Ερευνα για την κατανοηση της λειτουργιας της «κοινωνικης μηχανης»

Στόχος κάθε παρόμοιας έρευνας είναι η λογική εξήγηση της νομοτελειακής εξέλιξης της λειτουργίας της «κοινωνικής μηχανής και των δημιουργημάτων της κατά το παρελθόν και το παρόν. Η προσέγγιση αυτή θα μας δώσει τη δυνατότητα να προβλέψουμε τις εξελίξεις της κοινωνίας στο μέλλον.
 

Η δημιουργία της αξίας και του πλούτου

 
Το κοινωνικό μας σύμπαν εμφανίζεται με την προσπάθεια, τού σε αγέλες περιφερόμενου ανθρώπου να χρησιμοποιεί τη δημιουργική-εργασιακή του ενέργεια, για την παραγωγή προϊόντων, αξιών χρήσης. Τα προϊόντα αυτά που κάλυπταν τις εγγενείς βιολογικές του ανάγκες, αναπαραγωγής, ασφάλειας, τέρψης και περιέργειας, τα οποία μετατρέπονταν και σε ανταλλακτική αξία και πλούτο, ο οποίος και αυτός λειτουργώντας διαδραστικά με κάθε μορφής εργασιακή δύναμη, παράγει νέες αξίες και πλούτο. Οι αξίες όμως αυτές παράγονται σήμερα με νέους σύγχρονους τρόπους και μέσα παραγωγής, που δεν έχουν καμμιά σχέση με αυτούς της Μαρξικής εποχής και των οικονομικών θεωριών της. Ο πλούτος από την άλλη μεριά δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποταμιευμένη μορφή ανθρώπινης ενέργειας και η γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας και της ανάπτυξης του ισχυρότερου εγγενούς ανθρώπινου ενστίκτου, αυτού της αρπακτικότητας. Η αρπακτικότητα, με τη σειρά της, ήταν η αιτία γένεσης της έρευνας των δυνατοτήτων και των εργαλείων ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων δημιουργίας πλούτου, αλλά και των προοπτικών ισχυροποίησης των εξουσιαστικών μηχανισμών και των εργαλείων, για την αρπαγή αλλά και τη διαφύλαξη του κεφαλαίου. Μαζί με τη δημιουργία του κοινωνικού μας σύμπαντος, κατά την οποία η «ύλη» και η «ενέργειά» του δημιουργούνται και καταστρέφονται συνεχώς, δημιουργήθηκαν παράλληλα και ο χώρος και ο χρόνος του, οι οποίοι είναι πεπερασμένοι και θα διαρκέσουν όσο θα διαρκέσει και η λειτουργία της «παραγωγικής μηχανής»  αυτού του σύμπαντος, το οποίο εξελίσσεται διαστελλόμενο πολυδιάστατα και πολυεπίπεδα, σύμφωνα με τους εκάστοτε χρονικά δικούς του νόμους, που μέχρι τώρα αδυνατούμε να κατανοήσουμε.
 
Παράλληλα όμως με τους βασικούς τρόπους παραγωγής, ένα μέρος του παγκόσμιου πλούτου παράγεται ή καταστρέφεται λόγω θετικών ή αρνητικών εξωτερικοτήτων. Η παραγωγή ή καταστροφή αυτού του είδους των αξιών προέρχεται από την επίδραση των τεχνικών στο μεγαλύτερο μέρος τους ή των φυσικών εξωτερικοτήτων. Πρόκειται κυρίως για τεχνικές που οφείλονται στην αλλοίωση  και εκμετάλλευση του οικονομικού περιβάλλοντος και των αγορών, από ισχυρές δυνάμεις κάθε είδους, οι οποίες έχουν αυτή τη δυνατότητα και είναι στην ουσία συνδυασμοί της «ύλης» και της «ενέργειας» του κεφαλαίου και της εργασίας στην ανώτερη αρπακτική τους μορφή. Ως εκ τούτου, οι μέχρι τώρα αντιλήψεις-θέσεις, για την αντιπαράθεση, μεταξύ της «ενέργειας» και της «ύλης» ( κεφαλαίου και εργασίας) – με την οποία λειτούργησαν όλα τα μέχρι σήμερα, εκτός Αυτοκρατορίας, πολιτικά συστήματα κατά την περίοδο της βιομηχανικής εποχής- αποδεικνύεται ότι είναι μια εικονική πραγματικότητα, μια φενάκη, την οποία δημιούργησαν οι άρχουσες τάξεις με την ελεγχόμενη από αυτές επιστήμη, για τη λεηλασία του πλούτου των αρχομένων τάξεων. Έτσι, κατά τη βιομηχανική εποχή ο φιλοσοφικο-οικονομικο-κοινωνικός στοχασμός -υπόβαθρο της παραγωγής των εφαρμοσμένων πολιτικών συστημάτων, ιδιαίτερα του αναπτυγμένου κόσμου- δημιούργησε, με την υπεραναπτυγμένη «ερευνητική-αρπακτική ευφυΐα του», τους διάφορους- ισμούς , για τη χειραφέτηση, τον αποπροσανατολισμό, τη διάσπαση και ως εκ τούτου την αποδυνάμωση της ισχύος των λαών, για την πλημμελή  διαφύλαξη του παραγόμενου με οποιοδήποτε τρόπο πλούτου τους. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με πολιτικά συστήματα εικονικών ανατροπών των υφισταμένων κοινωνικών δομών, που στην ουσία όμως δεν αλλάζουν τίποτε, και οι λαοί παραμένουν ανίσχυροι.
 

Ένα Θεοκρατικό ( Γιαχβεκρατικό) παγκόσμιο κράτος

 
Οι άρχουσες τάξεις και οι μηχανισμοί εξουσίας κατά την εξελικτική τους πορεία, υπέστησαν δομικές διαφοροποιήσεις, ακολουθώντας τις αντίστοιχες των παραγωγικών δυνάμεων και των μέσων παραγωγής αγαθών. Κατά την τελευταία περίοδο της ύστερης βιομηχανικής εποχής, οι μηχανισμοί της βιομηχανίας της πειθαρχίας – οι οποίοι, μαζί με τα συσσωρευμένα κεφάλαια, ηγούντο της συνολικής δύναμης της εξουσίας στην παγκόσμια Αυτοκρατορική ιεραρχία -, παραχώρησαν την ηγεσία τους στους μηχανισμούς της βιομηχανίας της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης. Πρόκειται για ένα γεγονός, που εξελίχθηκε παράλληλα με την πορεία αντικατάστασης 50-60 δικτατορικών καθεστώτων με δημοκρατικά, μετά και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, και ανάδειξης των ΗΠΑ σαν μόνης ηγέτιδας δύναμης της Αυτοκρατορίας. Έτσι έχουμε μια υποχρεωτική μετατροπή των εξουσιαστικών μηχανισμών, λόγω του ότι τα αναδυθέντα «δημοκρατικά» κράτη δεν μπορούσαν να χειραφετούνται πλέον μόνο από τους μηχανισμούς πειθαρχίας, αλλά κυρίως από τους μηχανισμούς της συναίνεσης και διαμόρφωσης γνώμης.
 
Η πορεία αύτη της παγκόσμιας δημοκρατικοποίησης, ερμηνεύτηκε από τον Φ. Φουκουγιάμα  και από ένα μέρος του αμερικανικού πανεπιστημιακού ιερατείου των κοινωνικών επιστημών, σαν πορεία προς το τέλος της ιστορίας. Δηλαδή σαν πορεία για την ολοκλήρωση ενός ενοποιημένου, υπό την κυριαρχία της Αυτοκρατορίας,  Θεοκρατικού δημοκρατικού κόσμου. Ενός κόσμου έτσι διαμορφωμένου που θα λειτουργεί και θα επιβεβαιώνει το νόμο του Ντόιλ, για το αδύνατο του πολέμου ανάμεσα σε δημοκρατίες και για την επικράτηση μιας σταθερής ειρήνης, η οποία όμως είναι ασύμφορη και απαράδεκτη από το στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα και από τα λοιπά γεράκια των στυλοβατών της Αυτοκρατορίας. Το σχέδιο της δημιουργίας ενός ενιαίου κόσμου, με ενιαία πνευματική και υλική  διοίκηση, όνειρο και στόχος του παγκόσμιου κεφαλαίου και των μηχανισμών εξουσίας των παλαιότερων γενεών, αποδείχτηκε ουτοπία και εγκαταλείφθηκε. Ένας ενιαίος κόσμος, με ενιαία διοίκηση, θα σήμαινε κάτι το πραγματικό, θα αποκάλυπτε όλο το σύστημα παραγωγής και διανομής του παγκόσμιου πλούτου και η διοίκησή του θα ήταν υποχρεωμένη για να επιβιώνει, να εξοντώνει όλες τις εκτός εξουσίας αρπακτικές δυνάμεις, δηλαδή μεγάλο μέρος του ίδιου του εαυτού της, που μέχρι τώρα νέμονταν τον παγκόσμιο πλούτο. Έτσι, το σύστημα είναι υποχρεωμένο να συνεχίσει να λειτουργεί την κοινωνία στον υφιστάμενο εικονικό κόσμο της, προσαρμόζοντας τις δυνάμεις του, σύμφωνα με τις νομοτελειακές εξελίξεις της κοινωνικής μηχανής παραγωγής και διανομής πλούτου. Εξ άλλου θα έβρισκε σοβαρό αντίπαλο για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου, τη νεοδιαμορφωθείσα κατά τα τελευταία χρόνια παγκόσμια δύναμη των εξωχώριων κεφαλαίων, τα οποία δεν ελέγχονται από την Αυτοκρατορία και αν υλοποιείτο αυτό το σχέδιο  θα τα εξόντωνε ολοκληρωτικά.
 
Η ενοποίηση όμως των δημοκρατιών,  ενώ δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι εφικτή σε διαστρωματοποιημένα επίπεδα κρατών με όμοιες πολιτισμικές και οικονομικές δομές, όπως αυτό επιτεύχθηκε προς το παρόν μόνο από τις δημοκρατίες της Ευρώπης. Η επιτυχία όμως της ενοποίησης αυτής, τόσο η οικονομική όσο και η νομισματική, οφείλεται μόνο στην πολιτική έγκριση και συναίνεση της Αυτοκρατορίας, η οποία, όπως είναι φυσικό, λειτουργεί και προς όφελός της. Όσο θα εξελίσσονται τα νέα πολυπολικά κέντρα, οικονομικής και πολιτισμικής δύναμης, θα ισχυροποιούνται και πολιτικά και θα τείνουν να σχηματίζουν γύρω τους διαστρωματοποιημένες ομαδοποιήσεις, ιδιαίτερης μορφής δημοκρατιών. Οι ομαδοποιήσεις αυτές θα οδεύουν με στόχο τη σύγκλισή τους, οικονομική και πολιτισμική με αυτές της πιο προχωρημένης, της Ε.Ε., αλλά πάντα με την έγκριση και την ευλογία της Αυτοκρατορίας. Πολιτικά και οικονομικά όμως κέντρα δύναμης, τα οποία θα απομακρύνονται όπως η Ε.Ε., από την μέχρι τώρα φιλοσοφική τους θέση -για την παραγωγή και την διανομή του πλούτου των εθνών- της πάλης των αντιθέτων μεταξύ του κεφαλαίου και της εργασίας ( της «ύλης» και της «ενέργειας»), και να αποδέχονται το προφανές, της πάλης μεταξύ των αρπακτικών και των παραγωγών του πλούτου.
 

Ο πρώτος πολιτικός χώρο-κόσμος

 
Η γέννηση των κοινωνικο-πολιτικών συστημάτων διακυβέρνησης των αναπτυγμένων κρατών της νεότερης βιομηχανικής εποχής, προήλθε από την εξέλιξη της φιλοσοφικο-οικονομικής επιστήμης, η οποία διαχωρίστηκε σε δύο μεγάλους κλάδους που ο καθένας έβγαλε τα δικά του παρακλάδια ήτοι: α) τη νεοκλασική οικονομική θεωρία, η οποία ρίζωσε στον αγγλοσαξονικό χώρο, με παρακλάδια το Κεϋνσιανισμό και το Φριντμανισμό και β)τη Μαρξική οικονομική θεωρία, η οποία ρίζωσε στο χώρο της Ηπειρωτικής Ευρώπης- με παρακλάδια τον Σοσιαλισμό, τον Εθνικοσοσιαλισμό και τη Σοσιαλδημοκρατία. Πρόκειται για τους δυο φιλοσοφικο-οικονομικούς τρόπους σκέψης, οι οποίοι είναι οι βάσεις της λειτουργίας της κοινωνικής μηχανής παραγωγής και διανομής πλούτου των εθνών. Μια άλλη παρόμοια σχεδόν φιλοσοφική διάκριση των δύο χώρων είναι αυτή του Ρ.Κέιγκαν : ότι «ο κόσμος μπορεί να ιδωθεί από δύο πλευρές α)της Χομπσιανής- όπως τον βλέπει ο πρώτος, ο αγγλοσαξωνικός χώρος- μια κατάσταση ζούγκλας, η οποία απαιτεί δυνάμεις ρύθμισης, τις οποίες διαθέτει και διατηρεί και β) της Καντιανής, –όπως τον βλέπει ο δεύτερος χώρος της Ηπειρωτικής Ευρώπης- που πιστεύει ότι ο κόσμος μπορεί να μετατραπεί σε ένα κόσμο ειρήνης και αλληλοκατανόησης και, κατά προέκταση, ότι μπορεί να επιβληθεί πάνω στον πλανήτη η Αιώνια Ειρήνη».  
 
Στον πρώτο, τον αγγλοσαξονικό χώρο- όπως αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα των παγκόσμιων γεωπολιτικών εξελίξεων-  η ενεργειακή δύναμη της «κοινωνικής μηχανής του» ήταν η απόκρυφη φιλοσοφικο-οικονομική του θέση, της αντιπαράθεσης των αρπακτικών δυνάμεων με αυτές των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας. Έτσι, με βάση αυτόν το φιλοσοφικο-οικονομικό στοχασμό δημιουργήθηκε σε αυτό το χώρο και το ανάλογο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησής του. Η γεωστρατηγική επιτυχία σε όλες τις συγκρούσεις των εξουσιαστικών μηχανισμών αυτού του χώρου, κατά τους τελευταίους δύο αιώνες,- που του εξασφάλισαν την παγκόσμια κυριαρχία είτε υπό την ηγεσία της Βρετανίας, είτε αργότερα των ΗΠΑ- ήταν αποτέλεσμα της σωστής όπως αποδείχθηκε φιλοσοφικής του βάσης. Η βάση αυτή τον οδήγησε στο σωστό, για το χώρο, πολιτικό του σύστημα αρπακτικής διακυβέρνησης, – ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα, με μεθόδους διακυβέρνησης Κεϋνσιανές ή Φριντμανικές (Συναίνεση της Ουάσιγκτον) ή του συνδυασμού και των δύο – αλλά και στην οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη των παραγωγικών του τάξεων. Τόσο η αστική τάξη, όσο και το προλεταριάτο και η αγροτιά, απόλαυσαν, κατά την περίοδο αυτή, μεγάλο μερίδιο από τον παραγόμενο στις χώρες του και το λεηλατούμενο, παγκόσμιο πλούτο. Έτσι, όλες οι κοινωνικές του τάξεις- ικανοποιημένα και αποχαυνωμένα αρπακτικά- συναινούσαν ανεπιφύλακτα στον τρόπο λειτουργίας των μηχανισμών εξουσίας του. Αυτή η συναίνεση, εξασφαλιζόταν από τη δημοκρατική λειτουργία δύο όμοιων πολιτικών σχηματισμών που εναλλάσσονταν στην εξουσία, στους οποίους ήταν ενταγμένοι όλοι οι πολίτες των χωρών του και στους οποίους ουδέποτε, κατά το διάστημα αυτό, κατόρθωσαν να εμφιλοχωρήσουν ιδεολογικές-πολιτικές δυνάμεις του άλλου, του Μαρξικού χώρου.
 

Ο δεύτερος κοινωνικός χώρο-κόσμος

 
Στο δεύτερο, τον Ηπειρωτικό Ευρωπαϊκό χώρο, στον οποίο επικρατούσε η Μαρξική οικονομική φιλοσοφία- κατά πάσα βεβαιότητα με την «ευγενή συμπαράσταση» τη Αυτοκρατορικής ευφυΐας- οι λαοί του με διάφορα πολιτεύματα, με τις αντίστοιχες ιδεολογίες και τρόπους διακυβέρνησης, οδηγήθηκαν σε άλλης μορφής πολιτικές, οι οποίες είχαν σαν κεντρική βάση τη σύγκρουση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Πρόκειται για αντιθέσεις μεταξύ του κεφαλαίου και των μηχανισμών εξουσίας,  που το στηρίζουν, και των παραγωγικών τάξεων. Αντιθέσεις αυτού του χώρου, του οποίου ο πρωτεύων πολιτικός στόχος των εξουσιαστικών μηχανισμών του είναι η κοινωνικότητα, αντί αυτών του πρώτου χώρου που είναι η ατομικότητα, και αντιθέσεις με πρωτεύουσα σημασία την εσωτερική αρπακτικότητα, σε αντίθεση με αυτή του πρώτου χώρου, ο οποίος στόχευε κύρια στην εξωτερική, αυτή μεταξύ των λαών. Οι αντιθέσεις αυτές, που οδήγησαν τους λαούς της Ηπειρωτικής Ευρώπης αρχικά στον Κομμουνισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό, οι οποίοι όμως απέτυχαν ή εξοντώθηκαν και τελικά στην Σοσιαλδημοκρατία. Κατά την τελευταία περίοδο της ύστερης βιομηχανικής εποχής, η Ηπειρωτική Ευρώπη  αναπτύχθηκε σε μεγάλη οικονομική δύναμη, λόγω των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της τεχνολογικής της ανωτερότητας, παράλληλα με αυτή της Αυτοκρατορίας. Την επιτυχία της οικονομικής της ανάπτυξης  καρπώθηκαν, κατά την περίοδο αυτή, οι πολιτικές δυνάμεις της τελικά αναδυθείσας στο χώρο Σοσιαλδημοκρατίας,  υποστηρίζοντας, ότι ήταν δικό της επίτευγμα. Όταν όμως ο χώρος άρχισε να πλήττεται από την τελευταία ύφεση και οικονομική κρίση, η Σοσιαλδημοκρατία άρχισε την ταχύτατη πορεία της προς την απαξίωση και την κατάρρευση. Στο χώρο όμως αυτό παραμένουν ακόμη όλα τα πολιτικό-ιδεολογικά κατάλοιπα των προηγούμενων –ισμών, τα οποία αποτελούν τροχοπέδη στις πολιτικές εξελίξεις του χώρου. Κατάλοιπα, τα οποία η Αυτοκρατορική ευφυΐα παρασκηνιακά συνεχίζει να ενισχύει, για να διασπά τη συνοχή των πολιτικών δυνάμεων αυτού του χώρου και να εξασθενίζει τη δυναμική του.
 
Στην εποχή μας, όλες οι Ηπειρωτικές Ευρωπαϊκές ηττημένες μετά τον πόλεμο χώρες, πλην της Ρωσίας, λειτουργούν σαν πολιτικά προτεκτοράτα της Αυτοκρατορίας. Προτεκτοράτα, τα οποία όμως λειτουργούν σαν οικονομικοί σύμμαχοι και συνεργάτες της Αυτοκρατορίας στην παγκόσμια διοίκηση- εκμετάλλευση, διεκδικώντας ανάλογο μερίδιο κατά τη διανομή του παγκόσμιου πλούτου. Παράλληλα όμως, προσπαθούν να ισχυροποιηθούν πολιτικά, για να καταλάβουν δεσπόζουσα θέση στο νέο ανταγωνιστικό ψηφιακό κεφαλαιοστρατηγικό καπιταλισμό, ο οποίος προοδευτικά αντικαθιστά τον μονοπωλιακό γεωστρατηγικό. Ήδη, στο χώρο αυτό των προτεκτοράτων, οι αστικές τους τάξεις ισχυροποιούνται και μεταλλάσσονται προοδευτικά, συγκλίνοντας πολιτικά με αυτές του πρώτου, του Αγγλοσαξονικού χώρου. Έτσι, και αυτές διεκδικούν όμοια προνομιακή μεταχείριση και ανταμοιβή. Για το λόγο όμως αυτό άρχισαν να απομακρύνονται από το Σοσιαλγενή στοχασμό και τις πολιτικές του- στοχασμός που τους οδήγησε σε καταστροφικά αποτελέσματα- και να αποδέχονται το στοχασμό του πρώτου χώρου. Με βάση αυτή την αποδοχή πραγματοποιούνται δομικές πολιτικές αλλαγές στις χώρες της βόρειας Ευρώπης, αλλά σύντομα, με την οικονομική κρίση, θα επεκταθούν και στις χώρες της νότιας Ευρώπης. Τα υφιστάμενα Μαρξιγενή πολιτικά κόμματα, τελικά πριν την κατάρρευσή τους, στην αγωνία τους για τη διατήρηση της Σοσιαλδημοκρατίας, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τις μεθόδους λειτουργίας των χωρών του πρώτου χώρου, δηλαδή του Κεϋνσιανισμού και του Φριντμανισμού( νεοφιλελευθερισμού). Η προσπάθεια τους όμως αυτή είναι μάταιη, διότι οι μέθοδοι αυτοί αφορούν άλλο πολιτικό χώρο και είναι ασύμβατες με το Σοσιαλγενή χώρο.
 

Η εξέλιξη της Αυτοκρατορίας

 
Σε όλο τον Ηπειρωτικό Ευρωπαϊκό χώρο είναι πλέον εμφανές ότι οι εξελίξεις της αντικατάστασης των Σοσιαλγενών πολιτικών του με αυτές του πρώτου χώρου είναι μη αναστρέψιμες. Αντίθετες απόψεις όμως έχουν διάφοροι στοχαστές όπως : α) οι νεομαρξιστές στοχαστές, οι οποίοι έχουν την ελπίδα της ανατροπής της Αυτοκρατορίας και της ανάληψης της εξουσίας, με όπλο την αγάπη, από ένα ακαθόριστης δομής και δύναμης «πλήθος» (Νέγκρι και Χαρτ) β) οι αισιόδοξοι σοσιαλδημοκράτες στοχαστές, οι οποίοι ελπίζουν στην ολοκλήρωση, και την πολιτικο-οικονομική ενδυνάμωση και αυτοτέλεια της Ευρώπης σαν αντίπαλο οικονομικό χώρο όχι αντίπαλο όμως της Αυτοκρατορίας (επίτευγμα λογικά αδύνατο), η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί με όπλο την συνεργασία και την αμοιβαιότητα των πολιτών της (Γ. Χάμπερμας), γ) οι απαισιόδοξοι όπως ο Ι.Βαλλερστάιν, κατά την άποψη του οποίου το «σύστημα» είναι στην πραγματικότητα ανίκανο να επιβιώσει, και ο κόσμος βρίσκεται σε μια χαοτική κατάσταση, στην οποία θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στα επόμενα είκοσι ως πενήντα χρόνια. Μια λύση, κατά την γνώμη του θα ήταν ένα καλύτερο κοσμοσύστημα- που όμως αδυνατεί να προσδιορίσει- με το οποίο θα τεθεί τάξη μέσα στο χάος. Οι φιλοσοφικο-οικονομικές όμως αυτές θέσεις και πολιτικές αντίκεινται σε κάθε λογική, η οποία δεν λαμβάνει υπόψη της το προφανές, ότι η Αυτοκρατορική δύναμη και ευφυΐα είναι αδύνατο να επιτρέψει το σχηματισμό και την ενδυνάμωση κάποιας δύναμης που θα την ανατρέψει. Εάν παρά ταύτα σχηματιζόταν κάποιας μορφής δύναμη μη εξολοθρεύσιμη, τότε φυσικά θα την ενσωμάτωνε στη δύναμή της, παραχωρώντας σε αυτή τα ανάλογα ανταλλάγματα.
 
Αυτοί είναι οι λόγοι της απαξίωσης και της κατάρρευσης τόσο του Μαρξιγενούς-Σοσιαλγενούς στοχασμού, όσο και των αντίστοιχων πολιτικών τους, οι οποίες οδήγησαν τις Ηπειρωτικές Ευρωπαϊκές και ιδιαίτερα τις χώρες της νότιας Ευρώπης σε πολιτικές αδιέξοδες και καταστροφικές. Παρόλα αυτά, το πανεπιστημιακό ιερατείο αυτού του χώρου συνεχίζει να περιστρέφεται και να αποδέχεται αυτό το στοχασμό, εισπράττοντας όμως και αυτό την ανάλογη απαξίωση, αποδοκιμασία και αδιαφορία. Οι Μαρξιγενείς πολιτικοί σχηματισμοί των χωρών της Ευρώπης αποτελούν πλέον νεκρά απολιθώματα. Όλοι τους είναι ασύμβατοι σε σχέση με τα νέα μέσα και τους τρόπους παραγωγής των χωρών τους. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να εκφράζουν και να εκπροσωπούν τις κοινωνικές τάξεις και συντεχνίες, που αποτελούν τις σύγχρονες κοινωνίες τους. Έτσι, ο μόνος δρόμος αυτών των λαών, για να εξασφαλίσουν με κάθε τρόπο την ευημερία τους, είναι να απομαρξιστικοποιηθούν και να ακολουθήσουν το δρόμο των λαών της Αυτοκρατορίας. Μόνο αυτός ο δρόμος θα τους επιτρέψει να συμμετέχουν στο νέο Αυτοκρατορικό σχήμα σαν ισότιμο μέλος των ύψιστων αρπακτικών. Η θέση τους είναι ήδη εξασφαλισμένη λόγω της αποδυνάμωσης της Αυτοκρατορικής οικονομικής δύναμης, μετά την απόσχιση από αυτή των εξωχώριων κεφαλαίων. Ήδη πρώτα οι πολίτες των χωρών της βόρειας Ευρώπης και ταχύτατα και αυτοί της νότιας, αρχίζουν να διαμορφώνουν τη νέα Αυτοκρατορική αρπακτική τους συνείδηση, η οποία διαμορφώνει και την πολιτικότητά τους. Έτσι δικαιώνεται και ο αποκαθηλωμένος από το χώρο του Μαρξ, κατά την άποψη του οποίου: « ο τρόπος της παραγωγής της υλικής ζωής καθορίζει γενικά την εξέλιξη της κοινωνικής, πολιτικής και διανοητικής ζωής. Το τι είναι οι άνθρωποι, δεν καθορίζεται από την συνείδησή τους, αλλά, αντίστροφα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους».
 
Η παγκόσμια εξουσία, ενώ αποτελεί μια υλική πραγματικότητα, αυτοχαρακτηρίστηκε από τα όργανά της με ασαφείς ονομασίες όπως «το σύστημα», «η Αυτοκρατορία», για να προκαλεί ένα ακαθόριστο και ακατανίκητο «θεϊκό» δέος. Η Αυτοκρατορία παρά τους διάφορους πολέμους και τις οικονομικές κρίσεις που έπληξαν ορισμένες περιοχές του κόσμου, λειτουργεί πάντα κατά τους τελευταίους δύο αιώνες με απόλυτη αρμονία χωρίς να διαταράσσονται  οι κύριές της δομές και να αμφισβητείται η εξουσία της. Η Αυτοκρατορική δύναμη, παρά τις κάποιες συγκυριακές αποδυναμώσεις της, δεν πρόκειται να ανατραπεί για μεγάλο ακόμη χρονικό διάστημα. Κάθε φορά που θα εξασθενεί, θα μετεξελίσσεται και θα ανανεώνει τη δύναμή τη με τη συνεργασία νέων δυνάμεων, που θα σπεύσουν να ενταχθούν σε αυτή. Αυτό συμβαίνει και στη σημερινή εποχή της απομαρξιστικοποίησης των κέντρων δύναμης της Ευρώπης και της Ρωσίας, οι οποίες θα αποτελούν σύντομα τα νέα πολιτικά ισότιμα μέλη της. Όλες οι ελπίδες περί ανατροπής της Αυτοκρατορίας με τις θεωρίες περί «αγάπης, αμοιβαιότητας και συνεργασίας» των αρχομένων κοινωνικών τάξεων, είναι απραγματοποίητοι ευσεβείς πόθοι, όμοιοι με αυτές των θρησκειών για μια ενδεχόμενη δεύτερη παρουσία, στην οποία οι αδύναμοι και οι ανήμποροι θα δικαιωθούν. 

Για περισσότερα κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη, πατήστε εδώ

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.