Δεκα απ-οριακα ερωτηματα

«Το χέρι μου έγινε ρόπτρο

στην πόρτα του μέλλοντος»

(Σπ. Ζαχαράτος, Ανασκαφές)

Η εποχή δύσκολη. Άλλοτε μουγγή, άλλοτε κραυγαλέα.

Από τα πρόσφατα γεγονότα μου γεννήθηκαν πολλές απορίες. Δέκα από αυτές τις κατα-γράφω.

1.Δεν είναι μόνον η βία καταδικαστέα. Το ίδιο και περισσότερο ισχύει και για τους βίαιους ανθρώπους. Πολλώ μάλλον αν η βία δεν είναι αμυντική, περιστασιακή, συγκινησιακή, παρ-ομητική αλλά πρόκειται για δομική βία της προσωπικότητας ή της ιδεοληψίας

2.Δεν είμαι της θεωρίας ότι στη Δημοκρατία «όλα επιτρέπονται» (και μάλιστα «συγχωρούνται»), ακόμα κι αν στοχεύουν στην αλλοίωση/υπονόμευσή της. Δεν τάσσομαι με την άποψη ότι η Ελευθερία έκφρασης σημαίνει ότι μπορεί ο καθείς να λέει ό,τι θέλει, όταν θέλει, όπως θέλει (δολοφονώντας χαρακτήρες και σπιλώνοντας συνειδήσεις) ατιμωρητί. Ο συκοφάντης πρέπει να υφίσταται την ίδια ποινική μεταχείριση, την οποία είχε επιφυλάξει η συκοφαντία του για τον φερόμενο ως δράστη.

3. Δεν απαλλάσσονται των ευθυνών τους οι πολίτες που εναποθέτουν τα όνειρά τους στα χέρια ανίδεων δημαγωγών. Ακόμα κι αν οι πολιτικάντηδες μοιάζουν τόσο με τον μέσο έλληνα (δηλαδή δεν ξέρουν τι ξέρουν, δεν ξέρουν τι λένε, δεν ξέρουν τι ισχύει), ακόμα και τότε αυτή η έμμεση ταύτιση δεν είναι συγχωρητέα

4. Δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητοι οι μάντεις(;) λαθεμένων χρησμών, που με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» παγίδευσαν γενιές και γενιές. Οι «παλιατζήδες ιδεών» (Τ. Ζερβός) με τις προσομοιώσεις επαναστάσεων, οι οποίοι βαφτίστηκαν από μόνοι τους ανατροπείς πριν καν γεννηθούν, ανήκουν στο παρελθόν της Ιστορίας.

5.Δεν είναι ορθό να συντάσσεται ο παρατατικός του παρελθόντος με το «θα» του μέλλοντος και δεν αυτο-αθωώνονται οι καταχραστές της πρώην εξουσίας λόγω των εγκλημάτων της νυν εξουσίας

6. Δεν είναι ηθικά αποδεκτό ένοχοι και λιγότερο ένοχοι να δια-σύρονται σ’ έναν τηλεοπτικό επιδειξισμό που εκθέτει κυρίως τους αθώους

7. Δεν εξ-αγοράζεται η συναίνεση στο βιασμό τόσο του κορμιού, όσο και της ψυχής. Αυτή η θέση αφορά και όσους προ-ετοιμάζουν (δια πράξεων ή παραλείψεων) το έδαφος της ηθικής παρ-ανομίας

8. Δεν αποτελεί θετικό εύσημο για τα κόμματα να ζητάνε μουγγή πειθαρχία, δηλαδή να υπακούουν οι πιστοί τις εντολές του Ιερατείου χωρίς να κατανοούν. Η (πολιτική) γλωσσοτομία (ποινή του Λέοντος Γ’,726 π.Χ) δεν χωρεί στον 21ο αιώνα

9. Δεν πρέπει να συγχέουμε το viva la muerta της Αριστεράς (παλαιάς κοπής) με το viva la buona vita της αριστερής(;) μετάλλαξης

10. Δεν αντιμετωπίζεται ένας (κακός;) νόμος για τα ΑΕΙ με νέους κύκλους βίας αλλά με την καθημερινή απόδειξη ότι η ακαδημαϊκή κοινότητα μπορεί να δια-χειρισθεί τα αρνητικά φαινόμενα μόνη της (αλλά και με ανάληψη ευθυνών από τους Πρυτάνεις και δημόσια λογοδοσία από όλα τα αρμόδια όργανα),

Προφανώς οι σκέψεις μου δεν απαντούν σε όλες τις απορίες. Ίσως όμως να θέτουν τις βάσεις για έναν ειλικρινή διάλογο μεταξύ –τουλάχιστον-όσων κρατάνε ακόμα μιά ανεξαρτησία γνώμης και δεν κουνάνε διάφορες σημαίες (ευκαιρίας;) ή διάφορα κοντάρια (κατασκευασμένης οργής;) ή διάφορα γκλόμπς (παραεξουσίας;).

ΥΓ. Ίσως τώρα ένεκα του στερητικού συνδρόμου, που προκύπτει λόγω της πανδημικής αδυναμίας να συνεχίσουμε ανέμελα την άσκοπη περι-πλάνηση στον φανταστικό κόσμο της αυτο-δικαίωσης, να πρέπει ν’ αποφασίσουμε, ως κοινωνία, αν επιλέγουμε τον πολιτισμό της ενοχής, τον πολιτισμό της ντροπής (ή μήπως τον πολιτισμό του φόβου;) στη διαχείριση των δημόσιων αλλά και των ιδιωτικών υπο-θέσεων

ΥΓ2. «και μιλάμε σαν τους νικημένους

κι επιδένουμε μονάχοι τις πληγές» (Άρης Αλεξάνδρου, Η στενογραφία της νεκρής ζώνης)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.