Δευτερη ζωη δεν εχει

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή είναι μία; πολλοί από τους υπόλοιπους το ξεχνούν ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
 
θα τους έλεγα λοιπόν πως επιβάλλεται να αντικρίζει κανείς την κάθε ημέρα σαν γιορτή! Να μην την περιμένεις σαν Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Γιατί να περιμένεις μεγάλες στιγμές, ενώ έπρεπε να τις επιδιώκεις, κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου. Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους, που όμως αγωνίζονται και δεν το βάζουν κάτω, πέφτουν, σηκώνονται και ξανά αγωνίζονται. Και μαθαίνουν από τα παθήματά τους. Και από ανθρώπινη αχαριστία, να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι αγαθά που σου έδωσε απλόχερα ο παντοδύναμος. Την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
 
Να μην κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά, που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
 
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς, λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
 
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση κάποιων ανθρώπων, κάθε μέρα αποτυγχάνω. Αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ, για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
 
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
 
Όλα αυτά και αλλά πολλά τα είπε ο μεγάλος μας ποιητής μόνο σε δυο αράδες
 
«Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει».
 
Οδυσσέα Ελύτη, «Το Παράπονο»

Για τα μάτια μιας γυναίκας

Κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει και κανείς δεν κατάλαβε γιατί αρπάχτηκαν δυο νεαροί και πλακώθηκαν στις μπουνιές και έγινε το έλα να δεις, σε ένα γνωστό καφέ της Κομοτηνής. Και οι δυο καλογυμνασμένοι, έπεσε τέτοιο ξύλο και όλοι απορούσαν πώς αντέχουν. Κανείς δεν σκέφτηκε να επέμβει μέχρι που πέσανε και οι δυο κάτω. Τους περιθάλψανε εκεί όσο μπορούσανε, γιατί για νοσοκομείο και τέτοια ούτε λόγος και από τους δυο. Τότε πετάγεται ένας τρίτος και άρχισε να βρίζει την ξανθιά φοιτήτρια που ήταν στο μπαρ, και να της λέει ότι αυτή φταίει για το όλο σκηνικό, γιατί βγαίνει και με τους δυο και θα έπρεπε να ντρέπεται κλπ.
 
Η κοπέλα σίγουρη για τον εαυτό της και τα κάλλη της, περιχαρής που σφάζονται παλικάρια στην ποδιά της, κρυφογέλαγε και συνέχισε τη δουλειά της σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Τότε αυτός που την έβρισε της είπε. Θα χαρώ πολύ αν την άλλη φορά αντί να πλακωθούν τα παλικάρια μεταξύ τους πλακώσει ένας από τους δυο εσένα. Πάντως κανείς από τους θαμώνες δεν έδωσε δίκαιο στην ομορφονιά και όλοι αναρωτήθηκαν: άραγε αξίζει τον κόπο να δέρνονται δυο παλικάρια για τα μάτια μιας γυναίκας;;;;

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.