Ηξεις αφηξεις ου εν καλπη θνηξεις

Η αδυναμία προσανατολισμού και άρθρωσης ουσιώδους πολιτικού λόγου, που να δικαιολογεί την ύπαρξή του, από το ΠΑΣΟΚ αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό του κόμματος μετά το 2012, οπότε και έπαψε να είναι ένας εκ των δύο αξόνων του δικομματισμού. Αυτές ακριβώς οι αδυναμίες εξαφάνισαν ή μάλλον ανακύκλωσαν την ΔΗΜ.ΑΡ., το ΠΟΤΑΜΙ, την Ένωση Κεντρώων και άλλους πρόσκαιρους ή επιπόλαιους κομματικούς – μη πολιτικούς – σχηματισμούς. Αν κάτι «έσωσε» μέχρι τώρα το ΠΑΣΟΚ είναι η ταμπέλα του καθώς και η προσωπική αδυναμία στελεχών του να καταπιούν «τη συνεργασία με την Δεξιά», στην οποία επί δεκαετίες εναντιώνονταν για λόγους υπαρξιακούς.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, φυσικά, δεν είναι υιός αλλά «παιδί του σωλήνα», του κομματικού. Ατζέντα μυστήριο, ρεαλιστική πρόταση καμία, μαγικοί συνδυασμοί που θα εξασφαλίσουν πιθανή προσέγγιση στην εξουσία, ενός κόμματος που εδώ και 11 χρόνια είναι, στην καλυτέρα των περιπτώσεων, στην τρίτη θέση των επιλογών της κάλπης – τον τρομακτικό Ιανουάριο του 2015 είχε εισέλθει στη Βουλή ως έβδομο και τελευταίο κόμμα

Η μέχρι σήμερα πορεία, όμως, του κόμματος δείχνει πως ο Καίσαρας Ευάγγελος Βενιζέλος υπήρξε μάλλον ο τελευταίος που θα μπορούσε να το διατηρήσει ως έναν ανεξάρτητο πολιτικό πόλο, έστω προσωποπαγή. Με την αποκαθήλωσή του, ο λαός και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υπό οποιοδήποτε όνομα, επέλεξαν δις την Φώφη Γεννηματά (το 2015 και το 2017), αποστρεφόμενοι συνυποψηφίους με ατομική αίσθηση πολιτικού ρεαλισμού και ατζέντες περιορισμένες κομματικών αγκυλώσεων, αποδεικνύοντας πως είτε το όνομα είτε το χρώμα είναι τα κριτήρια εκείνα που «βγάζουν» αρχηγούς. Αυτό το μοτίβο επιβεβαιώνει και η επιλογή Ανδρουλάκη. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, φυσικά, δεν είναι υιός αλλά «παιδί του σωλήνα», του κομματικού. Ατζέντα μυστήριο, ρεαλιστική πρόταση καμία, μαγικοί συνδυασμοί που θα εξασφαλίσουν πιθανή προσέγγιση στην εξουσία, ενός κόμματος που εδώ και 11 χρόνια είναι, στην καλυτέρα των περιπτώσεων, στην τρίτη θέση των επιλογών της κάλπης – τον τρομακτικό Ιανουάριο του 2015 είχε εισέλθει στη Βουλή ως έβδομο και τελευταίο κόμμα.

 Όσοι είδαν, λοιπόν, στον Νίκο Ανδρουλάκη έναν «νέο, εργατικό και ελπιδοφόρο» αρχηγό κόμματος συνειδητοποιούν, με τον πλέον άγαρμπο τρόπο, ότι απλώς ανέδειξαν μία πράσινη…Πυθία. Αναμασώντας παράγει δυσνόητους αφορισμούς, οι οποίοι δεν λένε τίποτα και αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός τους! Με την στήριξη δε στον δελφικό αρχηγό τους οι πρασινοφρουροί ανάμεσά μας αποδεικνύουν για πολλοστή φορά πως είναι όντα στραμμένα δογματικά στο παρελθόν, ένα παρελθόν βγαλμένο από τις πιο πράσινες ώρες της δεκαετίας του ’80, μίας εποχής – με πράσινους δράκους, γαλάζιες νεράιδες και κόκκινα ξωτικά – της οποίας τον ιδεολογικό και οικονομικό λογαριασμό θα πληρώνουμε για γενεές γενεών ακόμη.

*Ο Ευάγγελος Σιδερούδης είναι πτυχιούχος Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών  του Παντείου Πανεπιστημίου

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.