«Ματωμενες φανελες»

Τα τελευταία χρόνια τα γήπεδα έχουν μετατραπεί σε «πεδία μάχης», μέσα στα οποία πρωταγωνιστής είναι ο φανατισμός των οπαδών για τις αντίπαλες ομάδες.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο του «χουλιγκανισμού» προϋπήρχε, ωστόσο τα τελευταία χρόνια δείχνει να αποδοκιμάζεται λόγω της μεγαλύτερης ευαισθητοποίησης του κόσμου απέναντι σε περιστατικά βίας, κάθε μορφής. Η νοοτροπία αυτή εκδηλώνεται μέσα από πράξεις βίας όπως, ύβρις, απειλές, βανδαλισμούς και καταστροφή ξένων περιουσιών καθώς και πράξεις που απειλούν ακόμη και την ανθρώπινη ζωή.

Με τις πράξεις αυτές ικανοποιούν την ανάγκη τους για υπεροχή απέναντι στις αντίπαλες ομάδες. Προκειμένου δε να πετύχουν τον στόχο τους εξοπλίζονται με σίδερα, ξύλα, μαχαίρια, πέτρες μέχρι και περίστροφα. Φαντάζει πόλεμος κανονικός όπου ο θύτης γίνεται θύμα και το θύμα θύτης. Πρόκειται για ένα οργανωμένο έγκλημα, στο οποίο εκτελούνται ραντεβού θανάτου.

Παίζει άραγε ρόλο, η οικογένεια και το σχολείο στην ανάπτυξη και υιοθέτηση τέτοιων συμπεριφορών; Αν κρίνουμε ως δεδομένο ότι τόσο η οικογένεια όσο και το «δεύτερο σπίτι» των παιδιών, οι δομές εκπαίδευσης, είναι υπεύθυνες να μεταλαμπαδεύσουν την στοιχειώδη παιδεία, τις αξίες και τα ιδεώδη στα παιδιά που αναθρέφουν. Παράλληλα τα βιώματα και τα πρότυπα συμπεριφοράς του οικογενειακού περιβάλλοντος, αλλά και ευρύτερα στην διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός παιδιού, τότε η απάντηση προκύπτει εύλογα.

Από που λοιπόν εκκινούν οι συμπεριφορές αυτές; Η έλλειψη παιδείας έχει ως αποτέλεσμα τα άτομα να δημιουργούν προσωπικότητες εγωκεντρικές και δογματικές. Η κοινωνία με την ατιμωρησία των αποτρόπαιων αυτών πράξεων δείχνει να γίνεται σιωπηλή συνένοχος και κομμάτι αυτής της βαναυσότητας. Επιπροσθέτως, λόγω των κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων που υφίστανται στην κοινωνία, ορισμένοι πολίτες οδηγούνται στην περιθωριοποίηση. Ο παραγκωνισμός αυτός έχει ως αποτέλεσμα τα περιθωριοποιημένα άτομα να οδηγούνται σε παραβατικές συμπεριφορές με σκοπό να ενταχθούν στην κοινωνία που τους έχει απομονώσει. Κύκλος ατέρμονος, αν πρωτίστως δεν αναγνωριστεί η ύπαρξη του φαινομένου, από πού αυτό εκκινά και δεν υιοθετηθεί από το σύνολο των «εμπλεκομένων» η ανάγκη καταπολέμησής του.

Για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου απαραίτητη κρίνεται η σύμπραξη της κοινωνίας, της πολιτείας και του ποδοσφαίρου. Συγκεκριμένα η πολιτεία με την εφαρμογή ενός νόμου νεωτεριστικού και ρεαλιστικού και με την επιβολή αυστηρότερων ποινών μπορεί να αντικρούσει το φαινόμενο της βίας. Συνάμα, η κοινωνία με την αντίδραση και την μη ανοχή της σε περιστατικά βίας, καθώς και με την εξάπλωση της στοιχειώδους παιδείας (ναι… ο σεβασμός στην διαφορετικότητα είναι στοιχειώδης παιδεία και δεν είναι δεδομένος) είναι ικανή να φέρει σημαντικές αλλαγές στο φαινόμενο της βίας. Τέλος και η επιστημονική κοινότητα της κοινωνικής εργασίας δύναται να συμβάλλει σε αυτόν τον αγώνα αλλαγής μέσα από ομιλίες και ενημέρωση παιδιών και γονέων για την πρόληψη αλλά και την αντιμετώπιση της βίας. Γίνεται ορατό το στίγμα του οπαδικού ρατσισμού, το οποίο οφείλουμε να δούμε, να ακούσουμε, να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε σαν κοινωνία. Ήρθε η ώρα να δώσουμε ένα τέλος στα «πεδία μάχης» δίχως όρια.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.