Ηγετ-ισκ(ι)οι

Σιωπή κρότου

αλλόκοτη ηρεμία

….

Γιατί πάμε όπου πάμε;

Πώς πάμε έτσι ανίδεοι,

βουλιαγμένοι στις ψευδαισθήσεις μας;

Λυδία Σταυροπούλου, Συνοδεία από μάρμαρο

Ποτέ δεν μ’ ενδιέφερε ο τζόγος της Πολιτικής (όπου το κέρδος είναι πάντοτε προσωπικό/παρεϊκό), ούτε η Πολιτική του τζόγου (όπου οι τυχαίες ζαριές εκλαμβάνονται σαν σχεδιασμός).

Ποτέ δεν προσκύνησα Αρχηγούς και Προέδρους, ως υπερφυσικά/μαγικά Τοτέμ, ούτε όμως  τους έκαψα στην πυρά, ως μιάσματα, στην πρώτη κακοτυχία.

Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο Ηγέτης είναι ένας Ποιμενάρχης-καθοδηγητής ποιμνίου πιστών, ένας Φύλαρχος-επικεφαλής ατάκτων ορδών, ένας Ομαδάρχης (και Συν-αρχηγός;) σκόρπιων ατομιστών παικτών, ένας Πλοηγός τυφλών ιδεοληπτικών, ένας Αφέντης κάποιων υποτακτικών υπηκόων.

Στο μυαλό μου ο Ηγέτης είναι Καθηγεμών, ένας Ηγήτωρ σε όλα τα επίπεδα: της στρατηγικής, της τακτικής, της γνώσης, της έμπνευσης, της ηθικής, της συνέπειας, των μεγάλων κινήσεων.

Το πρώτο ερώτημα: από πού έρχεται ο Ηγέτης; από το Κόμμα, την Κοινωνία, τη Διαπλοκή, τις ελίτ, το λαό;

Ερώτημα δεύτερο: ο Ηγέτης ήταν Ηγέτης πριν να γίνει Αρχηγός; πότε δηλαδή υπερέβη τη μήτρα που τον γέννησε και σηκώθηκε πάνω από τα πράγματα και τα πρόσωπα;

Ερώτημα τρίτο: πώς μπορούμε να δια-κρίνουμε τον γνήσιο Ηγέτη από τις διάφορες imitations που κυκλοφορούν στα media;

Ερώτημα τέταρτο και κρισιμότερο: προς τα πού πάει ο Ηγέτης την Ιστορία;

Αυτά θα τ’ απαντήσει σύντομα ο σοφός χρόνος κι όχι μόνον κάποιες χιλιάδες ψήφοι.

ΥΓ. Πάντοτε, από την εποχή της ΔΗΜΑΡ, υποπτευόμουνα την ύπαρξη μιάς Συναλλασσόμενης Αριστεράς (που ζει, σκέφτεται και συμ-πράττει όπως η Δεξιά, αλλά δηλώνει «κάτι άλλο») και πάντοτε πίστευα στον ήρεμο λόγο των αριστερών της ήττας του Εμφυλίου και δυσπιστούσα στις δήθεν «επαναστατικές κραυγές των αριστερών του καφενείου και του Κολωνακίου».

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.