Η οδυσσεια της επιστροφης!

Μετά από ένα όμορφο τριήμερο στην γενέθλια γη, στην Πόλη και ιδιαίτερα στο «χωριό» μου, το Μέγα Ρεύμα, στο Βόσπορο, όπου ξαναθυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια , αφού για τρεις ημέρες περιδιάβηκα τους μαχαλάδες, την Εκκλησία , το σχολείο όπου έλαβα τα πρώτα γράμματα και συναντήθηκα με κάποιους και κάποιες φίλες που ζούνε εκεί, ήρθε η ημέρα της επιστροφής.
 
Γνώριζα από παλαιότερα χρόνια ότι η οδική μετάβαση από Ελλάδα προς Τουρκία κατά τον μήνα Ιούλιο και η επιστροφή από Τουρκία προς Ελλάδα τον μήνα Αύγουστο, ότι είναι κουραστική, αφού στα Ελληνοτουρκικά σύνορα μπορεί να περιμένεις από 5 έως και 10 ώρες.
 
Θυμάμαι όταν πριν περίπου είκοσι χρόνια για να κάνω ένα ρεπορτάζ για την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» που εργαζόμουνα, είχα κάνει 7 ώρες στην επιστροφή και είχα διαπιστώσει ότι η βασική αιτία καθυστέρησης οφείλονταν στους Αστυνομικούς και Τελωνειακούς από ελληνικής πλευράς , αφού για μεν την Αστυνομία οι εργαζόμενοι δεν υπερέβαιναν τους 5-6 , ενώ για το Τελωνείο ήταν 4-5. Και αυτά τα άτομα εξυπηρετούσαν την είσοδο και έξοδο της χώρας. Τα ιδιωτικά αυτοκίνητα, τα φορτηγά και τα λεωφορεία.
 
Ξεπερνούσαν τον εαυτό τους, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια και σταματούσαν από το να βάζουν σφραγίδες ή να κάνουν το σχετικό έλεγχο μόνο για λίγο όταν πήγαιναν τουαλέτα. Περιττό δε είναι να σημειώσω ότι οι υποδομές εργασίας τους ήταν κτήρια που είχαν κατασκευαστεί πριν πολλά χρόνια, χωρίς καμιά αλλαγή.
 
Τα χρόνια πέρασαν. Περίπου 20 χρόνια και σκέφθηκα να το τολμήσω και πάλι. Έτσι στις 28/8 αναχώρησα με την γυναίκα μου από την Πόλη στις 08.30 και έφθασα 1.500 μέτρα πριν την έξοδο από την Τουρκία στις 11.30. Μπήκα στην σειρά, κατά αυτοκίνητο, αφού υπήρχε τροχαία και περίμενα καρτερικά. Φυσικά το μάτι ενός παλιού στο «γκουρμπέτι» άρχισε να εξερευνά, οπότε είδα σακούλες για τα απορρίμματα, τραπεζάκια να πουλούν τσάϊ, καφέ, νερό και μοντέρνες τουαλέτες, ιδιωτικές, επάνω σε τράκτορες.
 
Φθάσαμε στα σύνορα, των οποίων τα ακίνητα είχαν ανακαινιστεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ενώ τώρα αντίκριζα ένα σύγχρονο εργοτάξιο ανακαινισμού και πάλι των κτηρίων που θα το μετατρέπει σε ένα υπερσύγχρονο σταθμό εξόδου από την Τουρκία, με τουλάχιστον 5 διαδρόμους σε κάθε πλευρά. Μετά την ολοκλήρωση των διαδικασιών βάλαμε μπρος για να αναχωρήσουμε . Εις μάτην. Ξανασβήσαμε τις μηχανές αφού δεν προχωρούσε κανένα όχημα. Έτσι αρχίσαμε την συζήτηση με την γυναίκα μου η οποία μου εξηγούσε το βιβλίο που διάβαζε. Ένα ωραιότατο βιβλίο ιστορικής έρευνας και προσωπικών εμπειριών, της Μαριάννας Κορομηλά: Τη «Μαρία των Μογγόλων».
 

Κάποτε φθάσαμε στα κτήρια Αστυνομίας και Τελωνείου στους Κήπους, μετά 3.5 ώρες, αφού περάσαμε από κάδους απορριμμάτων κατάμεστους και από όπου περνούσαμε κλείναμε τα παράθυρα λόγω «ευωδίας». Μετά λοιπόν 5.5 ώρες ολοκληρώσαμε τις διαδικασίες στην ελληνική πλευρά. Μετά από τόσες ώρες παραμονής στα σύνορα και μετά από τόσα χρόνια που είχα κάνει το πρώτο μου ρεπορτάζ, έβγαιναν τα ίδια συμπεράσματα, στους Κήπους.
 
—Τα κτήρια τα ίδια όπως τα είχα γνωρίσει πριν 5 δεκαετίες, στο ίδιο μέρος, όταν είχα πρωτοταξιδεύσει από την Πόλη για την Αθήνα.
—Ο αριθμός των εργαζομένων παραμένει ο ίδιος. Με τη διαφορά ότι οι είσοδοι και έξοδοι έχουν αυξηθεί « εις την ν΄ δύναμη». Μου έλεγε αστυνομικός ότι σε κάθε βάρδια σφραγίζονται πολλές χιλιάδες διαβατηρίων , από έναν ή δύο αστυνομικούς με το φόβο να κάνουν λάθη, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κυρώσεις για τους ίδιους. Τα ίδια ισχύουν και για τους τελωνιακούς. Τα δύο κλιμάκια εργάζονται με το ίδιο πάθος, δυναμική και αποδοτικότητα, αφού το τελωνείο Κήπων φημίζεται για την αποτελεσματικότητά του.
—Άσχημη έως και φρικτή η εικόνα που αντικρίζει ο ταξιδιώτης από πλευράς κάδων γεμάτων και απορριμμάτων.  Και να σκεφθεί κανείς ότι η χώρα είναι η είσοδος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από μία τρίτη χώρα η οποία θα μπορούσε να συγκριθεί ισάξια και επάξια με άλλες χώρες της Ένωσης σε πολλά έργα, υποδομές και κοινωνική πολιτική. Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί, αντικειμενικοί και πραγματικοί να αφήσουμε κατά μέρος κάθε εθνικιστική και παρωπιδική αντίληψη και να μιλάμε σωστά. Δεν μας φταίνε οι άλλοι, οι απέναντι μας όταν εμείς υστερούμε και προβάλλουμε «προφάσεις εν αμαρτίαις». Δεν μας φταίνε οι άλλοι όταν έχουμε κολλήματα και αποδίδουμε όλα στους άλλους. Αφήσαμε τη Θράκη στην τύχη της, γιατί έτσι μας υπέδειξαν οι άλλοι . Δεν την αναπτύξαμε όσο έπρεπε. Δόθηκαν κίνητρα,  φαγώθηκαν και παρέμεινε και πάλι η Θράκη στα λεγόμενα των πολιτικάντηδων ότι θα κάνουν, θα αναπτύξουν, θα επενδύσουν, θα φέρουν κεφάλαια. Έφθασαν ξένα κεφάλαια και γύρισαν από εκεί που είχαν έρθει. Και όλα αυτά γιατί «κάποιοι» δεν θέλουν την ελκυστική ανάπτυξη της, όπως μου είπε κάποτε ένας Δήμαρχος.
—Και να ρωτήσω: Αλήθεια γιατί «ω άνδρες και γυναίκες Αθηναίοι και Αθηναίες, δεν ευπρεπίζετε την είσοδο της χώρας προς Ε.Ε; Γιατί δεν ενισχύεται με προσωπικό τον χώρο, παρά θέλετε να προκαλείται την μήνιν των εισερχομένων και εξερχομένων από την χώρα;»
—Και να το γενικεύσω το θέμα. Αλήθεια τα κτήρια των τελωνείων προς τις Βαλκανικές χώρες από πότε είναι, πότε κτίστηκαν; Ή πόσα άτομα αστυνομικοί και τελωνειακοί εργάζονται σε κάθε βάρδια, όταν από τις χώρες αυτές καθημερινά εισέρχονται στην χώρα πάνω από δεκαπέντε με είκοσι χιλιάδες επισκέπτες, τους καλοκαιρινούς μήνες; Γιατί οι ηγεσίες τους αρκούνται «στον πατριωτισμό των υφισταμένων τους» και επί πλέον στα παράπονά τους, όπως μου έλεγε κάποιος, η απάντηση είναι « μην αγχώνεστε. Ό,τι μπορείτε κάνετε»!!!
—Και να καταλήξω. Για τα Ελληνοτουρκικά σύνορα Κήπων και Καστανεών για τις καθυστερήσεις ευθύνεται η Ελληνική πλευρά, λόγω έλλειψης προσωπικού και υποδομών. Ας επιληφθεί κάποιος να αδειάζει τους κάδους, ενώ να τοποθετήσει και κάποιες τουαλέτες καθ οδόν και όχι μόνο κοντά στα σύνορα , όταν οι ουρές στο Ελληνικό έδαφος ξεπερνούν τα οκτώ με δέκα χιλιόμετρα. Και δεν αναφέρομαι στις νταλίκες που τα σαββατοκύριακα ξεπερνούν τα πέντε.
 
Αύγουστος 29, 2019
Πηγή: enetpress
 
*Ο Συμεών Σολταρίδης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, το «Εγώ και η βαλίτσα μου».

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.