Το κουταβι της Ευρωπης

Τις προάλλες ήμουν με παρέα σε ένα μαγαζί και μια κυρία κρατούσε ένα κουτάβι στα χέρια της ,που βρήκε στο δρόμο, απροστάτευτο και αδέσποτο, όπως το θεώρησε. Προσπαθώντας, το λοιπόν, να το βοηθήσει μεν αλλά και να μην επωμιστεί την ευθύνη του δε, το έδωσε σε μια άλλη παρέα να το χαρεί και για να μην τα πολυλογώ με το ίδιο σκεπτικό το κουτάβι άλλαξε πολλά χέρια ώσπου έχασε τον αρχικό του σωτήρα και έφτασε σε εμάς.

Λόγω της επικαιρότητας, σαν να μου έδινε μαθήματα ο Αίσωπος, το κουτάβι στάθηκε σαν ένα παραστατικό δείγμα συγκριτικά με την θέση της Ελλάδας. Κοινώς, ωσάν το κουτάβι της Ευρώπης, αδέσποτη και απροστάτευτη, κρύβουμε την “μουσούδα” μας σε ξένα φουστάνια με την πεποίθηση ότι θα γίνουν οι καλές μας νεράιδες, όπως στα παραμύθια.

Για να αναφερθώ πιο συγκεκριμένα, έγινε λίγο περισσότερο φανερό ότι το πλήγμα των ημερών και των γεγονότων δεν είναι τα μέτρα καθεαυτά. Το πλήγμα είναι η απόδειξη ότι η Ευρώπη των αξιών και της ενότητας φάνηκε να προτιμάει την απαξίωση και την ανισότητα. Φάνηκε να χρειάζεται πίεση -ας το θέσω με αυτήν την ελαφρότερα βεβαρημένη λέξη- για να προσφέρει βοήθεια στο πληγωμένο και απροστάτευτο κουτάβι. Όσο κι αν αυτό ακούγεται τρομακτικά θεωρητικό και ανούσιο, υπέχει θέση πρακτική και συνεχώς αναδυόμενη στην εγχώρια και διεθνή σκηνή. Γιατί η Ελλάδα δεν έμεινε απομονωμένη με το πρόβλημα της; Ίσως επειδή κάποιοι ανέλαβαν το ρόλο του θηριοδαμαστή. Έτσι θα λειτουργεί, όμως, από εδώ και πέρα η Ενωμένη Ευρώπη; Θα πρέπει κάποιος να παρεμβαίνει, να εκφοβίζει; Και με ποιο κόστος, όλα αυτά; Αναρωτιέμαι!

Με αυτά τα λεγόμενα, δεν απενοχοποιώ την κυβέρνηση Σύριζα, διότι φάνηκε ότι το όπλο που είχε επιλεχθεί δεν στάθηκε δυνατό αρκετά απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό της Ευρώπης. Και μπορώ να ψέγω από την θέση μου τον κ.Τσίπρα που δεν είχε ένα δεύτερο σχέδιο, ένα plan–b που λέμε. Επειδή ,όμως, πρωτίστως, είμαι πολίτης της Ελλάδος που γέννησε την δικαιοσύνη θα πρέπει έτσι και αναφορικά με αυτήν να αφήσω να κυβερνήσει εύλογο χρονικό διάστημα για να μπορέσω να κρίνω ορθά στη συνέχεια. Επειδή, άλλωστε, άφησα και τα άλλα δυο γνωστά κόμματα να διαφεντεύουν στην Ελλάδα για χρόνια, πρέπει να το κάνω και τώρα.

Είναι φανερό ,βέβαια, ότι διατηρώ τις αμφιβολίες μου για το ποιος θα φροντίσει το απροστάτευτο κουτάβι την επόμενη φορά που θα είναι παντελώς αβοήθητο. Διατηρώ, όμως, ακόμα περισσότερες αμφιβολίες για το αν κάποιος γνωρίζει ότι «ένας καλός πατέρας αναθρέφει το παιδί του σωστά όταν το βοηθάει λίγο, το αποδυναμώνει ,όμως ,όταν το βοηθάει πολύ», όπως λέγεται χαρακτηριστικά στον μύθο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν μητέρα των κρατών μελών, απεδείχθη να θέλει τα κράτη αποδυναμωμένα να υπηρετούν τα θελήματα της και φάνηκε αυτό καθώς τα αναπτυξιακά μέτρα είναι ανύπαρκτα γι’ άλλη μια φορά. Για μια χώρα μικρή σαν την Ελλάδα με ένα τόσο δυσβάσταχτο χρέος, για το οποίο αποφασίσαμε αν και αργά σύσσωμα να αναλάβουμε την ευθύνη, είναι ανήκουστο να αναμένεις, αν όχι να το εξαλείψει έστω να το μειώσει αισθητά, απλώς με την παροχή υπηρεσιών και λησμονώντας αναπτυξιακές πολιτικές που να βασίζονται στην διευκόλυνση του παραγωγικού σταδίου. Γι’ αυτό το λόγο σαν να μου φάνηκε ότι δεν πρόκειται περί λησμονιάς αλλά περί ηθελημένου γεγονότος να μην υπάρξουν τέτοια μέτρα. Αυτά αναφορικά με την εθνική σκηνή.

Από την άλλη μεριά, γίνηκε διεθνώς φανερό, με το παράδειγμα της Ελλάδας, ότι την δαιδαλώδη –που δεν είναι τελικά και τόσο δαιδαλώδη- μηχανή της Ευρωπαϊκής Ένωσης την κινούν όσοι τυγχάνουν στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή να ηγούνται οικονομικώς, γεγονός το οποίο κλονίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών των κρατών μελών και μη. Και τούτος ο κλονισμός δεν είναι παρά ένα εναρκτήριο πρόβλημα για να επακολουθήσουν και άλλα, όπως αυτό φάνηκε από το αλληλένδετο τρίπτυχο, κλονισμός της εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα- ανάληψη καταθέσεων πέραν του σύνηθες- capital controls για έλεγχο της ρευστότητας.

Το ζήτημα φυσικά είναι να δούμε τι κάνουμε από εδώ και στο εξής. Το δάσος από τα ίδια του τα δέντρα καίγεται, που λέει η παροιμία. Νομίζω δεν είναι ώρα να αφήσουμε την κινδυνολογία των κινδυνολόγων και τον εύλογο φόβο που πηγάζει από την αστάθεια να μας παρασύρουν ή να μας σταματήσουν από την διάθεση που έχουμε σαν έθνος να ορθοποδήσουμε. Άλλωστε, δεν πρέπει να ψάχνουμε για έναν καλό αφέντη που θα μας κανακέψει και θα μας φροντίσει, μέχρι φυσικά να πάρει αυτό που θέλει από εμάς, αλλά να αρχίσουμε να βάζουμε γερά θεμέλια στην Ελλάδα για να την φτάσουμε ξανά εκεί που θέλουμε και όχι εκεί που μας επιβάλλουν.

(Και για το πέρας της ιστορίας μας, το σκυλάκι που κατέληξε στα χέρια μας βρήκε εν τέλει τον ομαλό δρόμο του. Ας ελπίσουμε ότι κάπως έτσι θα βρει τον δρόμο της και η Ελλάδα)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.