Αντιο φιλε Παναγιωτη…

Κάποιες φορές θες να γράψεις πολλά αλλά τα λόγια δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο πληκτρολόγιο. Αυτή η στιγμή είναι η σημερινή, καθώς οφείλουμε να αποχαιρετήσουμε έναν φίλο, έναν άξιο συνάδελφο και έναν κύριο, ο οποίος μάλλον βιάστηκε να συνεχίσει τις μεταδόσεις στα γήπεδα του ουρανού

Ο Παναγιώτης Συρόπουλος προδόθηκε από την καρδιά του και πίσω του αφήνει ένα τεράστιο κενό αλλά και μία παρακαταθήκη. Σίγουρα το κενό στην οικογένεια του είναι αναντικατάστατο αλλά αφήνει στην κοινωνία έναν γιο, για τον οποίο ζούσε και ήταν τόσο υπερήφανος. Στον τομέα της αθλητικής δημοσιογραφίας αφήνει ένα τεράστιο κενό αλλά συνάμα και μία παρακαταθήκη, που οφείλουμε οι μεταγενέστεροι να ακολουθήσουμε.

Ο Παναγιώτης σεβόταν αυτό που έκανε, το αγαπούσε, το λάτρευε, το υπηρετούσε. Όλα αυτά μακριά από ίντριγκες και ψευτοφανατισμούς. Αγαπούσε την Ξάνθη. Τι αγαπούσε δηλαδή; Την λάτρευε…  Ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Το γήπεδο ήταν η διέξοδος του, εκεί ήταν οι φίλοι του, εκεί ήταν τα πάντα του.

Τον Παναγιώτη τον γνώρισα καλύτερα στο Μπέλφαστ για την ευρωπαϊκή αναμέτρηση του ΑΟ Ξάνθης. Μέχρι τότε είχαμε ένα απλό γεια. Μάλιστα η μοίρα το είχε φέρει να είμαστε και στο ίδιο δωμάτιο. Εκεί δεθήκαμε, γίναμε φίλοι και τα λέγαμε στο γήπεδο και τηλεφωνικά, καθώς ποτέ δεν ξεχνούσε να με ευχηθεί για την γιορτή και τα γενέθλια μου. Εκεί σαν μικρότερος ηλικιακά από όλους, όλοι με έδειχναν την δέουσα προσοχή για να μην νιώθω άγχος και άβολα. Θυμάμαι που μαζί ψάχναμε να βρούμε κάρτα Sim από εταιρεία της Βορείου Ιρλανδίας για τις ανάγκες της μετάδοσης ενώ λίγο αργότερα αφού τα καταφέραμε έψαχνε να βρει το κατάλληλο δώρο για τον γιο του και την σύζυγο του. Επίσης θυμάμαι που κατάφερες να φτιάξεις φραπέ και σε φωτογράφησα γεμάτο καμάρι για το «επίτευγμα» αυτό, την ελληνική πατέντα ενώ φυσικά δεν θα ξεχάσω που σαν μικρό παιδί έζησες την πρόκριση της Ξάνθης και έψαχνες να βρεις τον Μαρσελίνιο να φωτογραφηθείς μαζί του.

Η βράβευση του από τον ΠΣΑΤ για τη Συνέντευξη του Μητροπολίτη Ξάνθης και Περιθεωρίου,  («Θα προσεύχομαι για την Ξάνθη»), στην Εφημερίδα «Goal News» τον είχε γεμίσει χαρά και υπερηφάνεια, όχι μόνο για την προσωπική του δικαίωση όσο για την χαρά που πήρε ο γιος του, με τον οποίο δεν έχαναν αγώνα της Ξάνθης και του κόλλησε το «μικρόβιο».

Η φωνή του ήταν χαρακτηριστική στις μεταδόσεις. Μπορεί το παρουσιαστικό να έδειχνε πως πρόκειται για έναν «παλιάς γενιάς» δημοσιογράφο αλλά φρόντιζε να ενημερώνεται για τις τάσεις της τεχνολογίας αλλά αυτό που λάτρευε ήταν το ραδιόφωνο. Εκείνο ήταν που τον έδινε πνοή μαζί με τις μεταδόσεις.

Το κενό του Παναγιώτη Συρόπουλου είναι δυσαναπλήρωτο αλλά παράλληλα είναι  μεγαλύτερη η ευθύνη όλων όσων ασχολούμαστε με το αθλητικό ρεπορτάζ να το κάνουμε με τον ίδιο σεβασμό και μεράκι που το έκανε ο Παναγιώτης.

Καλό ταξίδι φίλε, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει…

Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.