Ασφαλεια

Η εντολή έχει δοθεί εναντίον των βρεφών ώστε να βρεθεί και να δολοφονηθεί, το Βρέφος. «Ποιος είναι εκεί;» Πρόταση ανησυχίας έως και φόβου, με την οποία ξεκινά ο Άμλετ. Η θεία οικογένεια φεύγει και η απάντηση δεν δίνεται. Αποδρά προς την Αίγυπτο, όταν βρίσκεται στο δρόμο της ο Caravaggio αρθρώνοντας, ίσως, τη δεύτερη πρόταση στον Άμλετ: «ξεδιπλώσου εμπρός μου».

Και τώρα τι λέμε; Πίνακες και έργα θεατρικά και Ιερές Γραφές. Γλώσσες που φαίνονται και γλώσσες που δεν φαίνονται. Σαν τη γλώσσα που διαμορφώνεται μετά τη Τραγωδία των Τεμπών. Θα αλλάξει μήπως το θέατρο και από φόβο μην τυχόν συμβεί το σημειώνω; Λες να ακούσουν οι τραγωδίες και επηρεαστούν;

Ζούμε στην εποχή της «ασφάλειας». Βέβαια στην ελληνική ιστορική μνήμη η λέξη υπάρχει με διαφορετικές σημασίες, αντικρουόμενες, υπονομευτικές, υποκειμενικά ψυχικές, οικονομικές. Πόσο εξαρτάται από εμένα η ασφάλειά μου. Πόσο το αρχαίο εγώ «μου» με ορίζει επιτηρητή μου; Πόσο ασφαλής είμαι όταν είμαι;

Εμείς υπάρχουμε, είμαστε εδώ, πεθαίνουμε, δεν πεθαίνουμε, έχουμε εμπιστοσύνη και μετά δεν έχουμε. Τα τραίνα ανήκουν στο κράτος. Είναι το κράτος πίνακας, είναι τα μάτια του ζώου, είναι ο κανόνας που τελικά μπορεί και να «δολοφονεί» τον Caravaggio; Είναι τα μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα οι νέοι πίνακες; Εμείς είμαστε εδώ, ζούμε και δεν ζούμε, θυμόμαστε. Παίρνουμε το τρένο, δεν το παίρνουμε. Βλέπουμε ένα πίνακα, δεν τον βλέπουμε. Φεύγουμε, φεύγοντας, δεν φεύγουμε

Ο πίνακας αποτελείται από δύο μέρη ίσως και τρία. Το τρίτο είναι θέμα φτερούγας. Από την μία πλευρά, δεξιά, μια γυναίκα και ένα βρέφος, απολύτως δοσμένο στην αγκαλιά της. Το ένα σώμα μέσα στο άλλο υπογραμμίζουν μια καινοδιαθηκική συμφωνία καθώς και μια καθημερινή πράξη. Από την άλλη πλευρά, αριστερά, ένας ηλικιωμένος άνδρας, ένα ζώο μέσα στις φυλλωσιές, ένα βιολί, μια παρτιτούρα και ένας άγγελος. Ό άνδρας/Ιωσήφ κρατά την παρτιτούρα ώστε ο άγγελος με τα μεγάλα φτερά να βλέπει και να αποδίδει με το βιολί του. Γήινες διαδικασίες, με ανάταση. Ένα κονσέρτο ιδιωτικό και ενδιάμεσο, ουρανός και γη. Μπορεί το ενδιάμεσο να είναι δημόσιο ή ακόμα και παγκόσμιο. Ούτε η μουσική, ούτε η αγκαλιά εκφράζουν φυγή [από/ προς πού]. Χρόνος δεν υπάρχει. Και γιατί η ζωγραφική είναι άχρονη και γιατί οι εμπειρίες αναχωρούν από την έννοια του χρόνου. Τα διορατικά μάτια του ζώου και ακούν και βλέπουν ό,τι εμείς  οι θεατές, δεν βλέπουμε, ενώ βλέπουμε (τον πίνακα).

Εμείς υπάρχουμε, είμαστε εδώ, πεθαίνουμε, δεν πεθαίνουμε, έχουμε εμπιστοσύνη και μετά δεν έχουμε. Τα τραίνα ανήκουν στο κράτος. Είναι το κράτος πίνακας, είναι τα μάτια του ζώου, είναι ο κανόνας που τελικά μπορεί και να «δολοφονεί» τον Caravaggio; Είναι τα μηνύματα στα κινητά τηλέφωνα οι νέοι πίνακες; Εμείς είμαστε εδώ, ζούμε και δεν ζούμε, θυμόμαστε. Παίρνουμε το τρένο, δεν το παίρνουμε. Βλέπουμε ένα πίνακα, δεν τον βλέπουμε. Φεύγουμε, φεύγοντας, δεν φεύγουμε.

Ο Ηρώδης πέθανε και η αγία οικογένεια επέστρεψε. Κανείς δεν γνωρίζει εάν ο άγγελος που έπαιζε βιολί, επέστρεψε μαζί τους. Αν τα φτερά του ήταν όριο ή φυσικό αποτέλεσμα. Η επιστροφή δεν δια/σφαλίζει τη συνέχεια, το καλώς έχειν. Η επιστροφή είναι επιστροφή. Η δε ασφάλεια είναι ηθικό «λέγειν» και «πράττειν». Ακόμα και για τον εαυτόν, ίσως, κυρίως για αυτόν

Μάρτιος 2023

*Η Χριστιάνα Λαμπρινίδη είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης και ακτιβίστρια.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.