Mη-σωτηριον ετος;

«Όλα θυμίζουν Άνοιξη μέσα σε πόλεμο

ή  λίγο πριν απ’ την επιδρομή

κάποιας μεγάλης επιδημίας του Μεσαίωνα»

(Μάνος Ελευθερίου, Σαν άνοιξη μέσα σε πόλεμο)

Όσοι νομοθετούν ή ρητορεύουν πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι η ελληνική κοινωνία έχει συμβιβαστεί με την ανομία, ίσως και να την προτιμάει από την πολλή νομιμότητα και την τάξη.

Ο έλληνας φαίνεται να φοβάται ακόμα και να ονειρευτεί, προτιμάει την ησυχία  που του παρέχει κάθε εξουσία (την οποία ταυτόχρονα μισεί), έχει μία απλοϊκή πίστη στη νομοτελειακή-αυτόματη πρόοδο και αλλαγή (τις οποίες «ξοδεύει» σε συνθήματα), ενώ την ίδια ώρα εξ-αφανίζει ή συκοφαντεί τους ήρωες του χθες, είτε γιατί του χαλάνε το προφίλ, είτε γιατί ο ίδιος διαθέτει ελλιπή ιστορική γνώση του μερικού, συνοδευόμενη με πλήρη άγνοια του συν-όλου.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ουδείς ενδιαφέρεται αν έτσι εκβαρβαρίζονται τα κοινωνικά ήθη κι αν σύντομα αυτή η «αδέσποτη σφαίρα» της ανομίας μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και να χτυπήσει και τους ίδιους τους υπερασπιστές του «όλα επιτρέπονται, όλα συγχωρούνται, όλα συμψηφίζονται». Ταυτόχρονα αδικούνται και όσοι παθητικά και σιωπηρώς αποδέχονται επί μακρόν την αταξία χωρίς ν’ αντιδρούν, ενώ ηρωοποιούνται όσοι προλαβαίνουν ν’ αδικήσουν πριν ν’ αδικηθούν. Ακόμα κι όσοι θέλουν να είναι δίκαιοι δεν μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν τις αδικίες των άλλων, υφιστάμενοι εκόντες/άκοντες τη γενικευμένη απαξία της εντιμότητας, και πέφτουν στην παγίδα της «ομοιοπαθητικής». Η ελληνική αυτή κακοδαιμονία οφείλεται εν μέρει στο επίπεδο ηθικότητας του  πολίτη, στην περιφρόνηση της μεσότητας στη διαχείριση των διαφωνιών και σε μία τάση (πρόφαση;) «φυσικής αθεσμίας»(sic).

Η απουσία πολιτικής αρετής και η κοινωνική γοητεία της αταξίας προκαλούν εριστικές διαθέσεις λεκτικών αντιπαραθέσεων, στη βάση της Εικής (έτσι νομίζω εγώ…). Η καλή Έριδα, δηλαδή η άμιλλα, η οποία συχνά δίνει δίκαιες λύσεις, δεν γίνεται αποδεκτή από εκείνους που υιοθετούν  αποκλειστικά τις «παραδοχές των ομοίων».

Συνεχίζουμε, παρά τα πάθη και τα λάθη μας, να πιστεύουμε σε κάτι που δεν είμαστε και, σαν τους ιδανικούς αυτόχειρες των κομματικών  ημι-αληθειών, σαν τους λωτοφάγους της φάρσας της Ιστορίας, σαν τους υπέρμαχους της ανευθυνότητας, κάνουμε κύκλους γύρω από τις παλιές μας βεβαιότητες.

Δεν κατανοώ γιατί ορισμένοι  αρνούνται τα πάντα παρεκτός από τις κοσμοθεωρητικές τους παραδοχές, οι οποίες τους οδηγούν σε άστοχους υπο-λογισμούς. Η αξία της σκέψης/δράσης του παρόντος δεν απορρέει από τη δύναμη των προηγούμενων, στους οποίους αναφέρονται οι διανοητές όταν ισχυρίζονται ότι διαθέτουν το «δαιμόνιον» της πρόγνωσης. Εν είδει γυμνοσοφιστών, οι οποίοι φιλοσοφούσαν ως ενορατικοί και μυστικιστές στην Ινδία τον 4ο π.χ αιώνα, κάποιοι ταυτίζουν «το ελληνικό όνειρο» για το μέλλον με ψευδο-ευδαιμονικές ιδεοληπτικές προ-βλέψεις. Σε άλλους ο Διαφωτισμός παλεύει μ’ ένα Μηδενικό σκεπτικισμό, ενώ ορισμένοι θέτουν την Ανάγκη πάνω από τον Άνθρωπο και το δίκαιο της ανάγκης πάνω από το κράτος δικαίου.

Η Ιστορία δεν προσεγγίζεται σαν να ‘ναι Μαντείο (Άρθουρ Καίσλερ), αλλά κι αν είναι, τότε μάλλον θα σαρκάζει με αυτά που βλέπει να συμβαίνουν στη χώρα μας και ιδίως με τους χρησμούς που μόνοι μας δίνουμε για τον εαυτό μας.

ΥΓ. «Μετρά ο ωρολογοποιός

με τη μεζούρα του ράφτη πια τον χρόνο»

(Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στην ανέμη τυλιγμένη)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.