Γιατι το «Παρισι» ειναι παντου;
Δεν διερωτάσθε; Γιατί μαχητές από τη Δύση προσφεύγουν στη Συρία και στο Ιράκ για να συστρατευθούν με τον ISIS, ενώ άλλοι παραμένουν ως εφεδρεία στις μητροπολιτικές πόλεις της Δύσης για τις τρομοκρατικές επιθέσεις αντιπερισπασμού στη στρατιωτική παρουσία ευρωπαϊκών δυνάμεων στον εμφύλιο της Συρίας; Ποιο είναι το κίνητρο; Γράφει ο Ούλριχ Μπεκ στην «Επινόηση του Πολιτικού» από το 1993: «Μιλάμε πάντα για τον Τρίτο Κόσμο σαν να μη βρίσκεται πουθενά. Βρίσκεται όμως εδώ ανάμεσά μας. Στα προάστια – γκέτο των ΗΠΑ, αλλά και στις πρώην αποικιοκρατικές μητροπόλεις της Δυτικής Ευρώπης δημιουργούνται τοπικές ζώνες εξαθλίωσης, όπου η ανεργία, η παιδική θνησιμότητα, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η κοινωνική ασφάλιση έχουν φθάσει στο επίπεδο των αναπτυσσόμενων χωρών… Η εθνική ποικιλομορφία εμφανίζεται παντού τονισμένη. Άρα είμαστε κι εμείς Τρίτος Κόσμος…». Και προσθέτει στις συζητήσεις του με τον Γιοχάνες Βιλμς: «Το τεράστιο ρήγμα ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια, στον Πρώτο και στον Τρίτο Κόσμο, τώρα μετατοπίζεται και αναπαράγεται εντός των ίδιων των μητροπόλεων, όπου οι υπερπλούσιοι και οι παγκοσμίως αποκλεισμένοι μένουν συχνά σε γειτονιές που γεωγραφικά είναι πολύ κοντά», συμπεραίνοντας εν κατακλείδι ότι: «ενώ η παγκοσμιοποίηση καταργεί την απόσταση και τα σύνορα, ανοίγει ταυτόχρονα νέα αγεφύρωτα χάσματα που η κατάργηση της απόστασης τα καθιστά ακόμη πιο αγεφύρωτα. Η παγκοσμιοποίηση της φτώχειας και του πλούτου, συνεχίζει, φέρνει δίπλα δίπλα τον επιδεικτικά λαμπερό κόσμο των υπερπλουσίων και τον αποπολιτισμένο κόσμο των ανθρώπων χωρίς καμιά ιδιοκτησία».
Περισσότερο γλαφυρά περιγράφει την κατάσταση ο αμερικανός σκηνοθέτης Τζιμ Τζάρμους, σε συνέντευξή του με αφορμή την προβολή της ταινίας «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» που διαδραματίζεται στο ερειπωμένο Ντιτρόιτ: «Αυτό που δεν δείχνουμε από το Ντιτρόιτ είναι το απαρτχάιντ. Ολόκληρες περιοχές με μαύρους, πολύ φτωχούς, που δεν έχουν σχολεία, εκπαίδευση, δουλειές, φώτα στους δρόμους. Περιοχές χωρίς ρεύμα. Άνθρωποι απελπισμένοι, που ζουν σαν αρουραίοι, που μπορεί να σε χτυπήσουν με μια πέτρα για να σου πάρουν ένα σάντουιτς… Πεθαίνουν της πείνας…».
Όλα αυτά δεν διαμορφώνουν μέσα από την ανισότητα και την απελπισία ένα νέο επαναστατικό υποκείμενο; Ασφαλώς, αλλά επειδή το μοντέλο για την ταξική πάλη προϋποθέτει ως πλαίσιο το έθνος – κράτος, αυτό ενεργοποιείται πέρα από τα όριά του. Διότι στις σημερινές συνθήκες έχει διαμορφωθεί η αντίφαση που καθιστά την ταξική πάλη αναποτελεσματική εντός των ορίων του έθνους – κράτους: Στη μια πλευρά είναι το αποεθνικοποιημένο κεφάλαιο που δρα έξω από τα πλαίσια του κράτους και από την άλλη είναι οι εργαζόμενοι και οι εξαθλιωμένοι που ζητούν από τα κράτη τους να τους προστατέψουν από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας που οδήγησε στην αποδυνάμωση της κρατικής εξουσίας έναντι της οικονομίας, οδήγησε ταυτόχρονα στην αύξηση αυτής της εξουσίας έναντι των πολιτών. Συνεπώς η ταξική πάλη είναι εκ προοιμίου αναποτελεσματική στα όρια του έθνους – κράτους και μόνον ένα υπερεθνικό κίνημα μπορεί να αντιπαρατεθεί στο υπερεθνικό κεφάλαιο. Γι’αυτό εξάγεται από τη Δύση και διεθνοποιείται σε πρόσφορες συνθήκες.
Υπερεθνικός θεσμός που μπορεί να αξιοποιηθεί ως φορέας αυτής της εκδικητικότητας για την κοινωνική αγριότητα που βιώνεται στα γκέτο της Δύσης, είναι μόνον η θρησκεία για τον απλούστατο λόγο ότι όλες οι θρησκείες προηγήθηκαν αιώνες της δημιουργίας του έθνους – κράτους με αποτέλεσμα να μπορούν να συνενώνουν δυνάμεις πανταχόθεν. Αυτό συμβαίνει με την πανσπερμία των μαχητών της ISIS που αντλεί δυνάμεις από κράτη της αποικιοκρατικής περιφέρειας και της αποικιοκρατικής μητρόπολης. Γιαυτό ανάλογες τρομοκρατικές ενέργειες με αυτές που έπληξαν το Παρίσι μπορούν να λάβουν – και λαμβάνουν – χώρα οπουδήποτε. Διότι σημείο αναφοράς τους δεν είναι κάποιο έθνος αλλά η θρησκεία που τους συνενώνει σε παγκόσμια κλίμακα.
Γιατί πηγή αυτών των τρομοκρατικών ενεργειών είναι η Εγγύς Ανατολή; Τα κράτη της Εγγύς Ανατολής, όπως χαράχτηκαν, αποτελούν ιστορική αντίφαση στη δημιουργία του έθνους – κράτους. Διότι η περιοχή, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατακερματίστηκε σε κράτη με μοναδικό κριτήριο την εξισορρόπηση των συμφερόντων μεταξύ Βρετανίας και Γαλλίας χωρίς να ληφθούν υπόψη θρησκευτικές και φυλετικές ιδιαιτερότητες. Το αποτέλεσμα, μετά την κατάρρευση των κοσμικών δικτατορικών καθεστώτων που κρατούσαν βίαια την ενότητα των κρατών, ήταν να προβάλλει ως ενοποιητική δύναμη η θρησκεία γκρεμίζοντας τα σύνορα. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν και εθνικές αναφορές. Εκείνο που ενώνει και χωρίζει τους λαούς της περιοχής είναι η θρησκεία και τα δόγματά της.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι σύγχρονες πηγές του ισλαμικού τρομοκρατικού κινήματος είναι στο Αφγανιστάν και το εξέθρεψε η Δύση για να αποκρούσει τη σοβιετική εισβολή. Το αποκορύφωμα όμως ήταν η κατάλυση των κοσμικών καθεστώτων του αραβικού κόσμου με την επίκληση της δημοκρατίας που απελευθέρωσε όλες τις θρησκευτικές και φυλετικές ιδιαιτερότητες που είχαν εγκλωβιστεί με τη χάραξη των συνόρων στη βάση των γαλλοβρετανικών συμφερόντων. Όμως στο όνομα ποιας δημοκρατίας καταλύθηκαν τα κοσμικά καθεστώτα όταν χρηματοδότες των ένοπλων εξεγέρσεων ήταν η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα φεουδαρχικά καθεστώτα; Η Δύση έχει την ισχύ να ισοπεδώσει την Εγγύς Ανατολή, όμως αποδεικνύεται εξαιρετικά ευάλωτη στις ασύμμετρες απειλές στο έδαφός της. Όσο δεν θα αντιλαμβάνεται ότι η ανθρώπινη ζωή αξίζει το ίδιο στο Παρίσι, στη Βαγδάτη, στη Μαδρίτη, στο Χαλέπι, η τρομοκρατική απειλή θα αναστατώνει τη ζωή ολόκληρης της Δύσης.
Αλεξανδρούπολη, 16-11-2015
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
