Ας μοιραστουμε τους κομπους

Δυο μέρες μέχρι την υπογραφή νέου μνημονίου και την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ, με το ΟΧΙ να έχει μεταφραστεί σε κυρίαρχο και πλειοψηφικό ΝΑΙ προς την Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ευρωζώνη. Κι αυτό είναι το θετικό σενάριο. Γιατί υπάρχει κι ένα ακόμη, που φαίνεται  να έχει τελείως αποκλειστεί, αυτό της ρήξης μαζί τους. Δυο σενάρια σε θεωρητικό βεβαίως επίπεδο εφόσον όλα θα κριθούν στη Σύνοδο Κορυφής της Κυριακής.
 
Μέχρι τότε οι κόμποι που δένουν το στομάχι μας είναι πολλοί. Πολλοί και από πολλά μέτωπα προερχόμενοι. Από την αβεβαιότητα για το αύριο κυρίως σε όλα τα επίπεδα. Αβεβαιότητα για δουλειά, για χρήματα, για επιβίωση και συνάμα αφειδώλευτη κούραση από έναν φαύλο κύκλο πέντε ετών που δεν λέει να τελειώσει…
 
Στο πλαίσιο αυτό και με το στομάχι δεμένο κόμπο αποδελτιώσαμε σήμερα δυο χρώματος γκρι κείμενα, απαισιόδοξα και τα δύο,  εκ των οποίων το ένα του καλού μας Πιτσιρίκου σε γκρι σχεδόν  μαύρο για την αριστερά  που κυβερνά,  με υπουργούς που  σπαταλούν πολύ πολύ χρόνο χρόνο σε διαύλους αντί να εργάζονται και να  κυβερνούν, αλλά και την αριστερά των Κινημάτων ως τη μόνη ελπίδα. Το άλλο υπογράφει ο πολιτικός σχολιαστής Τάσος Παππάς κι αναφέρεται στους διαλεκτικούς συμβιβασμούς που έθεσε στο τραπέζι της ρεαλιστικής πολιτικής ο Λένιν.
 
Δυο κείμενα διαλόγου με την πλευρά του ΟΧΙ που  δεν φωνασκεί ούτε επιχαίρει για τις ήττες μας ως λαού, αλλά εξακολουθεί εντούτοις να ελπίζει, ότι κάποτε με τούτο και με εκείνο θα φτιάξουμε πατρίδα… Και για μας και για τους άλλους, τους εταίρους, τους φίλους, τους λαούς της ευρύτερης ευρωπαϊκής οικογένειάς μας.
 
Πιτσιρίκος και Τάσος Παππάς λοιπόν… 

Πρώτη φορά άφωνος

Πέντε ημέρες μετά το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, η κυβέρνηση φέρνει στη Βουλή ένα τρίτο Μνημόνιο λιτότητας, και ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να πείσει τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να το ψηφίσουν.
 
Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να φέρει τη συμφωνία στη Βουλή δείχνει πως φοβάται ότι την επόμενη Κυριακή οι «εταίροι» θα του επέβαλαν μια συμφωνία με ακόμα χειρότερους όρους για την Ελλάδα. Δηλαδή, προσπαθεί να προλάβει τα χειρότερα. Αυτή είναι μια «σωστή» κίνηση. Μια σωστή κίνηση, μετά από πολλές λανθασμένες.
 
Αν η κυβέρνηση επιθυμούσε ρήξη, έπρεπε να προετοιμαστεί για τη ρήξη. Κι αυτό θα βελτίωνε την διαπραγματευτική της ισχύ. Για παράδειγμα, ξέρεις ότι, αν πας σε δημοψήφισμα, θα σου κλείσουν τις τράπεζες. Εσύ τι έχεις κάνει για αυτό; Ξέρεις ότι Μέρκελ και Σόιμπλε θέλουν να σε ρίξουν. Τι κάνεις;
 
Η κυβέρνηση έπρεπε αυτούς τους έξι μήνες να έχει μαζέψει χρήματα και να έχει κάνει συμμαχίες, ώστε να προετοιμαστεί για την επόμενη μέρα. Επίσης, θα έπρεπε να έχει ενημερώσει και προετοιμάσει τους πολίτες. Αυτό δεν έγινε.
 
Επί έξι μήνες, είδαμε την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα, του Γιάνη Βαρουφάκη και της ομάδας διαπραγμάτευσης, της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Βουλή, αλλά στα υπουργεία -με εξαίρεση την Νάντια Βαλαβάνη που προσπάθησε και πέρασε μερικά σωστά μέτρα- δεν είδαμε σχεδόν τίποτα. Τι ακριβώς έκαναν οι υπουργοί της κυβέρνησης όλους αυτούς τους μήνες, εκτός από το να συχνάζουν στα καθεστωτικά ΜΜΕ που τόσο «μισούν»;
 
Πώς θα πάει σε ρήξη ο Αλέξης Τσίπρας; Με τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη και τον Σαγιά; Να βάλει και τον Μπόμπολα και τον Λάτση στην ομάδα που θα κάνει τη ρήξη. Μόνο αυτοί λείπουν. Ρήξη με επιλογές σε κυβερνητικές θέσεις, όπως ο Γιάννης Πανούσης, δεν γίνεται. Προσπερνάω τον Προκόπη Παυλόπουλο στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Να δεχτώ πως αυτή ήταν μια κίνηση τακτικής.

Και τώρα;

Αφού η κυβέρνηση δεν κατάφερε να επεξεργαστεί εναλλακτικά σενάρια και να βρει λύσεις για κάθε πιθανό πρόβλημα που θα προέκυπτε από τη ρήξη, το Μνημόνιο είναι μονόδρομος. Αν ήμουν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα δήλωνα παραίτηση. Αλλά δεν είμαι. Πάντως, κανένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να υπογράψει το Μνημόνιο. Η παραίτηση είναι η τίμια επιλογή, αν πραγματικά είσαι αριστερός. Καλύτερα να παραιτηθείς, καλύτερα να σε ρίξουν, παρά να γίνεις σαν αυτούς.
 
Όμως, όπως όλα δείχνουν, το Μνημόνιο θα περάσει. Και η επόμενη ημέρα; Δεν ξέρω. Αν αυτή η κυβέρνηση έχει λίγο χρόνο ακόμα -και αν πράγματι είναι μια αριστερή κυβέρνηση-, θα πρέπει να γίνει αμέσως ανασχηματισμός. Όλοι οι υπουργοί θα πρέπει να είναι μάχιμοι και ικανοί. Και αποφασισμένοι. Η χώρα θα πρέπει να προετοιμαστεί για τη ρήξη. Θα πρέπει να προβλεφθούν όλα. Ή έστω τα περισσότερα, τα πιο σημαντικά, ώστε η χώρα και οι πολίτες να μην βρεθούν στο κενό. Το νέο Μνημόνιο θα είναι η χαριστική βολή για τη χώρα. Η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ γιατί οι περισσότεροι Έλληνες δεν θα έχουν ευρώ. Εκτός αν η χώρα πάει σε λίγους μήνες σε ρήξη. Οργανωμένα, όμως. Διαφορετικά, δεν έχει κανένα νόημα. Βέβαια, για όλα αυτά που γράφω, θα πρέπει να υπάρχει και η βούληση και η αποφασιστικότητα από τους κυβερνώντες.
 
Θα πρέπει να αποδειχτεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα ακόμα χαρτί του συστήματος. Δεν είμαι βέβαιος για αυτό. Μετά τις εκλογές του 2012 -και ακόμα περισσότερο μετά τις ευρωεκλογές του 2014, όπου το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτινάχτηκε-, ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να πίστεψε πως ο μόνος τρόπος να κυβερνήσει είναι να τον αποδεχτούν οι ολιγάρχες και οι μεγαλοαστοί. Λάθος του.
 
Στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, οι πολίτες έδειξαν πως είναι πολύ μπροστά από την πολιτική ηγεσία του τόπου. Δυστυχώς, δεν βρέθηκε ποτέ -ποτέ όμως- μια πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα που να μην πούλησε τους πολίτες. Είναι το ξεπούλημα των πολιτών από τους πολιτικούς επί δεκαετίες -και τα ατελείωτα ψέματα- που έκαναν τους πολίτες κυνικούς, καχύποπτους και ιδιώτες. Αν η κυβέρνηση της Αριστεράς -στον χρόνο που της απομένει- κάνει το ίδιο, θα έχει κάνει πολύ μεγάλο κακό στην ελληνική κοινωνία.
 
Και η Αριστερά δεν θα έρθει ποτέ ξανά στην κυβέρνηση.
 
Πηγή: pitsirikos.net
 
Υ.Γ.: Αυτό το κείμενο γράφτηκε με το στομάχι μου κόμπο, κι έναν κόμπο στο λαιμό. Οι κόμποι θα λυθούν στις 7 το απόγευμα στην διαδήλωση στο Σύνταγμα. Και αύριο στο Σύνταγμα. Και μεθαύριο -και όσο χρειαστεί- στο Σύνταγμα. Εκεί, ανάμεσα στους συντρόφους, όπως γίνεται χρόνια τώρα. Ευτυχώς, πάντα θα υπάρχει η Αριστερά του δρόμου. Ίσως, η μόνη Αριστερά, τελικά.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην Ιστορία

Του Τάσου Παππά
 
Καταλαβαίνω απολύτως το δραματικό δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα αυτοί που αναφέρονται στην «Αριστερή Πλατφόρμα».
 
Είναι το εξής: «Ψηφίζουμε τη συμφωνία και ακυρώνουμε όσα λέγαμε μέχρι τώρα  ή επιλέγουμε το “Όχι” και πέφτει η κυβέρνηση της Αριστεράς;»
 
Είναι εύκολο να δίνεις συμβουλές αυτήν την ώρα και μάλιστα εκ του ασφαλούς, δηλαδή από την άνετη θέση του παρατηρητή και του σχολιαστή. Μπορώ, όμως, να πω μερικά πράγματα:
 
· Η απόφαση, η οποία θα οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης είναι μια πράξη με τελεσίδικο χαρακτήρα. Δεν υπάρχει επιστροφή. Επωμίζεσαι και τις συνέπειες.
 
· Η απόφαση να στηρίξεις την κυβέρνηση εγκαταλείποντας τις απόψεις σου, είναι βεβαίως μία πολύ δυσάρεστη εξέλιξη, ωστόσο μπορείς κάτω από ορισμένες συνθήκες να δικαιολογήσεις τη στάση σου και να επιστρέψεις, τσαλακωμένος μεν, αλλά ζωντανός. Δεν θα είναι μια απλή υπόθεση. Θα πληγεί η αξιοπιστία σου, θα υπονομεύσεις τη σχέση σου με τον κόσμο που σε εμπιστεύθηκε, αλλά δεν θα έχεις αναλάβεις το βάρος μιας σύγκρουσης στο γήπεδο του αντιπάλου και με τους όρους που βάζει αυτός. Γιατί αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι η έκβαση μιας μετωπικής σύγκρουσης με τα τσακάλια, τα οποία έχεις απέναντι σου, χωρίς να διαθέτεις σχέδιο και σοβαρές συμμαχίες, είναι δεδομένη.
 
Ενδεχομένως ο Λένιν θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος. Έλεγε, λοιπόν, ο μεγάλος ηγέτης που δεν δίστασε να συμμαχήσει ακόμη και με το διάβολο για το καλό της επανάστασης και αναγκάστηκε να προχωρήσει στην ταπεινωτική συνθήκη του Μπρεστ -Λιτόφσκ, ότι μερικές φορές είναι απαραίτητο να παραχωρείς χώρο για να κερδίσεις χρόνο. Αρκεί βεβαίως να μην χάσεις τον στρατηγικό στόχο σου.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.