Χωρις ψευδαισθησεις και αυταπατες*

Ποιο είναι το χαρακτηριστικό των εκλογών των τελευταίων ετών, από το 2009 μέχρι σήμερα; Ότι όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί που επικράτησαν έκτοτε ενώ υπερθεμάτιζαν προεκλογικά τα λαϊκά συμφέροντα, στην πορεία υιοθέτησαν ευκολότερα ή δυσκολότερα τις μνημονιακές επιταγές. Έτσι φθάσαμε προ των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου και όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα –πλην ΚΚΕ και Λαϊκής Ενότητας – έχουν υπερψηφίσει ένα, δύο ή και τα τρία μνημόνια.
 
Πού οδήγησαν όλα αυτά; Να ταυτισθούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση κατά την υπερψήφιση των προαπαιτούμενων του 3ου μνημονίου, σε σημείο ώστε για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο να μην υπάρχει ουσιαστικά αντιπολίτευση να υποστηρίξει τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αυτή η διαπίστωση ερμηνεύει και το πολιτικό παράδοξο: Να επωμίζονται, δηλαδή, τα αντιλαϊκά μέτρα οι επονομαζόμενες σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι έτσι διασφαλίζεται ευρύτατη κοινοβουλευτική συναίνεση, με αποτέλεσμα να επιβάλλονται επώδυνα μέτρα με ανύπαρκτες ή περιορισμένες αντιδράσεις. Αυτό συνέβη και στη Γαλλία με πρωθυπουργό τον σοσιαλιστή Λιονέλ Ζοσπέν, αυτό συνέβη και με τον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος ως καγκελάριος επέβαλε την «Ατζέντα 2010» των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων με πρόσχημα την υπέρβαση των προβλημάτων της επανένωσης των δύο Γερμανιών και εξυμνήθηκε ως θεμελιωτής του οικονομικού θαύματος της χώρας. Όμως, η αλήθεια είναι ότι με την «Ατζέντα 2010» μετέφερε το κοινωνικό κόστος της επανένωσης στους εργαζόμενους ενώ τον πλούτο της Ανατολικής Γερμανίας τον οικειοποιήθηκε με την ιδιωτικοποίηση το γερμανικό κεφάλαιο. Δεν αποτελεί δηλαδή πρωτοτυπία η μετάλλαξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και η δημιουργία μιας μεγάλης πολιτικής συμμαχίας συντηρητικών δυνάμεων στο κοινοβούλιο. Μάλιστα, όσο θα βαραίνουν τα μνημόνια την κοινωνία, τόσο μεγαλύτερες κοινοβουλευτικές συμπράξεις θα πρέπει να περιμένουμε. Όμως όλα αυτά έπρεπε να τα περιμένουμε. Διότι, όπως έγραφε ο Έγκελς: «Κάθε επανάσταση που ολοκληρώνεται σε μια νύχτα είτε απλώς αντικαθιστά ένα αντιδραστικό καθεστώς που ήταν εξ αρχής καταδικασμένο να αποτύχει είτε καταλήγει σε αποτελέσματα διαμετρικά αντίθετα από εκείνα που επιδίωκε».
 
Ο ρεφορμισμός, που ευαγγελίζονταν τη μετάβαση στο σοσιαλισμό με τη βαθμιαία εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, υπήρξε εξ αρχής το αντίδοτο της Δύσης στην ανάπτυξη και αργότερα στην επικράτηση του σοσιαλισμού σ’ ένα μεγάλο τμήμα του πλανήτη αλλά και στην ύπαρξη ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων στις ίδιες τις χώρες της μητρόπολης του καπιταλισμού (Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, κ.α.). Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αξιοποιήθηκαν από τη Δύση αντιπαραθετικά προς τον σοσιαλισμό του προλεταριάτου με την ενδυνάμωσή τους ως φορείς της κοινωνικής πολιτικής. Σήμερα, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την αποδυνάμωση των κομμουνιστικών κομμάτων παγκόσμια, δεν υπάρχει λόγος να ανέχεται το κεφάλαιο την άσκηση κοινωνικής πολιτικής αντί να οικειοποιείται αυτό οφέλη με την ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών δράσεων του κράτους. Γιατί; Διότι όπως μας λέει ο Ούλριχ Μπεκ «το κοινωνικό κράτος είναι και νόθο παιδί του κομμουνισμού, γεννημένο από το φόβο απέναντί του». Τώρα που εξέλιπε ο φόβος, προς τι οι κοινωνικές παροχές; Αλλά και ο διάσημος οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, σε πρόσφατη συνέντευξη μας υπενθύμισε ότι «όπως είπε κάποτε ο κεντροδεξιός πρόεδρος της Γαλλίας Ζισκάρ ντ’ Εστέν, η Ευρωπαϊκή ενοποίηση καθιστά τον σοσιαλισμό παράνομο. Σήμερα, παρατήρησε ο ίδιος ο Αμίν, παράνομος στο πλαίσιο της Ε.Ε., είναι όχι μόνο ο σοσιαλισμός αλλά και ο κεϊνσιανισμός», δηλαδή ο κοινωνικός χαρακτήρας του κράτους.
 
Ως εκ τούτου και οι φορείς της κοινωνικής πολιτικής στη Δύση, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, έπαψαν να είναι αναγκαίοι. Γι’ αυτό, για να περισώσουν την ύπαρξή τους στα νέα δεδομένα, αυτοαναιρούνται ταυτιζόμενα με τον νεοφιλελευθερισμό που εξυπηρετεί τις σημερινές επιδιώξεις του συστήματος, διατηρώντας τις παραδοσιακές τους ονομασίες. Απλά, διανθίζουν το πολιτικό σκηνικό δημιουργώντας στους πολίτες ψευδαισθήσεις και αμβλύνοντας τις αντιστάσεις τους αφού στο τέλος υλοποιούνται οι νεοφιλελεύθερες επιλογές του Βερολίνου και της Ουάσινγκτον μέσω της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΠΟΕ.
 
Βέβαια, αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι πρόκειται για παλιά ιστορία: Τα ιδιώνυμα που έστειλαν τους δημοκράτες στα ξερονήσια τα ψήφισαν δημοκρατικές κυβερνήσεις (Σοφούλη, Πλαστήρα) για να ακολουθεί κάθε φορά η δεξιά που τα αξιοποιούσε συνθλίβοντας τους δημοκράτες της χώρας. Γιατί; Διότι τα αστικά κόμματα υπηρετούν το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα έχει ως βάση του τις παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και στηρίζεται στο ονομαζόμενο εποικοδόμημα που το νομιμοποιεί στη συνείδηση των πολιτών: Τη δικαιοσύνη, την εκκλησία, την Παιδεία, τα ΜΜΕ, τους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους, όπως τους αποκαλεί ο Λουί Αλτουσέρ. Με τις μεταρρυθμίσεις δεν αποκαθηλώνεται ένα σύστημα. Απλά προσαρμόζει τη λειτουργία του στις εκάστοτε συνθήκες. Μόνον η επανάσταση το ανατρέπει, όταν μια τάξη αντικαθιστά στην εξουσία μιαν άλλη τάξη. Γι’ αυτό, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τη στράτευση της σοσιαλδημοκρατίας στα συμφέροντα του νεοφιλελευθερισμού ένα είναι βέβαιο: Όσα κόμματα και αν διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό μια χώρας, δύο είναι μόνον οι ιδεολογικές επιλογές: Ο καπιταλισμός με φορέα τον νεοφιλελευθερισμό και ο σοσιαλισμός με φορέα τα κομμουνιστικά κόμματα. Όλες οι ενδιάμεσες εκφάνσεις υπηρετούν τα συμφέροντα του καπιταλισμού, αποπροσανατολίζουν από τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και αποτελούν ανάχωμα προς τον σοσιαλισμό. Ας μην έχουμε λοιπόν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες και στις επερχόμενες εκλογές.
 
Αλεξανδρούπολη, 7-9-2015
 
*Φορείς του σοσιαλισμού στη Δύση είναι τα κομμουνιστικά κόμματα, ενώ ως ρεφορμιστικά χαρακτηρίζονται τα σοσιαλδημοκρατικά.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.