Με την Πατριδα περηφανη…
Άτυχη, δύσμοιρη πατρίδα
Εκείνη που τη λησμόνησαν τα παιδιά της.
Αντ. Μακρυδημήτρης, Το πυρ της ποίησης
Από το 1821 μέχρι σήμερα ο Ελληνισμός βιώνει διαδοχικές κρίσεις ταυτότητας, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτισμικό επίπεδο. Ή – καλύτερα – διέρχεται συνεχείς φάσεις αναπροσαρμογής της εθνικής ταυτότητας καθώς η Ελλάδα αυτο- και ετερο- προσδιορίζεται κάθε φορά που κινδυνεύει ως αυτοτελής οντότητα.
Αυτό το συνεχές μετέωρο βήμα έχει διαμορφώσει μια ιδιόμορφη ελληνική ψυχοσύνθεση. Από τη μια ο κάθε έλληνας θέλει να εγγραφεί στους πολίτες του κόσμου ως διιστορικός έλλην (διατηρώντας όμως την ζορμπάδικη αντίληψη της ζωής) και από την άλλη θέλει να μη «χρωστάει» σε κανέναν. Θέλει να αγαπάει την Πατρίδα αλλά να αμφισβητεί το Κράτος.
Ως γνωστόν η Πατρίδα ως έννοια και ως όρος δεν ταυτίζεται με το Κράτος. Ούτε με το Έθνος. Η Πατρίδα συνιστά την συναισθηματική, βιωμένη πλευρά της ιστορικής πορείας των λαών. Οι όποιες εκτροπές (σε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό επίπεδο) δεν αλλοιώνουν τη στενή και μόνιμη σύνδεση του ανθρώπου πολίτη με τα πρόσωπα και τα πράγματα που συγκροτούν την ταυτότητά του. Αυτή τη (νέα) ταυτότητα αναζητούμε και σήμερα, εν μέσω νέων και παλαιών κινδύνων.
Η Πατρίδα έχει χρέος να προστατεύει τα παιδιά της (και κυρίως να μην τα «τρώει») και οι έλληνες έχουν χρέος να θυσιάζουν τα ιδιωτικά τους συμφέροντα και αγαθά για χάρη της σωτηρίας της Πατρίδας. Και δεν χρειάζεται να έχουμε έκτακτα γεγονότα (πόλεμοι, εθνικές καταστροφές, οικονομική κρίση, πανδημία) για να αποδεικνύουμε αυτή την αμοιβαία υποχρέωση. Στην καθημερινότητα δίνονται οι αγώνες, εθνικοί, πατριωτικοί, κοινωνικοί. Πρέπει συνεπώς να συμφωνήσουμε:
Εθνικό είναι ό,τι μας ενώνει.
Δε νοείται εθνική στρατηγική που να χωρίζει τον ελληνισμό σ’ Ελλαδίτες και σε απόδημους – έκδημους, σε πολίτες με πιστοποιητικά εισόδου στον 21ο αιώνα και στην ολοκληρωμένη Ευρώπη και σε αντι-ευρωπαϊστές – ανάδελφους (κι απάτριδες;), σε αυτούς που διαχειρίζονται Internet και αποκωδικοποιούν Λευκές Βίβλους και σ’ όσους χειρίζονται την ελληνική γλώσσα και μελετούν Παπαδιαμάντη. Οι όποιες διαχωριστικές γραμμές αποδυναμώνουν το «εσωτερικό μέτωπο» και αδρανοποιούν δυνάμεις.
Εθνικό κεφάλαιο αποτελεί ο καθένας.
Όποιος σέβεται το Σύνταγμα και τους νόμους, την Ιστορία και τις παραδόσεις, όποιος αγαπάει τις Κυριακές και τον ήλιο, ανεξάρτητα από το χρώμα και τη θρησκεία, τη φυλή και τη γλώσσα, μπορεί και πρέπει να γίνει Έλληνας (αφού έτσι νιώθει) και δε διαφέρει σε τίποτα από τους «κατέχοντες» τίτλους. Ο αλλοδαπός ή μειονοτικός εργάτης που βγάζει τίμια και με ιδρώτα το ψωμί του, ο απομονωμένος αγρότης και ο επαναστάτης – φοιτητής, έχουν την ίδια αξία (και αξιοπρέπεια) με το στρατηγικό επενδυτή και τον λομπίστα VIP.
Η εθνική συνείδηση δεν ταυτίζεται με το ρεαλισμό.
Παρά την αθρόα εισαγωγή και χρήση κομπιούτερ, μοιρογνωμονίων, ζυγοσταθμιστικών οργάνων, ο Έλληνας θα συνεχίσει να παίζει εκτός μετρήσεων και προβλέψεων.
Η ιστορία μας, αυτή η σκυταλοδρομία λαθών και ηρωισμών, μας καθιέρωσε ως λαό των μεγάλων αποφάσεων ψυχής και όχι των μικρών ψηφοφοριών ή των μικρόψυχων υπολογισμών. Κι ας μην ξεχνάμε:
Πίσω από το ρεαλισμό κουρνιάζει συχνά ο φόβος.
Πίσω από την ανα-θεώρηση συνήθως δονείται η ψυχή του έθνους.
Η εθνική αποστολή είναι και πατριωτική και κοινωνική.
Οι εθνικιστικές κραυγές και φανατικές περιχαρακώσεις δεν μας προστατεύουν από τίποτα. Όποιος ράβει τον κοινωνικό ιστό στις ακριτικές περιοχές θωρακίζει καλύτερα τη χώρα από αυτόν που κερδοσκοπεί «εθνικο-κολωνακιώτικα» κατ’ εργολαβίαν
Οι εθνικιστικές κραυγές και φανατικές περιχαρακώσεις δεν μας προστατεύουν από τίποτα. Όποιος ράβει τον κοινωνικό ιστό στις ακριτικές περιοχές θωρακίζει καλύτερα τη χώρα από αυτόν που κερδοσκοπεί «εθνικο-κολωνακιώτικα» κατ’ εργολαβίαν.
Τα εξωτερικά μας σύνορα δεν κινδυνεύουν, αν στα «εσωτερικά μας» δεν ανοίγουμε συνεχώς κερκόπορτες.
Η αλήθεια είναι πάντοτε εθνικά ωφέλιμη. Πρέπει να μάθουμε ποιος και τι κρύβεται πίσω από αυτούς που μας μιλάνε με τη γλώσσα των κινδύνων, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι οι θυσίες μας θα ωφελήσουν τα παιδιά μας και όχι τα τεφτέρια, τις λίστες ή τους προϋπολογισμούς τρίτων.
Προσχωρούμε σ’ αυτό που πιστεύουμε και αγαπάμε κι όχι στα συγκυριακά «δέοντα».
Αν το 1821 ολοκληρώθηκε με την Ανεξαρτησία αλλά και με την περιθωριοποιήση πολλών αγωνιστών κι αν το 1940 έκλεισε με ηρωισμούς στο μέτωπο και με εμφύλιους στο λαό καλό θα είναι να ανα-στοχαζόμαστε κατά την ημέρα των επετείων και τους υπαίτιους των λαθών και των παθών που, κακά τα ψέματα, είμαστε όλοι μας.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
