Ο εχθρος της αδιαφοριας η «ματαιοτης ματαιοτητων, τα παντα ματαιοτης» στην πολιτικη;
Είναι κουραστικό, αλλά συμβαίνει, τις τελευταίες μέρες σχεδόν ό,τι και αν γίνεται στην επικαιρότητα να περνάει από ένα «φίλτρο» που ονομάζεται εκλογές και να μεταβάλλει το οποιοδήποτε αποτέλεσμα της οποιαδήποτε συζήτησης. Να το επηρεάζει, κοινώς, είτε θετικά είτε αρνητικά. Καθόλου αρνητικό δεν είναι, βέβαια, το γεγονός ότι μας απασχολεί η πολιτική, απλά στην συγκεκριμένη στιγμή κινδυνεύουμε από μια βασική απειλή. Την απειλή της διάψευσης!
Πρωτίστως οι νέοι και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι διατρέχουν τον κίνδυνο αυτό. Κυρίως οι νέοι γιατί, όπως και να το κάνουμε, είναι λίγο περισσότερο άπειροι από τους μεγαλύτερους και ίσως δεν έχουν βιώσει ακόμα ξεκάθαρα την κατάρρευση των πεποιθήσεών τους. Η ενασχόλησή μας με τα πολιτικά ζητήματα ενόψει των εκλογών, που είναι παντού, όπως και στο εν λόγω κείμενο, μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι πάντα έτσι ήταν. Όχι, δεν ήταν πάντα έτσι, ούτε προ κρίσης είχες συχνά τη δυνατότητα να συμμετέχεις σε πολιτικές συζητήσεις. Αυτό είναι, όπως προείπα, το θετικό σκέλος του γεγονότος. Από την άλλη, κανείς δεν εγγυάται σε κανέναν πως με το πέρας των εκλογών και παράλληλα με το πέρας της πολιτικής αναταραχής, αν και όποτε αυτή επέλθει, δεν θα βρεθεί ο καθείς αντιμέτωπος με τις αποφάσεις του ή με τα λεγόμενά του, ότι δηλαδή με άλλα λόγια θα διαψευστεί. Και αυτή η διάψευση δημιουργεί την πεποίθηση είτε ότι εμείς οι ίδιοι κάναμε κάτι λάθος ή ότι έκαναν αυτοί κάτι λάθος. Στην πρώτη περίπτωση μπορείς να το διορθώσεις αλλάζοντας πεποιθήσεις, στη δεύτερη όμως;
Επιπλέον, επειδή περίπου συνέβη ήδη μια φορά και ο κίνδυνος αυτός της διάψευσης επήλθε με την αλλαγή πλεύσης στη στάση της Κυβέρνησης του Σύριζα – ας μην εξετάσουμε αν ήταν θεμιτή ή όχι αυτή- η επικινδυνότητα μεγαλώνει και πιθανολογείται να επιφέρει έναν άλλον εχθρό, τον εχθρό της αδιαφορίας.
Αν ανατρέξουμε τα πρώτα χρόνια της κρίσης θα θυμηθούμε ότι οι αντιδράσεις μας ήταν πολύ πιο συλλογικές, πολύ πιο «αντιδραστικές». Πιθανώς, γιατί τότε πιστεύαμε πως με μια συλλογική κινητοποίηση μας μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Μετά από μια πενταετία μέσα στην κρίση και μετά από πολλές απόπειρες να «σηκώσουμε» το κεφάλι, με αποκορύφωμα τη διεκπεραίωση του δημοψηφίσματος και το τρανταχτό «όχι», είναι σχεδόν οφθαλμοφανές ότι δεν καταφέρνουμε και πολλά μιας και τελικά τα πράγματα είναι ίσως πολύ πιο εξαρτώμενα από παράγοντες που στην αρχή δεν είχαμε καν κατά νου.
Βεβαίως, να ελπίζει κανείς δεν είναι κακό, γιατί αυτό προδιαθέτει ενασχόληση με το ζήτημα. Στην περίπτωση όμως που επέλθει η απογοήτευση και τη διαδεχτεί η αδιαφορία τότε την έχουμε «βάψει άσχημα», επιτρέψτε μου να πω. Γιατί τότε δεν έχεις τίποτα πια να περιμένεις από αυτούς που σε κυβερνούν, δεν απαιτείς. Και η ιστορία μας έχει διδάξει ότι όποιος απαιτεί δεν παίρνει κιόλας. Άλλωστε όταν θεωρείς κάτι μάταιο, δεν βρίσκεις την ουσία να προσπαθήσεις να το διορθώσεις.
Η αισιοδοξία όμως έχει ξανανικήσει στο παρελθόν την αίσθηση της ματαιότητας. Επειδή, είμαστε ο λαός που γέννησε την Δημοκρατία και κατ’ επέκταση τις συζητήσεις για το «Δήμο», εμείς αισιοδοξούμε ότι η απογοήτευση είναι και αυτή κομμάτι της πραγματικότητας. Άλλωστε, όταν εκφέρεις γνώμη κινδυνεύεις να είναι λανθασμένη και αν συνεχίσουμε να το έχουμε αυτό κατά νου και σεβόμενοι πρωτίστως τους εαυτούς μας, κανενός είδους διάψευση και απογοήτευση δεν θα επιφέρει την ολοκληρωτική απάθεια. Μπορεί να συμβεί για λίγο να τα παρατήσουμε, αλλά εκεί πρόκειται περί υγιούς προσωρινής κατάληξης. Κανείς, έτσι κι αλλιώς, δεν είπε πως στην αρχαία Αθήνα οι πολίτες δεν επέστρεφαν ποτέ στα σπίτια τους. Το ζητούμενο είναι αυτή η επιστροφή στο σπίτι να διαρκέσει τόσο όσο χρειάζεται για να αναπληρώσουμε τις χαμένες δυνάμεις μας και να συνεχίσουμε στο δρόμο της δημιουργίας απόψεων μέσω συζητήσεων, πληροφόρησης και προσωπικών κρίσεων.
*Η Χρύσα Ολζιέρσκυ είναι φοιτήτρια της Νομικής Σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και συνεργάτιδα του «Παρατηρητή της Θράκης»
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
