ελπιΖΩ

Ανοίγοντας την τηλεόραση σήμερα, παρατηρούμε πως επικρατεί μια «άχρωμη» και «σκοτεινή» πλευρά της κοινωνίας. Φαινόμενα όπως, ο ρατσισμός, η βία και η φτώχεια είναι βαθιά ριζωμένα στις δομές της και αυτό αποτυπώνεται και στην τρέχουσα επικαιρότητα. Ωστόσο, ο σπόρος της ελπίδας είναι δυνατόν να ταρακουνήσει αυτά τα θεμέλια.

Όπως ακριβώς και στον μύθο της Πανδώρας, η ελπίδα παρουσιάστηκε ως το μοναδικό αντίδοτο της ανθρώπινης δυστυχίας, μετά την απελευθέρωση των δεινών από το κουτί. Έτσι, ακόμη και σήμερα, αποτελεί κινητήριος δύναμη για την αντιστάθμιση της υπάρχουσας κατάστασης, δίνοντας χρώμα σε μία γκρίζα πραγματικότητα και απελευθερώνοντας το σθένος που κρύβει μέσα της η ανθρωπότητα. Αν όχι σε συλλογικό, σίγουρα σε επίπεδο ατομικό.

Στη χώρα μας, ο ρατσισμός και η βία εκδηλώνονται με διάφορες μορφές. Από τον φυλετικό ρατσισμό με κριτήριο διάκρισης το χρώμα των ατόμων, έως και την έμφυλη βία, με την υπεροχή του ενός φύλου έναντι του άλλου, χάρη στην στερεοτυπική κατανομή των κοινωνικών ρόλων. Ακολούθως με τον «χουλιγκανισμό», και την ανάρμοστη συμπεριφορά των οπαδών στα γήπεδα, στην περιθωριοποίηση των ατόμων με αναπηρίες από την κοινωνική ζωή, καθώς και στο φασισμό με την επιβολή  πολιτικών ακροτήτων.

Το ζητούμενο, η κοινωνική αλλαγή είναι δυνατόν να επέλθει με την προώθηση της ελπίδας και τη διαμόρφωση μιας οπτικής, απαλλαγμένης από κάθε είδους στερεότυπα και προκαταλήψεις. Και αν κάτι υπολείπεται η σημερινή ελληνική, και παγκόσμια, κοινωνία είναι η ελπίδα.

Προτάγματα όπως, ο σεβασμός, η ισότητα, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η αποδοχή και η διαλλακτικότητα, είναι σημαντικό να ενισχύονται, προκειμένου να παραμεριστεί ο εγωισμός και να γίνει αντιληπτό πως κάθε άνθρωπος, κάθε φυλή, κάθε έθνος αποτελεί κάτι ξεχωριστό και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραβιάζει την ιδιαιτερότητα αυτή.

Στη μάχη ενάντια στα βαθιά εδραιωμένα στερεότυπα, πρωτοπόρος βρίσκεται ο ίδιος μας ο εαυτός, ο οποίος προτίθεται να «πολεμήσει» και να κερδίσει. Πώς θα το πετύχουμε αυτό; Τρία είναι τα βασικά μας «όπλα». Πρώτον, θεωρείται απαραίτητο να συνδεθούμε με την οπτική των άλλων και να σκεφτούμε πως θα ζούσαμε εμείς μέσα στο στίγμα, την απόρριψη, την απομόνωση και τον ρατσισμό. Δεύτερον, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τις προκαταλήψεις που μας περιβάλλουν και σε κάθε τάση άσκησης κριτικής στους άλλους, να τοποθετούμε τον εαυτό μας στη θέση αυτή. Τρίτον, καλούμαστε να δεσμευτούμε στην αλλαγή, να αντικαταστήσουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα και τον πόνο με την αισιοδοξία, τα θετικά κίνητρα και την ενεργό δράση και με αυτό τον τρόπο να «ελαττώσουμε» την επίδραση της προκατάληψης, των στερεοτύπων και του στίγματος στους άλλους.

Εν κατακλείδι, είναι υποχρέωση όλων να παλέψουμε για την διεκδίκηση της ελευθερίας, της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας του κάθε ατόμου σε μία πολύχρωμη κοινωνία, όπου η ελπίδα θα αποτελεί την φωνή, μέσω της οποίας ο λαός, θα ταχθεί ενάντια σε κάθε διάκριση και αδικία.

Γιατί ακόμα και αν όλα έχουν χαθεί, η ελπίδα μένει!

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.