Σεβασμος στο σωμα του αλλου
Των κρυφών νοημάτων
το μήνυμα να διακρίνω
και να δω τι θα κάνω μετά
Αντώνης Μακρυδημήτρης, Μέρες 2020
Σε πολλά εγκλήματα με σεξουαλικό περιεχόμενο η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ο βιασμός π.χ περιλαμβάνει σαδιστικά στοιχεία βίαιης εξουσίασης του σώματος και της ψυχής του άλλου καθώς εφαρμόζεται στην πράξη η αρχή «η κουλτούρα του ανδρισμού συνιστά υποκουλτούρα της βίας» (the culture of mascunility is a subculture of violence).
Κανονιστικά και συγκρουσιακά μοντέλα ερμηνείας παραβλέπουν την κρίσιμη παράμετρο «της ακύρωσης του προσώπου του θύματος» ακόμα και σε περιπτώσεις ομαδικών βιασμών. H σκόπιμη προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας τόσο στο βιασμό, όσο και στη σεξουαλική παρενόχληση είναι δεδομένη, ακόμα κι αν μερικοί αναζητούν ψευδο- κίνητρα «εμπειριών, ψυχαγωγίας, κοινωνικότητας, παραδόσεων» κλπ. Άλλωστε το τραυματικό σύνδρομο αφορά πάντοτε στο θύμα, το οποίο βιώνει δευτερογενή θυματοποίηση, ενοχοποίηση, ντροπή, απόρριψη. Οι ψυχολιβιδιακές ορμές του επιτιθέμενου, η ψυχοπαθολογία της -υποτιθέμενης- κοινής ηδονής («παιχνίδι» ο βιασμός, ως αρχέγονου τύπου καταβρόχθιση του άλλου), η δήθεν «δεκτικότητα» του θύματος δεν αποτελούν αξιόπιστα επιστημονικά στοιχεία. Άρα ο οποιοσδήποτε συμψηφισμός είναι απαράδεκτος.
Τέλος έναν άλλο «βιασμό σώματος και ψυχής» αποτελούν τα ψυχολογικά -μετά την πράξη- «βασανιστήρια» υπόμνησης. Ο βιασμός του εξουσιαζόμενου σώματος του Άλλου προϋποθέτει την πλήρη απροσωποποίηση του θύματος. Άρα η εκ των υστέρων διφορούμενη ψυχολογία ή η ενδεχόμενη αμφιθυμία του δράστη δεν συνιστά επαρκή λόγο συγχώρεσης των «βασανιστηρίων» (μισόλογα,σαρκασμός κλπ), γι’ αυτό και η ποινικοποίηση δεν αφορά μορφή ηθικής εξυγίανσης της όποιας μικρο-εξουσίας ή υποκριτικής οιονεί- «πατριαρχικής βίας» αλλά προστασία του καθενός από τις «παρα-θεσμικές» και παρα-βιαστικές προσβολές της ανθρώπινης ζωής.
Η κοινωνική ηθική γύρω από ζητήματα σεξουαλικότητας κινείται με βάση ταμπού «αμαρτίας» δίνοντας στις περιπτώσεις βιασμού άλλοτε μορφή διαντιδραστικής κατάστασης κι άλλοτε διάσταση δημόσιας αιδούς, που τελικά ακυρώνουν την ταυτότητα του προσώπου.
Στις επιθέσεις κυριαρχικού βιασμού πρέπει η Πολιτεία και η κοινωνία ν’ απαντήσουν με την έννομη προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δηλαδή την αναγνώριση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού κι αυτοδιάθεσης. Το προστατευόμενο έννομο αγαθό δεν είναι η ηθική, η παρθενία ή η τιμή, αλλά η προσωπική αξιοπρέπεια, η ελευθερία και η ταυτότητα, η γενετήσια αυτοδιάθεση και η συνταγματικά κατοχυρωμένη «προσωπική αξία συγκίνησης» (personally affecting value). Το σώμα, ιδίως το «ερωτικό», ανήκει στον άνθρωπο-φορέα του και δεν εκχωρείται ούτε επιτρέπεται η, χωρίς την επιθυμία/συναίνεσή του, παρα-βίασή του.
Ακόμα και η θετική δημοσιογραφία δεν είναι σε θέση να άρει τα στερεότυπα της κακώς νοούμενης βίαιης masculinity,αφού τα ΜΜΕ (πολλώ μάλλον τα SOCIAL MEDIA) εκ των πραγμάτων αναπαράγουν υποδόρεια πολιτισμικά μοντέλα.
Tόσα διεθνή συνέδρια, τόσες διακηρύξεις, τόσα ευρωπαϊκά κείμενα και ερευνητικά στοιχεία, τόσα θυματολογικά κινήματα κι όμως τα συντηρητικά «ήθη» (morals) και η δίκοπη «ηθική» (morality) κατορθώνουν να κατισχύουν.
Eίναι προφανώς υπόθεση όλης της κοινωνίας, όλων των θεσμών και φορέων να λάβουν μέτρα πρόληψης, διότι δεν ζούμε ούτε σε «ρομαντικές εποχές», ούτε σε «σκοτεινές περιόδους», ούτε σε καταστάσεις «ελαφρότητας».
Όλα τα σχετικά με τη σεξουαλικότητα φαινόμενα ή εγκλήματα (από την πορνογραφία μέχρι την εμπορία γυναικών) δεν αντιμετωπίζονται συνεπώς μόνο με νόμους, αλλά και μ’ ένα διάλογο σχετικό με το πολιτιστικό σώμα (το πραγματικό κι όχι το μυθοποιημένο), ο φορέας του οποίου ερωτεύεται, μισεί, απωθεί, ελκύει, αλλά ουδείς έχει το δικαίωμα να το «ελέγξει» ή να το «κατευθύνει» χωρίς τη θέλησή του.
ΥΓ. Είναι όμορφο να περνάς τις συμπληγάδες
χωρίς δασμούς σάρκας και ψυχής (Αργ.Μαρνέρος, Ζωρεθαμύρα)
ΥΓ2.Με την ευκαιρία πρέπει να θεσμοθετηθεί το ειδικό έγκλημα της συζυγοκτονίας με ειδικότερη περίπτωση το βιασμό
Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
