες των έντυπων εκδόσεων, τότε που οι συνθήκες, οικονομικές και κοινωνικές, άφηναν περιθώρια περαιτέρω δημιουργίας, τόσο από άποψη ύλης όσο και σχεδιασμού κτλ.
 
Ευχάριστη επίσης έκπληξη, αν και προσωπικά το θεωρώ ως δεδομένη «προσθήκη», η ύπαρξη εκεί έστω και ενός αντιτύπου της έκδοσης «Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός•Παράρτημα Κομοτηνής κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα – Με φωτογραφικό υλικό, μαρτυρίες και ρεπορτάζ της εφημερίδας “Πρωΐα”» της κ. Κουτλογεωργίου, η οποία εκδόθηκε από τις εκδόσεις του «ΠτΘ», με δική του χρηματοδότηση, το 2008, σε επιμέλεια της τότε εκδότριας του «ΠτΘ» και από πάντα επιμελήτριας εκδόσεων Τζένης Κατσαρή – Βαφειάδη. Δεδομένη «προσθήκη», αφού το αφιέρωμα στην κ.Φωφώ αναφέρεται και στην ταυτότητά της ως συγγραφέα, μεγάλο μέρος δε των φωτογραφιών που δωρήθηκαν στα ΓΑΚ Κομοτηνής είναι ήδη καταχωρημένες και σχολιασμένες στην περί ου ο λόγος έκδοση.
 
Ένα έργο τριετούς καθημερινής ενασχόλησης της Τζένης στο οποίο αφιερώθηκε τόσο λόγω του περιεχομένου του, του σεβασμού προς το πρόσωπο της συγγραφέα, όσο και λόγω του μεγάλου και γνωστού σε όλους μας έρωτα με τα βιβλία τοπικής ιστορίας καθώς και την τελειομανία της ειδικά σε ό,τι φέρει την υπογραφή της και την υπογραφή του έτερου «παιδιού» της, των εκδόσεων του «ΠτΘ».
 
Όσοι έχουν ασχοληθεί και ασχολούνται με την επιμέλεια οποιαδήποτε είδους εντύπου, πόσω δε μάλλον βιβλίου και ειδικότερα έκδοσης που εμπεριέχει ιστορικές καταγραφές, μέσα από αρχεία –όπου φέρεις και την ευθύνη της ορθής καταγραφής της ιστορίας- κατανοούν πλήρως τον κόπο που απαιτείται από πλευράς του συγγραφέα, και του επιμελητή ακόμα περισσότερο, που τεκμηριώνει, προσπαθεί να αξιοποιήσει και την παραμικρή λεπτομέρεια για να ενδυναμώσει και να εμπλουτίσει την έκδοση, διαβάζοντας και με φακό ακόμη ατέλειωτες ώρες κακογραμμένα πρακτικά, ανατρέχοντας σε βιβλιοθήκες, αρχεία, αλλά και συνομιλίες με παλαιούς των ημερών για να συμπληρώσει στοιχεία, κι ακόμη περισσότερες για να διαβάσει το φωτογραφικό υλικό, να ταυτίσει πρόσωπα και να παράξει με τους συνεργάτες του γραφίστες μετά από άπειρες διορθώσεις ένα τελικό «προϊόν» άξιο λόγου.
 
Έχοντας δε την ευτυχία, ούσα κόρη της, να παρακολουθώ εδώ και χρόνια το τι σημαίνει να επιμελείσαι εκδόσεις, όλων των τύπων -που πιστέψτε με λίγοι, που είναι εκτός του χώρου, μπορούν να κατανοήσουν- τα ξενύχτια, τα 24ωρα, τη δύναμη και την πίστη που χρειάζεται και την κατανόηση της ευθύνης που αναλαμβάνεις, έμεινα το λιγότερο απογοητευμένη και ιδιαίτερα στεναχωρημένη, που στην εν λόγω έκθεση, στο κομμάτι εκείνο που ήταν αφιερωμένο στην παρουσίαση της έκδοσης, στη λεζάντα της σχετικής φωτογραφίας την οποία και επισυνάπτω, αναφερόταν το σύνολο των εικονιζόμενων ομιλητών του πάνελ από την εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης του βιβλίου, αποτελούμενο από πολιτικούς, καθώς και τη συγγραφέα, πλην αυτού της Τζένης, επιμελήτριας και εκδότριας του βιβλίου, η οποία ωστόσο αποτυπωνόταν στην φωτογραφία.
 
Έχοντας λοιπόν και το θράσος αν θέλετε της ηλικίας μου, το θεώρησα τουλάχιστον προσβλητικό, για την Τζένη – όχι γιατί είναι μητέρα μου, ούτε γιατί είναι ένας άνθρωπος «ξένος» στην Κομοτηνή που έχει αφιερωθεί όσο λίγοι ντόπιοι στην καταγραφή πλευρών της τοπικής ιστορίας μέσα από τις εκδόσεις που έχει επιμεληθεί και μάλιστα με εκδόσεις πρότυπα, δίχως ποτέ να ζητήσει ή να επιδιώξει την αναγνώριση της προσφοράς της, αλλά γιατί αφιέρωσε τρία χρόνια από την ζωή της και όχι μόνο, για την εν λόγω έκδοση σε συνεργασία με την κ. Κουτλογεωργίου – να περιλαμβάνονται στην λεζάντα τα ονόματα όλων των υπολοίπων συντελεστών της παρουσίασης , με ουδεμία αναφορά ή έστω υπόνοια στην ίδια, η οποία επαναλαμβάνω εμφανιζόταν στην φωτογραφία.
 
Θα μου πείτε τώρα, «σιγά μια λεζάντα είναι», μια λεζάντα στοιχείο αναγνώρισης της συμμετοχής στο όλο εγχείρημα της έκδοσης, και στην εκδήλωση παρουσίασής της, του συνόλου των συντελεστών πλην της βασικής, πέραν της συγγραφέως φυσικά.
 
Στην εφημερίδα ξέρετε στην περίπτωση που δεν γνωρίζουμε το σύνολο των εικονιζόμενων κάποιας φωτογραφίας, ως ένδειξη σεβασμού και ισόρροπης «μεταχείρισης» όλων, είτε γράφουμε μία γενική λεζάντα δίχως αναφορά ονομάτων, είτε επιστρατεύουμε το «μεταξύ άλλων» αν οι έρευνές μας για την ταυτότητα όλων δεν καρποφορήσουν.
 
Θα επιλέξω σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη περίπτωση να δικαιολογήσω την απουσία αυτή οποιασδήποτε αναφοράς ως μία ατυχή παράλειψη από πλευράς των διοργανωτών, λόγω του όγκου του υλικού που είχαν να διαχειριστούν, καθότι έχοντας την ευθύνη πολλών χιλιάδων λέξεων κάθε μέρα μπορώ να κατανοήσω τυχόν λάθη και παραλείψεις όταν βρίσκεσαι υπό πίεση χρόνου.
 
Εκτός αν προσπαθήσει κάποιος να με πείσει ότι σε μία πόλη 70.000 κατοίκων, κανένας εκ των συντελεστών της έκθεσης δεν γνώριζε ποια είναι η εικονιζόμενη κυρία – ούτε καν οι υπόλοιποι εικονιζόμενοι- που πέραν του ότι τυγχάνει η επιμελήτρια της έκδοσης για την οποία ο λόγος, τυχαίνει να κατοικεί σε αυτή 40 χρόνια και μάλιστα να έχει διατελέσει στο μεγαλύτερο μέρος αυτών εκδότρια μιας εφημερίδας, που ως ιδιότητα από μόνη της επιβάλλει καλώς ή κακώς μία κάποια προβολή στο ευρύ κοινό.
 
Παράλειψη λοιπόν θα την ονομάσω ευχόμενη σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, όχι μόνο σε ό,τι αφορά την Τζένη αλλά οποιονδήποτε καταβάλλει κόπο για κάτι – να μην ξανασυμβεί ή ακόμα και αν συμβεί να διορθωθεί άμεσα.
 
Όσοι με γνωρίζετε θα ξέρετε ότι σπανίως μπαίνω στην διαδικασία δημοσίως, να σχολιάσω κάτι που αφορά σε μένα, στην οικογένειά μου ή ακόμα και στον «ΠτΘ», ειδικά σε περιπτώσεις που αφορά «προσωπική προβολή» κάποιου εξ ημών.
 
Επειδή όμως ζούμε σε εποχές και σε πόλη που η ανθρωποφαγία όχι απλά καλά κρατεί αλλά αναπτύσσεται μέρα με τη μέρα, γεγονός που γνωρίζουμε πολύ καλά ως δημοσιογράφοι καθώς δεχόμεθα καθημερινά υποδείξεις ακόμα και για το πού πρέπει να τοποθετούμε τις τελείες στα κείμενά μας…, επειδή ζω από τα γραφόμενά μου όπως και οι συνεργάτες μου, τα οποία επί καθημερινής βάσεως αποτελούν προϊόν καπήλευσης από «συναδέλφους», δεν θα μπορούσα να μην εκφράσω την ενόχλησή μου για το γεγονός, και δίχως απαραιτήτως να εκφράζω την άποψη κανενός άλλου πέραν του εαυτού μου.
 
Η έκθεση αυτή πέραν αυτού, όπως θέλω να γίνει κατανοητό απ’ όποιον ενδεχομένως διαβάσει το σχόλιο, είναι πραγματικά μία έκθεση που θα έπρεπε κάθε Κομοτηναίος και Κομοτηναία να επισκεφθεί.
 
Όπως ειλικρινά είναι και τα συγχαρητήριά μου στους διοργανωτές για την πολύ καλή παρουσίαση και διεκπεραίωση ενός τόσο δύσκολου εγχειρήματος. Λάθη και παραλείψεις γίνονται, σημασία έχει να ωστόσο να είσαι και σε θέση να τα παραδεχτείς και να τα διορθώσεις.
 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.