ΑΠΟ/ΚΑΛΥΨΗ

« ... Είναι γεμάτο από νεκρούς το όμορφό μου ρέμα και δεν μπορώ στη θάλασσα να χύσω τα νερά μου...» (Σκάμανδρος, Ιλιάδα, Ραψωδία Φ, 210)

Από παιδί θαύμαζα το θάρρος. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν θάρρος. Και όταν χύνεται το αίμα τους και όταν δεν χύνεται. Αυτό τον καιρό πάλι, χύνεται πολύ αίμα. Αιμάτινη η πόλη τους, αιμάτινη η γη τους. Χώμα και αίμα, ένας άλλος πηλός, μια άλλη δημιουργία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, δημιουργούν. Ο Άδης δεν γεμίζει, δεν έχει πτώματα. Ψυχές έχει. Σωσμένες και άσωστες. Όταν ο Ορφέας κατεβαίνει, οδηγείται στους κριτές. Έρχονται από την Αίγυπτο, οι κριτές. Ξέρει η Αίγυπτος. Γνωρίζει τη ζυγαριά. Μόνο η ψυχή ωσάν πούπουλο περνά. Οι άλλες όχι. Και ο Κοκτώ το ήξερε αυτό, στο έργο του για τον Ορφέα. Γνωστός στα χώματα της Θράκης ο Ορφέας. Τον κατέβασε η αγάπη ή η αναζήτηση των θεών. Στο όριο, στο έσχατο. Ή θα φανείς ή δεν υπάρχεις. Εγώ θα πάω στο τέλος, εσύ έλα.

Πώς μιλάς στον Θεό αν δεν του απευθυνθείς; Η Παλαιστίνη είναι μαρτυρικός τόπος, το ξέρουμε από τον Χριστό. Βέβαια ο Χριστός αναστήθηκε. Οι θαρραλέοι μαρτυρούν χωρίς προϋπόθεση ανάστασης. Ζουν και τη ζωή και τον θάνατο συγχρόνως. Είναι και Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Η γη τους χωρά όλους. Ο κατακτητής δεν χωρά κανέναν. Σκοτώνει, φυλακίζει, χτίζει σύνορα. Το ένα μέσα στο άλλο. Τσιμεντένιοι καθρέπτες, τυφλοί.Το νερό, η τροφή, η ελιά ελέγχονται. Ο έλεγχος ενδυναμώνεται από συστήματα οπλικά. Στρατηγικές εξολόθρευσης αναπτύσσονται συνεχώς. Τύραννος ο θάνατος.

1200 οικογένειες έχουν σβηστεί, ολόκληρες. 1200 γραμμές αίματος χάθηκαν. Υπάρχει κάθαρση στο αρχείο; Μπορούμε να κατανοήσουμε τη τραγωδία χωρίς κάθαρση; Η υφήλιος χωρίζεται ξανά σε στρατόπεδα συνείδησης, λες και η συνείδηση είναι επιλογή. Η υφήλιος χωρίζεται ξανά σε στρατόπεδα θρησκειών. Λες και οι θρησκείες μοιράζονται τον Θεό. Όταν διανύουμε την είσοδο τόπου ιερού τα βήματα ξέρουν. Πότε θα αποδεχθούμε την ιερότητα και τη γλώσσα της; Πότε θα αντιληφθούμε την ανθρωπότητα ως εμείς; Εμείς είμαστε η ανθρωπότητα. Εμείς είμαστε η Ιστορία, εμείς. Κάθε πράξη έχει σημασία, κάθε πράξη δημιουργεί το αρχείο.

Ο θάνατος εργαλειοποιείται. Η τραγωδία μας έμαθε πως αυτό είναι μάταιο. Βέβαια η τραγωδία είναι γεμάτη θανάτους, θανάτους και ύβρι. Όταν στον θάνατο δίνεται ο τρόπος της μαζικής δολοφονίας αποσύρονται οι Γραφές. Δεν έχουμε συμπαράσταση, ούτε φαντασιωτικά ούτε υπερβατικά. Παλιοί κάτοικοι της γής πίστευαν στη σοφία. Της έδιναν διαφορετικά ονόματα και την αναγνώριζαν στους ανθρώπους που είχαν τη δυνατότητα να την ενστερίζονται και να την πράττουν για το καλό όλων.

Όταν πήγα στη Ραμάλλα, μου έκανε εντύπωση: η καλωσύνη των ανθρώπων, το ηλιοβασίλεμα πάνω από συρματοπλέγματα, και οι τσιμεντένιοι κύβοι σε όλους στους δρόμους να εμποδίζουν την κυκλοφορία. Σαν θρόμβοι στις αρτηρίες που τα σώματα μάθαιναν να κυκλοφορούν εμποδισμένα χωρίς θάνατο.  Εδώ και καιρό η Δυτική Όχθη είναι υπό κατοχή, με όλα τα σημάδια των συνόρων ορθώνονται σαν δράκοι. Κλέβονται από τα παραμύθια τα υποκείμενα και οδηγούνται σε μια πορεία εξολόθρευσης. Τις γνωρίζουμε αυτές τις πορείες από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Τις άκουγα τα βράδυα και έμεναν στον ύπνο. Ξέφτια ονείρων που συνόδευαν και το σώμα και το πνεύμα. Φύλακες από μνήμη καμωμένοι με ψιθύρους που τρέχανε πίσω από τις λέξεις και παρέμεναν. Εμφανίζονταν στο θέατρο, σε όλα τα έργα και σαν υπάρξεις και σαν σκηνικά. Θα μπορούσα να πω πως μόνο το θέατρο χώραγε μνημονικά αποτυπώματα προγόνων που είχαν αναλάβει τη φροντίδα του αόρατου. Τραυματισμένα φαντάσματα γεμάτα ανεξαρτησία. Ορυόμενα και ικανά.

Παντρεύτηκε έξι μήνες πριν. Τώρα κρατά αγκαλιά ένα παπούτσι. Το μόνο που της έμεινε από τον άνδρα της. Ο υπόλοιπος ενώθηκε με το αόρατο. Στοιχειώνει ο πόλεμος. Οταν γενοκτονείται ένας λαός, γενοκτονούνται όλα. Αλλάζει η λέξη της συμπερίληψης. Μεταφέρεται το όλον, η έννοια, σε άλλες αναγκαιότητες. Μεγαλώνει αλλιώς. Και η μνήμη όλων μας αποκτά μια κηλίδα.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.