Ιδιωτικα κερδη,ζημιες δημοσιες

Τα τελευταία χρόνια, το χρηματοπιστωτικό σύστημα «πετούσε» από ρεκόρ κερδών σε ρεκόρ κερδών.

Το νεοφιλελεύθερο επιχείρημα δικαιολόγησης αυτών των κερδών, ήταν ότι οι επενδυτές και ιδιαίτερα οι τράπεζες έπαιρναν ρίσκο με τα δικά τους χρήματα και για λογαριασμό των πελατών τους. Ότι τα μεγάλα ποσοστά κερδών ήταν η επιβράβευσή τους για έξυπνες πολιτικές, ικανοποιητική χρήση των νέων χρηματοπιστωτικών εργαλείων, ορθές επιλογές. Κατά συνέπεια οι τράπεζες και άλλοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι δεν χρωστούσαν σε κανένα.

Και ξαφνικά οι αγορές που δεν ήθελαν κανέναν έλεγχο από το δημόσιο, καμία κρατική ρύθμιση, κανένα κανόνα, ανακάλυψαν την αγάπη τους για το κράτος.

Το τελευταίο κλήθηκε να παρέμβει γιατί αντιμετώπιζαν προβλήματα και να θέσει κανόνες προκειμένου να σωθούν τράπεζες από πτώχευση. Να σωθούν μεγαλομέτοχοι από την καταστροφή και να πληρώσουν οι άγρια φορολογούμενοι πολίτες τις ζημιές. Για τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, αποδείχτηκε ότι είναι εύκολο, όταν υπάρχουν υπέρμετρα κέρδη, να υποστηρίζει ότι τα κέρδη και οι ζημιές είναι ιδιωτική υπόθεση. Αντίθετα, όταν έρχονται οι φάσεις που συσσωρεύονται οι ζημιές τότε αποκαλύπτεται η υποκρισία του. Τότε είναι που απαιτεί την «κοινωνικοποίηση των ζημιών». Που απαιτεί να στηρίζονται οι επιχειρήσεις άμεσα από τον δημόσιο κορβανά. Διότι αλλιώς, θα την πληρώσει, λένε, ο μικρός καταναλωτής. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο προκύπτει ένα τεράστιο ερώτημα: γιατί να στηριχτούν οι δανειστές ή οι χρηματιστές των μικρών καταναλωτών και όχι οι τελευταίοι;

Μήπως λοιπόν είναι καιρός και το κράτος να λάβει τα μέτρα του όσον αφορά στις τράπεζες;

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.