Η Λειτουργια της Δημοκρατιας

Ο Τάκης Αντωνιάδης υπήρξε βουλευτής της Ενώσεως Κέντρου την περίοδο 1964-67, σταθερός αγωνιστής της Δημοκρατικής Παράταξης, από τους πρώτους βουλευτές που στάθηκαν στο πλευρό του Ανδρέα Παπανδρέου μέσα στην Κ.Ο. της Ε.Κ.. Μπορεί να πολιτεύτηκε για τελευταία φορά το 1981 με το ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε όμως έπαψε να παρακολουθεί τα πολιτικά τεκταινόμενα και να εκφράζει τις απόψεις του και την αγωνία του για την πορεία της Δημοκρατικής Παράταξης.

Το σημερινό του άρθρο αποτελεί μια σημαντική πολιτική κατάθεση, η οποία περιλαμβάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην πολιτική ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, που αποτυπώνει με ρεαλιστικό τρόπο την πορεία των πολιτικών δυνάμεων στο διάβα αυτών των δεκαετιών και το ρόλο τους στην διαμόρφωση των εξελίξεων. Αποτελεί συνάμα ένα προσκλητήριο έγερσης των αντανακλαστικών της πολιτών που ανήκουν στην Δημοκρατική Παράταξη, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου μπροστά στην προοπτική παλινόρθωσης της Δεξιάς.

Ο λόγος στον ίδιο:

Η εναλλαγή των πολιτικών κομμάτων στην Κυβέρνηση, «εξουσία», είναι αναμφισβήτητο δείγμα ότι η Δημοκρατία στην Ελλάδα λειτουργεί σταθερά και ομαλά και εξ΄ αυτού του γεγονότος οι Έλληνες πολίτες απολαμβάνουν όλα τα Συνταγματικά τους δικαιώματα ανεμπόδιστα και ελεύθερα.

Αυτό συμβαίνει όταν τα κόμματα που εναλλάσσονται στην «εξουσία» πιστεύουν και εφαρμόζουν όλες τις Δημοκρατίες διαδικασίες που πρέπει να ισχύουν σε μία ευνομούμενη κοινωνία.

Δυστυχώς στην Ελλάδα τα ανωτέρω , δεν εφαρμόστηκαν σχεδόν ποτέ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας πως η διακυβέρνηση της χώρας μας για πολλά χρόνια ασκούνταν από τη Δεξιά Παράταξη, που τελούσε υπό την προστασία των Ανακτόρων, και με διάφορες ονομασίες (Λαϊκό Κόμμα, Συναγερμός, Ε.Ρ.Ε., και Ν.Δ.) ηγεμόνευε τη χώρα με αντιλαϊκούς νόμους, εφάρμοζε καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα (1961, βία και νοθεία) και παρενέβαινε με ποικίλα διοικητικά μέτρα που νόθευαν το φρόνημα του λαού, καίτοι ήταν πάντοτε μειοψηφία. Κυβερνούσε με «δημοκρατικά» προσωπεία και οι πολίτες ουδόλως απολάμβαναν πολιτική, κοινωνική και οικονομική ελευθερία (ισοπολιτεία).
Πως και γιατί όμως κατείχε η Δεξιά για τόσα πολλά χρόνια την εξουσία;

Οι ιστορικοί έχουν παραδεχθεί ότι τα λάθη της πολιτικής των Δυτικών Δυνάμεων μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέδειξαν το φαινόμενο «Χίτλερ». Χωρίς τον Χίτλερ και άλλων ομοίων δυνάμεων δεν θα είχε συμβεί ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ελλάδα αναβίωσε εκ νέου η Δεξιά Παράταξη, η οποία υποτασσόμενη στη βούληση των Αγγλοαμερικανών επέβαλε στη χώρα μας το αστυνομικό κράτος, ίδρυσε στρατόπεδα βασανισμού και κολαστήρια στα ξερονήσια, χώρισε τους αδελφούς σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα», διαίρεσε τον λαό σε πολίτες α΄ και β΄ κατηγορίας και το χειρότερο, εγκολπώθηκε τους δοσίλογους, τους συνεργασθέντες με τα στρατεύματα κατοχής, οι περισσότεροι των οποίων παρέμειναν ατιμώρητοι διότι ετέθησαν υπό την προστασία της «εθνικοφρόνου Δεξιάς».

Για την κατάσταση αυτή που δημιουργήθηκε δεν ήταν άμοιρες ευθυνών και οι Δημοκρατικές, Αριστερές, Ριζοσπαστικές και Προοδευτικές δυνάμεις, γιατί ήταν διάσπαρτες, διαιρεμένες και η μία προσπαθούσε να εξοντώσει ή να επιβληθεί στην άλλη (δημοψήφισμα 1946- τι Παπάγος, τι Πλαστήρας). Με τον τρόπο τους και τις σπασμωδικές και διασπαστικές τους ενέργειες κατέστησαν την υπερπλειοψηφία του λαού, αδύναμη να προταχθεί και να αντιδράσει στις μεθοδεύσεις της Δεξιάς μειοψηφίας.

Η ηθελημένη αδυναμία της Δεξιάς, που κατ΄ επίφαση, προσπαθούσε να ομαλοποιήσει την πολιτική ζωή, ανέδειξε περίτρανα την Δεξιά Δικτατορία, η οποία πλέον στηριζόταν στις Ένοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομοκρατία και σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, στο Παρακράτος που για τον σκοπό αυτό είχε δημιουργηθεί μεταπολεμικά, και το σπουδαιότερο απ΄ όλα, στην εύνοια των Ανακτόρων, των ξενόφερτων και αποκομμένων από το λαό Βασιλέων.

Η Δεξιά βαθιά ριζωμένη στον κρατικό μηχανισμό και προσκολλημένη στα μικροσυμφέροντα μίας κάστας ανθρώπων που γαλούχησε, δεν ήθελε να αλλάξει την νοοτροπία των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού αυτές την στήριξαν μεταπολεμικά.
Η χημεία αυτή με καταλύτη την υποστήριξη –πολιτική, οικονομική και στρατιωτική – των δυτικών «συμμάχων» και με την εφαρμογή καλπονοθευτικών συστημάτων και νομικίστικων πρακτικών νόθευε την πραγματική βούληση του λαού και αλλοίωνε την δημοκρατική πλειοψηφία.

Όταν, τις λίγες φορές που δεν βρισκόταν η Δεξιά στην κυβέρνηση, όπως αυτό συνέβη την περίοδο του ΄64, με Πρωθυπουργό τον αείμνηστο Γέρο της Δημοκρατίας, Γεώργιο Παπανδρέου, παρενέβαινε στην εξουσία με την αήθη συνδρομή των Ανακτόρων, του Στρατού, της Αστυνομίας, των εγκαθέτων και ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού (Ιουλιανά).

Περίτρανο παράδειγμα της υποκρισίας της Δεξιάς είναι η αναγνώριση του Κ.Κ.Ε. μόλις το ΄74-΄75 λόγω πολλαπλών εσωτερικών και διεθνών πιέσεων. Δεν αναγνώρισαν όμως την Εθνική Αντίσταση, γεγονός που είχε τεράστια σημασία για την εθνική ομοψυχία, την ενότητα και την ικανοποίηση των Δημοκρατικών Δυνάμεων.

Αυτό έγινε μόλις ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, το 1982. Το 1983, για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας, μπαίνουν στις Στρατιωτικές Σχολές δημοκρατικοί πολίτες και παιδιά αντιστασιακών χωρίς «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων».

Η Άκρα Δεξιά, οι οπαδοί τύπου Λεπέν και Βασιλόφρονες, δεν μπήκαν στη Βουλή σαν συντεταγμένο κόμμα, αφού εκπροσωπούνταν επάξια από το κόμμα της Ν.Δ. με φιλοβασιλικούς και ακροδεξιούς βουλευτές. Η περίπτωση του Γ. Καρατζαφέρη και η συσπείρωση των ακροδεξιών στοιχείων σε συνδυασμό με τις ξεκάθαρες αποσχιστικές τους τάσεις από τον κορμό της Ν.Δ., τους ανησυχεί παρά πολύ, τη στιγμή μάλιστα που αποδύονται σε ένα υπέρ πάντων αγώνα για επανάκτηση της διακυβέρνησης της χώρας με κάθε τίμημα –ακροδεξιό, ναζιστικό, ρατσιστικό, βασιλοχουντικό. Γι΄ αυτό άλλωστε και όλες αυτές οι σπασμωδικές και βεβιασμένες προεκλογικές δηλώσεις στελεχών της Ν.Δ. και δεξιοδιαιτούμενων δημοσιογράφων στα ΜΜΕ ότι δήθεν ποτέ δεν υπήρξε ακροδεξιά στην Ελλάδα, ξεχνώντας σκόπιμα πως ρατσιστικά και ακροδεξιά στελέχη της Ν.Δ. μετέχουν στις γιορτές μίσους, υποκλίνονται στον τέως ή νοσταλγούν την περίοδο «…τάξης και ασφάλειας!!» της χούντας.

Εάν, κατά το δόγμα της εναλλαγής στην εξουσία, επανέλθει η Δεξιά, όπως «προφήτευσε» ο επίτιμος Γ.Γ. του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης, είναι παντελώς άγνωστο που θα οδηγήσει τη χώρα και αν θα μπορέσει να διατηρήσει την Δημοκρατική ομαλότητα, η οποία αποκαταστάθηκε στη χώρα μας με μακροχρόνιους αγώνες των δημοκρατικών πολιτών, υπό την ηγεσία του Γέρου της Δημοκρατίας αρχικά και του Ανδρέα Παπανδρέου αργότερα.

Η ιστορία της Δεξιάς δε μας παρέχει καμία εγγύηση ότι θα διορθώσει τα δήθεν (κατ΄ αυτήν ) κακώς κείμενα, όπως διατυμπανίζει, αφού δεν πιστεύει στη σύγχρονη κοινωνία και στις απαιτήσεις της, και οποιονδήποτε μανδύα και αν ενδυθεί, δε μπορεί να μετακινηθεί από τη γνώριμη σ΄ όλους μας πολιτική της νοοτροπία – «τα δικά μας παιδιά».

Πολύ δε περισσότερο όταν η Δεξιά παράταξη διεκδικεί την εξουσία μ’ έναν «ηγέτη», που πλην του «ιστορικού ονόματος» που φέρει, δεν έχει ούτε υπουργική θητεία, ούτε έχει εργασθεί ποτέ, ανεσύρθη δε από τους Βαρόνους της Δεξιάς που τον παρουσίασαν ως Αρχηγό. Κλείνει φέτος οκταετία ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, και ουδεμία θετική ή εποικοδομητική πρόταση, τόσο στο κόμμα του, όσο και ο ίδιος προσωπικά υπέβαλλε στην Κυβέρνηση, που κατά το Σύνταγμά μας, όχι μόνο πρέπει να ελέγχει καλόπιστα, αλλά πρέπει να λειτουργεί και ως συγκυβέρνηση.

Ολόκληρη η θητεία του ήταν συνεχής άρνηση. Υβρίζει τον Πρωθυπουργό, τον αποκαλεί αναξιόπιστο, ανίκανο, καταστροφέα, δεν τον προσφώνησε ποτέ στη Βουλή «κύριε Πρωθυπουργέ», δεν αναγνώρισε την ετυμηγορία του Ελληνικού λαού αφού μετά την εκλογή ούτε συγχαρητήρια κατεδέχθη να δώσει στον Πρωθυπουργό και έτσι αποδεικνύεται η έλλειψη σεβασμού προς τις δημοκρατικές διαδικασίες καθώς και η παντελής στέρηση δημοκρατικής παιδείας.

Αμφισβητεί όλα όσα επί οκτώ και πλέον χρόνια έκανε η Κυβέρνηση, δεν αναγνωρίζει απολύτως τίποτα, ούτε τα μεγάλα, αλλά και αμέτρητα «μικρά» έργα που ολοκληρώθηκαν και παραδόθηκαν στη χρήση του Ελληνικού λαού και άλλαξαν την όψη της Ελλάδας.

Αμφισβήτησε ακόμα και τις Εθνικές επιτυχίες της Κυβέρνησης, στον εξωτερικό τομέα (ΟΝΕ, Κυπριακό, Προεδρία κλπ.).

Επέλεξε, για αντιπολιτευτικούς καθαρά λόγους, τα μικρά καθημερινά προβλήματα που πονούν τους πολίτες και τα εκμεταλλεύεται πολιτικά, χωρίς και πάλι να κάνει αντιπροτάσεις.

Επισκέπτεται αιφνιδιαστικά, πάντοτε όμως με συνοδεία τις τηλεοπτικές κάμερες, το ΙΚΑ, τον ΟΑΕΔ, τα νοσοκομεία και εξαπολύει μύδρους κατά της Κυβέρνησης και έτσι νομίζει ότι επιτυγχάνει το στόχο «… ότι, δήθεν, είναι μόνον αυτός που ενδιαφέρεται για τα τρέχοντα θέματα που απασχολούν το λαό».
Η συμπεριφορά αυτή του Προέδρου της Ν.Δ. χαρακτηρίζεται ως φθηνή πολιτική (λαϊκισμός) που κατά τη γνώμη μου, δεν αρμόζει στο θεσμικό ρόλο του, ως Αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Προσπαθεί να πείσει τις λαϊκές μάζες ότι η Δεξιά που υπηρετεί με σθένος είναι πλέον Αριστερά (το περίφημο Δόγμα του Μεσαίου Χώρου). Διατυμπανίζει πως μόνο αυτός είναι άξιος και η Δεξιά – γνώριμη στο λαό – πολιτική, όταν έρθει στην εξουσία, θα λύσει ως δια μαγείας το μεγάλο παγκόσμιο πρόβλημα της ανεργίας, χωρίς να αναφέρει το είδος της πολιτικής που θα ασκήσει και τον τρόπο με τον οποίο θα υλοποιηθεί.

Επίσης, επαίρεται, ως βαθύτατα εθνικόφρων, ότι θα λύσει όλα τα Εθνικά Θέματα και η σημερινή Κυβέρνηση, ως προερχόμενη από τα «μιάσματα» των πολιτών, είναι ανίκανη, δεν έχει διεθνή προβολή και δε χειρίστηκε καλώς τα θέματα αυτά, ενώ τυγχάνει γνωστό και είναι αναμφισβήτητο ότι η Ελλάδα με τις Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ απέκτησε διεθνές κύρος και βαρύτατα (Προεδρία της Ε.Ε.).

Δείγματα όμως της Δεξιάς διακυβέρνησης και της ασκηθείσας πολιτικής, έχουμε πρόσφατα κατά τα έτη 91-93 και μάλιστα με πρωθυπουργό ένα πεπειραμένο πολιτικό, ο οποίος τα παρέδωσε όλα στο ιδιωτικό κεφάλαιο για να εξυπηρετήσει αυτούς που τον στήριζαν, επέσπευσε το Μακεδονικό πρόβλημα με την βεβιασμένη αναγνώριση των πρώην γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών, υπηρετώντας τα αμερικανογερμανικά συμφέροντα, χάρισε μετά την ένωση των δυο Γερμανιών τις πολεμικές αποζημιώσεις στους Γερμανούς, που θα μπορούσαν να ξεπληρώσουν όλο το δημόσιο χρέος τη χώρας και ανέτρεψε ό,τι είχε προλάβει να διορθώσει ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου.

Συνεπώς, ουδείς πείθεται ότι η σημερινή ηγεσία της Δεξιάς έχει κοινωνικές ευαισθησίες και θα αλλάξει την παλαιά της νοοτροπία.

Καίτοι πιστεύω στο δόγμα της εναλλαγής στην Εξουσία, για την καλή και απρόσκοπτη λειτουργία της Δημοκρατίας, δεν έχω εμπιστοσύνη ότι η ηγεσία της Ν.Δ. θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για τους λόγους που ανέφερα ανωτέρω, χωρίς να παραβλέπω ότι η παράταξη διαθέτει αξιόλογα στελέχη που διέπονται από σύγχρονες αντιλήψεις. Είναι όμως σήμερα πολύ δύσκολο να μας πείσει πως μία Δεξιά Κυβέρνηση με τη νοοτροπία που την διακατέχει, θα ενισχύσει αποτελεσματικά το Κοινωνικό Κράτος.

Συνεπώς, εξ΄ όλων των ανωτέρω, όλο το βάρος της ομαλής και σωστής λειτουργίας του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος, αναγκαστικά πέφτει στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρέπει να αναδιοργανωθεί, να σταματήσει την εσωστρέφεια, να μην επηρεάζεται από την «αλαζονεία της εξουσίας».

Οφείλει να καλέσει σε κοινό αγώνα, με ειλικρινή πρόθεση πραγματικής προσέγγισης, όλες τις Αριστερές Προοδευτικές Δυνάμεις της χώρας μας, φίλους και συμπαθούντες νέους και προπαντός παλαιούς έμπειρους αγωνιστές σε μία πανστρατιά, ώστε να θωρακίσουν τη Δημοκρατία και να αντιμετωπίσουν θετικά την, για μία ακόμη φορά, προκλητική Δεξιά.

Η ανανέωση που έκανε τελευταία δεν αρκεί. Πρέπει να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να συνενώσει με κάθε κομματικό τίμημα όλες τις αριστερές δυνάμεις, αν λάβουμε υπόψη ότι το 60-65% του πληθυσμού, διέπεται από αριστερές και κοινωνικές αντιλήψεις – και εκφραστής αυτών αυτοδικαίως είναι το ΠΑΣΟΚ.

Από τη νέα γενιά πρέπει να περιμένουμε συσπείρωση, οργάνωση και δράση για να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα της Δεξιάς την οποία, λόγω ηλικίας, δεν έζησε και δεν έχει γνωρίσει.

Η δική μας γενιά με τους διαρκείς και σκληρούς αγώνες της, έχει αφήσει μία παρακαταθήκη, προσφέροντας στη χώρα μας τη σημερινή Δημοκρατία, η οποία λειτουργεί σωστά, σέβεται τα Ατομικά και Συνταγματικά δικαιώματα, παρέχει Ισοπολιτεία και Ισονομία, χαρίζει Οικονομική, Κοινωνική και Πολιτική ελευθερία.
Είμαι σίγουρος ότι οι νέοι μας θα αγωνιστούν με αυταπάρνηση για τη διατήρηση των Δημοκρατικών μας θεσμών, διότι είμαι πεπεισμένος ότι:

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.