Κομοτηνη: Η πολη με τα αξεχαστα φοιτητικα χρονια

Αύγουστος του 2014. Περιμένω με αγωνία τα αποτελέσματα των βάσεων. Βαθιά μέσα μου αισθανόμουν ότι είχα περάσει στην πρώτη μου επιλογή, αλλά επειδή ως άνθρωπος έχω μάθει να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο σε αυτήν την ζωή, είχα αφήσει στην άκρη του μυαλού μου, την πιθανότητα να μην τα είχα καταφέρει. ‘

Όπως καταλαβαίνετε, για να πήρα την απόφαση και να σας διηγηθώ για την Κομοτηνή η διαίσθηση μου δεν με πρόδωσε και βγήκε για ακόμη μια φορά αληθινή. Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης, με κατεύθυνση την Πολιτική Επιστήμη στην Κομοτηνή. Πρέπει να είχαν περάσει αρκετά λεπτά ή ακόμα και ώρα ώστε να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που μου συμβαίνει είναι πραγματικότητα. Εγώ να γίνω, όχι απλώς φοιτήτρια, αλλά και να περάσω στη σχολή που λαχταρούσα τόσο πολύ. Εκείνη την ημέρα αντιλαμβανόμουν ότι ένα ταξίδι-κύκλος 4 χρόνων ξεκινούσε και εγώ ήμουν έτοιμη πέρα από κάθε άλλη φορά να το απολαύσω μέχρι το τέλος…

Και ναι, είχε έρθει λοιπόν η μεγάλη μέρα που θα πήγαινα για πρώτη φορά, μαζί με την οικογένεια μου, στην Κομοτηνή για την αναζήτηση της φοιτητικής μου κατοικίας. Η απόσταση από τον τόπο καταγωγής μου, Ορεστιάδα Έβρου, μέχρι την Κομοτηνή δεν ήταν πολύ μεγάλη. Πώς το λένε να δείτε;  Δυο τσιγάρα δρόμος!

Φτάνοντας λοιπόν στη πόλη, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την έρευνά μας από το κέντρο. Σκεφτήκαμε ότι εκεί κοντά θα έχει κάποιο μεσιτικό γραφείο ή κάποιο ταμπλό ανακοινώσεων με ενοικιαστήρια σπιτιών. Αφού πέρασε αρκετή ώρα, οι ελπίδες μας για να βρούμε σπίτι είχαν αρχίσει να εξανεμίζονται. Όπως έμαθα, εκ των υστέρων από ντόπιους, εκείνα τα χρόνια, η Κομοτηνή φιλοξενούσε στο σύνολό της, 15 χιλιάδες φοιτητές. Και μόνο αυτό νομίζω ότι λέει πολλά. Για να μην τα πολυλογώ όμως, και να μην σας κρατάω και εσάς στην αγωνία, σπίτι βρήκαμε και μάλιστα επιπλωμένο, πολύ κοντά στη σχολή,  λεπτά με τα πόδια.

 Και αφού είχαμε τακτοποιήσει το θέμα του σπιτιού και δεν είχαμε κάτι άλλο να μας απασχολεί σχετικά με αυτό, τι το καλύτερο απ’ το να κάνουμε τη βόλτα μας και να εξερευνήσουμε την πόλη. Περάσαμε από πολλές γειτονιές και προσανατολίστηκα πολύ εύκολα. Αυτό έγινε διότι, ένα από τα αμέτρητα πλεονεκτήματα που έχει αυτή η όμορφη πόλη είναι ότι δεν σε κουράζει καθόλου με τους δρόμους της. Κι αυτό γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο πιο κεντρικό σημείο της, την πλατεία. 

 Πέρασε ο καιρός και φτάσαμε αρχές Οκτωβρίου όπου θα έμενα και επίσημα στην Κομοτηνή. Όπως οι φαντάροι, έτσι και εγώ μετρούσα τις ημέρες προκειμένου να πάμε για μάθημα στη σχολή. Ανυπομονούσα τόσο πολύ να «ανακαλύψω» την μαγεία που μπορεί να κρύβει ένα πανεπιστήμιο. Άκουγα από το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον το πόσα πολλά μπορεί να μάθει κανείς από μια σχολή και δεν έβλεπα την ώρα να τα «γευτώ» και εγώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη ημέρα του μαθήματος. Δεν είχα ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο σε αμφιθέατρο. Περιμένοντας να ξεκινήσει το μάθημα, άρχισα να συζητάω με παιδιά που καθόταν δίπλα μου. Σαν πρωτοετείς που ήμασταν, λέγαμε ο καθένας μας από πού καταγόμασταν, πόσο χαρούμενοι νιώθαμε που ζούσαμε όλη τη σημασία της λέξης φοιτητής, κτλ.

Ο χρόνος κυλούσε σαν γάργαρο νερό και δεν καταλάβαινα πότε ερχόντουσαν και έφευγαν τα εξάμηνα- εξεταστικές. Παρακολουθούσα ανελλιπώς τις διαλέξεις από τους καθηγητές. Είχα συναρπαστεί με όλα αυτά που μάθαινα. Για τους διδάσκοντες μόνο καλά λόγια έχω να πω. Με ορισμένους έχω κρατήσει επικοινωνία και είμαι πραγματικά ευγνώμων που τους γνώρισα και μας μεταλαμπάδευσαν τις γνώσεις τους. Πάντα ήταν στο πλευρό μας και μας ενθάρρυναν να διατυπώνουμε τις απορίες μας και να εκφράζουμε τις απόψεις μας. Παράλληλα, οι βόλτες με τη παρέα, τα ξενύχτια, οι εκδρομές στις κοντινές περιοχές με συντρόφευαν σε όλη αυτήν την διαδρομή. Τι να πρωτοθυμηθώ; Δεν νομίζω να χωράνε σε γραμμές. Τη Λέσχη Κομοτηναίων με την υπέροχη αριστοκρατική διακόσμησή; Σε αυτό το μαγαζί, αισθανόσουν σαν  βρίσκεσαι σε κάποια πόλη του εξωτερικού. Το περίφημο μεζεδοπωλείο «Καψούλι», όπου έχω ζήσει πολλές από τις ωραιότερες μέρες και βραδιές της ζωής μου. Άψογη εξυπηρέτηση και καταπληκτικό φαγητό. Το συστήνω σε όλους ανεπιφύλαχτα. Συμβουλή: Όταν το επισκεφτείτε, παραγγείλτε πατάτες “Bravas”. Θα ξετρελαθείτε!!!. Το ξακουστό  «Ηχοδρόμιο»; Τον φημισμένο πεζόδρομο της Βενιζέλου; Ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης. Δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει κάποιος από εκείνο το σημείο και να μην δεν μιλήσει με 10 γνωστούς, τουλάχιστον. Το εμπορικό κέντρο “Kosmopolis”;  Με τα καταστήματα και τον κινηματογράφο. Θα ξεχάσω που για πρώτη φορά είδα εκεί το πρώτο μου θρίλερ! Τα στενά της μουσουλμανικής αγοράς; Πόσο όμορφο να βλέπεις τους ντόπιους και την μουσουλμανική μειονότητα να συμβιώνουν αρμονικά μαζί… Πόσο όμορφο να περπατάς και να μυρίζεις το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ… Αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή μια πληρότητα!

Την Πλατεία Ειρήνης; Αχ αυτή η Πλατεία Ειρήνης… Πόσες φορές έχουμε δώσει ραντεβού μπροστά στο σιντριβάνι. Το σήμα κατατεθέν της. Αλλά φυσικά και το Σπαθί. Αυτή η μαρμάρινη στήλη που σου προκαλεί δέος. Τη φοιτητική λέσχη φαγητού; Πληροφορία: Η πόλη, διαθέτει 2 λέσχες. Την «πάνω» λέσχη που βρίσκεται στην Πανεπιστημιούπολη και την «κάτω» που βρίσκεται στην Παλιά Νομική.

Περιμέναμε στην ουρά να δοκιμάσουμε τα φαγητά της. Όπως το φαγητό της μαμάς. Και πολλές άλλες όμορφες στιγμές σε μέρη που έχουν μείνει χαραγμένες ακόμα και σήμερα στη μνήμη μου.

12 Σεπτεμβρίου 2018. Η ημέρα που «κλείνω» την πόρτα στο φοιτητικό μου ταξίδι. Η ημέρα που παίρνει σάρκα και οστά το όνειρο κάθε φοιτητή και φυσικά και το δικό μου. Είναι η ημέρα της ορκωμοσίας μου. Τα συναισθήματα μου…απλά δεν περιγράφονται. Θα μπορούσα να πω μια ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ. Ένα κατάμεστο αμφιθέατρο όπου φιλοξενούσε φοιτητές, φίλους, οικογένειες. Και κάπου εγώ, ανάμεσα τους, βυθισμένη στις σκέψεις μου, αλλά συγχρόνως προσπαθούσα να τιθασεύσω το άγχος μου. Προσπαθούσα να αφομοιώσω όσο περισσότερα μπορώ από την τελευταία μου μέρα ως φοιτήτρια. Έκλαψα πολύ εκείνη την ημέρα. Ήμουν η εξαίρεση του κανόνα που έλεγε ότι: «Όποιος περνάει φοιτητής στην Κομοτηνή, κλαίει μια φορά στη αρχή και μια φορά στο τέλος.» Ε λοιπόν εγώ έκλαψα μόνο στο τέλος.

Φτάνοντας στο σήμερα, με ρωτάνε αν το μετάνιωσα που σπούδασα στην Κομοτηνή.  Η απάντηση μου με μια λέξη: ΟΧΙ. Πάλι την ίδια σχολή θα επέλεγα, πάλι την ίδια πόλη θα επέλεγα, την παρέα μου που έχω ακόμα και σήμερα και μας συνδέει ισχυρός δεσμός. Οικογένεια δηλαδή. Δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Και πως βέβαια να αλλάξω την πόλη μαζί με όλα αυτά μου με συνδέουν με αυτήν; Μπορώ να αλλάξω το σπίτι μου;

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.