«Εθνικισμος Μητερας Πατριδας»,  Υπακοη και Αντιπολιτευση στον Ερσιν Ταταρ!

Ο πολιτικός επιστήμονας Rogers Brubaker εισήγαγε στη γλώσσα το φαινόμενο που μπορούμε να ονομάσουμε «εθνικισμός μητέρας πατρίδας» ή «εθνικισμός -πατριωτισμός».

Είναι δυνατόν να δοθούν και άλλα ονόματα στον εθνικισμό, τον οποίο ο Brubaker ορίζει ως «εθνικισμό της μητέρας πατρίδας». Για παράδειγμα, ο «ενοποιητικός εθνικισμός» ή ο ιρρεαντισμός…

Όπως λέει κι ο Σαίξπηρ για το τριαντάφυλλο, δηλαδή όπως και να το ονομάσουμε το τριαντάφυλλο, αυτό μυρίζει σαν τριαντάφυλλο, και στην περίπτωση του εθνικισμού, όπως και να ονομάσουμε τον εθνικισμό, αυτό το είδος του εθνικισμού αντανακλά πάντα τις ίδιες τάσεις.

Μιλάμε για ένα κράτος που χρησιμοποιεί για επεκτατικούς σκοπούς, τους ομογενείς /ομοεθνείς του ή τους εθνικά συγγενείς του που ζουν εκτός των συνόρων του.

Αν το πούμε αλλιώς, είναι μια αντίληψη του εθνικισμού, όπου το έθνος θεωρείται να ξεπερνά τα σύνορα του κράτους και θεωρείται επίσης «φυσικό» για το έθνος αυτό, όταν έχει τη δύναμη, να εξαπλώνεται στα εδάφη όπου ζουν εθνικοί συγγενείς του.

 Όταν μιλάμε για αυτό το φαινόμενο, συνήθως σκεφτόμαστε τη Γερμανία του Χίτλερ, τότε που προσαρτά την Αυστρία και κατέχει την Τσεχοσλοβακία, διεκδικώντας τους Γερμανούς που ζουν εκτός Γερμανίας.

Ωστόσο, ο επεκτατικός «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας» της Γερμανίας υπήρχε και πριν από τον Χίτλερ.

Παρόμοιες τάσεις έχουν εμφανιστεί σε διάφορες χώρες κατά καιρούς, σε διάφορες περιόδους. Για παράδειγμα, ο πανσλαβισμός, ο πανελληνισμός και ο παντουρκισμός είναι τέτοιοι εθνικισμοί.

Τα πιο κοινά χαρακτηριστικά αυτών των εθνικισμών είναι η υιοθέτηση επεκτατικών συμπεριφορών για την «ενσωμάτωση των συγγενών στο έθνος», για παράδειγμα, για τη διάσωση των «Εξωτερικών Τούρκων», των «Εξωτερικών Ελλήνων».

Η Κύπρος είναι μια χώρα όπου ο «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας» τριγυρίζει ελεύθερα όπως θέλει. Κι αν είναι να το δούμε ιστορικά το θέμα, θα μπορούσαμε μάλιστα να υποστηρίξουμε ότι στην Κύπρο επικράτησε μόνο ο «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας».

Το νησί μας δε βίωσε «τη συγκρότηση του έθνους» και «τη συγκρότηση του  κράτους» όπως γίνεται σε άλλες χώρες. Τα ισχυρότερα ρεύματα/κινήματα ήταν η ένωση με την Τουρκία και την Ελλάδα (Ένωση και Ταξίμ) στη βάση του «Εθνικισμού Μητέρας Πατρίδας».

Για τους Ελληνοκύπριους, η υιοθέτηση της ιδέας ενός ανεξάρτητου κυπριακού κράτους τέθηκε υπό αμφισβήτηση μετά την αποτυχία της ιδέας της Ένωσης, αφού δηλαδή έγινε αντιληπτό, κατά τα λόγια του Μακάριου, ότι κάτι τέτοιο «δεν ήταν εφικτό».

Μόνο τότε η ελληνοκυπριακή ελίτ αγκάλιασε το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η κατάσταση όμως στην τουρκοκυπριακή κοινότητα είναι διαφορετική. Οι τουρκοκυπριακές ελίτ που ασπάζονται τον «Εθνικισμό Μητέρας Πατρίδας» εξακολουθούν να επιμένουν στη διχοτόμηση του νησιού.

Μπορεί το Ταξίμ να έχει χάσει τη δύναμή του να κινητοποιεί μαζικά τους ανθρώπους, αλλά σε αυτή τη διαδικασία, οι εθνικιστικές ελίτ έχουν παραδοθεί πλήρως στη «Μητέρα Πατρίδα».

Παρόλο που η πίστη στη «Μητέρα Πατρίδα» έχει πάρει τη μορφή καρικατούρας και σκίτσων πια, χάρη στο Κόμμα Εθνικής Ενότητας και τον Ερσίν Τατάρ, συνεχίζει να είναι όμως ένα πανάρχαιο φαινόμενο.

Η τουρκοκυπριακή ηγεσία λειτούργησε για πρώτη φορά ως «εθνική συγγένεια» που εξυπηρετούσε τα γεωπολιτικά συμφέροντα και τις επεκτατικές φιλοδοξίες της Δημοκρατίας της Τουρκίας τη δεκαετία του 1950, όταν ο «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας» βρισκόταν στο ισχυρότερο στάδιο του.

Όπως και στις 4 Φεβρουαρίου 1958, ο πρεσβής της Μεγάλης Βρετανίας στην Άγκυρα, Τζέιμς Μπόουκερ, έβγαλε το εξής συμπέρασμα: «Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Ζορλού (…) επιβεβαίωσε την άποψή του ότι η τουρκική κυβέρνηση θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους για τους δικούς της σκοπούς και να ενθαρρύνει τους Τουρκοκύπριους να πραγματοποιούν συγκεντρώσεις. Οι Τούρκοι, γνωρίζουν πολύ καλά ότι με υπάκουη κοινωνία και υπάκουους ηγέτες, έχουν στα χέρια τους το τέλειο όπλο για να σταματήσουν κάθε ανεπιθύμητη προέλαση στο νησί και να τους πιέσουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις τους».

Αυτά τα λόγια, που περιγράφουν και την εποχή μας, ειπώθηκαν ακριβώς πριν από 64 χρόνια.

Η Τουρκία από τότε και μετά αναζητά συνεχώς «υπάκουους ηγέτες» μεταξύ των Τουρκοκυπρίων. Και αν δε τους βρίσκει, τους δημιουργεί…

Εάν υπάρχουν ηγέτες που έχουν αυτόνομη φωνή ή πιστεύουν ότι οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να έχουν αυτόνομη φωνή, αυτοί, είτε εμποδίζονται να έρθουν στην εξουσία και οδηγούνται στα παρασκήνια, είτε ανατρέπονται ακόμα κι αν κερδίσουν τις εκλογές.

Και αυτοί που παραμένουν, είναι οι «ηγέτες που έχουν καταντήσει γελιογραφίες», σαν τους σημερινούς…

Ελάτε που όμως, τα αποτελέσματα του επεκτατικού εθνικισμού που ακολουθείται από τον «Εθνικισμό Μητέρας Πατρίδας» και τις λεγόμενες επιχειρήσεις διάσωσης των ομογενών που φέρει μαζί του, δεν μπορούν να είναι μόνιμα. Ειδικά μετά το γεγονός στην Ουκρανία και την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας ενάντια στον ρωσικό επεκτατισμό που ξεχειλίζει στην Ουκρανία, η τάση για προσάρτηση εδαφών άλλων χωρών θα έχει βαρύ κόστος.

Με άλλα λόγια, αυτός ο «Εθνικισμός Μητέρας Πατρίδας» που μαστίζει τον κόσμο από τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου αιώνα, έχει φτάσει στο τέλος του.

Κανείς δεν θέλει πια να ακούει ανοησίες όπως «τα δικαιώματα των ομογενών/ομοέθνων». Ωστόσο, μπορούν να αναφερθούν στα δικαιώματα των πολιτών. Αυτή είναι η νέα γλώσσα που καταλαβαίνει ο κόσμος.

Οι Τουρκοκύπριοι θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη την αγάπη τους για την «ομογένεια» που βασίζεται στην υπακοή και την υποταγή, και να επανεφεύρουν τον εαυτό τους ως πολίτες της χώρας της Κύπρου.

Θα πρέπει να σταματήσουμε λοιπόν να γυρίζουμε την πλάτη στη χώρα που ζούμε και στους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε αυτή τη χώρα, γιατί κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η χειρότερη κληρονομιά του «Εθνικισμού Μητέρας Πατρίδας», και να προσπαθήσουμε να ενισχύσουμε τη φαντασίωση μιας κοινής πατρίδας με τους Ελληνοκύπριους, τους Μαρωνίτες, τους Αρμένιους και τους Λατίνους.

Αυτή πρέπει να είναι η ιστορική αποστολή των Τουρκοκυπρίων πατριωτών, μια αποστολή που βασίζεται στον αγώνα για την πατρίδα.

Με άλλα λόγια, πρέπει να απαιτήσουμε πολλά περισσότερα από το να εναντιωνόμαστε στον Ερσίν Τατάρ…

*Ο Νιαζί Κιζιλγιουρέκ είναι Τουρκοκύπριος πολιτικός. Από το 2019 είναι ευρωβουλευτής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκλεγμένος με το ΑΚΕΛ.

Πηγή: “Anavatan Milliyetçiliği”, İtaat ve Ersin Tatar’a Muhalefet Etme! – Niyazi Kızılyürek

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.