H μεγαλη παρεξηγηση

 
Στις λεπτομέρειες, εκτός από το Διάβολο, κρύβεται και η Δημοκρατία, η πολιτική αξιοπρέπεια, η προσωπική εντιμότητα και συνέπεια. Σε αυτά ίσως συμφωνούμε οι περισσότεροι.
 
Το ερώτημα όμως που τίθεται (και λόγω κρίσεως) είναι αν έχουμε προβληματικό Πολίτευμα ή προβληματικούς πολιτικούς και μη-προβληματισμένους πολίτες.
 
Οι «άλλοι των άλλων», οι οποίοι εναλλάσσονται μεταπολιτευτικά στην εξουσία, φαίνεται να έχουν ως σταθερό σύμμαχο (προσοχή: σύμμαχο κι όχι αναγκαστικά ψηφοφόρο) τον έλληνα της σιωπής, της συνενοχής, του διαρκούς άλλοθι, της ιδιοτέλειας, της ευκαμψίας.
 
Έτσι ως «μεγαλόπνοοι στόχοι» τίθενται συχνά-πυκνά οι προσωπικές, οικογενειακές, παρεϊκές φιλοδοξίες ή οι κομματικές ιδεοληψίες, μικρομεσαίας εμβέλειας αλλά άμεσου κέρδους καθώς ουδείς απολογείται σε κανέναν. Ούτε οι πολιτικοί στους πολίτες, ούτε οι πολίτες στη συνείδησή τους. Το όλον  πολιτικό σύστημα επιβιώνει διότι έπαψε να ενδιαφέρεται για τις κόκκινες γραμμές και διότι οι πολίτες προτιμούν να μη θυμούνται τι έκαναν ή τι τους έκαναν. Όλα συμψηφίζονται κι όλοι συγχωρούνται. Χάος και Βαβέλ.
 
Άλλοι εκλαμβάνουν την ευελιξία των θεσμών ως αυτοεξυπηρετούμενο δίκτυο εξουσίας ή ως επιβαλλόμενη(;) ευλυγισία των αξιωματούχων. Πολλοί προσεγγίζουν τη μεταρρύθμιση ως μία ευκαιρία προσαρμογής των λειτουργιών «στα μέτρα τους», ώστε να μην αναγκάζονται να παρανομούν με ερμηνευτικά τρικ. Τέλος κάποιοι εργαλειοποιούν τη συνταγματική αναθεώρηση θέλοντας να δώσουν την εντύπωση ότι η πολιτική ηθική εξαρτάται από τους («ελεγχόμενους»;) μηχανισμούς ελέγχου.
 
Αισθάνεται κάποιος ότι η Δημοκρατία των εκπτώσεων μόνον από εκ-πεπτω-κότες μπορεί να εκπροσωπείται. Οι συνετοί προειδοποιούν. Επειδή η πολιτική τιμή δεν σχετίζεται με την «τιμή του εξιδανικευμένου εαυτού του κάθε αρχηγού κόμματος», ούτε ταυτίζεται με το αντίτιμο της Ιστορίας, το οποίο, ως γνωστόν, το μαθαίνουμε πολύ αργότερα (και συχνά επώδυνα), πρέπει να προσέξουμε τους περιστασιακούς «φίλους» και να προφυλάξουμε τις βασικές  αξίες του ελληνισμού.
 
Δυστυχώς για τους εκάστοτε κυβερνώντες αντί το καταφύγιο της Ιστορίας να είναι τα διδάγματά της, χρησιμοποιούν το παρελθόν σαν   κρυψώνα των ενοχών των μεν ή των δε. Επειδή μάλιστα η Ιστορία -για ορισμένους- διαρκεί όσο η δική τους πολιτική ζωή, δεν τους ενδιαφέρει το μέλλον κι έτσι «μεγαλουργούν» αναμασώντας το -έτσι κι αλλιώς θολό κι ατιμώρητο- χθες.
 
Πόσο όμως κι εντέλει πως μπορεί να αντέξει μία Δημοκρατία όταν οι πολιτικοί διαχειρίζονται ευθύνες χωρίς να αισθάνονται ενοχές για τα λάθη τους κι όταν οι πολίτες αισθάνονται ενοχές για τις επιλογές τους αλλά δεν αναλαμβάνουν καμμία ευθύνη για τη χώρα;
 
Υ.Γ.: Το ποιός είναι αητός και ποιός κότα στο δημόσιο βίο θα το κρίνει βραχυπρόθεσμα ο λαός και μακροπρόθεσμα η Ιστορία. Στα ενδιάμεσα καλά θα ήταν να πάψουν να «κοκορεύονται» ορισμένοι, γιατί η αλήθεια μπορεί να τους πέσει βαριά.
 
Υ.Γ.2: «Πάνω κάτω και πλαγίως,
εμφανώς και υπογείως
κάποιος εκινήθηκε.
Δεξιά και αριστερόθεν,
τώρα, εδώ ή εκ του μακρόθεν
ετακτοποιήθηκε»
(Μ. Μπούρου, Πάνω κάτω και πλαγίως)

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.