Η λαικη αγορα μας
Κάθε Δευτέρα στη γειτονιά μας, έξω από το σπίτι, γίνεται η λαϊκή αγορά, με την οποία συμβαίνει πολύ να εκνευρίζομαι. Είπα, αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι για να σταματήσω το κακό, να γράψω τουλάχιστον μια διαμαρτυρία, για εκτόνωση.
Και εκνευρίζομαι γιατί, πρώτον, αποβραδίς πρέπει να αράζουμε το αυτοκίνητο σε απομακρυσμένο από το σπίτι σημείο, με απρόβλεπτες κάθε φορά συνέπειες το πρωινό, λόγω των καθυστερήσεων που επισυμβαίνουν στην εργασία μας. Μετά, ώρα 6, από αχάραγο ακούω τους τσακωμούς ανάμεσα στους λαϊκατζήδες, για ασήμαντες αιτίες με τα βρισίδια και καντήλια τους και τα σχετικά: «όπα, έλα, καλά είσαι…», για τα αυτοκίνητα, σχεδόν μες στον ύπνο μου.
Δεύτερον, διερχόμενος περί ώρα 8 περίπου, εν μέσω της εγκατεστημένης σειράς ποικίλων πάγκων των μικροπωλητών αυτής, αντιμετωπίζω πάσης φύσεως κινδύνους. Τη μια φορά αναμένω την ολοκλήρωση του στησίματος της τέντας ή της ομπρέλας ενός λαϊκατζή και την άλλη το εν κινήσει ή σταθμευμένο μεταφορικό μέσο ενός άλλου ήδη καθυστερημένου. Κάποτε, από καλή τύχη δεν έλαβα στην κεφαλή μου εκσφενδονισμένο κοντάκι ομπρέλας από επιπόλαια συναρμολόγηση. Και τα φαινόμενα αυτά θα μπορούσαν να εκληφθούν ως συνηθισμένα, εάν δεν μετέφερα την ώρα αυτή τη θυγατέρα μου, μαθήτρια του παρακείμενου δημοτικού σχολείου.
Τρίτον, τα φαινόμενα αυτά οξύνονται περισσότερο τις μεσημεριανές ώρες, κατά το σχόλασμα του σχολείου, όπου αναγκάζομαι πια, εξαιτίας του αδιαχώρητου της κυκλοφορίας, να διέρχομαι μέσω αλσυλλίου, κυκλωτικά προσεγγίζων προς την κατοικία μου. Μετά δωδεκάωρο, έξι δηλαδή το απόγευμα, ολοκληρώνεται το πανδαιμόνιο και το άπειρο χάος, αφού έχει προηγηθεί βέβαια ο δημοτικός καθαρισμός των απορριμμάτων.
Αλλά, σε ποια ευρωπαϊκή χώρα συμβαίνει να γειτνιάζει δημοτικό σχολείο με λαϊκή αγορά, αναρωτιέμαι, κάθε φορά. Ποια ισχύουσα νομοθεσία επιτρέπει τέτοια πρωτοποριακή ρύθμιση, συνδέοντας τόσο καθοριστικά και άμεσα τις λέξεις σχολείο και αγορά! Ποιο είναι άραγε το επόμενο εκπαιδευτικό στάδιο, πιθανόν το ότι οι μαθητές απευθείας επί εξάωρο θα διδάσκονται τα σχετικά περί του λιανικού εμπορίου, χωρίς απώλεια ενέργειας, ίσως και με κάποια πρακτική εξάσκηση, μελλοντικώς.
Είναι τόσο δε πρωτοποριακή η χωροθέτηση, πέραν των σχολικών θεμάτων που δημιουργεί και για τον επιπλέον λόγο ότι αποκλείει τη συγκοινωνία σε κεντρική λεωφόρο της πόλεως, αλλά και διότι εφαπτομένη περιμετρικώς του δημοτικού καταστήματος, ομοιάζει με θαυμαστή κυκλωτική κίνηση εκστρατευτικού σώματος. Από τυπική άποψη όλα όσα αφορούν την τοποθέτηση στο πολυσύχναστο αυτό σημείο δείχνουν να έχουν μελετηθεί. Διότι τόσο το δημοτικό συμβούλιο που εισηγείται, όσο και το περιφερειακό που επικυρώνει, έχουν αποφανθεί σχετικά. Αλλά, η νομιμότητα πόρρω απέχει αυτής της πραγματικότητας και φευ, μάλλον αφελώς, εγώ, επιμένω να αναζητώ και τη σκοπιμότητα αυτής της επιλογής.
Τόσες πλατείες και τόσοι δρόμοι δευτερεύουσας σημασίας, είναι δυνατόν η πόλη να μη διαθέτει άλλο καταλληλότερο σημείο, ενώ είναι φτιαγμένη εξαρχής με λαμπρό σχέδιο «κηπουπόλεως»; Κάποια Δευτέρα, διήλθα καθ’ όλο το μήκος αυτής της εμπορικής δραστηριότητας, αναζητώντας κάποια εξήγηση και νοερά, ως άγριο πτηνό, ανήλθα στο υψηλότερο κτήριο της πόλης, αντικρίζοντας προς τα κάτω την περιοχή, με όλες τις λειτουργίες της. Και μέτρησα συνολικά πέντε, γιατί τη σπουδαιότερη που αφορούσε το δάσος, το πάρκο και την αναψυχή των κατοίκων είχα αρχικώς παραβλέψει να παρατηρήσω.
Πλήθος ερωτημάτων συνωθούνταν στη σκέψη μου. Και προπάντων για ποιο λόγο σήμερα εξακολουθεί να εξυπηρετείται με τον ίδιο τρόπο και να συνυπάρχουν δυσαρμονικά συνδεόμενες αυτές οι λειτουργίες, η μια σε βάρος της άλλης αναρωτιόμουν. Και εν πρώτοις έλεγα ότι μπορεί αυτό το φαινόμενο να αποτελεί κατάλοιπο ενός προηγούμενου ιστορικού σταδίου. Όταν η μικρή πόλη εξυπηρετείτο για τέτοιου είδους δραστηριότητες, μικρότερες σε απήχηση και όγκο στους δυο κεντρικούς δρόμους της, άλλα αυτό ουδέν προσέθετε για έλεγχο μπροστά στην τερατώδη εξέλιξή τους.
Αλλά, τελικώς, ταυτιζόμενος ψυχικά με των ολίγων εναπομεινάντων κοτσύφων, τρυγόνων και τσαλαπετεινών του αλσυλλίου καθώς και των δένδρων αυτού, τα οποία δεν διαθέτουν φωνή και προπαντός ψήφο, άρχισα να καταλαβαίνω βαθύτερα το πρόβλημα. Ότι, δηλαδή, η χωροθέτηση της λαϊκής αγοράς συνδεόταν άμεσα με το ζήτημα του μικρότερου κόστους, ως αντιστάθμισμα των κάθε φορά διαμαρτυριών κατοίκων της πόλης και της ζωηρής επιθυμίας τους για την επικράτηση του δίκιου τους για την απομάκρυνση της λαϊκής από τη δική τους κατοικία.
Κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο το σχολείο, ήταν και το αλσύλλιο που οι λειτουργίες τους παραβιάζονται μέχρι καταλύσεως κάθε Δευτέρα, αφού έχουν μόνο εχθρούς να τα υπερασπιστούν και μπορεί να γίνονται εξιλαστήρια θύματα προς χάριν της λατρείας της μιας «θεότητας», που είναι η αγορά με όλα τα παρεπόμενα πάθη της.
28/11/2015
*Ο Νίκος Μπακιός είναι λεχαινίτης στην καταγωγή, αρθρογράφος σχολιαστής.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
