Ελισαβετ Παπαδοπουλου, συγγραφεας: «Πιστευω πως ως χωρα ενηλικιωθηκαμε»
Ante portas το καλοκαίρι και οι απανταχού βιβλιοφάγοι συνοδεύον πάντα τις καλοκαιρινές τους εξορμήσεις με ένα καλό βιβλίο. Ένα τέτοιο βιβλίο, που σίγουρα θα συνοδεύσει το καλοκαίρι πολλών, είναι και το νέο μυθιστόρημα της Ελισάβετ Παπαδοπούλου «Μέρες και νύχτες που δεν ήταν δικές μας». Ένα βιβλίο που μπορεί να έχει ως βασικό στοιχείο πλοκής μια ιστορία αγάπης ωστόσο δεν λείπουν οι κοινωνικές και ψυχολογικές παρατηρήσεις μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε σε μια επίπλαστη ευημερία και σήμερα βιώνει τους λάθους χειρισμούς της, αλλά και την αντίθεση μεταξύ των ονείρων της επαρχίας με αυτά της Αθήνας. Μέσα από την ιστορία της Αθηνάς και του Αλέξανδρου, των βασικών ηρώων του μυθιστορήματος, η συγγραφέας μάς μεταφέρει την ψυχοκοινωνική σύνθεση μιας ολόκληρης γενιάς, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η ίδια «οι αναγνώστες του βιβλίου θα βρουν στις σελίδες του ανθρώπους που γνωρίζουν και καταστάσεις που τις ξέρουν».
Το έκτο κατά σειρά μυθιστόρημα της Ελισάβετ Παπαδοπούλου «Μέρες και νύχτες που δεν ήταν δικές μας» παρουσιάζεται σήμερα στις 12.00 το μεσημέρι στο καφέ Οχτώ παρουσία της συγγραφέως και γι αυτό θα μιλήσουν η Κλεοπάτρα Στογιαννίδου, διδάκτωρ Νομικής, δικηγόρος και ο Μπάμπης Καραγεωργίου, φιλόλογος ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η Μαρία Παπαδοπούλου, δημοσιογράφος, ηθοποιός.
Δίνοντας μια πρώτη γεύση για τα όσα θα ακουστούν στην παρουσίαση του βιβλίου η Νατάσσα Βαφειάδου συνομίλησε με τη συγγραφέα στην εκπομπή «Με το Ν και με το Β» τόσο για το βιβλίο, την πλοκή και τις αντιθέσεις που παρουσιάζει όσο και τη συγγραφική της ιδιότητα.
Ελισάβετ Παπαδοπούλου όμως…
«Θέλησα να γράψω ένα βιβλίο για την οικογένεια, την επαρχία και την Αθήνα»
ΠτΘ: Τι πραγματεύεται το βιβλίο;
Ε.Π.: Θέλησα να γράψω ένα βιβλίο για την οικογένεια και τις ψυχικές πληγές που μας φορτώνει άθελά της, για την επαρχία, την απομόνωση της και τις μεγάλες προσδοκίες των εφήβων της, την Αθήνα της δεκαετίας του 90 και την ατμόσφαιρά διαρκούς πανηγυριού που επικρατούσε αλλά και τους μεγάλους έρωτες που μας στοιχειώνουν μια ολόκληρη ζωή. Έτσι κατέληξα να γράψω το «Μέρες και νύχτες που δεν ήταν δικές μας».
«Η Αθηνά πορεύεται με τις αρχές της γενιάς που συνέδεε την ευημερία με τη δικαιοσύνη»
ΠτΘ: Μέσα στην υπόθεση του βιβλίου υπάρχουν και ενδιαφέρουσες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις της επαρχίας και της Αθήνας…
Ε.Π.: Η αρχική μου επιθυμία ήταν να αποδώσω την ειδική ατμόσφαιρα που έχουν εκείνες οι επαρχίες που βρίσκονται στον κάμπο, ήθελα ο αναγνώστης να καταλάβει το καλοκαίρι, τις μυρωδιές αυτών των πόλεων. Πάνω στην εν λόγω ατμόσφαιρα στη συνέχεια έχτισα την ιστορία του βιβλίου. Γύρω από την Αθηνά υπάρχει ένας τραυματικός μικρόκοσμος. Όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, η Αθηνά παλεύει με τις δικές της εφηβικές μεγάλες προσδοκίες και πορεύεται με τις αρχές εκείνης της γενιάς που συνέδεε την ευημερία με τη δικαιοσύνη.
Κάπως τα πράγματα βέβαια στη συνέχεια άλλαξαν καθώς η υπόθεση μάς μεταφέρει στην Αθήνα της δεκαετίας του 90, μια πόλη που ζούσε γιορτάζοντας. Μέσα σε αυτή τη γιορτή παρακολουθήσαμε επιδοτήσεις να ξεκοκαλίζονται, βόρεια και νότια προάστια να εποικίζονται από τη γενιά της φοροδιαφυγής και τις παλιές νοοτροπίες των ανθρώπων που πίστευαν στην ευημερία που έρχεται μέσα από τη δικαιοσύνη να σαρώνονται και μια ολόκληρη χώρα να ζει ξαφνιασμένη από τον ανεξέλεγκτο πλούτο.
«Επέλεξα να γράψω στο βιβλίο για μια δουλειά που ξέρω πάρα πολύ καλά»
ΠτΘ: Ενδιαφέρον έχουν ακόμα και η κοινωνία των νεόπλουτων όπως την παρουσιάζεται μέσα από το δικηγορικό γραφείο, που κάνει τα πρώτα της βήματα η Αθηνά.
Ε.Π.: Επέλεξα να γράψω στο βιβλίο για μια δουλειά που ξέρω πάρα πολύ καλά, γιατί και η δική μου ιδιότητα είναι δικηγόρος. Κυρίως όμως έκανα αυτή την επιλογή γιατί και εγώ η ίδια είδα πως μέσα από την εξέλιξη του αντικειμένου της δικηγορίας άλλαξε και η νοοτροπία των δικηγόρων μέσω της κατάστασης στην Ελλάδα. Στο βιβλίο συναντάμε μια αντιπαράθεση μεταξύ ενός νέου και ενός παλαιού δικηγόρου όπου φαίνεται ξεκάθαρα πόσο διαφορετικές είναι οι αξίες τους και ο τρόπος αντιμετώπισης της ζωής. Η Αθηνά αρχικά παραμένει πιστή στις αρχές της αλλά προς το τέλος νιώθει λίγο προδομένη από έναν κόσμο που την προσπερνάει.
«Οι αναγνώστες του βιβλίο θα βρουν στις σελίδες του ανθρώπους που γνωρίζουν και καταστάσεις που τις ξέρουν»
ΠτΘ: Μέσα από την ηρωίδα σας περιγράφεται επίσης μια ολόκληρη γενιά, που από την αγροτική ζωή κατά κύριο λόγο βρέθηκε με πανεπιστημιακά πτυχία και άλλαξε επαγγελματικό προσανατολισμό.
Ε.Π.: Όλη αυτή η πορεία δεν είναι όμως χωρίς απώλειες και ματαιώσεις. Σε όλη αυτή την πορεία οι άνθρωποι πορεύονται ανάλογα με τα εσωτερικά τοπία που κουβαλούν. Η πορεία και οι στόχοι του καθενός γίνονται παράλληλα με την πορεία της ενηλικίωσης μας. Ήθελα να δώσω τον προσωπικό όσο και τον κοινωνικό δρόμο μέσα από έναν ιδιότυπο ψυχισμό, ο οποίος να δικαιολογεί και την εμμονή της στον συγκεκριμένο έρωτα. Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν νομίζω ήταν και μια πολύ καλή αφορμή να περιγράψω για την Ελλάδα και όλα αυτά που ζήσαμε που άλλοτε όλοι μας τα ενστερνιστήκαμε και άλλοτε κρατάγαμε τις αποστάσεις μας. Νομίζω ότι οι αναγνώστες του βιβλίο θα βρουν στις σελίδες του ανθρώπους που γνωρίζουν και καταστάσεις που τις ξέρουν.
«Καθώς περνάνε τα χρόνια θεωρώ πως όλοι συνειδητοποιούμαστε και ως άτομα και ως πολίτες της χώρας»
ΠτΘ: Θεωρείτε ότι έχει επέλθει η συνειδητοποίηση στην ελληνική κοινωνία όπως επήλθε στην Αθηνά ή λόγω της οικονομικής κατάστασης τα μεγαλόπνοα σχέδια μας απλά έχουν μπει στην άκρη;
Ε.Π.: Πιστεύω πως ως χώρα ενηλικιωθήκαμε. Όταν διάβαζα εγώ αυτό το βιβλίο σκέφτηκα ότι μιλά για την ενηλικίωση μιας γυναίκας, μιας οικογένειας και μιας χώρας. Καθώς περνάνε τα χρόνια θεωρώ πως όλοι συνειδητοποιούμαστε και ως άτομα και ως πολίτες της χώρας.
«Χωρίς προσπάθεια και επιλογή, τα πράγματα δεν μας ωφελούν μακροπρόθεσμα»
ΠτΘ: Στον αντίποδα ο Αλέξανδρος ανήκει στον λεγόμενο κοσμικό κύκλο. Ένα φαινόμενο που άνθισε στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα.
Ε.Π.: Να ξεκαθαρίσω ότι δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα, εξ ου και θεωρώ ότι ο Αλέξανδρος οδηγήθηκε από τη ζωή σε αυτούς τους κύκλους, που αναφέρατε. Δεν θεωρώ ότι όλοι οι κοσμικοί είναι «τέρατα». Και ο Αλέξανδρος έχει μια σύνθετη προσωπικότητα, η οποία δεν είναι ολωσδιόλου αντιπαθής. Νομίζω ότι καμιά φορά οι άνθρωποι αφήνονται να τους παρασύρει η ζωή και ο Αλέξανδρος δεν αποτελεί εξαίρεση. Προς το τέλος του βιβλίου και ο ίδιος βέβαια καταλαβαίνει πως, χωρίς προσπάθεια και επιλογή, τα πράγματα δεν μας ωφελούν μακροπρόθεσμα.
«Κάθε μυθιστόρημα επιβάλλει την ανάγκη να γραφεί»
ΠτΘ: Το «Μέρες και Νύχτες που δεν ήταν δικές μας» είναι το έκτο σας μυθιστόρημα . Ασχοληθήκατε με την ενεργή δικηγορία, υπήρξατε δικαστής και σήμερα εργάζεστε στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Πως συνδυάζετε αυτά τα δύο;
Ε.Π.: Ούτως ή άλλως είναι πολύ κουραστικό για κάποιον να γράφει ένα μυθιστόρημα. ταυτόχρονα όμως είναι και μια επιθυμία που δεν μπορείς να αντισταθεί κανείς. Κάθε μυθιστόρημα επιβάλει την ανάγκη να γραφεί. Προσωπικά βέβαια μου παίρνει πολλά χρόνια για να γράψω κάθε μυθιστόρημα. Χρειάζομαι τουλάχιστον πέντε χρόνια κάθε φορά για να τελειώσω τα μυθιστορήματα μου, γιατί ταυτόχρονα έχω τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μου.
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
