Δυο παραλληλα κοινωνικα συμπαντα

Η δύναμη, η εξουσία, το σύστημα, «ο βασιλιάς», από τη δημιουργία των ανθρώπινων κοινωνιών μέχρι σήμερα, διασφάλιζε την κυρίαρχη θέση των αρχόντων απέναντι στους αρχόμενους (παραγωγούς). Με όλους τους κοινωνικούς σχηματισμούς, θεοκρατικούς, φεουδαρχικούς, καπιταλιστικούς, ο «βασιλιάς» με όπλο του τον έλεγχο των πληροφοριών έλεγχε τις συνειδήσεις, το φόβο και την ελπίδα των λαών με το δόλο, την παραπλάνηση και την εξαπάτηση, δημιουργώντας ένα εικονικό κόσμο στον οποίο διαφέντευε αόρατος και πανίσχυρος. Οι λαοί αυτής της γενιάς, ενεργοποιούμενοι από την απόγνωση της ασταμάτητης καταστροφικής οικονομικής κρίσης, αρχίζουν να ανακαλύπτουν ότι, όλες οι διοχετευόμενες από το σύστημα κοινωνικές πληροφορίες είναι μια φενάκη και ότι ο «βασιλιάς» είναι γυμνός. Μετά την εμπέδωση από τους λαούς αυτής της αποκάλυψης ο δρόμος θα είναι πια ανοιχτός…  
 

Από τη φεουδαρχική στη βιομηχανική εποχή   

 
Εξετάζοντας την εξελικτική πορεία της κοινωνίας από τη σκοπιά της υλιστικής λογικής βλέπουμε ότι οι κοινωνικές αλλαγές, τα ποιοτικά άλματα, η μετάβαση από το παλιό στο νέο, ιδιαίτερα στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, δεν μπορούν να επιτελεστούν, αν δεν αρχίσουν προοδευτικά να δημιουργούνται οι υποστηρικτικές δυνάμεις εφαρμογής τους. Εάν δεν υπάρξει η βεβαιότητα σε μια κοινωνική ομάδα ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, όχι μόνο να επικρατήσει το νέο,  αλλά και μελλοντικά να λειτουργήσει με ωφέλεια για την ομάδα, τότε θα παραμείνει μια ιδέα, ένας ευσεβής πόθος, αντικατάστασης του παρηκμασμένου παλιού. Έτσι ως μη εφαρμόσιμο θα απορριφθεί από την κοινωνία και το παλιό θα διατηρείται και θα συνεχίζει τη φυσιολογική του εξέλιξη, ενώ όλα τα μέχρι τότε υποστηρικτικά στοιχεία του νέου θα ατονίζουν.
 
Σαν εφαρμογή αυτής της λογικής έχουμε τη μεγάλη κοινωνική αλλαγή, της μετάβασης από τη φεουδαρχική στη βιομηχανική εποχή, που πέτυχαν ενωμένες οι νέες τότε αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις, υπό την ηγεσία του κεφαλαίου και με τη βοήθεια του νεοσχηματιζόμενου προλεταριάτου. Δυο νέων παραγωγικών δυνάμεων, οι οποίες στην ουσία δεν είναι παρά μία δύναμη με δυο μορφές, όπως στη φύση η ύλη και η ενέργεια. Το κεφάλαιο δεν είναι κάτι διαφορετικό, παρά μια υλική συσσωρευμένη ισοδύναμη μορφή ανθρώπινης παραγωγικής ενέργειας. Μια δύναμη δημιουργίας, σε αντίθεση με την κορυφαία θέση του Κ. Μαρξ («Κεφάλαιο»), ότι «το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, που σαν βρυκόλακας ζει μόνο βυζαίνοντας ζωντανή εργασία», θέση η οποία ήταν «κλειδί» για την ερμηνεία της λειτουργίας της «κοινωνικής μας μηχανής». Η επικράτηση της βιομηχανικής εποχής επέφερε στους πιο προηγμένους λαούς την αναδιάταξη των δομών των κοινωνιών τους, την αλλαγή των συνειδήσεων των ανθρώπων – παραγωγών και γενικά την αλλαγή όλων των μορφών του πολιτισμού τους, απελευθερώνοντας τεράστιες δυνάμεις. Ειδικότερα επέφερε ανάπτυξη, διόγκωση και ισχυροποίηση των νέων τότε ανατρεπτικών δυνάμεων η οποία βασίστηκε:
 
α) Στην επινόηση νέων προϊόντων και υπηρεσιών για την παραγωγή νέων αξιών χρήσης, που μετατρέπονταν σε ανταλλακτική αξία και πλούτο. Δηλαδή τη ζήτηση, η οποία είναι η βάση για την ανάπτυξη (Π. Κρούγκμαν, «Τέλος στην ύφεση τώρα!»). 
β) Στην επινόηση νέων τεχνολογικών εξελίξεων, με την τερατώδη ανάπτυξη των θετικών επιστημών, οι οποίες στήριζαν την παραγωγική δύναμη της νεοδημιουργημένης κοινωνικής τάξης του προλεταριάτου. 
γ) Την εξασφάλιση ενεργειακών και λοιπών πόρων, οι οποίοι στήριζαν αυτή τη νέα παραγωγική διαδικασία.
 
Η βεβαιότητα των νέων τότε παραγωγικών τάξεων των ευρωπαϊκών λαών, ότι οι νέες διογκούμενες και ισχυροποιημένες δυνάμεις είχαν αυτή τη δυνατότητα να ανατρέψουν το φεουδαρχικό κόσμο και να δημιουργήσουν ένα νέο καλύτερο κόσμο με περισσότερα αγαθά, τους οδήγησε να συμμαχήσουν μεταξύ τους. Μόνο τότε οι λαοί κατόρθωσαν να ανατρέψουν το παλιό, τους πανίσχυρους τότε εξουσιαστικούς μηχανισμούς της φεουδαρχίας και να εισέλθουν στη βιομηχανική εποχή. Ο βασικός όμως συντελεστής αυτής της αλλαγής από την παλιά στη νέα εποχή ήταν το κεφάλαιο σε όλες τις μορφές του. Μιας νέας εποχής που λόγω της πρωτεύουσας βιομηχανικής λειτουργίας της ονομάστηκε εύστοχα βιομηχανική και της πρωτεύουσας υποστηρικτικής και λειτουργικής θέσης του κεφαλαίου εύστοχα καπιταλιστική. Εάν δεν δημιουργούνταν οι βοηθητικές προϋποθέσεις, δεν θα μπορούσε να επικρατήσει το νέο και δεν θα σχηματίζονταν ούτε οι μετέπειτα τερατώδεις συσσωρεύσεις κεφαλαίων, με την τεράστια εξουσιαστική τους δύναμη, ούτε η δύναμη του προλεταριάτου, με την τεράστια παραγωγική και διεκδικητική πολιτική του δύναμη, ούτε τελικά οι τεράστιοι κρατικοί μηχανισμοί, «Φραγκεστάιν», οι οποίοι ελέγχουν τις κρατικές εξουσίες. Ενδεχόμενα θα βρισκόμασταν σε μια πιο εξελιγμένη μορφή φεουδαρχικών κοινωνιών, με άλλες μορφές κεφαλαίων, προλεταριάτου και εξουσιαστικών μηχανισμών και πιο εξελιγμένους τρόπους παραγωγής και αντιθέσεων άλλων μορφών κοινωνικών τάξεων. 
 

Η ύστερη βιομηχανική εποχή

 
Κατά το τέλος της εξελικτικής πορείας της βιομηχανικής εποχής αναδείχτηκαν στα αναπτυγμένα κράτη και επικράτησαν τρεις μεγάλες κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες μοιράζονται τον παραγόμενο πλούτο στα κράτη τους, αλλά και τον λεηλατούμενο από τα τρίτα αδύναμα κράτη, που είναι οι εξής:
α) Οι μέχρι τώρα εκτός εξουσίας παραγωγικές δυνάμεις, στις οποίες συμμετείχε ένα ανερχόμενο προλεταριάτο, το οποίο τελικά αστικοποιήθηκε και εκφυλίστηκε. Δυνάμεις, που τώρα λόγω σύγκλησης των συμφερόντων τους, ισχυροποιούνται με τη συμμαχία τους με τα εσωχώρια κεφάλαια και το νέο προλεταριάτο των «ανθρωπομηχανών» (πτυχιούχων ανωτέρων και ανωτάτων σχολών).
β) Τα εξωχώρια κεφάλαια, τα οποία συνεχώς διογκώνονται και λειτουργούν ανεξέλεγκτα από τα κράτη, με έδρες απόκρυφους φορολογικούς παραδείσους.
γ) Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί, «Φραγκεστάιν», προερχόμενοι κύρια από το χώρο της επιστήμης και της τεχνολογίας.
 
Η εξελικτική δράση αυτών των τριών δυνάμεων ήταν η αιτία της δημιουργίας των σημερινών κρατών και των μορφών της εξουσίας τους. Μορφών εξουσίας, στις οποίες αρχικά ηγούνταν οι κεφαλαιούχοι. Μια περίοδο κατά την οποία διαδόθηκε έντεχνα ο θρύλος, ότι οι δυνάμεις τους αποτελούμενες κύρια από Εβραίους τραπεζίτες είναι πανίσχυρες και αόρατες. Αργότερα, μέχρι και σήμερα, μετά την Αμερικανική και τη Γαλλική Επανάσταση, όταν ανέλαβαν την ηγεσία των κρατικών εξουσιών, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους οι μηχανισμοί εξουσίας, ελέγχοντας πλέον το μεγαλύτερο μέρος των πληροφοριών και φέρνοντας σε δεύτερη θέση τους κεφαλαιούχους, διαδόθηκε έντεχνα ο θρύλος, ότι είναι πανίσχυρη και αόρατη μια νέα ηγεσία Τεκτόνων, Ιλλουμινάτων και λοιπών «εκλεκτών», που και αυτοί, ακολουθώντας τη δοκιμασμένη τακτική των θρησκειών, διοχέτευαν ότι αόρατες και υποχθόνιες δυνάμεις ελέγχουν τις σχέσεις και τις συνειδήσεις των πολιτών και είναι ανίκητες. Μια τακτική συγκάλυψης για να καθησυχάζουν, απογοητεύουν, αποπροσανατολίζουν, το ανθρώπινο πνεύμα και να νεκρώνουν τα πολιτικά (διεκδικητικά) κύτταρα των πολιτών, ώστε να αποτρέπουν τις αντιδράσεις τους. Αντιδράσεις, που οφείλονται κύρια στο μοίρασμα του παραγόμενου και του λεηλατούμενου πλούτου. Η διάδοση αυτών των θρύλων και η νέκρωση των συνειδήσεων των λαών επιτεύχθηκε μέχρι τώρα από τους μηχανισμούς της βιομηχανίας της συγκάλυψης, υπό τον έλεγχο των εκάστοτε μηχανισμών εξουσίας, που αποτελούνται από τα κύρια όργανά τους, την Εκκλησία, τους πολιτικούς και τα κόμματα, τη δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και τελευταία τους πανεπιστημιακούς ιεροεξεταστές. Θρύλοι, οι οποίοι άρχισαν να καταρρέουν μαζί με την παρακμή της βιομηχανικής εποχής.
 

Κινητήρια δύναμη των εξελίξεων

 
Κατά την ιστορική περίοδο που διανύουμε, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας τεράστιας κοινωνικής αλλαγής. Το παλιό, στην πιο ανεπτυγμένη του μορφή (παραγωγική και πολιτισμική), έφθασε στα ανώτερα όρια της εξελικτικής του πορείας. Οι δυνάμεις που το στηρίζουν αρχίζουν να αποσυντίθενται διασπόμενες ή μεταλλασσόμενες. Νέες δυνάμεις αναδύονται σε ένα νέο χώρο του ανεπτυγμένου κόσμου, όπως τα εξωχώρια κεφάλαια και οι «ανθρωπομηχανές», οι οποίες συνεχώς διογκώνονται και ισχυροποιούνται, οδηγώντας στη δημιουργία νέων παραγωγικών σχέσεων και τρόπων παραγωγής νέων αξιών. Ιστορική περίοδο που ωρίμασαν οι συνθήκες αντικατάστασης του παλιού από το νέο. Όχι όπως στην εποχή που ο Α. Γκράμσι διαμαρτύρονταν ότι: «το παλιό πεθαίνει αλλά το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί».
Παράλληλα, ο αναπτυσσόμενος κόσμος ωθούμενος από τη λειτουργία του νέου οικονομικού νόμου της πτωτικής τάσης των εισοδημάτων των αναπτυγμένων χωρών, για τη σύγκλησή τους με αυτά των αναπτυσσόμενων, θα υποχρεωθεί σύντομα και αυτός, όταν αναπτυχθεί επαρκώς, να ακολουθήσει το δρόμο του αναπτυγμένου κόσμου. Η νέα εποχή, που ήδη άρχισε να μορφοποιείται και που ο παγκόσμιος στοχασμός ονόμασε ψηφιακή, δεν έρχεται να ανατρέψει την παλιά βιομηχανική, αλλά να δημιουργήσει ένα παράλληλο παραγωγικό-κοινωνικό χώρο (σύμπαν), στον οποίο θα λειτουργούν νέες παραγωγικές σχέσεις μαζί με τις παλιές. Ένα παράλληλο παραγωγικό σύμπαν, το οποίο θα συλλειτουργεί με το προηγούμενο με διαδραστικές και αλληλοκαλυπτόμενες λειτουργίες. Ο νέος αυτός «χώρος», όπως και ο προηγούμενος, θα δομείται από τις εσωτερικές σχέσεις παραγωγής του, οι οποίες θα αναπαράγονται αδιάκοπα. Πρόκειται για νέα διανεμητικά (πολιτικά) συστήματα, τα οποία θα εκπροσωπούν και θα εκφράζουν τις νέες συνεχώς ισχυροποιούμενες κοινωνικές τάξεις. Συστήματα, τα οποία θα αντικαταστήσουν όλο το παρηκμασμένο και διαβρωμένο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής. Η λειτουργία αυτού του νέου είδους παραγωγής αξιών και πλούτου είναι αναγκαία για την ενεργοποίηση των δυνάμεων του νέου προλεταριάτου, των νέων Homo Sapiens II, των «ανθρωπομηχανών», τις οποίες ο βιομηχανικός χώρος συνεχώς παράγει και διογκώνει. Αυτή τη μεγάλη κοινωνική δύναμη της σύγχρονης εποχής, η οποία σε 20-30 χρόνια θα αποτελεί το 50% του πληθυσμού των ανεπτυγμένων κρατών. Μια δύναμη το μέγεθος της οποίας αποκρύπτεται επιμελώς από το σύστημα και το μεγαλύτερο μέρος της περιφέρεται άνεργο ή υποαπασχολούμενο, αποτελώντας μια μαύρη τρύπα καταστροφής τεράστιου αποταμιευμένου πλούτου. Όσο δε η δύναμη αυτή θα παραμένει σε αδράνεια, τα αναπτυγμένα κράτη θα είναι καταδικασμένα σε διαρκή ύφεση, η οποία μπορεί να εξελιχθεί σε κατάρρευση και ολοκληρωτική χρεοκοπία. 
 
Για την ενεργοποίηση της λειτουργίας αυτού του νέου παραγωγικού χώρου απαιτούνται: 1ον Η επικράτηση στην εξουσία της μεγάλης κοινωνικής δύναμης, των παραγωγικών δυνάμεων και των συμμάχων τους. Οι δύο άλλες (το κεφάλαιο και οι «εκλεκτοί») επιτέλεσαν το ιστορικό χρέος τους στην κοινωνία και είναι πλέον καιρός να παραμεριστούν ήρεμα, ώστε να διασφαλίσουν όσο το δυνατόν επωφελέστερα τα συμφέροντά τους υπό τη νέα ηγεσία. Οι λαοί υποχρεούνται να δοκιμάσουν την εξουσία της τρίτης αυτής δύναμης, τη μόνη ελπίδα τους πλέον για ένα καλύτερο μέλλον. 2ον Η επινόηση νέων προϊόντων για την κάλυψη νέων αναγκών (ζήτησης), τα οποία θα μετατρέπονται σε ανταλλακτικές αξίες και πλούτο. 3ον Η τεχνολογική υποστήριξη της παραγωγής αυτών των νέων προϊόντων και 4ον Η νέα ενεργειακή υποστήριξη αυτής της παραγωγής.
 
Οι αλματώδεις τεχνολογικές εξελίξεις, που οδηγούν στη νέα ψηφιακή εποχή και στις παραγωγικές της σχέσεις αφορούν κύρια, την ανάπτυξη όλο και πιο ισχυρών υπολογιστών καθώς και τις ανθρώπινες επικοινωνίες (μια κοινή για την ανθρωπότητα γλώσσα, ένα από τα μεγαλύτερα τεχνολογικά επιτεύγματα το οποίο σύντομα θα πραγματοποιηθεί). Τεχνολογικές εξελίξεις, οι οποίες θέτουν τις βάσεις για την παραγωγή νέων πολύτιμων, για τις σύγχρονες κοινωνίες, προϊόντων – αξιών χρήσης, τα οποία θα γίνονται ανάρπαστα στη νέα παρθένα διψασμένη και τεράστια αγορά. Προϊόντα (πληροφορίες) που μπορούν να παραχθούν από μια νέας μορφής βιομηχανία της αποκάλυψης, αναγκαίο δημιούργημα της πάλης των αντιθέτων με αυτήν της συγκάλυψης, η οποία έχει τη δυνατότητα να απασχολήσει τεράστιο αριθμό άνεργων «ανθρωπομηχανών» και να δημιουργήσει την απαραίτητη για την ανάπτυξη της κοινωνίας ζήτηση.    
 
Η ενέργεια η οποία απαιτείται για την παραγωγή των νέων προϊόντων, με την απασχόληση των  «ανθρωπομηχανών», θα παράγεται από τη λειτουργία του νέου καπιταλισμού, της νέας βιομηχανίας της αποκάλυψης πληροφοριών και τη μέχρι τώρα αποκτημένη γνώση. Μια γνώση όμως ιδιαίτερα κοινωνική, η οποία πρέπει να αναθεωρηθεί, διότι προήλθε από «πληροφορίες» της μέχρι τώρα λειτουργούσας βιομηχανίας της συγκαλυπτικής πληροφόρησης, του δόλου και της παραπλάνησης. Μια νέου είδους πληροφόρηση με αποκάλυψη των μέχρι τώρα απόκρυφων στοιχείων, τα οποία θα οδηγήσουν τους λαούς στη δυνατότητα νέων συγκρίσεων, εξακριβωσιμότητας και αξιολόγησης των εξουσιαστικών τους δυνάμεων, που προνομιακά μέχρι τώρα νέμονταν τον παγκόσμιο πλούτο. Νέων στοιχείων, τα οποία θα αλλάξουν τα πάντα στις δομές της κοινωνίας και θα οδηγήσουν εκτός από το οικονομικό και σε ένα νέο πολιτισμικό «ψηφιακό σύμπαν».
 

Οι νέες δυνάμεις της προόδου και της συντήρησης

 
Τα εξωχώρια και τα εσωχώρια κεφάλαια, το καθένα από την κοινωνική τους θέση, είναι υποχρεωμένα να πρωταγωνιστήσουν πάλι στις κοινωνικές αλλαγές, παρά το ότι δεν θα συμμετέχουν ισχυρά, στη νέα παραγωγική ψηφιακή διαδικασία, σαν κύριοι του σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου, για την παραγωγή προϊόντων και των υπεραξιών τους και δεν θα απολαμβάνουν το μεγαλύτερο μερίδιο από τη διανομή τους. Στο νέο παραγωγικό κόσμο των μικρών παραγωγικών μονάδων της, το μεγαλύτερο μέρος των παραγόμενων υπεραξιών θα κατευθύνεται προς τις «ανθρωπομηχανές», οι οποίες περιέχουν στην ύπαρξή τους μεγάλους όγκους κεφαλαίων, ενώ τα εξωτερικά κεφάλαια υποστήριξης της παραγωγής και κύρια της διάθεσής τους είναι μικρά και συμπληρωματικά. Παρά ταύτα, λόγω του μεγάλου όγκου αξιών και υπεραξιών που θα παράγονται, θα παραμένει αρκετό μέρος τους να διαχέεται προς τα κεφάλαια, ενώ θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη του ευρισκόμενου σε κρίση παραγωγικού χώρου, της παράλληλα λειτουργούσας παραγωγής της βιομηχανικής εποχής, στον οποίο θα μπορούν να ενεργοποιούνται αποδοτικότερα. Αλλιώς, αν δεν ενεργοποιηθεί η νέα αυτή παραγωγική διαδικασία του ψηφιακού χώρου, θα παραμείνουν τα περισσότερα κεφάλαια ανενεργά ή με μικρές αποδόσεις και μέσα σε μια μόνιμη και συνεχή οικονομική κρίση θα απαξιώνονται και ένα μεγάλο μέρος τους θα καταστρέφεται.
 
Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί, κύρια του ανεπτυγμένου κόσμου, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν πλέον τρόποι να σταματήσουν την οικονομική και συστημική τους κατάρρευση. Προτιμούν όμως, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους όσο νέμονται την εξουσία, να απολαμβάνουν τα αγαθά της, χωρίς να νοιάζονται ότι επίκειται η καταστροφή τους, η οποία νομίζουν ότι θα πλήξει όλους τους άλλους εκτός από αυτούς. Γι’ αυτό, οι μηχανισμοί αυτοί θα αγκιστρώνονται στην εξουσία βασιζόμενοι στην τεράστια ισχύ τους. Ισχύς, η οποία εκφράζεται κύρια από τους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς και τα κόμματα που το αποτελούν. Κόμματα, που έχουν ήδη τελείως απαξιωθεί και έγινε φανερό στους πολίτες, ότι αποτελούνται από συμμορίες κρατικοδίαιτων αρπακτικών, που εναλλάσσονται στην εξουσία, χωρίς να αλλάζει τίποτα. Ένα μέρος όμως των εξουσιαστικών μηχανισμών, βλέποντας τη συρρίκνωσή του, μέσω της μείωσης, του δια της φορολογίας μεριδίου του, από την λόγω κρίσης δραματική μείωση των παραγόμενων υπεραξιών, προτιμά να περιορίσει την απληστία του, για να μη τα χάσει όλα από μια γενική και άτακτη χρεοκοπία. Έτσι, θα συναινέσει στην επικράτηση της αλλαγής της εξουσίας για τη διατήρηση μέρους των προνομίων του.
 

Η πρωτοπορία στο διεθνή ανταγωνισμό

 
Οι μεγάλες τεχνολογικές ανακαλύψεις της Βιομηχανικής Εποχής, για την παραγωγή νέων υλικών αγαθών έφθασαν στα όριά τους. Ένας από τους βασικούς λόγους αυτής της παραγωγικής εξέλιξης είναι, ότι τα συσσωρευμένα κεφάλαια έχουν πλέον περιορισμένη δυνατότητα, ιδιαίτερα στον αναπτυγμένο κόσμο, να επενδύουν στην παραγωγή νέων προϊόντων χρήσης. Αυτό συμβαίνει, διότι λόγω της παγκοσμιοποίησης και του αδυσώπητου ανταγωνισμού νέα κεφάλαια εισβάλλουν στον ίδιο παραγωγικό χώρο, δημιουργούν συνθήκες ανταγωνισμού και μειώσεις του μονοπωλιακού χρόνου της κυκλοφορίας των νέων προϊόντων, ώστε τα μονοπωλιακά τους κέρδη αυτού του μικρού διαστήματος δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις δαπάνες των ερευνών παραγωγής τους.
 
Το σύνολο σχεδόν των ειδών των παραγόμενων υλικών προϊόντων έχουν παραχθεί για την εξυπηρέτηση των αναγκών, ακόμη και των πιο εύπορων κοινωνιών. Οι νέες εξελισσόμενες τεχνολογίες στοχεύουν όχι στην ανακάλυψη και την παραγωγικότερη κατασκευή νέων προϊόντων, αλλά στην παραγωγικότερη κατασκευή παλιών με την ελάττωση του κόστους τους, τόσο από τη μείωση του κόστους της εργατικής δύναμης, όσο και της περιλαμβανόμενης σε αυτά αξίας του σταθερού κεφαλαίου (μηχανήματα, ύλες, ενέργεια) και του κοινωνικού κόστους, μειώνοντας όμως συνεχώς την ποιότητά τους. Αυτός είναι και ο λόγος της μείωσης της συμβολής στην παραγωγή όλων των επιστημόνων των θετικών επιστημών, οι οποίοι όσο θα διαρκεί η ύφεση συνεχώς θα απαξιώνονται.
 
Στη συνολική παραγωγή των κρατών, ειδικότερα των αναπτυγμένων, το αξιακό ποσοστό των παραγόμενων υλικών αγαθών (βιομηχανικών, γεωργικών κ.λ.π.) μειώνεται συνεχώς, ενώ αυξάνεται αντίστοιχα το ποσοστό παραγωγής αγαθών – υπηρεσιών που αποτελεί κύριο λόγο της μετάβασης από τη βιομηχανική στην ψηφιακή εποχή. Ένα χώρο, παραγωγής άυλων προϊόντων, ο οποίος δεν απαιτεί τη συμμετοχή μεγάλων όγκων κεφαλαίου αλλά μικρών. Χώρο ο οποίος λειτουργεί πλέον με πρωταγωνιστή τη γνωστική και δεξιοτεχνική δύναμη των «ανθρωπομηχανών», οι οποίες εμπεριέχουν σημαντικούς όγκους κεφαλαίων. Ένα χώρο, στον οποίο ο ανταγωνιστικός καπιταλισμός αντικατέστησε στο μεγαλύτερο μέρος του τον μονοπωλιακό. Ένα χώρο στον οποίο δεν ισχύουν πλέον οι παραγωγικές σχέσεις της βιομηχανικής εποχής, ούτε η οικονομική επιστήμη της, η οποία έχει ήδη παγκόσμια απαξιωθεί. Ένα χώρο, που οι παραγόμενες αξίες του δημιουργούνται από άλλες, νέες δυνάμεις και σχέσεις παραγωγής, οι οποίες οδηγούν σε νέους τρόπους διανομής του παραγόμενου πλούτου. Αξίες, οι οποίες δημιουργούνται από μια «νέα κοινωνική μηχανή», τη λειτουργία της οποίας θα κληθεί να ανακαλύψει μια νέα οικονομική επιστήμη στη θέση της απαξιωμένης παλιάς, η οποία δεν μπόρεσε να κατανοήσει ούτε τη λειτουργία της προηγούμενης «μηχανής» της βιομηχανικής εποχής (Τ.Μ. Κέυνς, «Η μεγάλη ύφεση του ‘30»). Ένα νέο χώρο, στον οποίο επίσης όλες οι κοινωνικές επιστήμες, ενώ δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τον κοινωνικό κόσμο, για να μπορούμε σοφότερα και ασφαλέστερα να επιταχύνουμε παντού την πρόοδο, απέτυχαν. «Απέτυχαν δε, διότι μας ζωγράφιζαν μια παραπλανητική εικόνα της κοινωνικής πραγματικότητας, διαβάζοντας λάθος ή υπερτονίζοντας ή παραμορφώνοντας τον ιστορικό ρόλο των εξουσιαστικών μηχανισμών» (Ι. Βαλερστάϊν, «Ευρωπαϊκός Οικουμενισμός»). Οι ποσοτικές αξιακές αναλογίες του παραγόμενου πλούτου των δύο παραγωγικών χώρων (συμπάντων) θα καθορίζουν και τους τρόπους διανομής του παραγομένου από τον κάθε χώρο πλούτο. Τρόπους διανομής, οι οποίοι θα διαμορφώνουν τα πολιτεύματα και τις σχέσεις των κοινωνικών τάξεων του κάθε παραγωγικού χώρου. Η παράλληλη λειτουργία των δύο «κοινωνικών συμπάντων» του βιομηχανικού και του ψηφιακού, δημιουργεί την ανάγκη δύο ειδών διανομής του παραγόμενου πλούτου, τα οποία πρέπει να συνυπάρχουν, να συλλειτουργούν και να συγκλίνουν στη νέα εξουσία, υπό την ηγεσία των παραγωγικών τάξεων. Ο κάθε παραγωγικός χώρος, με τους πολιτικούς σχηματισμούς και τις δυνάμεις του, θα γίνεται χωριστό πεδίο πολιτικών συγκρούσεων των κοινωνικών του τάξεων. Έτσι σε κάθε χώρο, εκτός από τις παγκόσμιες οικονομικές συγκρούσεις του, θα λειτουργούν και διπλές συγκρούσεις των κοινωνικών τάξεων του κάθε παραγωγικού χώρου. Συγκρούσεων όμως, που θα είναι πάντα κερδισμένες οι πρωτοπόρες χώρες, οι οποίες θα εισέλθουν και θα αναπτύσσονται πρώτες στον ψηφιακό χώρο και θα παράγουν τα νέα προϊόντα του. Έναν απέραντο χώρο, μια διψασμένη απέραντη αγορά όπου οι πρωτοπόρες χώρες θα μπορούν να λειτουργούν με συγκριτικό πλεονέκτημα για αρκετό διάστημα, ώστε μονοπωλιακά να επιτυγχάνουν προνομιακά κέρδη.

Για περισσότερα κείμενα του Λάμπρου Σταματιάδη, πατήστε εδώ

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.