Αρχες και αξιες αλα καρτ

Για να είναι αξιόπιστες οι αρχές που επικαλείται η Δύση, ΗΠΑ και ΕΕ, στο όνομα των οποίων επιβάλει κυρώσεις επικαλούμενη την παραβίασή τους, θα πρέπει να αντιδρά με τον ίδιο τρόπο σε κάθε ανάλογη περίπτωση. Διαφορετικά, οι αρχές αυτές προσομοιάζουν με «γλωσσικά ερείπια», όπως τις χαρακτήριζε ο Ούλριχ Μπεκ, «στα οποία –μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου– παντού εμφωλεύουν, επωάζονται και εγκαθίστανται νέες πραγματικότητες, πίσω από τις αστραφτερές προσόψεις των λέξεων». Διότι ενώ η Δύση στρέφεται εναντίον της Λευκορωσίας, επικαλούμενη τη νοθεία στις προεδρικές εκλογές και τη σύλληψη του αντικαθεστωτικού δημοσιογράφου Προτάσεβιτς, ανέχεται αλλού παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας στον υπερθετικό βαθμό χωρίς να αντιδρά. Συνδιαλέγεται π.χ. με τον πρόεδρο της Αιγύπτου Αμπντέλ αλ Σίσι, που κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία πάνω σε εκατόμβη θυμάτων, ανατρέποντας τον μοναδικό δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι, τον οποίο φυλάκισε, με αποτέλεσμα τον θάνατο. Συνεργάζεται αρμονικότατα με τη Σαουδική Αραβία, παραβλέποντας τη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στην πρεσβεία της στην Κωνσταντινούπολη, όπως συνεργάζεται αρμονικότατα και με τα μεσαιωνικά καθεστώτα της αραβικής χερσονήσου και όχι μόνον. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τη χώρα μας που βρίσκεται αγκαλιά με όλες τις χώρες του Μεσαίωνα, στο όνομα της αντιπαράθεσης με την Τουρκία, ενώ φωνάζει για την Ουκρανία και τώρα για τη Λευκορωσία.

Πού οφείλεται αυτή η επιλεκτική ευαισθησία της Δύσης σε όσα συμβαίνουν στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες; Οι χώρες αυτές αναδεικνύονται σε χώρο όπου επιχειρούν να εισβάλλουν τα συμφέροντα της Δύσης, απεξαρτώντας τες από την επιρροή της Μόσχας αλλά και σε χώρο περικύκλωσης της Ρωσίας. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το ΝΑΤΟ δεν διαλύθηκε με το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αντίθετα επεκτάθηκε, αυξάνοντας τα μέλη του με την ένταξη πρώην ανατολικών κρατών και ενισχύοντας τη δράση του ολοένα ανατολικότερα. Και όμως, άλλο ένα σημείο αναξιοπιστίας, ο Σοβιετικός πρόεδρος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχε συμφωνήσει να επιτρέψει την επανένωση της Γερμανίας και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ με μια αντιπαροχή: Ο πρόεδρος Μπους και ο ΥΠΕΞ Τζέιμς Μπέικερ συμφώνησαν ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτείνονταν «ούτε ένα εκατοστό προς τα ανατολικά». Τη συμφωνία αυτή είχε υπενθυμίσει ο Ρώσος ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ, παίρνοντας αφορμή από την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, τονίζοντας ότι η συμφωνία παραβιάστηκε με τις τρεις διευρύνσεις του ΝΑΤΟ.

«Πού οφείλεται αυτή η επιλεκτική ευαισθησία της Δύσης σε όσα συμβαίνουν στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες; Οι χώρες αυτές αναδεικνύονται σε χώρο όπου επιχειρούν να εισβάλλουν τα συμφέροντα της Δύσης, απεξαρτώντας τες από την επιρροή της Μόσχας αλλά και σε χώρο περικύκλωσης της Ρωσίας. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το ΝΑΤΟ δεν διαλύθηκε με το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αντίθετα επεκτάθηκε, αυξάνοντας τα μέλη του με την ένταξη πρώην ανατολικών κρατών, επεκτείνοντας τη δράση του ολοένα ανατολικότερα»

Βέβαια, η Ουκρανία προηγήθηκε το 2013 της Λευκορωσίας, όταν ο εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Γιαννουκόβιτς αρνήθηκε τη σύνδεση της χώρας του με την ΕΕ, προκρίνοντας την τελωνειακή ένωση που προωθούσε η Ρωσία με πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Δεν αναφέρομαι στις αντιδράσεις μέρους του Ουκρανού προέδρου, αλλά στην ανοχή της Γερμανίας τότε απέναντι στον λαό, στην απόφαση για ένοπλο φασιστικό «Δεξιό Τομέα» και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα «Σβόμποντα», που είχε ως σήμα παραλλαγή της σβάστικας, και επιστρατεύθηκαν από το Βερολίνο για την αποκαθήλωση του Γιαννουκόβιτς. Αναφέρομαι στον τότε Γερμανό ΥΠΕΞ Γκίντο Βεστερβέλε, ο οποίος σε μια πρωτοφανή παρέμβαση στην ουκρανική πολιτική κρίση διαδήλωσε μαζί με τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές στο Κίεβο, διαβεβαιώνοντας ότι «οι πύλες της ΕΕ παραμένουν ανοιχτές». Όμως δεν ήταν μόνον ο Βεστερβέλε. Ακολούθησαν η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Κάθριν Άστον, η βοηθός ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, ο προεδρικός υποψήφιος Τζο Μακκέιν, που μετέβησαν στο Κίεβο επικροτώντας τις διαδηλώσεις. Η παρέμβαση στα εσωτερικά κορυφώθηκε με ανακοίνωση του ΝΑΤΟ, το οποίο καταδίκασε την κυβέρνηση για «την υπερβολική χρήση βίας εναντίον των διαδηλωτών». Πόση υποκρισία εμπεριέχει λοιπόν η ανησυχία της Δύσης για τα γεγονότα στη Λευκορωσία, όταν αξιοποιεί τα πάντα για την επίτευξη των επιδιώξεών της; Ας μην ξεχνάμε και την παραπληροφόρηση: Η ΕΡΤ είχε απολύσει τον ανταποκριτή της στη Μόσχα Δημήτρη Λιάτσο, διότι στις ανταποκρίσεις του αναφερόταν στη δραστηριότητα του «Δεξιού Τομέα» και του «Σβόμποντα», σε αντίθεση με τις επιθυμητές ανταποκρίσεις από το Βερολίνο που αποσιωπούσαν το γεγονός.

Μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου διατυμπάνιζαν ως λόγο αντιπαράθεσης Ανατολής και Δύσης τις ιδεολογικές διαφορές για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Έκτοτε για να αδράξουν οι νικητές τα «λάφυρα» της νίκης τους και για να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση των πολιτών τις επιθέσεις για τη σύληση των πλουτοπαραγωγικών πηγών κρατών της ρωσικής επιρροής, επικαλούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα ως μέσον εισβολής. «Στην τάξη της Ανατολής-Δύσης», μας λέει πάλι ο Ούλριχ Μπεκ, «ίσχυε πάντα η αρχή της μη επέμβασης στις υποθέσεις ξένων κρατών. Τώρα πια ισχύει η αντίθετη αρχή της επέμβασης για ανθρωπιστικούς, ηθικούς-πολιτικούς λόγους, δηλαδή ένα είδος θετικά χρωματισμένου μπρεζνιεφικού δόγματος της πρώην Δύσης».

Αλεξανδρούπολη, 28/5/2021

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.