Εδω, στη διωρυγα του Χρονου
…«Ο ιερεύς τον εκοίταξε με λοξόν βλέμμα και είτα ηπίως του είπε: «Έ, Πανάγο γείτονα, δεν ξέρουμε, βλέπω, τι λέμε… Πού είμαστε ημείς ικανοί να τα καταλάβουμε αυτά! Αλλο το γενικό και άλλο το μερικό και το τοπικό, Πανάγο. Η βαρυχειμωνιά γίνεται για κaλό, και για την ευφορίαν της γης και για την υγείαν ακόμα. Ανάγκη ο Χριστός δεν έχει να πάνε να τον λειτουργήσουνε… Μα όπου είναι μία μερική προαίρεσις καλή κι έχει κανείς και χρέος να πληρώση, ας είναι και τόλμη ακόμα, και όπου πρόκειται να βοηθήση κανείς ανθρώπους, καθώς εδώ, εκεί ο Θεός έρχεται βοηθός, και εναντίον του καιρού, και με χίλια εμπόδια. Εκεί ο Θεός συντρέχει και με ευκολίας πολλάς και με θαύμα ακόμα, τι νομίζεις, Πανάγο; Έπειτα, πώς θέλεις να κάμη ο Χριστός καλόν καιρό, αφού άλλες χρονιές έκαμε και ημείς από αμέλεια δεν πήγαμε να τον λειτουργήσουμε;»…
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Στο Χριστό στο Κάστρο»
Κρύες οι νύχτες αγαπημένοι μου… Βιαστικές κι ονειροπόλες σαν πλησιάζει η διώρυγα του χρόνου…
Ξωπίσω τους κι εγώ, που έχω συνηθίσει να τις προσέχω και να τις θαυμάζω όλες, με τον τρόπο μου… Κανείς δεν δίνει σημασία, στη φλυαρία μου αυτή, το ομολογώ… Μονάχα οι … νυχτόβιοι προσκυνητές, το ξάστερο σκοτάδι της επαρχίας των δεκεμβριανών… Μόνο μπόγους κουβαλάει μαζί του. Ούτε μια βαλίτσα… Πόσα αστέρια αυτές τις νύχτες. Πόσα γράμματα και μουσικές… Μελαγχολικοί καθρέφτες μιας εξωλέμβιας πραγματικότητας που μπάζει από παντού. Δρασκελίζοντας το μήκος τους αυτό, πίσω από το φως μιας λάμπας που γέρνει κάτω απ’ τον ρυτιδιασμένο ήχο της καμπάνας του Άη Χαράλαμπου…
Έρημος ο τόπος μου… Πόρτες κλειστές. Πίσω απ’ αυτές, τα πετρόχτιστα, ενός πρόσφυγα καιρού πνιγμένα στ’ αγριόχορτα. Από μακριά μοιάζουν με φυτώρια, το χώμα τους δε… λιπασμένο από τις αλλεπάλληλες πρωτοχρονιές μιας αλλοτινής ζωής… Φορτωμένης στην πλάτη, κυκλωμένης από σπορές κι αδράχτι, σκληρής σαν πέτρα… Έτσι άντεξε κι αντέχει… Πίσω από μεγαλεπήβολα παράθυρα, δίπλα στις φωτογραφίες, πάνω στα σκονισμένα αδειανά τραπέζια… Εντός, εκτός κι επί τα αυτά… Εκεί ακροβατεί ο καιρός…
Ο τόπος μου είναι σταθμός… Πέτρινος, περιφραγμένος… Κρυμμένος σ’ ένα δάσος από πεύκα, ελιές και κυπαρίσσια… Στα χέρια των λιγοστών που έχουν απομείνει, στα γηρασμένα πρόσωπα μακρινών συγγενών, στην καθαρή χρυσοκίτρινη άμμο τις λίμνης, στο φρεσκοχυμμένο χώμα απ’ τις κατολισθήσεις, στις αποκαθηλωμένες στέγες των πατρικών… Εκεί απαντάται η μόνη ζωή… Εκεί και το παιχνίδισμα απ’ τις σκιές των δέντρων που λικνίζονται ελαφρά. Εκεί και το κελάηδισμα των πουλιών που συμφωνεί με τις φούρλες της φρεσκοκομμένης ελιάς…
Σκέπτομαι πως αυτή η καθαρή μοναξιά της φύσης, με τους σκεπασμένους δρόμους απ’ τα λιόκλαρα της εποχής που γέρνουν στις καρότσες σαν μακριά μανίκια και με προσπερνούν είναι οι μόνοι λόγοι που μου επιτρέπω στη φλυαρία… Η γαλήνη που απλώνεται ολόγυρα σαν μακρύνει και το τελευταίο ντάτσουν που κατά λάθος θα βρεθεί εδώ… Αυτός ο τόπος, ο από λάθος πληγωμένος, ο με τη βία αποδιωγμένος, ο πνιγμένος, ο από τύχη ζωντανός… στέκει ακόμα όρθιος, προετοιμάζεται για το ξεπροβόδι του χρόνου, κουκουλώνεται με ζακάρ και βαμβάκι στη μύτη κι ύστερα ανεβαίνει την ανηφόρα και χάνεται στο σταυροδρόμι…
Κι όσο με θυμάμαι, τρέχω ξοπίσω του υπολογίζοντας τις απουσίες ως να ήταν παιδιά μου… Μην έχοντας τίποτε να περιμένω παρά την ώρα που απ’ τις στάχτες του, θα γεννηθεί ξανά… Τη στιγμή που θα ξημερώσουν οι συνέχειες, όλες μαζί, η μία πίσω απ΄ την άλλη, όπως τους πρέπει…
Κι όλα θα γίνουν όπως πριν…
Όλα θα ‘ρχίσουν ξανά…
Καλή χρονιά,! Και να κάμει ο Θεός καλόν καιρόν, επιτέλους! Να στεγνώσουν από δάκρυα οι τόποι, να λάμψει το φως του Αιγαίου, να γητευτούν πληγές… Να πιστέψουμε ότι η «βαρυχειμωνιά έγινε για καλό…» Με υγεία και ευφορία!
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
