Αθλητισμος σημαινει…
Την ευκαιρία να μυηθούν στα αθλήματα του κλασικού στίβου είχαν την περασμένη Κυριακή οι δεκάδες μαθητές, που έλαβαν μέρος στην 1η Γιορτή Αθλητισμού, την οποία διοργάνωσε ο νεοσύστατος σύλλογος «ΠΑΣ Πρωταθλητών», σε συνεργασία με την ΔΚΕΠΠΑ Κομοτηνής. Ταυτόχρονα όμως μυήθηκαν στις αξίες του αθλητισμού, αξίες που υπερβαίνουν τους χώρους των σταδίων και των γηπέδων και επεκτείνονται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Πολύτιμος σύμμαχος των διοργανωτών, που δούλεψαν προς τη συγκεκριμένοι κατεύθυνση, ήταν οι δύο εκλεκτοί προσκεκλημένοι τους, η κ. Άννα Βερούλη και ο κ. Νίκος Μιχαλόπουλος. Έχοντας καταξιωθεί στον χώρο του αθλητισμού και στο αγώνισμα του ακοντίου, αμφότεροι έχουν αφιερωθεί στη συγγραφή βιβλίων για παιδιά, όπου καταθέτουν τις πολύτιμες εμπειρίες και τα βιώματά τους και προάγουν με τις πένες τους τα αθλητικά ιδεώδη. Ο «ΠτΘ», στο περιθώριο της Γιορτής Αθλητισμού, συνομίλησε με τους δύο πρωταθλητές του ακοντίου και σας μεταφέρει τα όσα αξιόλογα είχαν να πουν στο κοινό της περιοχής μας.
«Σε κάθε αντικείμενο πρέπει να είναι και ο ειδήμων, που να αισθάνεται τι σημαίνει να στέκεσαι δίπλα στα όνειρα των ανθρώπων»
Η κ. Άννα Βερούλη, εντυπωσιασμένη από το επίπεδο της διοργάνωσης, επικέντρωσε αρχικά στις προσπάθειες των διοργανωτών πλέκοντας το εγκώμιο του νεοσύστατου Συλλόγου «ΠΑΣ Πρωταθλητών», αλλά και προσωπικά της προέδρου της ΔΚΕΠΠΑ Κομοτηνής, κ. Νατάσας Λιβεριάδου. «Είναι πάρα πολύ σημαντικό ένας άνθρωπος του αθλητισμού να ηγείται σε κάτι τέτοιο», τόνισε, αφού όπως επισήμανε, «σε κάθε αντικείμενο πρέπει να είναι και ο ειδήμων, που να αισθάνεται τι σημαίνει να στέκεσαι δίπλα στα όνειρα των ανθρώπων και εν προκειμένω δίπλα στα όνειρα των παιδιών». «Δυστυχώς στην Ελλάδα τα πάντα είναι θέμα δημοσίων σχέσεων», παρατήρησε, «και μόνο αν βρεθείς με κατάλληλους ανθρώπους, που μπορούν να πιστέψουν στην αξία και στην αξιοπρέπεια, τότε θα δεις τα κατάλληλα πρόσωπα σε κατάλληλες θέσεις». «Είστε τυχεροί που έχετε έναν τέτοιο άνθρωπο», κατέληξε, αναφερόμενη στο πρόσωπο της κ. Λιβεριάδου.
«Η παρακμή του ελληνικού αθλητισμού οφείλεται στο ότι οι υπεύθυνοι κοιτούσαν τη βιτρίνα και δεν κοιτούσαν το βάθος»
Ερωτηθείσα κατά πόσον συμμερίζεται τη διαπίστωση ότι ο αθλητισμός διαγράφει μια πορεία παρακμής στις μέρες μας, η κ. Βερούλη αποκρίθηκε καταφατικά, για να παρατηρήσει ότι ένας παράγοντας είναι η οικονομική κρίση, διακρίνοντας όμως ότι το φαινόμενο δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη χρημάτων. «Όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ, δεν χρειάζεσαι και πολλά λεφτά για να το κάνεις», σχολίασε. «Πιστεύω ότι οφείλεται περισσότερο στο ότι πάντα, όχι τώρα, αλλά από τότε που εγώ ήμουν αθλήτρια», επισήμανε, «οι υπεύθυνοι, οι παράγοντες, η πολιτεία κοιτούσαν τη βιτρίνα και δεν κοιτούσαν το βάθος». «Δηλαδή, δεν κοιτούσαν τον μαζικό αθλητισμό», εξήγησε, «αν και υπήρχε βέβαια μία κίνηση στη δεκαετία του ’80, όταν έγινε το ξεκίνημα του μαζικού αθλητισμού. Αλλά μετά δεν πρόσεξε κανείς τον σωματειακό αθλητισμό, που είναι το «κύτταρο» του αθλητισμού. Από εκεί βγαίνουν τα παιδιά, για να προχωρήσουν αργότερα. Δυστυχώς, κοιτούσαν τη βιτρίνα και δεν κοιτούσαν αν έχουν διάδοχες καταστάσεις. Κι επειδή ξέρουμε ότι στον αθλητισμό χρειάζονται πάρα πολλά χρόνια, για να βγει ένας πρωταθλητής, οφείλεις να έχεις εφεδρείες. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχουν αυτά. Κι από την άλλη είμαστε ένας λαός ενθουσιώδης, που τα δίνουμε όλα στον πρωταθλητισμό και δεν κοιτάμε τι γίνεται πίσω».
«Η γυμναστική είναι αδελφή επιστήμη με την ιατρική και θα πρέπει τα παιδιά μέσα στο σχολείο να αθλούνται»
Αναλύοντας το μεγάλο κεφάλαιο «σχολείο και αθλητισμός», η κ. Βερούλη εμφανίστηκε προβληματισμένη για το γεγονός ότι η γυμναστική αντιμετωπίζεται ως «αποπαίδι» της δημόσιας εκπαίδευσης και δήλωσε τη διαφωνία της στη μείωση των διδακτικών ωρών του συγκεκριμένου μαθήματος. «Γι’ αυτό και είμαστε και πρώτοι στην Ευρώπη στα παχύσαρκα παιδιά», παρατήρησε, για να επισημάνει με έμφαση ότι «η γυμναστική είναι αδελφή επιστήμη με την ιατρική και θα πρέπει τα παιδιά μέσα στο σχολείο να αθλούνται». «Θα πρέπει οι ώρες της γυμναστικής να είναι επαρκείς», προσέθεσε, «όμως βλέπω δυστυχώς ότι, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκόσμια μειώνονται αυτές οι ώρες και η γυμναστική μπαίνει στο περιθώριο».
«Εμείς οι πολίτες είμαστε το κράτος και πρέπει να ξεφύγουμε από το βόλεμά μας»
Η υπόθεση αθλητισμός πάντως δεν είναι υπόθεση της πολιτείας, σύμφωνα με την καταξιωμένη αθλήτρια, αλλά υπόθεση των ίδιων των πολιτών και της κοινωνίας μας. «Εμείς οι πολίτες είμαστε το κράτος», σημείωσε, «και πρέπει να ξεφύγουμε από το βόλεμά μας». «Ας βγούμε με το παιδί μας να κάνουμε αθλητισμό», προέτρεψε, διευκρινίζοντας ότι ο αθλητισμός δε γίνεται μόνο μες στα στάδια. «Αθλητισμός είναι να πάρω το παιδί και το ποδήλατό μου και να κάνω μία βόλτα», εξήγησε, «αθλητισμός είναι να περπατάς μέσα στη φύση, να πάρεις μία μπάλα και να παίξεις με το παιδί σου σε ένα πάρκο, να βάλεις μια μπασκέτα σε έναν τοίχο του σπιτιού σου και να παίξεις». «Δεν είναι δύσκολος ο αθλητισμός», ξεκαθάρισε, «αρκεί να το θες και να μη λες “ωχ βρε αδερφέ, βαριέμαι”. Αν λοιπόν εσύ κινητοποιηθείς, θα αναγκάσεις και την όποια πολιτεία να σου δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες άθλησης».
«Όσα παιδιά έρχονται στον αθλητισμό, μπορεί να μη γίνουν όλα πρωταθλητές, όμως μπορούν όλα να γίνουν πρωταθλητές στη ζωή»
Στο μήνυμά της προς τα νέα παιδιά, που θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, η κ. Βερούλη υπογράμμισε ότι «το πιο σημαντικό δεν είναι να είσαι πρωταθλητής μέσα στο στάδιο, αλλά πρωταθλητής μέσα στη ζωή». «Όσα παιδιά έρχονται στον αθλητισμό», συνέχισε, «μπορεί να μη γίνουν όλα πρωταθλητές, όμως μπορούν όλα να γίνουν πρωταθλητές στη ζωή. Γιατί μαθαίνουν, πέρα από το να γυμνάσουν το σώμα τους, να αναπτύσσουν τη σκέψη και να δυναμώσουν την ψυχή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι καλύτεροι μαθητές είναι τα παιδιά, που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Το σημαντικότερο είναι όμως ότι μέσα από τον αθλητισμό μπορεί ένα παιδί να χαλιναγωγηθεί και πράγματα, τα οποία μπορεί να φαίνονται πάρα πολύ δύσκολα σε έναν άλλο, για αυτό θα φαίνονται λιγότερο δύσκολα. Θα μπορεί να βρίσκει πιο εύκολα λύσεις, θα μπορεί να ξεπερνά πιο εύκολα τα προβλήματα».
«Όσα λεφτά και να ξοδέψεις για τον αθλητισμό, είναι τα μόνα λεφτά που δεν πάνε χαμένα»
Η κ. Βερούλη όμως δεν παρέλειψε να απευθυνθεί και στους γονείς, συστήνοντάς τους να μην βλέπουν τον αθλητισμό σαν πάρκινγκ, για να πηγαίνουν να κάνουν τις δουλειές τους. «Θα πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά», τόνισε, «δίπλα στα όνειρά τους, να συζητούν μαζί τους, να είναι γενικότερα κοντά στον αθλητισμό». «Γιατί όσα λεφτά και να ξοδέψεις για τον αθλητισμό», επισήμανε, «είναι τα μόνα λεφτά που δεν πάνε χαμένα, γιατί τα κερδίζεις από την υγεία, και τη σωματική, αλλά κυριότερα την πνευματική».
Κλείνοντας, η κ. Βερούλη παρατήρησε ότι κρίση, πέρα από τα δεινά που επιφέρει στην κοινωνία, λειτουργεί και σαν ένα «σκαλοπάτι», για να μπορέσει κανείς να κάνει την υπέρβασή του ως άνθρωπος. «Όπως συμβαίνει και στον αθλητισμό», σημείωσε, «πρέπει να ψάξεις πολύ βαθιά μέσα σου τις αξίες για τις οποίες αξίζει να παλεύεις. Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας σε όποια επίπεδα».
Νίκος Μιχαλόπουλος «Για να γίνει κάποιος πρωταθλητής, και στη ζωή του και μέσα στα στάδια, θα πρέπει να δουλέψει πρώτα με το μυαλό και με την ψυχή και μετά με το σώμα»
Ο κ. Νίκος Μιχαλόπουλος, εκτός από αθλητής και πρωταθλητής στο αγώνισμα του ακοντίου, διακρίνεται για το συγγραφικό του έργου ενώ ταυτόχρονα υπηρετεί τη δημόσια εκπαίδευση ως εκπαιδευτικός. Η Γιορτή Αθλητισμού, που διοργανώθηκε στην Κομοτηνή, δεν θα μπορούσε να μην κερδίσει τα θετικά του σχόλια. «Είναι μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία», υπογράμμισε, «γιατί παντρεύει την παιδεία με τον αθλητισμό, τα οποία για μένα είναι παράλληλοι δρόμοι». «Δεν μπορώ να ξεχωρίσω το ένα από το άλλο», προσέθεσε, «γιατί η πνευματική δουλειά που απαιτεί κι ο αθλητισμός είναι πάρα πολύ υψηλή». «Κι ο κόσμος αυτό δεν το ξέρει», παρατήρησε, «όμως νομίζω πως είναι κάτι που πρέπει να το μάθουν πρωτίστως τα παιδιά, ότι για να γίνει κάποιος πρωταθλητής, και στη ζωή του και μέσα στα στάδια, θα πρέπει να δουλέψει πρώτα με το μυαλό του και με την ψυχή του και μετά με το σώμα του». «Και νομίζω ότι αυτό που αποκομίζει ένα παιδί, που κάνει αθλητισμό στη ζωή του, ακόμα και πρωταθλητής να μη γίνει», συνέχισε, «είναι αυτή η αίσθηση του να θέλει να είναι πρώτος σε αυτό που κάνει. Κι όταν θέλεις να είσαι πρώτος, δίνεις συνήθως το καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου. Και το «πρώτος» είναι λίγο παρεξηγημένο στην εποχή μας, γιατί πολλοί λένε ότι έχει μέσα υπέρμετρη φιλοδοξία. Το θέμα είναι με ποιους τρόπους θέλεις να είσαι πρώτος. Αν οι τρόποι, με τους οποίους θέλεις να κατακτήσεις τη νίκη, έχουν μέσα αξιοπρέπεια, έχουν ηθική, έχουν κανόνες, τότε νομίζω ότι είναι ό,τι καλύτερο για κάποιον που θέλει να διακρίνεται και να ξεχωρίζει».
«Ένα παιδί, που κάνει αθλητισμό, ξέρει ότι για να φτάσει μια φορά στη νίκη, θα πρέπει να έχει γευτεί δέκα φορές την ήττα»
Στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης, που διανύουμε σήμερα, ο αθλητισμός, κατά τον κ. Μιχαλόπουλο, μπορεί να προσφέρει σε έναν άνθρωπο τα κατάλληλα εργαλεία για να μπορέσει να ξεπεράσει τα εμπόδια. «Πιστεύω πάρα πολύ στην έννοια της υπέρβασης», σημείωσε, «ότι όταν μας συμβαίνουν πολύ δύσκολα πράγματα στη ζωή μας, τότε βγάζουμε από μέσα μας έναν χαρακτήρα, που ούτε κι εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε ότι έχουμε». «Κι αυτό το κάνει ο αθλητισμός», επισήμανε, «γιατί ένα παιδί, που κάνει αθλητισμό, ξέρει ότι για να φτάσει μια φορά στη νίκη, θα πρέπει να έχει γευτεί δέκα φορές την ήττα. Αυτό το μαθαίνεις και ξέρεις την άλλη φορά να περιμένεις. Όλοι μπορούν σε αυτή τη ζωή να είναι νικητές και όλοι γεννηθήκαμε πιστεύω νικητές. Απλά τη νίκη στο τέλος θα την απολαύσει αυτός που δουλεύει, αυτός που έχει υπομονή να την περιμένει».
«Δε μας ενοχλούν οι υστερήσεις στον αθλητισμό, αλλά το να μην έχει ένα παιδί του δημοτικού το τελευταίας τεχνολογίας τάμπλετ και κινητό, το θεωρούμε λιγάκι αναπηρία»
Πάντως ο κ. Μιχαλόπουλος δεν απέφυγε να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και μια προβληματική νοοτροπία γύρω από τον αθλητισμό. «Στο σχολείο μου- σε ένα σχολείο, που απέχει 6 χιλιόμετρα από την πλατεία Ομόνοιας, στο κέντρο της Αθήνας- παρότι κοντεύουμε να τελειώσουμε τον δεύτερο μήνα των μαθημάτων δεν έχουμε γυμναστή», εξήγησε, «Δεν βλέπω όμως τους γονείς να είναι αγχωμένοι και να ταράζονται, γιατί στο σχολείο μας δεν υπάρχει γυμναστής», παρατήρησε. «Γιατί όλοι κατά βάθος θεωρούν ότι είναι ένα δευτερεύον μάθημα», εκτίμησε, «το οποίο δεν έχει και πάρα πολύ μεγάλη σημασία». «Συνήθως όταν διεκδικείς και πιέζεις, τα πράγματα συμβαίνουν», τόνισε σε άλλο σημείο, «είτε σε προσωπικό επίπεδο στη ζωή σου, είτε ευρύτερα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο». «Ότι σε μία πόλη δεν υπάρχει ποδηλατόδρομος το θεωρώ παράλογο», επισήμανε, «αλλά κανέναν δεν βλέπω να το ενοχλεί ιδιαίτερα. Όμως, το να μην έχει αυτή τη στιγμή ένα παιδί του δημοτικού το τελευταίας τεχνολογίας τάμπλετ και κινητό, το θεωρούμε λιγάκι αναπηρία. Οπότε, θεωρώ ότι εμείς οι ίδιοι καμιά φορά βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας.
Βέβαια, αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο αυτοί που το προωθούν, οι μεγάλες διαφημιστικές και οι μεγάλες εταιρίες, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Τα πρότυπα που προβάλλονται στην εποχή μας θεωρώ ότι έχουν έναν σκοπό. Προβάλλουν πράγματα, τα οποία θα κάνουν τον κόσμο να σκέφτεται λιγότερο. Κι αυτός που σκέφτεται λιγότερο, πείθεται μετά πιο εύκολα και καταναλώνει περισσότερο. Άρα λοιπόν εδώ μπαίνει κι η πνευματικότητα, μπαίνει κι η αντίδραση, μπαίνει κι η διεκδίκηση, μπαίνει το πόσο ενεργός πολίτης είσαι».
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
