Η μονη κληρονομια…
Σέρνομαι στους δρόμους της Αυγής, πιάνομαι απ’ τα δέντρα και προχωράω… Η αλήθεια είναι, πως σήμερα, δεν έχω από πού αλλού να κρατηθώ πέρα από κάτι ξεχασμένες καρυδιές κι έναν κυπάρισσο…
Είναι καιρός τώρα που τα μυρμήγκια φτιάξαν φωλιές πάνω στις πρώτες… Μασουλάνε τον κορμό ανοίγοντας τρύπες κάθε που το ξύλο κι ο καιρός μαζί το επιτρέπουν… Τα καρύδια πέφτουν δέκα δέκα κάθε μέρα κι εμείς περπατάμε πάνω τους σε κάθε ευκαιρία… Σε πείσμα της μνήμης που ‘χει να θυμάται αλλιώτικα… Δεν τα μαζεύουμε πια, το αντίθετο… Τ’ αφήνουμε εκεί πεσμένα, να μεταδώσουν τις ζέστες τους στ’ ορφανό πια χώμα, να συνομιλήσουν μυστικά μαζί του, να πλυθούν ύστερα… Κι αφού ντυθούν το βροχερό, ιριδίζον κοστούμι του Οκτώβρη ν’αποδημήσουν τελικά…
Δεν πάνε πολύ μακριά απ’ το σπίτι… Ίσαμε με εκατό βήματα πιο δίπλα, δυτικά…Εκεί μαζεύονται όλα τα καρύδια του χωριού, χρόνια τώρα… Σ’ ένα χώρο που μοιάζει με πατάρι, διαμπερές… Χωρίς κουρτίνες, γεμάτο παράθυρα… Εκεί που τελειώνουν οι σκάλες και η υπόθεση «ύψος» μετριέται με μονέδες ριζών…
Υπάρχει ένα κυπαρίσσι σ’ αυτό το μέρος, φυτεμένο γενιές πίσω το οποίο ξεχωρίζει απ’ τα υπόλοιπα… Τόσο ψηλό που την άκρη του δύσκολα την ξεχωρίζεις… Την ημέρα μοιάζει με ίσκιο… Την νύχτα, με κατάρτι… Στη βάθος του είναι θαμμένο το λευκό… Στ΄αμπάρια του, ο Μάρτης κι ο Οκτώβρης της οικογενείας των καρυδιών…
Η εποχή της ευφορίας, σβήνεται κάθε χρόνο, τέτοια εποχή μέσα σ’ αυτό το μέρος… Η πρώτη ανοιξιάτικη μέρα, τότε που τα καρύδια σφύζουν από κείνο το καταπράσινο χρώμα που τα γεννά και τα συνοδεύει ως το τέλος. Ώσπου να βγάλουν κάλους στο σώμα, το πράσινο της νιότης να λιώσει και τα κλωνάρια να λύσουν τους δεσμούς, να τα ρίξουν στο χώμα… Εκείνα να ξεγυμνωθούν ύστερα, να γεμίσουν ρυτίδες, να σκληρύνουν… Και γύρω στα μέσα του Οκτώβρη, να πάρουν το δρόμο του παταριού…
Έτσι κι εγώ…
Γλιστρώ σαν από ταχυδρομική θυρίδα σ’ αυτή τη μεγάλη ανηφορική αίθουσα που τα μόνα που τη χαρακτηρίζουν είναι οι φυλλωσιές, το ύψος και τ’ αλάτι της μνήμης… Οροφή δεν έχει, ούτε κάτω μπορείς να δεις… Ωστόσο, πάει καιρός που την επισκέπτομαι κι ας μου προκαλεί κάθε φορά τους ίδιους φόβους… Η αλμύρα της με τσούζει, μονίμως και το ύψος δύσκολα το καταπίνω… Είναι αλήθεια όμως, πως όλοι μας πάσχουμε κάπου…
Εμένα μ’ ενοχλεί ο θάνατος. Το κάθε τέλος που σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου, μιας εποχής, ενός σπιτιού… Τα καρύδια που πέφτουν, αναχωρούν και δεν επιστρέφουν ποτέ…
*Το επέλεξε για σήμερα η Ελένη Σκάβδη. Η φωτογραφία επίσης είναι της Νατάσας Χριστοπούλου.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
