Με αφορμη την καθιερωση του Οκτωβρη ως μηνα προληψης και ενημερωσης για τον καρκινο του μαστου

Σε πρώτο πρόσωπο - Συνομιλίες με εαυτόν όταν ο καρκίνος παίρνει θέση στη ζωή μας

Μερικές φορές η ζωή σου δίνει λόγο, βήμα, ίσως και ευκαιρία τελικά για επανακαθορισμό, επανασηματοδότηση, χωρίς να σε ρωτήσει βέβαια και, μάλιστα, με πολύ ξαφνικό και οδυνηρό τρόπο. Συνάμα όμως, σου δίνει και το μοναδικό δικαίωμα, να επιλέξεις εσύ και μόνο εσύ, τον τρόπο που θα αντιμετωπίσεις την πρόκληση.
 
Η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις. Και εκεί που ζεις αμέριμνος με την αλαζονεία του υγιούς, εν πλήρη αγνοία, ξαφνικά φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου και ό,τι βεβαιότητες έτρεφες με μιας κάνουν φτερά. Και όταν λοιπόν ο καρκίνος στρογγυλοκάθεται και παίρνει θέση στη ζωή σου, όταν λοιπόν σε ακουμπάει η ανάσα του θανάτου, εκών άκων ξαναμετράς τη ζωή σου, το μπόι σου, τους γύρω σου, όλα….
 
Μέσα στη ζάλη του αναπάντεχου, ανακαλύπτεις λοιπόν ότι υπάρχουν δύο τρόποι να τη μετρήσεις και να μετρηθείς. Ο ένας με στοιχείο την αφαίρεση. Αυτά που ονειρεύτηκες, αυτά που δεν έκανες, αυτά που δεν έχεις, αυτά που δεν πρόλαβες, αυτά που δεν έζησες, αυτά που δεν ήθελες, αυτούς που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις, αυτά και αυτούς που δεν, δεν, δεν…..
 
Και ο άλλος με στοιχείο την πρόσθεση. Να τη μετρήσεις με αυτά που έχεις, με αυτά που έκανες, με αυτά που κατάφερες, με αυτά που πάλεψες και δεν κατάφερες, με αυτά και αυτούς που άφησες πίσω σου, με αυτούς που είναι δίπλα σου τώρα.
 
Ο πρώτος τρόπος στο εγγυώμαι: «ΑΔΙΕΞΟΔΟ». Σκοτεινός λαβύρινθος, γεμάτος ομίχλη, δαιδαλώδης, χωρίς οξυγόνο και με το ερώτημα γιατί «σ’ εμένα» να σου συνθλίβει το είναι σου, να κλείνει την πόρτα της κάθε εξόδου που νόμισες ότι βρήκες, να σφραγίζει ερμητικά το κάθε παράθυρο που άφησε το φως να περάσει.
 
Σε οδηγεί με καταπληκτική συνέπεια, αθόρυβα και χωρίς καθυστέρηση σε ένα φαύλο κύκλο εσωστρέφειας, έρμαιο της κατάθλιψης και του φόβου για το αύριο που ίσως να μην υπάρχει με σένα μέσα, διαγράφοντας αβασάνιστα το χθες που υπήρξες πρωταγωνιστής του.
 
Και τρέμεις, φοβάσαι, φοβάσαι πολύ, νιώθεις και είσαι ΑΠΟΛΥΤΑ μόνος, φτερό στον άνεμο, πνίγεσαι και δεν μπορείς ν’ ανασάνεις. Παντού γύρω σου η μυρωδιά του θανάτου… Στο πικρό και στυφό από τις χημειοθεραπείες στόμα σου, στο αβάστακτο βάρος του σώματός σου που σε έχει εγκαταλείψει και παραπαίει, στο σκαλοπάτι που με δυσκολία μόλις ανέβηκες, στο γεμάτο από τα μαλλιά σου κάθε πρωινό μαξιλάρι, στις καμένες από τα σχήματα φλέβες σου.
 
Άδειο το μυαλό σου, κενή η ψυχή, μόνο τρόμος ….και ο Θεός που νομίζεις ότι σε λησμόνησε.
 
Γυρεύοντας διέξοδο, έρχεσαι λοιπόν και στο δεύτερο τρόπο. Και διαπιστώνεις ότι το μόνο αντίδοτο για να παλέψεις το θάνατο είναι η ίδια ΣΟΥ η ζωή. Η ζωή που έζησες, η ζωή που σου πρόσφερε, η ίδια σου η ζωή.
 
Ναι, είχες καταφέρει το «θα» να σβήσει τη μοναδικότητα του σήμερα, το αύριο να υποκαταστήσει την υπέροχη ομορφιά να αναφέρεσαι στο χθες σου.
 
Είχες καταφέρει τα μεγαλεπήβολα σχέδια, να σβήσουν την ομορφιά των μικρών πραγμάτων.
 
Είχες καταφέρει, ενώ τα είχες δίπλα σου, γύρω σου, στην καθημερινότητά σου, να τα μικρύνεις τόσο πολύ που σχεδόν είχαν εξαφανιστεί, που είχες πάψει πια να τα βλέπεις.
 
Ότι μιλούσες μόνο για αυτά που δεν είχες, για όλα αυτά που θα ήθελες, γι’ αυτά που δεν κατάφερες, γι’ αυτά που ονειρευόσουν, γι’ αυτά που θα ερχόταν, γι ‘αυτά που θα, θα, θα…..
 
Και αρχίζεις να μετράς, αυτά που σου έδωσε η ζωή σου, αυτούς που σου έδωσε η ζωή, αυτούς που έφερες στη ζωή, αυτούς που ήρθαν στη ζωή σου.
 
Και αρχίζεις να μετράς, αυτά που κατάφερες, αυτά που πήρες, αυτά που έδωσες, αυτά που προσπάθησες, αυτά που πάλεψες και πέτυχες, αυτά που πάλεψες και απέτυχες, αυτά για τα οποία δε «νέρωσες το κρασί σου», αυτά για τα οποία έκλαψες και αυτά που γέλασες και προσθέτεις, προσθέτεις, προσθέτεις και διαπιστώνεις ό,τι
 
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ και ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ, πάρα πολλά…


 
Μικρά, μεγάλα και «τόσα δα». ( Αν ξέραμε αλήθεια με πόσα «τόσα δα» είναι η ζωή μας συνυφασμένη! Πόσο τεράστια και μοναδικά, είναι τα «τόσα δα» του καθενός μας!)
 
Και ξαφνικά ένας άλλος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου. ΔΕΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΙΑ. Δεν είσαι μόνος, χιλιάδες τα πράγματα που σε ακολουθούν, πολλά τα βλέμματα που σε αγκαλιάζουν, τα χέρια που σ’ αγγίζουν με τρυφερότητα.
 
Γίνεσαι ανάλαφρος με μιας. Τι και αν δεν σε ακολουθεί το σώμα σου, τι και αν είναι φορτίο αβάσταχτο το καταπονημένο κορμί σου, τι και αν σε πληγώνει η εικόνα του φαλακρού κρανίου σου (φθινοπωρινά φύλλα που αποχαιρέτησαν το καλοκαίρι τα ξανθά σου μαλλιά), τι και αν σε πονούν τα «άσκεπα», χωρίς ματόκλαδα μάτια σου, εσύ πετάς!!!
 
Γέμισε ζωή ο νους σου. Γέμισε ζωή το είναι σου, ενέργεια το εξασθενημένο σαρκίο σου. Άλλωστε η αρρώστια χωρίς ευαισθησίες σου απέδειξε την φθαρτότητα του σώματος….. «χους ει και εις χουν απελεύσει»
 
Η πληρότητα της ψυχής, ο χορτασμένος νους αφήνουν πίσω τους το εξασθενημένο σώμα, τη θλίψη του κουρασμένου μυαλού σου, σε πλημμυρίζουν οι αναμνήσεις ακολουθούμενες με αγάπη.
 
Η αγάπη που πήρες και έδωσες,
οι αγκαλιές που έδωσες και οι αγκαλιές που φώλιασες,
τα χείλη που ακούμπησες,
τα χείλη που σε φίλησαν,
οι λέξεις που ψιθύρισες,
οι λέξεις που άκουσες,
ακόμη και αυτές που δεν τόλμησες να εκφέρεις
τα «σ’ αγαπώ», τα «συγνώμη», «συγχώρεσέ με», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ» κι όλα τα λόγια αγάπης που μοιράστηκες
τα δάκρυα που κύλησαν, αλλά και αυτά που πάγωσαν στου ματιού την άκρη
οι καλημέρες που αντάλλαξες, οι καληνύχτες που δεν είπες, τα αντίο που σε πόνεσαν, τα τραγούδια που σιγοψιθύρισες, τα ποτήρια που τσούγκρισες
τα γέλια που έτρεξαν ρυάκι και αυτά που κόπηκαν εν τη γενέσει τους
οι γνώριμες φιγούρες των παιδιών σου, τα πρώτα γενέθλια, τα σχολικά χρόνια, τα παιδικά δωμάτια, τα παιγνίδια στα ράφια, τα γεμάτα αγάπη τρομαγμένα μάτια τους, οι ιδρωμένες από φόβο παλάμες τους
 η παρουσία του συντρόφου σου, το ζεστό χάδι στο ακρωτηριασμένο σώμα σου, η εκφορά του λόγου στον πληθυντικό, το «θα τα καταφέρουμε»
τα αδέλφια σου με την στερεότυπη συμπεριφορά του «όλα θα πάνε καλά», η αθέλητη επιστροφή στα παιδικά χρόνια, η δύναμη του οικογενειακού αστερισμού, η δύναμη της ανώφελης αγάπης
οι φίλοι, οι πιο σημαντικοί άνθρωποι που επέλεξες να συμπληρώσουν το ψηφιδωτό της ζωής σου
όλοι οι «ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ» ΣΟΥ άνθρωποι …το απορημένο και συνάμα φοβισμένο βλέμμα τους, το αμήχανο χαμόγελο συμπαράστασης, το νοιάξιμο τους, η αγωνία τους
και παντού αγάπη, μα τόση αγάπη…τι εύχρηστο μαξιλάρι η αγάπη, κατάλληλο για κάθε ταξίδι του πόνου στο σώμα
και ξαφνικά ψηλώνεις απροσδιόριστα
κάτι κατάφερες ψελλίζεις σιγά στον εαυτό σου
γέμισε σελίδες η «απογραφή» σου
γέμισε πρόσωπα το κάδρο της ζωής σου
σειρά σου τώρα. Πάλεψε να τα κρατήσεις. Μπορείς, από σένα εξαρτάται
ο καρκίνος σε προκάλεσε, σου πρόσφερε μια ευκαιρία. ΑΔΡΑΞΕ ΤΗΝ!!!
 
Και ξαφνικά ένας άλλος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου, όμορφος, μεστός, πολύχρωμος, ζεστός, ηλιόλουστος και ηλιόφωτος. Γιατί ένα πράγμα είναι σίγουρο ότι ζωή ΣΟΥ είναι αυτό που πέρασε, αυτό που έζησες, αυτό που υπήρξε, αυτό που υπάρχει, αυτά που μοιράστηκες.
 
Ότι ζωή είναι να λες σ’ αγαπώ, καλημέρα, καληνύχτα.
 
Ότι αξία δίνει στα πράγματα, όχι αυτό που αξίζουν, αλλά αυτό που σημαίνουν.
 
Ότι ζωή είναι οι άνθρωποί σου. Κράτα τους κοντά σου και πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι.
 
Ότι ζωή είναι οι αναμνήσεις και όχι τα όνειρα.
 
Ότι η ζωή είναι Αόριστος. Παρακείμενος, Υπερσυντέλικος, Ενεστώτας.
Ότι η ζωή δεν είναι σίγουρα Μέλλοντας, πόσο μάλλον Μέλλοντας Διαρκείας.
 
Ότι υπάρχει πάντα μόνο ΕΝΑ αύριο.
 
Ότι η ζωή είναι η μοναδική κάθε ημέρα που ξημερώνει
 
Ότι η ζωή δεν είναι δώρο, είναι ΔΑΝΕΙΟ.
 
Ότι το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που θα μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.*
 
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.**
 
 για την αλήθεια
 Κ.Κ.
 
*Γ.Σεφέρης
**Οδ.Ελύτης

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.