Ανεπιδοτο γραμμα

Πριν από τις τελευταίες εκλογές, ξεκίνησα να γράψω ένα γράμμα στο φίλο μου Μελέτη. Παρά τις προσπάθειές μου να το ολοκληρώσω, στο τέλος το σταμάτησα, γιατί δεν ήθελα να φαίνεται πως στέλνω κάποιο προεκλογικό μήνυμα. Αργότερα, συνειδητοποίησα ότι δεν απευθυνόταν αποκλειστικά στο φίλο μου, αφορούσε και κάποιον άλλον που με αποκάλεσε ειρωνικά «κυβερνητικό» και την κατά τ’ άλλα σοφή πεθερά μου, που έβρισκε ηθικότερη τη στάση των Λαφαζανικών, την εκλογική περίοδο, καθώς και άλλους συνομιλητές μου. Παρά το ανολοκλήρωτο περιεχόμενο εκείνου του γράμματος, εκτιμώντας σήμερα περισσότερο, από συναισθηματική άποψη, κάποια σημεία του τα ξανάφερα και πάλι στην εναργή μνήμη μου.
 
Τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1980, θυμάμαι μια ανακοίνωση που δημοσιεύτηκε με δική μας πρωτοβουλία, του φίλου μου και μένα δηλαδή, σε εφημερίδα του Πύργου, με θέσεις και πολιτική γραμμή για τα τοπικά θέματα, την οποία είχε υποτίθεται συντάξει η κομματική οργάνωση. Όμως, η οργάνωση ήταν ανύπαρκτη στην κωμόπολη, αφού εμείς δεν διαθέταμε τα τυπικά προσόντα του κομματικού μέλους. Τώρα που τα χρόνια πέρασαν, σκέφτομαι ότι το να τοποθετείσαι πολιτικά και να πιστεύεις ότι εσύ είσαι η συνέχεια μιας μεγάλης παράδοσης, χωρίς να έχεις τη δέουσα εξουσιοδότηση, αυτό δεν είναι και μικρό γεγονός από ιδεολογική άποψη.
 
Ήταν και ένα άλλο γεγονός που θυμήθηκα εκείνης της εποχής, τότε που πλησίαζε η κρίσιμη ώρα της διάσπασης της ανανεωτικής αριστεράς, με τις παλιές διαφωνίες του χώρου περί αναβάθμισης και μετεξέλιξης. Θυμάμαι, γινόταν τοπική συνεδρίαση με καθοδηγητή τον παλιό βουλευτή της ΕΔΑ, Μήτσο Παπαθανασόπουλο, από την Πάτρα, τον επονομαζόμενο «δάσκαλο». Και ο «δάσκαλος» ήταν πολύ αγχωμένος προκαταρκτικά με την καταγραφή των μελών. Σίγουρα, δεν μπορούσε να εννοήσει ότι είναι δυνατόν οι ανέντακτοι να υπερτερούν αριθμητικά των μελών της κομματικής οργάνωσης. Αλλά, και τα κομματικά μέλη ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και η συνεδρίαση χωρίς απαρτία, αν δεν συμμετείχαν κάποια μέλη του κόμματος από την Αμαλιάδα, επειδή θεωρούσαν το δικό τους καθοδηγητή δογματικό και εξέφραζαν, κατά ένα τρόπο παράτυπα, για το θέμα αυτό δυσφορία.
 
Ο δάσκαλος στα όρια του υπομονετικού, φύσαγε και ξεφύσαγε χωρίς όμως να εκφράζεται αρνητικά, προπάντων όμως χωρίς να αμφισβητεί το δικαίωμα στο διάλογο και στη νομιμότητα της κομματικής διαδικασίας. Κράταγε σημειώσεις στο μπλοκάκι του και δυσανασχετούσε ευγενικά με τη ρευστότητα του θέματος και τις ψηφοφορίες που γίνανε στη συνέχεια και με τη συντριπτική επικράτηση των απόψεων της «αναβάθμισης» που ο ίδιος σιωπηλά έδειχνε να μην εγκολπώνεται.
 
Ο νεαρός με το προσωνύμιο «Τζου» και το φθαρμένο μπουφάν του, που παλιότερα έγινε αντιληπτός από εμάς να σκίζει αφίσες του ΚΚΕεσ., τώρα, ως συμπαθών, βρισκόταν απέναντι από το «δάσκαλο» και χαμογελούσε λίγο περιπαικτικά για τα σχετικά της συνεδρίασης. Αλλά, αποτελούσε, μαζί με τους άλλους ανένταχτους, οργανικό μέρος και έκφραση της ενιαίας διαδικασίας. Τότε, σιωπηλά, συμμετείχαν και οι ανεξάρτητοι από το συγκεκριμένο χώρο σύντροφοι και συναγωνιστές που εκφράζονταν ή διαφωνούσαν, με τους δικούς μας προβληματισμούς και σκέψεις. Ακόμη και αν δεν μιλούσαμε άμεσα γι αυτά, η συμμετοχή και η πράξη μας στα κοινά, για την αυτοδιοίκηση, τον πολιτισμό και τα σύγχρονα κινήματα, στο βάθος αποτελούσε το υπόβαθρο των απόψεων που εκφράζονταν.
 
Σήμερα, αναρωτιέμαι τι να έγιναν οι σημειώσεις εκείνης της συνεδρίασης που νομίζω έδειχναν σε μικρογραφία αυτό που θα συνέβαινε πολλά χρόνια αργότερα. Γιατί, στα γεγονότα βρίσκονταν οι αντιθέσεις που συνθέτουν το οργανικό δεσμό του εργατικού κόμματος με τις δυνάμεις που συναποτελούν την αριστερά. Και γι αυτό ίσως, με την επικαιρότητα της νέας διάσπασης, τα ξαναθυμήθηκα.
 
Τώρα, μένω να σκέφτομαι μόνο αυτό που παρέλειψα να σου γράψω, ότι τόσα χρόνια πέρασαν και δεν ξέρω αν καταλάβαμε ότι το κόμμα είναι μια δύναμη που βρίσκεται μέσα μας, που μας συνεπαίρνει κάθε φορά που θυμόμαστε κάποιες στιγμές και κάποια γεγονότα. Και η αριστερά είναι εκείνα τα αισθήματα συγκίνησης και δύναμης που βγάζει η ενέργεια του πλήθους των απλών ανθρώπων, μια δύναμη που βγαίνει από το παρελθόν και μας ωθεί πάντα σε νέα πορεία.
 0/10/2015
 
*Ο Νίκος Μπακιός ζει και εργάζεται στην Ηλεία. Αρθρογραφεί για θέματα αριστεράς, οικολογίας και πολιτισμού σε blogs και εφημερίδες.

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.