Για την σταση εργασιας των εργαζομενων στο Εθνικο Θεατρο και στο Κρατικο Θεατρο Βορειου Ελλαδος

Πριν από λίγες ημέρες, και πιο συγκεκριμένα την περασμένη Παρασκευή 8 Ιουλίου, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και το Σωματείο Εργαζομένων του ΚΘΒΕ Πάσης Φύσεως Προσωπικού προχώρησαν σε στάση εργασίας από τις 8 μ.μ. έως τα μεσάνυχτα, με αποτέλεσμα την ακύρωση της πρεμιέρας της θεατρικής παράστασης ‘Μήδεια’ του Μποστ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού.

Από κοινού, τα δύο σωματεία, έχοντας αποσπάσει προφανώς τη συναίνεση ενός σημαντικού αριθμού των μελών τους, προχώρησαν σε μία τετράωρη στάση απεργίας, προβαίνοντας (η στάση εργασίας είχε προκηρυχθεί από τα τέλη Ιουνίου), σε μία «επίδειξη ισχύος»  προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού και συνολικά προς την κυβέρνηση, αξιοποιώντας, προκειμένου να κερδίσουν ορατότητα και την απαραίτητη δημοσιότητα, το γεγονός ό,τι η Παρασκευή 8η Ιουλίου υπήρξε η ημέρα μίας θεατρικής πρεμιέρας την οποία ανέμενε αρκετός κόσμος, στο εγκάρσιο σημείο όπου το παρών θα έδιναν και πολιτικοί.

Αντί για την προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων που θα λειτουργούσαν ως ένα ιδιότυπο «τεστ αντοχής»,[1] για να παραπέμψουμε στην ανάλυση του Γιώργου Μπιθυμήτρη, οι δρώντες (δεν θα τους αποκαλέσουμε απεργούς), επένδυσαν πόρους προς την κατεύθυνση πραγματοποίησης στάσης εργασίας, αποφεύγοντας παράλληλα να διακηρύξουν πως αυτή η στάση εργασίας, μετά το πέρας των θεατρικών παραστάσεων του Σαββατοκύριακου, θα λειτουργήσει ως έναυσμα για την κλιμάκωση της συνδικαλιστικής δράσης (η συνδικαλιστική δράση σε αυτούς τους κλάδους ενίοτε παραμένει πυκνή, έχοντας γνωρίσει ιδιαίτερη ανάπτυξη την περίοδο της πανδημικής κρίσης και των lockdown), με διακύβευμα την ικανοποίηση των αιτημάτων τους.

Και, περαιτέρω, την άσκηση πιέσεων προς την ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού για την αλλαγή της πολιτικής του.

Το ενδιαφέρον, θεωρητικά και πολιτικά, έγκειται στο ότι η στάση εργασίας προκηρύχθηκε παρά το ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου είχε ήδη σπεύσει να ικανοποιήσει τα κλαδικού τύπου αιτήματα που διατύπωσαν (καταβολή αποζημιώσεων για την παροχή ‘εκτός έδρας’ εργασίας), προσλαμβάνοντας έτσι τα χαρακτηριστικά, όχι μόνο της επίδειξης ισχύος, αλλά και της μέσω της δράσης διασφάλισης πως το υπουργείο, διαβλέποντας τον κίνδυνο ή ορθότερα, τους κινδύνους, δεν θα υπαναχωρήσει από την αρχική θετική του στάση.

Η οποία ήταν το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων με τις ηγεσίες των δύο σωματείων και όχι κάποιας προγενέστερης και δυναμικής συνδικαλιστικής δράσης.[2]

Συνυπολογίζοντας αυτή τη δραστική παράμετρο, θα σημειώσουμε πως, η στάση εργασίας επιτελέσθηκε ουσιαστικά εν κενώ, μετατρεπόμενη σε μία εκμαιευτική και καταχρηστική δράση, της οποίας οι πρωτεργάτες, παρέβλεψαν, αφενός μεν την συλλογιστική που οδήγησε την πολιτική ηγεσία του υπουργείου[3] στη συγκεκριμένη απόφαση (αναγνώριση πως τα μέλη των σωματείων δικαιούνται την καταβολή επιπλέον αποζημίωσης για παρεχόμενο εργασία σε συγκεκριμένο χώρο∙ Λήψη αναγκαίων αποφάσεων ώστε οι καλοκαιρινές παραστάσεις να κυλήσουν κατά τι ομαλά), και, αφετέρου δε, τον αντίκτυπο και δη τον αρνητικό αντίκτυπο που αυτή θα είχε.

Και στους θεατές που ήδη είχαν σπεύσει να προμηθευθούν τα εισιτήρια τους για την πρεμιέρα της παράστασης, μετακινούμενοι προς την Επίδαυρο από διάφορες περιοχές, αλλά, και στους ηθοποιούς και τους λοιπούς συντελεστές της παράστασης, οι οποίοι και αντίκρισαν αυτό που ανέμεναν καιρό, ήτοι την πρεμιέρα ενώπιον κοινού, να ματαιώνεται.

Οπότε, θεωρητικώ τω τρόπω, θα προσθέσουμε, δίπλα στον χαρακτηρισμό περί καταχρηστικής στάσης εργασίας που δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία του θεάτρου και των θεατρικών επιτελέσεων ως εργαλείου πολιτειακής διαπαιδαγώγησης εν ευρεία εννοία, θα προσθέσουμε και το στοιχείο της έλλειψης συναδελφικής αλληλεγγύης.

Η στάση εργασίας που δεν προσέλαβε ένα σκληρό αντι-κυβερνητικό πρόσημο, απέσπασε την επιθυμητή ορατότητα,[4] όχι όμως και την αναγνώριση και την συμπαράσταση, καθότι παρήγαγε ‘αδικοπραξία.’[5]


[1] Βλέπε σχετικά, Μπιθυμήτρης, Γιώργος., ‘Στρατηγικές του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: η περίπτωση του κλάδου μετάλλου,’ Διδακτορική Διατριβή, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Αθήνα, 2010, σελ. 147, Διαθέσιμη στο: Διατριβή: Στρατηγικές του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: η περίπτωση του κλάδου μετάλλου – Κωδικός: 23935 (ekt.gr) Σε αυτή την περίπτωση, εάν λάβουμε υπόψιν μας τη μορφή δράσης που επέλεξαν οι εργαζόμενοι (η μορφή δράση υπήρξε προσανατολισμένη ακριβώς στο να εμποδισθεί η πρεμιέρα, ανεξαρτήτως συμβολικού και μη, κόστους για τους ίδιους), θα τονίσουμε πως δεν μπορεί να εφαρμοσθεί το θεωρητικό μοντέλο μέτρησης της απεργιακής δραστηριότητας που έχουν συγκροτήσει οι Tilly & Shorter, και το οποίο συνυπολογίζει για την κατάληξη σε κάποιον απεργιακό μέσο όρο τρεις αλληλοσυνδεόμενες παραμέτρους: Το μέγεθος της απεργίας, την συχνότητα, και τη «μέση διάρκεια» τους. Βλέπε σχετικά, Shorter, E., & Tilly, C., ‘The shape of strikes in France, 1830-1960,’ Comparative Studies in Society and History, 13, 1, σελ. 60-86. Το μοντέλο του που διαμορφώνουν, με σημείο αναφοράς την Γαλλία, είναι μακροσκοπικής χροιάς.

[2] Ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, Σπύρος Μπιμπίλας, έχει καταφέρει να ενισχύσει το συμβολικό του κεφάλαιο μεταξύ των μελών του σωματείου και ευρύτερα των ηθοποιών, την τελευταία χρονική περίοδο, συνεπεία της δυναμικής στάσης που έχει επιδείξει ως προς τις υποθέσεις εργασιακής και σεξουαλικής παρενόχλησης που ήρθαν στο προσκήνιο. Μάλιστα, πέραν αυτού, η αναγνωρισιμότητα του έχει ενισχυθεί με τρόπο που δεν είχε συμβεί στο παρελθόν (λόγω της τηλεοπτικής του υπερ-έκθεσης), παρά το γεγονός πως έχει συμμετάσχει σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές και σε θεατρικές παραγωγές. Όμως, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως ο ίδιος εμπίπτει στην κατηγορία του ‘συνδικαλιστικού ηγέτη’ ο οποίος, και θέτει τους όρους της σωματειακής-συνδικαλιστικής δράσης (ο Σπύρος Μπιμπίλας είναι πολιτικοποιημένος), αλλά, και καθοδηγεί τους συναδέλφους του, φροντίζοντας το σωματείο να παραμένει ενωμένο.

[3] Συλλογιστική που καθιστούσε και καθιστά δύσκολη την άρση της αρχικής δέσμευσης περί καταβολής επιπλέον αποζημίωσης. Στην εργασιακή ηθική των μελών αυτών των σωματείων, εμπεριέχεται η απλοϊκή και εσφαλμένη αρχή ‘όσο πιο πολύ φωνάζω τόσο περισσότερο αυξάνονται οι πιθανότητες μου να δικαιωθώ.’

[4] Η άποψη που θέλει την έκθεση της απεργιακής δράσης σε διάφορα περιβάλλοντα να τροφοδοτεί και να ενισχύει την αποφασιστικότητα των απεργών, δεν ισχύει παντού και πάντα.

[5] Η αναφορά στα βασικά αιτήματα των δρώντων, συνοδεύεται από γενικότερες αναφορές στην αύξηση του κόστους ζωής λόγω ακρίβειας σε μία σειρά προϊόντων, και του πόσο αυτή επηρεάζει τη ζωή των μελών των σωματείων. Βλέπε και, ‘Στάσεις εργασίας για αύξηση της αποζημίωσης της εκτός έδρας εργασίας,’ Ιστοσελίδα ‘902.gr,’ Στάσεις εργασίας για αύξηση της αποζημίωσης της εκτός έδρας εργασίας | 902.gr

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.