Εκ Πειραιως εις… Θρακην

Και ο Πειραιάς και πολλά από τα γνωστά προάστια της πρωτευούσης, και η Θεσσαλονίκη και τα νησιά του Αιγαίου πρώτα, και η Θράκη δέχτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες.

Η Άννα Παπαγιαννάκη-Διβανή, μαθήτριά μου στο Μουσικό Γυμνάσιο Κομοτηνής, ως ταλαντούχα, αεικίνητη, πεπαιδευμένη και εξαιρετικά καταρτισμένη στην τέχνη της μουσικής και τις παραστατικές εκφράσεις της, όπου και να πήγε, flaneur της τέχνης και της ποίησης, δημιούργησε μοναδικής ποιότητας έργα. Επιμένοντας στην αξία του λόγου και των δυνατοτήτων παράστασής του.

Η Άννα από την Κρήτη ήρθε εφέτος στον Πειραιά και ετοίμασε το Φεστιβάλ εκ Πειραιώς, ως σκηνοθέτης αλλά και ως δημιουργός «κειμένων» παραστάσεων που φιλοξενεί το Φεστιβάλ.

Στη Θράκη που «γεννήθηκε» από τους πρόσφυγες, το Πανεπιστήμιο εξήγγειλε συνέδριο, η ΙΜΜΚ εξέδωσε ιστορικό τόμο και η Ξυλαγανή είναι ο μοναδικός οικισμός που γιόρτασε μέχρι σήμερα τα εκατόχρονα μνήμης από την εγκατάσταση των προσφύγων.

Αλήθεια οι φορείς τέχνης της περιοχής, το Μέγαρο Μουσικής, το ΔΗΠΕΘΕ, και οι φορείς ευρύτερα: οι Δήμοι, η Περιφέρεια, η Αντιπεριφέρεια πώς σκέφτηκαν να μεταφέρουν στον δημόσιο χώρο αυτό το μεγάλης αξίας ιστορικό γεγονός;

Έχει δε μεγάλη αξία ό,τι έχει γραφεί για το ιστορικό αυτό γεγονός που υπενθυμίζει τη βαρβαρότητα του πολέμου και της ανταλλαγής πληθυσμών, από Έλληνες, Θρακιώτες αλλά και Τούρκους συγγραφείς, λογοτεχνία υψηλής ποιότητας.

Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει σχέδιο να αξιοποιηθούν ως βάση λογοτεχνικά έργα σε λιτή παραστατική μορφή –στον νου μάς έρχονται οι παραστάσεις του ηθοποιού Φιλοποίμενα Ανδρεάδη– όπως, δείγματος χάριν, «Ο ύπατος της Σμύρνης» της Σωτηρίας Μαραγκοζάκη, το «Αλεπού αλεπού τι ώρα είναι» της Βίκυς Τσελεπίδου, το «Εκείνη η πόλη» της Ελένης Σκάβδη, το «Γκουανό» του Γιώργου Γκόζη, το «Μια προίκα αμανάτι» του Κεμάλ Γιαλτσίν ή το μυθιστόρημα “Yanya’da Bıraktım Kalbimi” της τουρκογιαννιώτισσας Emel İnci, Τούρκοι συγγραφείς τα μυθιστορήματα των οποίων για την ανταλλαγή γνωρίζει πολύ καλά ο επίκουρος καθηγητής του ΔΠΘ Θανάσης Κούγκουλος,

οι εκδόσεις τοπικής ιστορίας για το προσφυγικό –ενδεικτικά, το «Θυμάμαι, θυμήθηκα, μου Θύμισαν» του Θανάση Αποστολίδη, τα βιβλία της Σουλτάνας Πολιτσάκη-Παπαδημητρίου, της Μαίρης Κοσμίδου, του Δημήτρη Παπουλιά, της Μαρούλας Ισπιρίδου, του Πέτρου Φιλιππίδη, του Απόστολου Μουζαλιώτη,

αλλά και οι μαρτυρίες που καταγράφουν το βίωμα της εξόδου από τη γη της επαγγελίας των προσφύγων, κατά τον τρόπο του Φεστιβάλ εκ Πειραιώς και στη Θράκη;

Στην Ανατολική Μακεδονία το έκανε ήδη στο Φεστιβάλ Φιλίππων ο Θοδωρής Γκόνης εμείς οι περιλειπόμενοι όμως;

Σημειωτέον ότι οι ομόλογες εκδηλώσεις μνήμης μπορούν να λάβουν χώρα από το 2022 και μέχρι το 2025.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.