Με τη χρωματιστη μαντηλα του Αντναν
Αναζητώντας ένα ζευγάρι γάντια σε ξεχασμένο ντουλάπι ανακάλυψα σωρεία ειδών χειμώνα, που ούτε θυμόμουν πως υπήρχαν. Πλεκτά σάλια και κασκόλ, μάλλινα σκουφιά, γάντια ανκορά και δερμάτινα, ζιπούνια και μαντίλες που κατά παράδοση φορούσα έναν καιρό μέσα από το παλτό. Αξεσουάρ, «φετίχ»του χρόνου, βυθισμένα στη ναφθαλίνη, που μοιάζουν να δραπετεύουν από το παρελθόν σαν σκιές-ταυτότητες… Από το συρτάρι τράβηξα έξω μόνο εκείνη τη χρωματιστή μαντήλα που μου είχε φέρει δώρο από την Προύσα ο Αντνάν, το 1992. Ο Αντνάν, Κομοτηναίος γέννημα θρέμμα, δούλευε μαζί μας στην εφημερίδα «Παρατηρητής της Θράκης». Τη μαντήλα που μου δώρισε φορούσα με κάθε ευκαιρία. Πότε στον λαιμό, πότε πάνω από το παλτό, μερικές φορές ως «μαγουλίκα» γύρω από το κεφάλι… Με το μαντήλι περνούσα στην άλλη όχθη των στερεοτύπων και διασκέδαζα όταν κάποιος περαστικός στον τουρκικό μαχαλά με καλοχαιρετούσε κατά τα γνωστά: «Μέρχαμπα…». Με το μαντήλι έμοιαζα με τους «απ’ εκεί…» που μου απηύθυναν οικείο λόγο. Ενα τσεμπέρι, μια μαντήλα, ένα φουλάρι τέλος πάντων, και όλα ανατρέπονταν… Έμοιαζες με σκιά που ήθελε να κρυφτεί, να κρύψει κόμη, ήσουν εντός του άλλου στρατοπέδου… Η μαντήλα του Αντνάν βοήθησε να δοκιμάσω παραλλαγές που γοήτευαν… Αισθανόμουν «διπλής όψεως», με τις μεταμφιέσεις χάριν παιγνίου… Εγώ κι εκείνο το φουλάρι, μέσα σε καλντερίμια, μιναρέδες και καφασωτά, κάτι σαν τη νόνα μου, που κι αυτή μέχρι το τέλος της φορούσε τσεμπέρι.
Παρά το κρύο, αισθάνομαι ευτυχής που πρόλαβα τα πανέμορφα αξεσουάρ χειμώνος άλλων εποχών και που τώρα στο μεταίχμιο ουδέν είδος βρέθηκε να τα αντικαταστήσει… Ουδέν εκτός από τις τσέπες του παλτού… Αυτές που ζεσταίνουν όταν χρειάζεται, αλλά κυρίως που σώζουν από την αμηχανία… «Με τα χέρια στις τσέπες», και με ένα απαλό χάδι στην πολύχρωμη μαντίλα του Αντνάν παρηγορήθηκα… Κόκκινο, μαύρο, μπλε ελεκτρίκ, βυσσινί, ροζ, κίτρινο και φούξια… Σαν την πανδαισία της άνοιξης που σκαρίζει και τις τολμηρές μυγδαλιές του περιβάλλοντός μου… Είδα την πρώτη χθες στο απέναντι περιβόλι. Τολμηρή και απαστράπτουσα ως γυναίκα… Χωρίς τσεμπέρι και παραλλαγή, αφοσιωμένη στο στερεότυπο της τόλμης της… Με αυτήν ως εργαλείο, άλλωστε, διασώζονται ψυχή και μνήμη… Και με τα χέρια στις τσέπες του παλτού, τσέπες – μπουντουάρ του φύλου μου…
Υ.Γ.: Κι ένα τραγούδι συνοδεία, το «Απάνω στο μαντήλι σου» του Νίκου Μάργαρη από την Αμαλιάδα, που έφυγε το 2004… Αγαπημένος, ξεχωριστός, ταλαντούχος… στη διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?v=qgQcWaMCRjs
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
