Δικαιοσυνη που μυριζει… αιμα και τρεφεται με αιμα;

Της έκδοσης

Με την ανακοίνωση της απόφασης του εφετείου της Λαμίας για τον δολοφόνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, τα social media γέμισαν «δικαστές»… και δικαστές των «δικαστών».
 
Το να ασκήσεις κριτική στις αποφάσεις της δικαιοσύνης αποτελούσε ανέκαθεν  —ειδικά για τα ΜΜΕ— ναρκοπέδιο. Μιας και τόσο στο κλεινόν άστυ όσο και στην Περιφέρεια η κριτική αναφορά σε ονόματα και καταστάσεις που εμπλέκονται στον τομέα της δικαιοσύνης δεν θεωρούνταν προνόμιο των «λαϊκών»,  και όσοι το τολμούσαν ρίσκαραν το ενδεχόμενο της «απολογίας» ενώπιον των προαναφερθέντων.
 
Η απόφαση του εφετείου της Λαμίας για τον δολοφόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου ξεσήκωσε πληθώρα αντιδράσεων. Κατά την άποψή μου λογικών…,  μιας και η δολοφονία αυτή αποτέλεσε σημείο επαγρύπνησης μιας γενιάς (τουλάχιστον) που το μόνο πολιτικό χαρακτηριστικό που της προσέδιδαν ήταν αυτός της «απολιτίκ».
 
Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου συγκλόνισε το πανελλήνιο και «δασκάλεψε» μία ολόκληρη γενιά στην έννοια των κοινωνικών διεργασιών, της διεκδίκησης του δικαίου, του δικαιώματος της αντίστασης απέναντι στα «θέλω» της εξουσίας, προσδίδοντάς της εκείνα τα πολιτικά χαρακτηριστικά που η πλειοψηφία θεωρούσε ότι αγνοούσαν.
 
Από το 2008 και μετά, κάθε χρόνο την  επέτειο μνήμης της δολοφονίας, δεκάδες χιλιάδες κόσμος βγαίνει στους δρόμους σαφώς για να τιμήσει τον 15χρονο δολοφονηθέντα αλλά και για να δηλώσει παρών στην μάχη της αντίστασης – αντίδρασης σε κάθε «εξουσία» που καθημερινά στρέφει το όπλο της πάνω τους για να επιβάλλει τα θέλω της.
 
Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου κατάρτισε πολιτικά μια γενιά και συνέστησε πολιτική επαγρύπνηση στις παλαιότερες. Λογικό και αναμενόμενό λοιπόν η απόφαση του δικαστηρίου που ανοίγει τον δρόμο της αποφυλάκισης για τον δολοφόνο του Αλέξη και τον συνεργό του  —ο οποίος μάλιστα κρίθηκε αθώος — να θέσει εκ νέου σε εγρήγορση τα αντανακλαστικά αυτής της κοινωνίας απέναντι στις επιβολές της εξουσίας.
 
Εν προκειμένω στις επιβολές της τρίτης εξουσίας, ήτοι της δικαιοσύνης, συνομολογούμενες από τις αντίστοιχες της πρώτης ήτοι της εκτελεστικής. Διότι ο δολοφόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου,  παρά τις όποιες προσπάθειες  καταβλήθηκαν κατά τα 11 χρόνια της δικαστικής διαμάχης, κρίθηκε ένοχος και, μάλιστα, για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως στο πρώτο σκέλος της δίκης, απόφαση προϊόν αδιάψευστων στοιχείων, αλλά, και καθ’ ομολογίαν του ιδίου, στο δεύτερο σκέλος αυτής κρίθηκε ως όργανο του κράτους, με δεδομένο δηλαδή ότι ήταν ειδικός φρουρός και τον πρότερο έντιμο βίο. Σαν άλλη «κληρονομιά» των λειτουργών του κράτους και των οργάνων τους, εν αντιθέσει με το δικαίωμα των υπολοίπων σε αυτόν.
 
Απόδειξη; Η πλειάδα υποθέσεων, όχι ανθρωποκτονιών, που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια στις αίθουσες των δικαστηρίων, και της Κομοτηνής, που το ελαφρυντικό της «επιείκειας» όπως ονομάζεται, δεν έγινε αποδεκτό ούτε καν σε περιπτώσεις οικονομικών εγκληματιών. 
 
Για τη νομική σκοπιά της απόφασης ουδείς άσχετος με τη σχετική νομολογία και τους νόμους γενικότερα, μπορεί να εκφέρει άποψη. Ουδείς ωστόσο δεν μπορεί επίσης να στερήσει το δικαίωμα κανενός, ειδικά σήμερα που η εμπιστοσύνη των πολιτών στον θεσμό της δικαιοσύνης δεν υφίσταται   —με ευθύνη των λειτουργών της—  να εκφράζει την κοινωνική δικαιοσύνη, αυτή που εκφράστηκε και συνεχίζει να εκφράζεται συλλογικά και στους δρόμους, απέναντι στον καθ’ ομολογίαν αμετανόητο δολοφόνο ενός 15χρονου παιδιού.
 
Η απόφαση αυτή του δικαστηρίου μπορεί να είναι απόφαση της δικαιοσύνης, δεν εκφράζει ωστόσο την κοινωνική δικαιοσύνη, την δικαιοσύνη των πολιτών.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.