Προβληματισμοι ενος πολιτη με υποκειμενο νοσημα

H διαχείριση της «πανδημίας» ταλαντεύεται ανάμεσα στις αντοχές του συστήματος υγείας και στις αντοχές της οικονομίας να διαθέσει επιπλέον πόρους για την προστασία της δημόσιας υγείας

Παλεύω με το θυμικό μου, από την αρχή της «πανδημίας», να ανοίξω το στόμα μου και να σχολιάσω, όχι σαν ειδικός, αλλά σαν άνθρωπος με το υποκείμενο νόσημα της στοιχειώδους σκέψης, τα όσα μας φουρνίζουν καθημερινά, τα μέσα μαζικής «ενημέρωσης»,  οι ειδικοί και τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας.

Θα μείνω στις χονδρές γραμμές της «πληροφόρησης» που φτάνει μέχρι εμένα, αποφεύγοντας να εμπλακώ με σοβαρές και δυσνόητες έννοιες όπως «ανοσία αγέλης», «συντελεστής μετάδοσης του ιού», «μοριακά και rapid tests», «μεταλλάξεις του  ιού βρετανικού – νοτιοαφρικανικού ή οιουδήποτε άλλου τύπου», «διάρκεια προστασίας από τα εμβόλια», «γενετικά και παραδοσιακά εμβόλια», «sputnik ή Pfizer», «αυξημένο ιικό φορτίο στα λύματά» και όλες αυτές τις επίσημες προσπάθειες να καταστούμε όλοι γνώστες των ιικών λοιμώξεων,  όπως και  στην χρυσή εποχή του χρηματιστηρίου, γινόταν, τεράστια προσπάθεια, όλος ο κόσμος να γίνει εξπέρ στην ανάλυση των προοπτικών της Ελληνικής Οικονομίας και επιχειρηματικότητας. Με άλλα λόγια να αποφύγω να διατυπώσω την εμπειρία μου που συνοψίζεται στο συμπέρασμα: «όταν το επίσημο σύστημα, με τα μέσα που διαθέτει ή που ελέγχει, προσπαθεί να σε κάνει σοφό γύρω από ένα οποιοδήποτε θέμα ή κάτι φοβάται ή κάτι επιδιώκει ή και τα δύο».

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αποσιωπάται – αποκρύπτεται η προφανής αλήθεια.
Θα ξεχάσω όλη την αμφισβήτηση που δέχθηκε δια επισήμων χειλών η χρήση της μάσκας, την φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από την αποτελεσματικότητα της προστασίας που πρέπει να παρέχει η μάσκα και την κυρία που μας έδειχνε από την τηλεόραση, με έξοδα των φορολογουμένων, πως μπορεί να κατασκευάσει κανείς μάσκα από την μπλούζα του ή και από οποιοδήποτε άλλο ρούχο ή αξεσουάρ ένδυσης.
Θα ξεχάσω το μάντρωμά μου για τρεις μήνες στο σπίτι από Μάρτιο μέχρι Μάϊο του 2020, το βασανιστικό πλύσιμο των τροφίμων από το super market, το οινόπνευμα και το αντισηπτικό.

Θα ξεχάσω τους δημοσιογράφους της κρατικής τηλεόρασης που μας περιέγραφαν πως κάποιος φίλος έθαψε την προηγουμένη τον πατέρα του, που υπέπεσε στο ατόπημα να βγει και να πιεί έναν καφέ τον Αύγουστο.

Θα ξεχάσω τις απειλές της Πολιτικής Προστασίας.

Θα ξεχάσω και τη γελοιότητα των αρνητών της μάσκας, των ψιθυριστών των διαφόρων θεωριών συνωμοσίας (τσιπάκια που θα μας εμφυτευθούν με το εμβόλιο και σκοτεινά κέντρα που μας ψεκάζουν).

Κάπου εδώ όμως εξαντλείται η καλή μου θέληση και εξηγούμαι:
Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί είναι απαραίτητο να αρνηθώ, αυτό που τα μάτια μου και η κοινή λογική μου καθιστούν προφανές. Δηλαδή ότι, η διαχείριση της «πανδημίας» στη χώρα μας, όπως και σε άλλες χώρες, αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο, ταλαντεύεται ανάμεσα στις αντοχές του συστήματος υγείας και στις αντοχές της οικονομίας να διαθέσει επιπλέον πόρους για την προστασία της δημόσιας υγείας. Όταν όμως, η προστασία της δημόσιας υγείας, καθίσταται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, τότε τα αποτελέσματα είναι ολέθρια, άγνωστης διάρκειας και επιπτώσεων και δεν έχουν καμία σχέση με τις διαπιστώσεις των ειδικών και τις διακηρύξεις της Πολιτείας.

Στους τρείς Πίνακες που παραθέτω, με στοιχεία που έχω αντλήσει από το Worldmetters, διαπιστώνεται εύκολα πως η χώρα μας, έχει αποτύχει πλήρως να περιορίσει στα επίπεδα των άλλων «προηγμένων» χωρών την μοιραία κατάληξη των διαπιστωμένων κρουσμάτων, με το ποσοστό των θανάτων επί των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων να μας χαρίζει μία θλιβερή πρωτοπορία, ποσοστιαία ανερχόμενη στο 3,70% καθώς και στη δημιουργία ανοσίας, με το ποσοστό των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, επί του πληθυσμού, να ανέρχεται σε ποσοστό 1,45%.

Τα δύο αυτά προαναφερθέντα ποσοστά, που μας κατατάσσουν, μεταξύ δεκατεσσάρων προηγμένων χωρών, πρώτους αναφορικά με το ποσοστό των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων που καταλήγουν και τελευταίους αναφορικά  με το ποσοστό των νοσησάντων επί του πληθυσμού, γεννούν διάφορα ερωτηματικά, που σκοπός μας δεν είναι να τα θέσουμε στην παρούσα φάση. Γεννούν όμως και έναν απολύτως δικαιολογημένο προβληματισμό: «Με ποιο θράσος ή κάτω από ποια απελπιστικά δεδομένα, αποφασίζεται η (σταδιακή) άρση των μέτρων, όταν είναι βέβαιο πρώτον ότι η γειτονική Ευρώπη εμφανίζει καθημερινά χιλιάδες κρούσματα και εκατόμβες νεκρών, δεύτερον ότι ο εμβολιασμός προχωρά γενικά και ιδίως στη χώρα μας με βήμα σημειωτόν και τρίτον ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν διαθέτει και δεν θα διαθέτει για πολύν καιρό ακόμα, καμία απολύτως ανοσία».

Στους Πίνακες που παρατίθενται, πέραν των παραπάνω συμπερασμάτων, που πρέπει να μας προβληματίσουν ιδιαίτερα, αποτυπώνονται ανάγλυφα και αδιαμφισβήτητα:
Η ταχύτητα της μετάδοσης του ιού παρά τα περιοριστικά μέτρα.

Η τεράστια απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην παραφιλολογία των μέσων ενημέρωσης και στην αλήθεια. Για παράδειγμα, χώρες που κατηγορήθηκαν ότι χειρίσθηκαν με ανεπάρκεια το πρόβλημα, αποδεικνύεται πως πέτυχαν, βρίσκονται πλησιέστερα από τους επικριτές τους, στην διασφάλιση της μέγιστης δυνατής ανοσίας.

Φωτογραφία: Eurokinissi

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.