Η λογικη απεναντι στην επιλεκτικη παραπλανητικη πληροφορηση

Η χώρα μας αυτήν την περίοδο ζει μέσα σε μια βαθιά κρίση. Είναι η κρίση αυτή χρηματοοικονομική, πολιτική ή συστημική; Πλήττει σε όμοιο βαθμό όλες τις χώρες της Ε.Ε., όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο ή ολόκληρη την ανθρωπότητα; Προκλήθηκε από μια βλάβη των πολιτικών συστημάτων διακυβέρνησης των λαών που μπορεί να επισκευαστεί με μεταρρυθμίσεις ή είναι δομική και χρειάζεται αυτά να αναδιαρθρωθούν; Έχει την ίδια ένταση σε όλες τις χώρες που πλήττει ή έχει διαφορετικές εντάσεις σε κάθε μία; Θα είναι μόνιμη ή κυκλική και αν ναι πόσο θα διαρκέσει;
 
 

Η Ρωσική μπάμπουσκα

 
Για να απαντηθούν αυτού του είδους τα ερωτήματα δεν θα πρέπει εν πρώτοις να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν οι απαισιόδοξες απόψεις των Κέυνς και Χάγεκ ότι οι κοινωνία μας λειτουργεί σαν μια «μηχανή» τη λειτουργία της οποίας αδυνατούμε να κατανοήσουμε, απόψεις τις οποίες όλος ο οικονομικό-κοινωνικός στοχασμός μέχρι σήμερα υποστηρίζει. Αντίθετα θα πρέπει να συνεχιστούν οι προσπάθειες, διότι για όλα τα προβλήματά του ο άνθρωπος ερευνά να βρει τη λύση τους, όσες δυσκολίες και απογοητεύσεις και αν αντιμετωπίζει. Θα αντιτάξει κάποιος ότι το «σύστημα», το οποίο κατέχει όλες τις πληροφορίες και τα στοιχεία λειτουργίας των «μηχανών» των κρατών τα αποκρύπτει επιμελώς ή τα διοχετεύει επιλεκτικά για παραπλάνηση με τα όργανά του για ευνόητους λόγους. Αυτό οφείλεται στο ότι το «σύστημα», με την υπεραναπτυγμένη πολιτική επιστήμη που κατέχουν τα όργανά του, γνωρίζει τους βασικούς νόμους εξέλιξης της κοινωνίας, και ως εκ τούτου θεμελιώνει ή δημιουργεί τις συνθήκες, με τις οποίες αντιμετωπίζει τόσο την αναγκαιότητα όσο και το τυχαίο για την επίτευξη των σκοπών του. Επίσης το σύστημα γνωρίζει σήμερα καλύτερα, πώς μπορεί να προωθεί τους σκοπούς του, διαθέτοντας περισσότερα μέσα και πόρους για να τους επιτύχει. Έτσι, ο μόνος δρόμος που απομένει στον ερευνητή είναι ο δρόμος της λογικής, με την οποία μπορούν να αποκαλυφθούν τα αίτια της λειτουργίας της «μηχανής» κάθε κράτους, από τα αποτελέσματα-αιτιατά που προκάλεσαν, τα οποία είναι πλέον γνωστά. Από την επιτυχή για το «σύστημα» έκβαση των αποτελεσμάτων συνάγεται ότι αυτό δημιούργησε όχι μόνο τα αίτια αλλά και τις παράπλευρες λειτουργίες των «μηχανών», δηλαδή τις συγκρούσεις τόσο μεταξύ των κρατών-συνιστωσών του, όσο και των συγκρούσεων μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και συντεχνιών του. Μέχρι τώρα, το «σύστημα» λειτούργησε με απόλυτη αρμονία και δεν έχει εμφανιστεί καμία δύναμη να το αμφισβητήσει ή να το ανατρέψει. Κάθε αναδυόμενη δύναμη (κράτους ή συντεχνίας) απορροφάται αμέσως από το «σύστημα», λαμβάνοντας την ανάλογη θέση και μερτικό στην ιεραρχία του.
 
Η ιστορία, ιδιαίτερα της βιομηχανικής εποχής, μας δείχνει την τεχνολογική εξέλιξη των δυνάμεων παραγωγής πλούτου, την εξέλιξη των μηχανισμών της «δύναμης» των κρατών για τη διανομή του παραγόμενου εντός τους ή λεηλατούμενου πλούτου τρίτων χωρών, καθώς και τις εσωτερικές συγκρούσεις των κοινωνικών τους τάξεων ή συντεχνιών για τη διανομή του κρατικού τους πλούτου. Οι μηχανισμοί της «δύναμης» συγκροτούνται από: τη βιομηχανία της πειθαρχίας (στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα, δικαιοσύνη αστυνομία κτλ.) και τη βιομηχανία της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης (πολιτικοί-κόμματα, ΜΜΕ, εκκλησία, και τελευταία το πανίσχυρο πανεπιστημιακό ιερατείο). Οι μηχανισμοί αυτοί λειτουργούν σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο λειτουργούν σαν όργανα της αυτοκρατορίας που στο μεγαλύτερο μέρος τους χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ. Στο δεύτερο επίπεδο λειτουργούν εντός των λαών και χρηματοδοτούνται από τους ίδιους. Οι τεράστιες δαπάνες για τη λειτουργία αυτών των μηχανισμών που απαιτούνταν από τις ΗΠΑ, για να ασκήσουν τον αυτοκρατορικό τους ρόλο αντικαθιστώντας τη Μ. Βρετανία, καλύφθηκαν σε μεγάλο βαθμό από την εξασφάλιση δύο εξαιρετικών προνομίων:
 
α) Την αποκλειστική χρήση του δολαρίου σαν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, η οποία καθιερώθηκε πλήρως με την υποκίνηση από το «σύστημα» των ταραχών του Μάη του 1968, με τις οποίες διαλύθηκε η γαλλική οικονομία και εξουδετερώθηκε η αντίσταση του Ντε Γκωλ για την κυριαρχία του δολαρίου.
β) Με τη σύνδεση κατά την πετρελαιακή κρίση του 1973 του δολαρίου με το μαύρο χρυσό, σε αντικατάσταση του χρυσού. Η σύνδεση αυτή επιτεύχθηκε με την ανάληψη από τις ΗΠΑ της στρατιωτικής προστασίας των εξουσιαστικών μηχανισμών της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων, με αντάλλαγμα να αποτιμώνται οι πωλήσεις πετρελαίου σε δολάρια και τα πλεονάσματά τους να τα αποταμιεύουν σε ομόλογα των ΗΠΑ. Μετά τις επιτυχίες αυτές, η οικονομία και η δύναμη των ΗΠΑ εκτοξεύθηκε σε βαθμό που καμία αυτοκρατορία μέχρι τώρα δεν έχει επιτύχει και διατηρείται μέχρι σήμερα, παρά τη χρηματοοικονομική κρίση που την πλήττει και παρά την ισχυροποίηση νέων πολυπολικών κέντρων οικονομικής δύναμης που τις ανταγωνίζονται.   Με τη δύναμη των πανίσχυρων μηχανισμών της η αυτοκρατορία, τόσο υπό την ηγεσία της Μ. Βρετανίας όσο και των ΗΠΑ, συνετέλεσε στη διαμόρφωση του σημερινού κόσμου καθώς και στην εξέλιξη της λειτουργίας της «μηχανής» του κάθε κράτους. Από τα αποτελέσματα μπορεί να συναχθεί ότι κατά τον 20ο αι. όλες οι συγκρούσεις μεταξύ και εντός των κρατών, αφορούσαν τακτοποιήσεις της «ιεραρχίας της πυραμίδας της δύναμης».
 
Οι αφορμές-αίτια των συγκρούσεων κατασκευάστηκαν από το «σύστημα», και τα αποτελέσματά τους ήταν όλα προκαθορισμένα χωρίς καμία περίπτωση ανατροπής τους όπως:
α) Ο Αμερικανικοϊσπανικός πόλεμος του 1898.
β) Ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος.
γ) Η δημιουργία της ΕΣΣΔ και του «ψυχρού πολέμου».
δ) Η δημιουργία του 3ου Ράιχ και το αιματοκύλισμα του κόσμου.
ε) Η επικράτηση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη.
στ) Η δημιουργία της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. 
ζ) Η δημιουργία και η συντήρηση της «τρομοκρατίας» σε αντικατάσταση του ψυχρού πολέμου. Έτσι, πρέπει να εμπεδωθεί ότι κανένα γεωπολιτικό δημιούργημα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τον ευφυή σχεδιασμό της «δύναμης». Τη σημερινή απροσδιόριστη μορφή και θέση κάθε κράτους, καθώς και της χώρας μας μέσα στην «ιεραρχία της πυραμίδας της δύναμης», μπορούμε να την παρομοιάζουμε σαν μια ρωσική μπάμπουσκα. Δηλαδή, η ηγεσία των μηχανισμών της εξουσίας της χώρας μας (μπάμπουσκα μικρή) χωροθετείται  υπό και εντός του χώρου της Ε.Ε., οι μηχανισμοί της οποίας βρίσκονται υπό και εντός του χώρου της αυτοκρατορίας, της οποίας βρίσκονται και αυτοί υπό και εντός του απροσδιόριστου χώρου των διεθνών κεφαλαίων (εξωχώριων και εσωχώριων).
 
Για την τελευταία ανώτατη δύναμη της μπάμπουσκας δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες. Όλες τους κινούνται στη σφαίρα των θεωριών της συνομωσίας. Τις μόνες πληροφορίες που γνωρίζουμε για το τμήμα των εξωχώριων κεφαλαίων είναι ότι:
α) Απεξαρτήθηκαν τα τελευταία χρόνια από τα κράτη για να απαλλαγούν από την υποχρέωση της συμμετοχής τους στη χρηματοδότηση των μηχανισμών λειτουργίας των κρατών, αλλά και να αποφύγουν τον έλεγχο της προέλευσής τους.
β) Συνετέλεσαν πρωταγωνιστικά στη μετάβαση από τον μονοπωλιακό στον ανταγωνιστικό καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση.
γ) Επενδυόμενα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης διαμορφώνουν με τη δύναμη της «κεφαλαιοστρατηγικής», η οποία λειτουργεί πλέον παράλληλα με την γεωστρατηγική, νέα πολυπολικά κέντρα οικονομικής δύναμης, τα οποία εξελίσσονται και σε πολιτικά, που αλλάζουν την ιεραρχία στο «σύστημα».
δ) Αποτελούν την τρίτη «διάσταση» (δύναμη) μέσα στον τρισδιάστατο πλέον χώρο του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης, εντός του οποίου θα λειτουργούν στο εξής οι «μηχανές» όλων των κρατών, συγκρουόμενα ή συνεργαζόμενα με τις άλλες δύο διαστάσεις (δυνάμεις), των συντεχνιών του κρατισμού και των συντεχνιών των παραγωγών.     
ε) Διενεργούν το μεγαλύτερο μέρος των τεράστιων χρηματοοικονομικών κινήσεων παραγώγων (τζόγος εικονικών αξιών), σε μέγεθος περίπου 50 φορές μεγαλύτερο του παγκόσμιου ΑΕΠ. Οι κινήσεις αυτές των παραγώγων είναι και αυτές υπαίτιες για την υπερβολική ρευστότητα των αγορών, οι οποίες προκάλεσαν την τελευταία κρίση των ΗΠΑ, μαζί με τις κινήσεις των τραπεζών στον επικίνδυνο χώρο των «τοξικών» ομολόγων. Πρόκειται για ενέργειες, οι οποίες προκάλεσαν τη χρηματοοικονομική κρίση των ΗΠΑ, την οποία πλήρωσε εξ ολοκλήρου ο λαός τους, χωρίς να θιγούν αυτοί που την προκάλεσαν. Το ύψος όμως των ζημιών αυτής της κρίσης δεν μπορεί να υπολογιστεί, καθώς μαζί τους την ίδια εποχή δημιουργήθηκαν και οι ζημίες από τις επεμβάσεις τους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ανεβάζοντας τη συνολική ζημιά (το δημόσιο χρέος της χώρας τους από τα 7 στα 14 τρις εκατομμύρια δολάρια).
στ) Είναι τόσο μεγάλη η δύναμή τους, ώστε στις μεν ΗΠΑ δεν αποτολμήθηκε να τους επιβληθεί ο φόρος Τόμπιν για τις συναλλαγές τους, ενώ η Ευρώπη που το επιχείρησε συνάντησε την άρνηση της θεσμοθέτησής του από την «αδέκαστη» δικαιοσύνη της.       
                                     
 
 

Η σοσιαλδημοκρατία και ο Τρίτος δρόμος

 
Μπορεί οι μεγάλοι οικονομολόγοι-στοχαστές να μην μπόρεσαν να κατανοήσουν τους τρόπους παραγωγής αξιών και πλούτου της κοινωνίας, αλλά οι κεφαλαιούχοι, οι αξιωματούχοι και οι στοχαστές του «συστήματος» κατόρθωσαν να κατανοήσουν τον τρόπο διανομής τους. Έτσι το «σύστημα» ή η «δύναμη» δημιουργώντας διάφορες ιδεολογίες «δίκαιης» διανομής του πλούτου και αντίστοιχα πολιτικά συστήματα διακυβέρνησης των χωρών, κυρίως του ανεπτυγμένου κόσμου καθ’ όλη τη διάρκεια της βιομηχανικής εποχής, επέτυχε την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του, η οποία έφθασε στο σημερινό ύψιστο σημείο της. Για τον έλεγχο του Ευρωπαϊκού χώρου το «σύστημα» επέλεξε και επέβαλε, με την απαραίτητη χειραφέτηση των λαών την ιδεολογία και διάφορα πολιτικά συστήματα σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία κατά τη διάρκεια της ύστερης βιομηχανικής εποχής εξελίχτηκαν και διαμορφώθηκαν ανάλογα με τις συνειδήσεις και τις οικονομικές συνθήκες του κάθε Ευρωπαϊκού λαού. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, αυτά τα σοσιαλδημοκρατικά πολιτικά συστήματα κατέλαβαν την εξουσία σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και έφθασαν στην ανώτερη ανάπτυξή τους, συντρίβοντας το νεοφιλελευθερισμό και το σοσιαλισμό μετά και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Καθ’ όλη αυτή την περίοδο εξασφάλισαν για τα κράτη τους πλούτο και κοινωνικές παροχές μοναδικές στον κόσμο.
Οι βασικοί πυλώνες όλων των σοσιαλδημοκρατικών πολιτευμάτων ήταν:
α) Η δημοκρατία μέσα σε μια εθνική ενότητα.
β) Η κυριαρχία των κοινωνιών, με την κρατικοποίηση βασικών μονοπωλιακών επιχειρήσεων και τραπεζών, επί των δυνάμεων της αγοράς.
γ) Η δημιουργία ενός αξιοπρεπούς κοινωνικού κράτους.
δ) Η πρωτεύουσα ισχύς της πολιτικής του κρατισμού έναντι της οικονομίας (του κοινοτισμού έναντι του ατομισμού).
Μετά όμως από τις μεγάλες μεταβάσεις όπως:
1.         Από τη βιομηχανική στην ψηφιακή εποχή.
2.         Από τη νεωτερικότητα στη μετανεωτερικότητα.
3.         Από το μονοπωλιακό στον ανταγωνιστικό καπιταλισμό, την  παγκοσμιοποίηση και τις μεγάλες αλλαγές, οι οποίες στα επόμενα χρόνια θα αλλάξουν τις συνθήκες λειτουργίας όλων των κοινωνιών όπως:
1.         Η εξάντληση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στα επόμενα 50-60 χρόνια. Πρόκειται για τον ενεργειακό πλούτο που η φύση έκανε 500 εκατομμύρια χρόνια να δημιουργήσει και εμείς καταφέραμε να τον σπαταλήσουμε σε 200 περίπου χρόνια καταστρέφοντας και το περιβάλλον.
2.         Η αύξηση του πληθυσμού της γης, ο οποίος προβλέπεται να φθάσει στα επόμενα 30-50 χρόνια στα 10 δισεκατομμύρια άτομα.
3.         Η αύξηση του πληθυσμού των «ανθρωπομηχανών» (πτυχιούχων ΑΕΙ και ΤΕΙ), οι οποίες έχουν η κάθε μία πάνω της επενδυμένα κεφάλαια περίπου 100.000 ευρώ (προηγούμενη υπουργός παιδείας δήλωσε ότι ο κάθε σπουδαστής ΑΕΙ και ΤΕΙ στοιχίζει στο κράτος 45.000 €) και ο πληθυσμός των οποίων υπολογίζεται ότι σε μερικά χρόνια θα φθάσει στο 50% του όλου πληθυσμού των ανεπτυγμένων κρατών. Δηλαδή, στους χώρους του ανεπτυγμένου κόσμου θα κινείται μια τεράστια αποταμιευμένη οικονομική δύναμη 500.000.000 ατόμων Χ 125.000 δολάρια = 62,5 τρις δολάρια, όσο περίπου το παγκόσμιο ΑΕΠ, η οποία θα δημιουργήσει νέες συνθήκες λειτουργίας της «μηχανής» ή των «μηχανών» του χώρου τους.
4.         Το προσδόκιμο ζωής το οποίο σε 50 χρόνια θα υπερβεί τα 85 χρόνια σε όλα τα κράτη του ανεπτυγμένου κόσμου.
5.         Η πλήρης εξίσωση των φύλων κ.λπ.
Με την επίδραση όλων των παραπάνω αλλαγών και μεταβάσεων το «σύστημα» θα αναγκαστεί σύντομα εξελισσόμενο, να αναδιατάξει τις δυνάμεις του για να επαναφέρει την αρμονία του στον κόσμο. Δηλαδή, να τροποποιήσει τη λειτουργία ορισμένων «μηχανών» του, οι οποίες αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη, την απασχόληση και την παραγωγή πλούτου, με τον οποίο αιμοδοτείται και αναπτύσσεται το ίδιο. Έτσι, εκτός από την αναδιάταξη της λειτουργίας της «αυτοκρατορικής μηχανής» της οποίας η ανάλυση δεν είναι της παρούσης, στόχος του «συστήματος» είναι η αναδιάταξη της λειτουργίας της ευρωπαϊκής «μηχανής» ή των «μηχανών», οι οποίες επηρεάζουν απόλυτα και την αυτοκρατορική.
 
Η οικονομική κρίση του 2008 μας έδειξε ότι οφείλεται κύρια:
α) Σε χρηματοοικονομικούς λόγους, οι οποίοι έπληξαν κύρια τις ΗΠΑ και Μ. Βρετανία, και ελάχιστα τις χώρες της Ευρώπης.
β) Σε πολιτικοοικονομικούς λόγους, οι οποίοι έπληξαν μόνο την Ευρώπη, χωρίς να πλήξουν τον αναπτυσσόμενο κόσμο ή τις ΗΠΑ.
γ) Στο ότι δεν πρόκειται για κυκλικές κρίσεις παραγωγής, 10ετείς ή 40ετείς (κύκλους Κοντράτιεφ). Τους λόγους αυτούς αντιλήφτηκαν όλοι οι λαοί της Ευρώπης, ιδιαίτερα του νότου, που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση, γι’ αυτό και άρχισαν να απαξιώνουν όλους τους σοσιαλδημοκρατικούς πολιτικούς σχηματισμούς των χωρών τους, χωρίς να γνωρίζουν με τι θα τους αντικαταστήσουν.
Οι χαρακτηρισμοί όλων των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών σχηματισμών με τις ονομασίες δεξιά, κεντροδεξιά, αριστερά, κεντροαριστερά αποτελούν άθλια κατασκευάσματα του συστήματος, για την παραπλάνηση και την εξαπάτηση των λαών και τη διαιώνιση της εξουσίας τους. Στην εποχή μας δεν υπάρχουν πλέον συγκρουόμενες κοινωνικές τάξεις, που δημιούργησαν παλαιότερα τις παραπάνω πολιτικές θεωρίες για τη διανομή του παραγόμενου πλούτου τους. Σήμερα, σε όλα τα κράτη, ιδιαίτερα του αναπτυγμένου κόσμου και ειδικότερα στον Ευρωπαϊκό χώρο, οι κοινωνίες τους έχουν πλήρως αστικοποιηθεί και αποτελούνται από συντεχνίες που διαχωρίζονται μόνο σε κρατικοδίαιτες και σε αυτές των παραγωγικών τάξεων. Οι συγκρούσεις πλέον γίνονται μεταξύ των δύο αυτών πανίσχυρων ομάδων συντεχνιών, για την κατάκτηση του έπαθλου της εξουσίας. Κατά την τελευταία περίοδο της βιομηχανικής εποχής, από το τέλος του παγκοσμίου πολέμου μέχρι την εποχή μας, στον ευρωπαϊκό χώρο οι συγκρούσεις αυτών των ομάδων συντεχνιών εκφράστηκαν πολιτικά και ιδεολογικά, οι μεν των ομάδων του κρατισμού με τη σοσιαλδημοκρατία, οι δε των παραγωγικών τάξεων με το νεοφιλελευθερισμό. Καθόλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, σε όλα τα κράτη της Ευρώπης επικράτησε πολιτικά η σοσιαλδημοκρατία και τα κόμματά της, με διάφορα προσωπεία (αριστερά ή δεξιά) που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κατά την περίοδο αυτή τίποτε δεν απείλησε την κυριαρχία της, εφ’ όσον οι παγκόσμιες συνθήκες της επιτυχούς λεηλασίας του πλούτου των υπανάπτυκτων λαών τη βοήθησε να διαχειριστεί μια μεγαλειώδη ανάπτυξη. Όπως είναι φυσικό, σε μια ομάδα που κερδίζει δεν υπάρχει λόγος να της αλλάξεις τη σύνθεση. Τώρα όμως, όλος ο πολιτικός και οικονομικός στοχασμός της Ευρώπης έχει εμπεδώσει ότι με την παγιωμένη κρίση της ο κρατισμικός κόσμος της χάνεται, και παραδέχεται ότι μόνο ο ιδιωτικός οικονομικός κόσμος των αγορών έχει την ικανότητα να εξασφαλίσει για τις χώρες της ανάπτυξη και απασχόληση, ώστε να διατηρηθεί και ένα μεγάλο μέρος του κρατισμού της. Πόση όμως από την εξουσιαστική τους δύναμη μπορούν να παραχωρήσουν οι δυνάμεις του κρατισμού στον ιδιωτικό τομέα, ώστε αυτή να παραμείνει κατά το μεγαλύτερο μέρος στα χέρια τους;  Μέχρι τώρα, επινοήθηκε από τους μεγάλους πολιτικούς στοχαστές της Μ. Βρετανίας, του πιο εξελιγμένου πολιτικά κράτους του κόσμου, μία ήπια σύγκλιση των δύο πολιτευμάτων. Πρόκειται για τον Τρίτο δρόμο (Giddens) με τον οποίο μεταλλάσσεται μεν η σοσιαλδημοκρατία παραχωρώντας ισχυρές της θέσεις στον νεοφιλελευθερισμό σε όλα τα κράτη της Ευρώπης, αλλά διατηρεί το πρωτείο της εξουσίας, δηλαδή μια νέα Λαμπερντούζια πολιτική (όλα να αλλάζουν χωρίς να αλλάζει τίποτα). Η εφαρμογή της πολιτικής του Τρίτου δρόμου και η μετάλλαξη των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατιών δεν βελτίωσαν τις συνθήκες ανάπτυξης και απασχόλησης των λαών τους. Έτσι, είναι απαραίτητος και εκκολάπτεται ένας «Τέταρτος δρόμος», ο οποίος θα κληθεί σύντομα να καλύψει το δημιουργούμενο πολιτικό κενό. Πρόκειται για ένα νέο πολιτικό σύστημα (το μόνο ορατό στον πολιτικό ορίζοντα), στο οποίο το πρωτείο της εξουσίας θα διαμοιράζεται εξίσου τόσο στις δυνάμεις της κοινωνίας (κρατισμό) όσο και στις δυνάμεις των παραγωγικών τάξεων (ατομικότητα).
 

Η χώρα μας και ο Τέταρτος δρόμος

 
Κατά τα τελευταία 40 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, στη χώρα μας, σαν μέλος της Ε.Ε. και με έναν ιδιόμορφο σοσιαλδημοκρατικό μηχανισμό εξουσίας, ο οποίος περιελάμβανε και αρκετά κατάλοιπα των προηγούμενων εμφυλιοπολεμικών και δικτατορικών δομών, η οικονομία της απογειώθηκε και η κοινωνική δικαιοσύνη σε μεγάλο βαθμό αποκαταστάθηκε.  Στη συνήθη πρακτική ο βαθμός της οικονομικής και πολιτισμικής θέσης κάθε χώρας στον κόσμο προσδιορίζεται από το ΑΕΠ και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της. Στη χώρα μας όμως μαζί με αυτόν το δείκτη πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν και ένας άλλος εξίσου σημαντικός δείκτης που σηματοδοτεί τη θέση της στον παγκόσμιο χώρο, ώστε να προσδιοριστεί καλύτερα το μέγεθος της οικονομικής της απογείωσης.  Πρόκειται για το Συσσωρευμένο Ιδιωτικό Πλούτο των πολιτών της (ΣΙΠ) και του κατά κεφαλήν ΣΙΠ της. Ο ΣΙΠ της χώρας μας είναι εύκολο να υπολογιστεί με σχετική ακρίβεια αποτελούμενος από:
Την αξία των ιδιωτικών κατοικιών (κύριων και εξοχικών) η οποία μετά από απαξίωση περίπου 40% λόγω της κρίσης ανέρχεται σε 6.000.000 κατοικίες (ΕΛΣΤΑΤ) Χ 75.000 (μέση ελάχιστη αξία) = 450 δις ευρώ.
Μείον ανεξόφλητη αξία 40 δις ευρώ
     410 δις ευρώ.
Την αξία των ιδιωτικών αποταμιεύσεων σε γνώση (πτυχιούχων ΑΕΙ και ΤΕΙ). 2.000.000 άτομα Χ 100.000 ευρώ = 200 δις ευρώ.
Την αξία ιδιωτικών καταθέσεων και αποταμιεύσεων
α) σε τράπεζες 165 δις ευρώ.
β) στα «μπαούλα» (προ της κρίσης ήταν κατατεθειμένα σε τράπεζες) 75 δις ευρώ=240 δις ευρώ.
4) την αξία διαφόρων ιδιωτικών καταθέσεων στο εξωτερικό με ένα ελάχιστα συμβολικό ποσό 150 δις ευρώ.
Σύνολο 1.000 δις ευρώ.
Επομένως, κατά το διάστημα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας μας απέκτησαν περιουσιακά στοιχεία ανερχόμενα περίπου στο 1 τρις εκατομμύριο ευρώ, χωρίς σε αυτά να συνυπολογίζονται οι αξίες αγροτικών μονάδων, οικοπέδων, καταστημάτων, εργοστασίων, ξενοδοχείων κ.λπ., (Μείον την ανεξόφλητη αξία τους)  ήτοι μέσο κατά κεφαλήν ΣΙΠ περίπου 100.000 ευρώ. Τα ακριβή στοιχεία της κατανομής αυτού του πλούτου στις διάφορες συντεχνίες είναι γνωστά, τόσο από τις κρατικές υπηρεσίες όσο και από τα ΜΜΕ και το ιερατείο των πανεπιστημιακών. Όλοι τους όμως κρίνουν σκόπιμο ότι δεν χρειάζεται να τα γνωρίζει και ο λαός, διότι του μπαίνουν άσχημες ιδέες για προνομιακή μεταχείριση ορισμένων συντεχνιών και για τη λήψη μέτρων περιορισμού της. Παρά την απόκρυψη όμως των αναλυτικών στοιχείων του ιδιωτικού πλούτου σε γενικές γραμμές είναι γνωστό ότι:
 
α) Ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού, περίπου το 40% κατέχει περιουσιακά στοιχεία που περιλαμβάνονται από το μηδέν μέχρι τον μέσο όρο του κατά κεφαλήν ΣΙΠ.
β) Όλος ο κρατικοδίαιτος πληθυσμός της χώρας κατέχει περιουσιακά στοιχεία τα οποία βρίσκονται πλησίον και πάνω από τον μέσο όρο του κατά κεφαλήν ΣΙΠ.
γ) Όλος ο λοιπός πλούτος κατέχεται από τις υπόλοιπες εύπορες συντεχνίες της χώρας.
 
Ο συνδυασμός των δύο κατά κεφαλήν ΑΕΠ και ΣΙΠ, τα οποία η κρίση ταχύτατα συρρίκνωσε δείχνει:
1ο: Την οικονομική δομή της χώρας μας, με την οποία έχουν διαμορφωθεί οι συνειδήσεις των πολιτών των συντεχνιών της, βάσει των οποίων αυτοί θα κληθούν να επιλέξουν τους νέους τρόπους παραγωγής και διανομής του πλούτου τους (τη νέα πολιτική τους) για τη διασφάλιση των κεκτημένων τους και την επαύξησή τους. 2ο: Ότι μόνο μια ανάταξη του κτηματικού ιδιωτικού πλούτου της χώρας μας με σχετική ανάπτυξη στα προ της κρίσεως επίπεδα, ο οποίος απαξιώθηκε κατά 40% περίπου, θα τον επαυξήσει κατά 300 δις ευρώ, όσο είναι περίπου το δημόσιο χρέος της χώρας. Με τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται κατά την περίοδο των μεγάλων μεταβάσεων και των οικονομικών κρίσεων, τόσο το δικό μας πολιτικό «σύστημα» εξουσίας όσο και τα ανώτερα πολιτικά «συστήματα» της Ε.Ε., εμπέδωσαν ότι οι κρίσεις οφείλονται στις δομές και τις λειτουργίες της σοσιαλδημοκρατίας. Επειδή δε, οι οικονομικές κρίσεις πλήττουν όλες τις χώρες της Ευρώπης συνάγεται ότι: όλα τα είδη και οι μορφές της σοσιαλδημοκρατίας που διαμορφώθηκαν σε κάθε κράτος της, είναι γενικά όλες τους ξεπερασμένες, ακατάλληλες και επικίνδυνες για την ανάπτυξη και το μέλλον των λαών της.
Για τη χώρα μας οι τελευταίες εξελίξεις έδειξαν ότι:
α) Η οικονομική κρίση της μπορεί να εμφανίστηκε μαζί με την κρίση του λοιπού ανεπτυγμένου κόσμου, αλλά δεν προέρχεται από την παγκόσμια χρηματοοικονομική δυσλειτουργία του.
β) Είναι απολύτως βέβαιο ότι η κρίση μας προέρχεται από τις ιδιαίτερες λειτουργίες των εξουσιαστικών μηχανισμών και του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο ρυθμίζει την παραγωγή και τη διανομή του πλούτου της χώρας μας.
γ) Για να αποφευχθεί η ολική χρεοκοπία της χώρας μας και η έξοδός της από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, οι ύψιστες δυνάμεις της «μπάμπουσκας» αποφάσισαν, χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να προβάλουμε καμία αντίσταση ότι το υφιστάμενο σύστημα διακυβέρνησης του κρατισμού (της διαφθοράς, της διαπλοκής και της ρουσφετοκρατίας) πρέπει να αντικατασταθεί.
δ) Για την ανάταξη της οικονομίας θα πρέπει να γίνουν δομικές αλλαγές, ιδιαίτερα για την υποστήριξη των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας, οι οποίες αποτελούν τα μόνα υποκείμενα της οικονομικής ανάπτυξης και απασχόλησης ώστε να επανέλθει σύντομα η οικονομική και πολιτική μας ισχύς και να παραμείνουμε το μικρό αλλά αξιόλογο μέλος στην αυτοκρατορική ιεραρχία.
ε) Όλες οι απαιτούμενες αλλαγές για τη διαμόρφωση των νέων δομών παραγωγής και διανομής του πλούτου της χώρας μας πρέπει να γίνουν όσο το δυνατόν πιο σύντομα, διότι θα πρέπει να προλάβει να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες νέες κρίσεις, τόσο της αυτοκρατορίας όσο και της Ε.Ε., η οποία είναι και η πιο ευάλωτη.
 
Τι είδους όμως μπορεί να είναι αυτές οι πολιτικές αλλαγές;
Κατ’ αρχάς πρέπει να αποκλείσουμε τον τρόπο της ολοσχερούς κατάρρευσης της σοσιαλδημοκρατίας και την αντικατάστασή της από τον νεοφιλελευθερισμό, όπως συνέβη ανώμαλα στη Σοβιετία με την κατάρρευση του σοσιαλισμού και την αντικατάστασή του από τον καπιταλισμό (σοσιαλδημοκρατία). Μια τέτοια ανατροπή θα σήμαινε τη συντριβή όλης της εξουσιαστικής ιεραρχίας, που μόνο επαναστατικά και με πολύ αίμα μπορεί να πραγματοποιηθεί. Κάτι τέτοιο δεν είναι όμως δυνατό να γίνει στην εποχή μας με το ΑΕΠ και το ΣΙΠ που διαθέτει η χώρα μας όπως και  όλες οι χώρες της Ευρώπης. Έτσι όλες οι πολιτικές εξελίξεις και οι μεταλλάξεις του πολιτικού μας συστήματος θα επιτευχθούν ομαλά με δημοκρατικές διαδικασίες και πάντοτε με την εποπτεία του «συστήματος». Υπό αυτές τις προϋποθέσεις μόνο οι δύο μορφές πολιτευμάτων, που αναλύθηκαν προηγουμένως περιληπτικά (του 3ου και του 4ου δρόμου) έχουν τη δυνατότητα να επικρατήσουν στη χώρα μας και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες επικρατούν ίδιες συνθήκες κατά τη χρονική αυτή περίοδο.
 
Επικρατέστερο πολίτευμα που προσιδιάζει στη χώρα μας είναι αυτό του Τέταρτου δρόμου, διότι μόνο με αυτό θα επιτευχθεί ανάπτυξη και απασχόληση και θα θωρακιστούν τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών (σημαντικός λόγος για την προσέλκυση επενδύσεων και εκλεκτικής μετανάστευσης ευπόρων ξένων για μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας), την οποία πέτυχαν μόνο ορισμένες χώρες της Ευρώπης.
Η δημοκρατική πορεία μετάβασης από την απόλυτη σοσιαλδημοκρατία στον Τέταρτο δρόμο θα είναι αργή και βασανιστική, διότι οι δυνάμεις που κατέχουν την εξουσία καθώς θα αποχωρίζονται, έστω και μέρος της, θα ανθίστανται σθεναρά.
Για να επιτευχθεί όμως αυτή η μετάβαση πρέπει να επιτευχθούν δομικές αλλαγές σε όλο το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα στους κομματικούς μηχανισμούς. Σήμερα όλες οι κεντρικές επιτροπές και τα όργανα των πολιτικών σχηματισμών αποτελούνται κατά 95% από κρατικοδίαιτα άτομα, ενώ το υπόλοιπο 5% από ιδιώτες εξαρτώμενους απόλυτα από τα κρατικά ταμεία. Αυτές οι δομές των κομμάτων πρέπει να αλλάξουν ώστε το 50% των ατόμων που συγκροτούν τους κομματικούς και γενικά τους πολιτικούς σχηματισμούς να προέρχονται και να εκφράζουν τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, ενώ παράλληλα θα πρέπει να καταργηθεί το πολιτικό επάγγελμα, με τη δυνατότητα διατήρησης αιρετών κρατικοδίαιτων αξιωμάτων μόνο κατά δύο θητείες.
 
Με τον τρόπο αυτό θα επιτευχθεί η εξ ημισείας κατανομή της εξουσίας στη σοσιαλδημοκρατία και το νεοφιλελευθερισμό και έτσι θα εξασφαλιστεί ο αλληλοέλεγχος των δύο συντεχνιακών τους παρατάξεων, οι εκπρόσωποι των οποίων θα υπόκεινται σε αξιοκρατία και οι κρατικές υπηρεσίες σε εξακριβωσιμότητα. Πρόκειται για μια πολιτική ισορροπία, η οποία θα αναγκάσει τους ηγετικούς μηχανισμούς και των δύο συντεχνιακών σχηματισμών να προσπαθούν να αναδεικνύουν τον καλύτερο εαυτό τους και την ανωτερότητα των πολιτικών τους θέσεων, ώστε συνεχώς διαγωνιζόμενοι να προσπαθούν να διεκδικούν τη λαϊκή προτίμηση και την επανεκλογή των εκλεκτών τους.  Όλες οι μελλοντικές δομικές αλλαγές της κοινωνίας μας μπορούν να πραγματοποιηθούν, μόνο με την προϋπόθεση της εφαρμογής της πλήρους μηχανοργάνωσης του κρατικού μηχανισμού και της σύνδεσής της με αυτή των τραπεζών. Μόνο τότε μπορεί να εξασφαλιστεί ο έλεγχος και η εξακριβωσιμότητα της λειτουργίας της «κρατικής μηχανής» και η πάταξη της φοροδιαφυγής και της κυκλοφορίας μαύρου χρήματος της «ιδιωτικής παραγωγικής μηχανής». Μόνο τότε θα απαλλαγεί η χώρα και από το μεγαλύτερο μέρος της διαφθοράς και της διαπλοκής της, μια εξέλιξη την οποία για την υπεράσπιση των άνομων συμφερόντων τους σαμποτάριζαν μέχρι τώρα ο κρατισμός και οι φοροκλέπτες.  Έτσι η χώρα μας θα απαλλαγεί και από την προσβλητική πρωτοκαθεδρία του πιο διεφθαρμένου κράτους της Ευρώπης, την οποία κατέχουμε εδώ και πολλά χρόνια.
 
Ο Τέταρτος δρόμος και η μετατροπή της δομής των κομμάτων που προϋποθέτει για να εφαρμοστεί δεν μπορεί να αρχίσει να διαμορφώνεται εάν προηγουμένως δεν επιχειρηθεί, και αποτύχει η τελευταία προσπάθεια διατήρησης της εξουσίας και των μηχανισμών της από το πιο σκληρό τμήμα του κρατισμού, εκείνο της λεγόμενης αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για μια προσπάθεια, την οποία έντεχνα προετοιμάζουν οι δυνάμεις της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας που κυβερνούν τη χώρα, οι οποίες προσπαθούν μέχρι τώρα να υποστηρίξουν όσο μπορούν τα συμφέροντα του κρατισμού, αλλά δεν το κατορθώνουν. Οι πιέσεις τόσο της Ε.Ε. και των διεθνών πιστωτών όσο και του λαού μας για θεσμικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομικές προσαρμογές, οι οποίες αν εφαρμοστούν θα συντρίψουν όλο το διεφθαρμένο οικοδόμημα του κρατισμού, μέχρι τώρα αντιμετωπίζονταν από την κεντροδεξιά σοσιαλδημοκρατία με τη διπλωματία της καθυστέρησης, δηλαδή ψήφιζαν τη λήψη θεσμικών αλλαγών αλλά τις εφάρμοζαν στον ελάχιστο βαθμό.
Επειδή όμως οι Ευρωπαίοι δεν είναι τόσο «κουτόφραγκοι» όσο νομίζουν μερικοί άρχισαν την τελευταία περίοδο να τους πιέζουν και να τους εκβιάζουν με το σταμάτημα της χρηματοδότησης για να γίνουν συνεπείς. Έτσι, ο μόνος δρόμος που απέμεινε στη σοσιαλδημοκρατική δεξιά, ήταν να αρχίσει την προετοιμασία του δρόμου ανάληψης της εξουσίας από τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά, σαν το τελευταίο οχυρό υπεράσπισης των συμφερόντων όλων τους και διάσωσης των προνομίων τους, πολιτικών και οικονομικών. Το πόσο θα κρατήσει αυτή η περίοδος του περάσματος στον Τέταρτο δρόμο και πότε θα αρχίσουν οι νομοτελειακές εξελίξεις προσαρμογής του λαού μας στις κοινωνικές συνθήκες της φυσικής επιλογής για την προσαρμογή του στο διεθνή ανταγωνισμό, θα εξαρτηθεί τόσο από τις διεθνείς όσο και από τις λαϊκές πιέσεις.
 
Συνοψίζοντας θεωρούμε ότι η χώρα μας πρέπει ταχύτατα να ξεκινήσει την εφαρμογή της πολιτικής του Τέταρτου δρόμου, μέσα στους χώρους της Ε.Ε. και της αυτοκρατορίας, συλλειτουργώντας σύμφωνα με τους κανόνες τους, εξασφαλίζοντας την ασφάλειά της μέσα στον επικίνδυνο παγκόσμιο χώρο του ανταγωνιστικού καπιταλισμού. Εάν θέλουμε να συμμετέχουμε σαν μικρό μεν αλλά ενεργό μέλος της αυτοκρατορίας και της Ε.Ε. στην εκμετάλλευση (λεηλασία) του παγκόσμιου πλούτου όπως κάναμε μέχρι τώρα με επιτυχία, πρέπει να αφήσουμε τις υποκρισίες και να τους ακολουθούμε σε όλες τις γεωπολιτικές τους επεμβάσεις, όπως την πάταξη της  τρομοκρατίας, άσχετα αν τη θεωρούμε μια κατασκευασμένη απάτη. Μόνο τότε ακολουθώντας αυτή την τακτική και επιτυγχάνοντας ανάπτυξη και απασχόληση θα μπορέσουμε και να διατηρήσουμε και να βελτιώσουμε τα κεκτημένα μας και να επιτύχουμε ένα μεγάλο ακόμα μέρος του λαού μας να πλησιάσει τους μέσους όρους τόσο του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, όσο και του κατά κεφαλήν ΣΙΠ του.

*Για περισσότερα κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη πατήστε εδώ

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.