Αναβαλλομενο ταξιδι

Πέρασαν τα Χριστούγεννα, ήρθαν οι απόκριες και μετά ακολούθησε η άνοιξη κι αυτός άκουγε πια τους φίλους του στο τηλέφωνο να λένε πως τώρα βρίσκονται στην παραλία για αναψυχή. Τα μέτρα περιορισμού για την πανδημία του κορωνοϊού είχαν πλέον αρθεί, και η κατάσταση κάπως έδειχνε να βελτιώνεται.

Η φαντασία του τον έφερνε στα αγαπημένα του σημεία, εκεί που έζησε τα παιδικά του χρόνια και στην εφηβεία του. Νοερά έβλεπε του φίλους του σε εικόνες, να είναι λουσμένοι με το απαστράπτον φως του Ιονίου πελάγους.

Όμως, κάθε φορά, ένα εμπόδιο έστεκε μπροστά για να του φράξει τον δρόμο. Τα προβλήματα στην οικογένεια ή στην εργασία ήταν που τον έκαναν συνεχώς να αναβάλλει το ταξίδι του.

Καθημερινά παρακολουθούσε τη στατιστική που έδειχνε ότι η πανδημία ακόμη επιμένει, όχι βέβαια με την παλιά της ένταση. Αλλά και ο φόβος που ανεξέλεγκτα τη συνοδεύει, τον έκανε να αναρωτηθεί μήπως αυτή είναι η πραγματική αιτία της αναποφασιστικότητάς του.

Τόσοι δεσμοί συνδέουν με το σήμερα την ύπαρξή του· είναι εκείνα τα συναισθήματα που σχετίζονται με το παρελθόν, τα απωθημένα και χαραγμένα στο βάθος της μνήμης του. Ποιος είναι πραγματικά και τι είναι αυτό που τον εκφράζει περισσότερο, στοχάζεται.

Μια δύναμη μεγάλωνε ολοένα μέσα του που ζητούσε να τον κάνει αποφασιστικό γι’ αυτό το ταξίδι. Αλλά και μια άλλη εξίσου ισχυρή τον προέτρεπε να το αναβάλλει.

Οι γονείς του δεν υπάρχουν πια και τα συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα φέρνουν πάνω τους το βάρος των χρόνων που πέρασαν. Ο Διονύσης, συνταξιούχος πια, με άσπρα μαλλιά κι η Ελένη φευγάτη ζει μόνιμα με τα εγγόνια της στην πρωτεύουσα. Κι ακόμη είναι κι ο Μήτσος που από πέρσι αναπαύεται σε τόπο χλοερό.

Σκέψεις και εικόνες τού έρχονταν στο μυαλό και του έφερναν στενοχώρια και θλίψη. Ύστερα, έφευγαν και χάνονταν στη μακρινή ομίχλη της μνήμης.

Από παλιότερα ταξίδια ήξερε ότι τα σκουπίδια κατακλύζουν την περιοχή. Κι οι άνθρωποι είναι αδιάφοροι γι’ ό,τι έχει συμβεί στο παρελθόν, για τον πολιτισμό και την ιστορία του τόπου.  

Η απόφασή του έγερνε προς την πραγματοποίηση του ταξιδιού, αλλά κάτι τον έκανε να πιστεύει ότι τίποτα από όσα τον δένουν με τον τόπο αυτό δεν είχαν σχέση με το σημερινό εξωτερικό περιβάλλον.

Περνώντας ο καιρός, ολοένα συνειδητοποιούσε ότι το αναβαλλόμενο ταξίδι ήταν εσωτερική του υπόθεση. Και δεν είχε αυταπάτες πια γι’ αυτό που θα ξαναντίκριζε, όταν θα έφτανε κάποτε στον προορισμό του, στη γενέθλια πόλη. 

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.