Η Ελπιδα

Ήρθαν στιγμές που αναρωτήθηκα τι να σκεφτόντουσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην θέα ετούτης της πύλης.

Άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της Ευρώπης. Άνθρωποι απλοί, μορφωμένοι ή μη, πλούσιοι και φτωχοί, αριστοκράτες ή πληβείοι. Άνθρωποι που στοιβάχτηκαν σαν ζώα σε βαγόνια τρένων κάτω από άθλιες – αν κι αυτό το «άθλιες» μάλλον δεν περιγράφει σωστά τα γεγονότα- συνθήκες, όπου κάθε διαμαρτυρία, κάθε επίκληση σε ανθρώπινα συναισθήματα και στον πολιτισμό πνίγηκε στην βία, το αίμα, τον θάνατο κι στον φόβο από τις πράξεις κι την ευκολία που οι δεσμοφύλακες τους επέβαλλαν.

Αισθάνομαι σχεδόν βέβαιος ότι την στιγμή που αντίκρυζαν αυτή την πύλη ήξεραν ότι είχε φτάσει η ώρα του ραντεβού τους με τον θάνατο. Έναν θάνατο που θα ερχόταν σε δύο – τρεις ώρες, σε δύο – τρεις μέρες, σε δύο – τρεις μήνες, αλλά θα ερχόταν.

Τι να σκεφτόντουσαν όταν συνειδητοποιούσαν ότι ο χρόνος αρχίζει να μικραίνει τραγικά γρήγορα, ότι γεννήθηκαν σε λάθος εποχή (κι ίσως να μην το ήθελαν να γεννηθούν), όταν διαπίστωναν ότι κατοικούν σε ένα σώμα που δεν το διαφεντεύουν πλέον αυτοί, άλλα κάποιοι άλλοι κι όταν αντιλαμβάνονταν ότι δεν ορίζουν πλέον τίποτα; Άραγε τι ήταν αυτό που τους ωθούσε να προχωρήσουν προς το βέβαιο τέλος; Να ήταν η πίστη; Το ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Η ελπίδα;

Το βέβαιο ήταν ότι η πίστη ή η απιστία δεν είχε θέση εκεί που βρισκόντουσαν. Το ένστικτό της αυτοσυντήρησης ήταν αυτό που τους κράτησε ζωντανούς μέχρι τα τότε, αλλά διαπίστωναν ότι δεν είχε άλλη δύναμη πια. Απέμεινε μόνο η ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν, ότι θα ξεφύγουν από το ραντεβού ή ότι θα ξεγελάσουν τον θάνατο…η ελπίδα θα πρέπει να ήταν το μοναδικό σημάδι, το κίνητρο για ζωή. Η ελπίδα, όχι η βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουν, καθώς αυτή στον ρευστό χρόνο τους είχε πνιγεί.

Η ελπίδα λοιπόν, από το πανάρχαιο έλπομαι «προσδοκώ, ελπίζω». Μια ελπίδα κρυφή, τρελή, αμυδρή, φρούδα που την συντηρούσε η τελευταία ικμάδα της ανθρώπινης φύσης τους. Μια ελπίδα που όπως λέει κι η παροιμία πεθαίνει τελευταία. Μια ελπίδα που στάθηκε λίγη για 11.000.000 Εβραίους, Ρομά, διανοητικά ασθενείς, ανάπηρους, ομοφυλόφιλους, μάρτυρες του Ιεχωβά, ελευθεροτέκτονες, κι άλλους πολιτικά αντιφρονούντες, συνδικαλιστές, καλλιτέχνες (μη political correct θα λέγαμε στις μέρες μας), όλοι θύματα της ανθρώπινης δίψας για εξουσία κι κυριαρχία, για πλούτο κι ευμάρεια λίγων και εκλεκτών.

Στην μνήμη μου έρχεται το ανατριχιαστικό που βρήκαν χαραγμένο σένα τοίχο τα ρωσικά στρατεύματα όταν εισήλθαν στο Άουσβιτς.

«Αν υπάρχει θεός θα πρέπει να με παρακαλέσει για να τον συγχωρήσω».

Κι αμέσως ξεπηδά μέσα μου το ερώτημα:
Άραγε έχει αλλάξει ο κόσμος μας από κείνο το κοντινό τότε;

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.