«Στη Θρακη σημερα δεν γινεται τιποτα, για την εκπαιδευση της μειονοτητας σε μια στιγμη που υπαρχει μεγαλυτερη αναγκη απο ποτε»

Θάλεια Δραγώνα, Ομότιμη Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας ΕΚΠΑ

«Υπάρχουν εκεί δύο ακραίοι ισχυρότατοι  πόλοι, οι οποίοι δεν θέλουν στο βάθος τη “συνάντηση” των δύο στοιχείων, θέλουν “επικράτηση”»

«Μια εκπαίδευση “νοηματοδοτημένη” νομίζω ότι  λείπει από το σημερινό σχολείο»

Πέρασαν 23 χρόνια, από την ημέρα εκείνη του 1997, που «σήμανε» η επίσημη έναρξη του Προγράμματος Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων (ΠΕΜ) στη Θράκη.

Στην καταληκτική ημερίδα που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου του 2019 στην αίθουσα «Γιώργος Παυλίδης» στην Κομοτηνή, δεν ήταν εφικτό να ακουστούν και να παρουσιαστούν όλα όσα έγιναν δια μέσου του προγράμματος κατά τη διάρκεια των 22 αυτών χρόνων «πορείας» του στα θρακικά εδάφη και δη στα πιο απομακρυσμένα. Ωστόσο το καταληκτικό αυτό συνέδριο έκανε για τελευταία φορά, αυτό που από «γεννησιμιού» του το πρόγραμμα επιχειρούσε… Έδωσε φωνή σε όλους εκείνους τους συμπολίτες, ελληνόφωνους και τουρκόφωνους, που το «συνέθεσαν»  και εργάστηκαν για την επιτυχή πραγμάτωσή του. Τους συμμετέχοντες και συνεργάτες του προγράμματος στους οποίους το συνέδριο αφιερώθηκε. Ένα συνέδριο που δεν αποτέλεσε εξαίρεση στα «ταραγμένα νερά» που το πρόγραμμα ταξίδευε για 22 χρόνια.

Έκτοτε δεν έγινε τίποτα από πλευράς της πολιτείας για τη συνέχιση ή την εξέλιξη του προγράμματος ή της παρακαταθήκης που αυτό άφησε.

Μια παρακαταθήκη που η πολιτεία προς το παρόν επιλέγει να αγνοεί, η οποία για τον θρακιώτικο πληθυσμό αλλά και τους ανθρώπους του προγράμματος παραμένει ακόμα ζωντανή, ως άλλη φωνή αν μη τι άλλο.

Αυτή την παρακαταθήκη μοιράστηκε η μια εκ των δύο «πρωταγωνιστριών», υπό την έννοια της έμπνευσης και υλοποίησης του ΠΕΜ, η κ. Θάλεια Δραγώνα με τον κ. Χαράλαμπο Πουλόπουλο, στην εκπομπή «Μαθήματα Αναπνοής» που εκπέμπει κάθε Δευτέρα από το «Ράδιο Παρατηρητής 94fm» και το “Beton Art Radio”.

Θάλεια Δραγώνα λοιπόν, υπό την ιδιότητα της ομότιμης πλέον καθηγήτριας Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τα «μαθήματα αναπνοής»  που οι πλούσιες εμπειρίες ζωής τής χάρισαν… Αυτές που μας εγγράφουν και στην περίπτωση της κ. Δραγώνα είναι ιδιαίτερα πλούσιες… Από τα προσφυγικά και μεταναστευτικά τραυματικά βιώματα της οικογένειάς της μέχρι την Παλαιστίνη, το Γκάζι και το ΠΕΜ, ως εκπαιδευτικού που επιθυμεί να γεφυρώνει και να θεραπεύει διαφορές, αλλά και ως ειδικής γραμματέα Υπουργείου όπου η αλήθεια της εργασίας οικείωσης του «άλλου» αντιμετωπίστηκε ως «εχθρική» προς την κοινωνία, και μέχρι τις μέρες μας, για  το πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος σήμερα που πρέπει να ψάξει να βρει το νόημα της αποστολής της εκπαίδευσης στο σμίξιμο ψυχής και λογικής.

Θάλεια Δραγώνα όμως…

«Οι επιλογές της ζωής μου ήταν πάντα επιλογές που θα γεφυρώνουν, θα συναντούν τον άλλον»

Χ.Π.: κ. Δραγώνα έχετε κάνει πολλά πράγματα και πιστεύω ότι υπάρχει ένα νήμα που τα συνδέει μεταξύ τους…
Θ.Δ.
: Ασφαλώς και δεδομένου του τίτλου της εκπομπής ίσως είναι η σωστή στιγμή να κάνω μια αναδρομή, γιατί έχουν κλείσει διάφοροι κύκλοι. Πλέον είμαι Ομότιμη Καθηγήτρια, έκλεισαν 22 χρόνια στη Θράκη, άρα μεγάλοι κύκλοι της ζωής μου έφτασαν στο τέλος. Είναι λοιπόν μια στιγμή αναστοχασμού για το τι έκανε κανείς στη ζωή του, και τι ήταν και το νήμα που τα συνέδεσε.

Χ.Π.: Για να πιάσουμε το νήμα αυτό. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, πριν από εσάς…
Θ.Δ.:
Ο πατέρας μου ήταν προσφυγόπουλο από τη Σμύρνη. Ήταν τριών χρονών όταν ήρθε και αποτελούσε το μικρότερο παιδί από τέσσερα στην οικογένεια. Αυτή η εμπειρία με έναν τρόπο έχει μια ρίζα μέσα μου πολύ ισχυρή. Ξέρουμε ήδη από την ψυχολογία, ότι η πρώτη και η δεύτερη γενιά, δύσκολα επεξεργάζεται ένα τέτοιο τεράστιο τραύμα. Συνήθως κλείνεται μέσα στον θρήνο ή στη σιωπή. Είναι η τρίτη γενιά που μπορεί  να πάρει απόσταση και να επεξεργαστεί αυτού του είδους τη βιογραφία. Προσωπικά νομίζω ότι κάπως αργά άρχισα να καταλαβαίνω τη σημασία που είχε για μένα, ωστόσο κάποια στιγμή κοίταξα πίσω τις επιλογές μου και είδα ότι υπήρχε κάτι βαθιά ριζωμένο και σε άμεση σχέση με το πώς καταφέρνουμε να γεφυρώσουμε το χάσμα που δημιουργείται μέσα από τα εθνικιστικά και ρατσιστικά μίση. Πώς μπορούμε να γεφυρώσουμε τις συγκρούσεις και τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να ζήσουν οι άνθρωποι απλώνοντας ο ένας το χέρι στον άλλον. Θα πρέπει ν’ ακούγεται αφελές, δεν μιλάω όμως για τα μεγάλα εθνικά θέματα, δεν έχω αρμοδιότητα για κάτι τέτοιο, μιλάω στο μέτρο της ζωής ενός ανθρώπου. Οι επιλογές μου ήταν πάντα υπέρ του διαλόγου, της αλληλοκατανόησης, επιλογές που γεφυρώνουν, που συναντούν τον άλλον, βρίσκουν τρόπους για να μπορέσουν οι άνθρωποι να συνυπάρχουν, να συνεργάζονται…

«Η περιχαράκωση στη Θράκη από τη μεριά της μειονότητας είναι διπλή»

Χ.Π.: Οι ιστορίες αυτές, των προηγούμενων γενεών σας επηρέασαν;
Θ.Δ.:
Από την πλευρά του πατέρα μου είναι η Σμύρνη, από τη μεριά της μητέρας μου, με καταγωγή από την Πελοπόννησο, στη στροφή του προηγούμενου αιώνα η γιαγιά μου βρέθηκε μετανάστρια στην Αμερική. Άρα στην οικογένειά μου υπάρχουν οι μετακινήσεις και σίγουρα υπάρχουν και οι τραυματικές μετακινήσεις, γιατί ακόμα και οι μετανάστες τότε βίωσαν ένα τεράστιο τραύμα. Όταν το έφερε η τύχη να ασχοληθώ με τη Θράκη, όλα όσα συνάντησα «μιλούσαν» μέσα μου. Μια κοινωνία χωρισμένη, μια ομάδα «δεύτερης κατηγορίας», μακρόχρονη δυσκολία ένταξης και το πιο δύσκολο: η σύγκρουση δυο εθνικισμών. Επικεφαλής δύο σκληρές ηγετικές ομάδες τόσο στη μια πλευρά όσο και στην άλλη.    Ευτυχώς αμφότερες μειοψηφίες, αλλά η μια αδιάλλακτα αντιμέτωπη με την άλλη και στη μέση όλος αυτός ο κόσμος, ο καθημερινός που ζητάει καλύτερη μοίρα, μόρφωση, ένα επάγγελμα ισάξιο με την πλειονότητα κ.ά. Ζητάει ίσες ευκαιρίες.  Θυμάμαι όταν είχα πρωτοπάει έναν καημό—  να μπορεί κάθε Θρακιώτης ν’ ανοίξει μαγαζί στην παραλία, κάθε πολίτης… Η μειονότητα δεν πήγαινε το καλοκαίρι στην παραλία στα ίδια μέρη με την πλειονότητα. Ήταν περιχαρακωμένη. Η περιχαράκωση στη Θράκη από τη μεριά της μειονότητας είναι διπλή. Από τη μια μεριά τη «σπρώχνει» να περιχαρακωθεί η πλειονότητα, και από την άλλη η ίδια η μειονότητα περιχαρακώνεται, γιατί μέσα σε αυτή την περιχαράκωση προστατεύεται. Άρα αυτά τα τείχη ανάμεσα στην πλειονότητα και τη μειονότητα πώς θα μπορούσαν να ραγίσουν, να πέσουν; Θα ήταν αλαζονεία αν είχαμε τη φιλοδοξία να τα κάνουμε να πέσουν, ωστόσο για εμάς το μεγάλο στοίχημα ήταν τουλάχιστον να ανοίξουμε κάποιες τρύπες σε αυτό το τείχος. Η δουλειά που κάναμε ήταν δουλειά του Υπουργείου Παιδείας, με χρήματα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου, από το ΕΠΕΑΚ και στη συνέχεια ΕΣΠΑ. Είχε λοιπόν να κάνει με την εκπαίδευση αλλά και την ένταξη. Με λίγα λόγια ο στόχος της εκπαίδευσης ήταν οι άνθρωποι αυτοί να γίνουν ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Η δουλειά μας με τη γλώσσα είχε στόχο: οι άνθρωποι αυτοί που δεν έχουν φωνή  —γιατί αν δεν ξέρεις τη γλώσσα του τόπου δεν έχεις φωνή—  να μπορούν με τα ελληνικά να αποκτήσουν φωνή. Η φωνή είναι διεκδίκηση, είναι επικοινωνία, είναι τα πάντα.

Χ.Π.: Είχατε όμως εμπλακεί και σε άλλες προσπάθειες για να γίνουν κατανοητές οι διαφορές, να υπάρξουν σημεία σύγκλισης…
Θ.Δ.:
Σε πολλές προσπάθειες. Στις αρχές του ’90 κάναμε την προσπάθεια στην Αθήνα. Δουλέψαμε στο Γκάζι, σε ένα σχολείο που είχε 65% εσωτερικούς μετανάστες από τη Θράκη, και άρα ήταν σχολείο που τα παιδιά ήταν όχι στο περιθώριο, αλλά στο καλάθι των αχρήστων. Σε αυτό το μικρό σύστημα, κάναμε μια προσπάθεια με πολύ άξιους συνεργάτες που μας ακολούθησαν και στη Θράκη, ώστε να διαρραγεί αυτή η περιθωριοποίηση των παιδιών. Ακολούθησε ένα φιλόδοξο σχέδιο που αφορούσε εκπαιδευτικούς από την Ελλάδα, την Τουρκία, το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Το πρόγραμμα αυτό λεγόταν «Τέσσερις χώρες, δυο συγκρούσεις», χρηματοδοτημένο κι αυτό από την Ε.Ε. και δουλέψαμε με εκπαιδευτικούς εκατέρωθεν, για το πώς μπορούν να γιορτάζουν με έναν εναλλακτικό τρόπο τις εθνικές γιορτές, όπου η νίκη του ενός είναι η ήττα του άλλου. Το ίδιο συμβαίνει με εμάς και την Τουρκία και το ίδιο με τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους. Δουλέψαμε μαζί τους δυο χρόνια. Η τελευταία μας συνάντηση ήταν στη Βηθλεέμ, το μόνο μέρος που μπορούσαν να πάνε οι Παλαιστίνιοι και ήταν δυστυχώς μια πολύ «καυτή» εποχή, ένα μήνα πριν τη δεύτερη Ιντιφάντα, και ένοιωθες ότι ερχόταν η έκρηξη. Ο τρόπος που αυτοί οι εκπαιδευτικοί εκπαιδεύτηκαν και μετά δούλεψαν ήταν πολύ ξεχωριστός, ένα μάθημα και μια άσκηση συμβίωσης εξαιρετική.

«Η ζωή στη Θράκη επί 22 χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολη• από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα»

Η ζωή στη Θράκη επί 22 χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα. Γινόντουσαν εντυπωσιακά πράγματα. Βλέπαμε τα παιδιά να αυξάνουν τη συμμετοχή τους στο σχολείο, να μειώνεται η σχολική διαρροή (όχι μόνο από μας, αλλά μέσα από έναν συνδυασμό παραγόντων). Βλέπαμε γυναίκες να έρχονται και να ζητούν να μάθουν ελληνικά, να φεύγουν από το σπίτι τους και να αισθάνονται ότι κάνουν κάτι για τον εαυτό τους σε σημείο που στην πρώτη φωτογραφία που βγάλαμε σε ένα μικρό ορεινό χωριό—από τα μαθήματα αυτά, στα οποία ήρθαν με δυσκολία, γιατί δεν τους άφηναν οι άντρες τους—  οι γυναίκες κάνουν το σήμα της νίκης. Είχαν κατακτήσει κάτι πολύ σπουδαίο.
Η δουλειά αυτή ήταν γεμάτη κατακτήσεις, αλλά δύσκολη. Όπως ήταν δύσκολη και η επικοινωνία, οι εντάσεις πολλές, τα υπόγεια «ρεύματα» πάρα πολλά. Η αλλαγή της πολιτικής της Τουρκίας το 2015  που έφερε μεγάλες δυσκολίες, οι ελληνικές κυβερνήσεις που αλλάζανε και η κάθε μια είχε δικό της προσανατολισμό, παρόλο που πρέπει να πω ότι όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν, από το 1997 μέχρι το 2019, συνέχισαν αυτό το έργο και το συνέχισαν με την ίδια ομάδα. Με μας που δεν ήμασταν πάντα οι αγαπητότεροι σε όλες τις κυβερνήσεις. Το συνέχισαν όχι πάντα με το ίδιο στίγμα, αλλά έχουμε καταθέσει πολύ κόπο, ιδρώτα και πολλή αγάπη για τον τόπο και η πρότασή μας στις αξιολογήσεις έπαιρνε ψηλότερη βαθμολογία.

Χ.Π.: Και ορισμένες φορές γίνατε και ενοχλητικοί για κάποιους…
Θ.Δ.:
Στη Θράκη είχαμε δύο ακραίους πόλους ισχυρότατους, οι οποίοι δεν θέλουν στο βάθος αυτή τη «συνάντηση», αυτή τη διασταύρωση. Θέλουν επικράτηση. Το πώς θα μετατρέψεις τις καταναγκαστικές σχέσεις εξουσίας σε συνεργασία, είναι το μεγάλο στοίχημα. Τουλάχιστον αυτό υπήρξε και εξακολουθεί να είναι το μεγάλο στοίχημα της δικής μου ακαδημαϊκής ζωής: πώς μπορούμε να μετατρέψουμε τις καταναγκαστικές σχέσεις σε συνεργατικές.

«Όταν μια ομάδα πολιτών “στριμώχνεται”, οι αρχές του τόπου πρέπει είναι εκεί, δίπλα τους»

Χ.Π.: Σήμερα τι γίνεται στη Θράκη; Τι κάνετε;
Θ.Δ.:
Σήμερα δεν κάνουμε τίποτα. Τον Αύγουστο του 2019  ολοκληρώσαμε τα 22 χρόνια και δυστυχώς το Υπουργείο Παιδείας δεν πήρε καμία πρωτοβουλία να συνεχίσει τη δουλειά. Όχι με εμάς  πλέον μετά 22 χρόνια, αλλά δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον ούτε καν να ενημερωθεί. Το Υπουργείο όφειλε τουλάχιστον ν’ ακούσει την εμπειρία και τις προτάσεις μας, τουλάχιστον να ξέρει τι έγινε επί δύο δεκαετίες. Έτσι, σήμερα στη Θράκη δεν γίνεται τίποτα για την εκπαίδευση της μειονότητας, σε μια στιγμή που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, γιατί οι συγκρούσεις μας με την Τουρκία, στο διεθνές σκηνικό «στριμώχνουν» τα μέλη της μειονότητας. Η χώρα τους πρέπει να τα βοηθήσει να διαχειριστούν με ισορροπία τη διπλή (και για ορισμένους πολλαπλή) ταυτότητά τους. Όταν μια ομάδα πολιτών στριμώχνεται, οι αρχές του τόπου πρέπει είναι εκεί, να μπορούν να είναι μια μεγάλη αγκαλιά γι’ αυτούς, να τους ακούν, να τους βοηθούν, να είναι δίπλα τους στη δύσκολη στιγμή.

Χ.Π.: Εσείς πώς τους «αγκαλιάσατε» δια μέσου του προγράμματος;
Θ.Δ.:
Η παρουσία μας στη Θράκη αφορούσε μια πολύπλευρη εκπαιδευτική παρέμβαση, εντός και εκτός του σχολείου. Εντός δημιουργήθηκαν σχολικά βιβλία για τα μειονοτικά σχολεία που διδάσκονται από το 2000 και τα τελευταία χρόνια έγιναν αντικείμενο σύγκρουσης, επί χρόνια γίνονταν συστηματικές επιμορφώσεις των εκπαιδευτικών, διαμορφώθηκε εκπαιδευτικό υλικό άλλου τύπου, όπως ηλεκτρονικά παιχνίδια, μαθησιακά εργαλεία κ.ο.κ. Αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία είναι ότι κάναμε δέκα κοινοτικά Κέντρα στήριξης του προγράμματος, στις πόλεις αλλά και σε μικρότερους οικισμούς, που λειτούργησαν σαν ένα καταπληκτικό κύτταρο εκτός σχολείου. Κέντρα που λειτουργούσαν 7 ημέρες την εβδομάδα, όπου μπορούσαν τα παιδιά απογεύματα και Σαββατοκύριακα να κάνουν μαθήματα ελληνικής γλώσσας. Στα Κέντρα εγκαινιάσαμε για πρώτη φορά μαθήματα σε ηλεκτρονικό υπολογιστή, ένα σπάνιο αγαθό την εποχή εκείνη. Έπαιξε σπουδαίο ρόλο ο υπολογιστής και τα ηλεκτρονικά παραμύθια και τα μαθησιακά παιγνίδια στο να μάθουν τα παιδιά ελληνικά. Εκτός από μαθήματα στα Κέντρα δημιουργήσαμε ομάδες νέων, δημιουργικά εργαστήρια και projects συνύπαρξης νέων της μειονότητας και της πλειονότητας, κατασκηνώσεις το καλοκαίρι με πολλές πρωτοβουλίες που ξεκινούσαν από τα ίδια τα παιδιά. Είχαμε τέσσερις κινητές μονάδες που πήγαιναν καθημερινά και στους πιο απομακρυσμένους οικισμούς, κι έκαναν μαθήματα σε παιδιά  —αργότερα και σε γονιούς, ιδίως μητέρες.  Ήταν πολύ σημαντικό γι΄ αυτά τα παιδιά να φτάνει ένα βαν γεμάτο βιβλία, λάπτοπ, παιχνίδια, εμψυχωτές και δασκάλους στο απομονωμένο χωριό τους.

Το έργο λοιπόν ήταν μια συνάντηση με την εκπαίδευση και την πολιτισμική διαφορά. Ένας εναλλακτικός τρόπος εκπαίδευσης μέσα και έξω από το σχολείο.
Μια εκπαίδευση νοηματοδοτημένη. Αυτό το νόημα που νομίζω πως λείπει από το σχολείο. Αυτό το νόημα που νομίζω πως εκκρεμεί γιατί όλες οι αναγγελίες αλλαγών στην εκπαίδευση, από την όποια κυβέρνηση, γίνονται χωρίς καμία να βάζει πραγματικά το δαχτυλάκι της  στη λέξη νόημα. Στο πώς δηλαδή θα μπορέσει αυτό που μαθαίνουμε να είναι νόημα ζωής για τα παιδιά, για το τώρα και το μέλλον. Δεν μπορούμε να μάθουμε, αν αφήνουμε την ψυχή μας στο σπίτι και πηγαίνει στο σχολείο μόνο το μυαλό. Άρα θα έπρεπε να αναζητούμε το πώς το συναίσθημα και η σκέψη θα απαρτιωθούν, ώστε η γνώση να αξίζει να τη μάθουμε και να μας εμπνέει, να μας κινητοποιεί για να δούμε τη ζωή μας αλλιώς, για να κάνουμε πράγματα αλλιώς, κάθε γενιά καλύτερα.

«Στο Υπουργείο Παιδείας δεν ήμουν ο  επικίνδυνος εχθρός που κατασκευάστηκε• προσπαθούσα να βρω λύσεις σε θέματα που μας διχάζουν»

Χ.Π.: Την περίοδο 2009-2010 διατελέσατε Ειδική Γραμματέας Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Θ.Δ.:
Ήταν ένα «σάλτο» έξω από το Πανεπιστήμιο, γιατί δεν είχα σκεφτεί ποτέ να εμπλακώ με την ενεργή πολιτική, αν και η Θράκη, όλα όσα σας ανέφερα πριν ήταν απολύτως πολιτικά. Σε κάθε περίπτωση η μαχόμενη πολιτική δεν ήταν κάτι που το είχα σκεφτεί ποτέ, ανταποκρίθηκα όμως σε μια πρόταση που μου έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου και σκέφτηκα να το δοκιμάσω. Δεν ήταν για μένα γιατί δεν συνάντησα στην πολιτική καμία από αυτές τις προϋποθέσεις για τις οποίες μίλησα πριν. Μπορεί να υπάρχουν, αλλά εγώ δεν τις συνάντησα ποτέ. Πάντα πιστεύω στη δουλειά της ομάδας και στη συνεργασία. Στην πολιτική η ομάδα είναι ανύπαρκτο πράγμα. Ο ένας είναι έτοιμος να κατασπαράξει τον άλλον. Γίνονται πολλές ομαδικές διεργασίες, υπάρχουν για παράδειγμα πολλές επιτροπές της Βουλής, αλλά στην πραγματικότητα είναι άδειες από την ουσιαστική ομαδική διεργασία. Δεν αισθάνθηκα λοιπόν ότι εκεί είχα κάτι να προσφέρω. Και επειδή με κατατρέχει ο χαρακτήρας της «καλής μαθήτριας», έκανα τη δουλειά με πολλή επιμέλεια, αλλά ποτέ δεν με  απογείωσε. Και βέβαια κάποια στιγμή βρέθηκα σε έναν κυκλώνα φοβερών επιθέσεων. Εκείνη την εποχή στο Κοινοβούλιο δεν είχαμε τη Χρυσή Αυγή, είχαμε όμως το ΛΑΟΣ που ιδεολογικά ήταν το ίδιο πράγμα. Με έβαλε στο μάτι και με αλάλιασε. Βρέθηκα να με χτυπάνε απ’ όλες τις μεριές, μια και οι ακροδεξιές ιδέες «τέμνουν» οριζόντια τα κόμματα, βρίσκουμε δηλαδή εθνικιστικές και ακραίες φωνές παντού, άρα και στο κόμμα που υπηρετούσα. Δεχόμουν απειλητικά μηνύματα, γυρνούσα σπίτι από το Υπουργείο και με έπαιρναν τηλέφωνο απειλώντας με ότι «θα πεθάνω»… μέχρι και διαδήλωση έγινε από το ΛΑΟΣ το Δεκέμβριο του 2009 με αντικείμενο ένα πρόσωπο και ένα σύνθημα: «Έξω η Δραγώνα από το Υπουργείο Παιδείας».

Χ.Π.: Στο Υπουργείο παρόλα αυτά κάνατε έργο…
Θ.Δ.
: Στο Υπουργείο είχα μεγάλη γκάμα υποχρεώσεων, γιατί είχα την τύχη η θέση μου τότε να εμπεριέχει και τον εκπαιδευτικό σχεδιασμό.  Η Υπουργός λοιπόν μου έδωσε τη δυνατότητα να σχεδιάσω αυτό που ονομάσαμε «νέο σχολείο». Να φτιάξουμε νέα προγράμματα σπουδών σε όλα τα μαθήματα με μια νέα προσέγγιση. Με το τότε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο κάναμε ένα πολύ αξιόλογο έργο το οποίο ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε. Για μένα πολύ ενδιαφέρον αντικείμενο της δουλειάς μου ήταν  η διαπολιτισμική διάσταση που αφορούσε την εκπαίδευση των παιδιών μεταναστών, Ρομά και φυσικά της μειονότητας της Θράκης. Είχα βέβαια αποχωρήσει από το πρόγραμμα αναλαμβάνοντας θέση στην πολιτική ηγεσία. Οι εκπαιδευτικές παρεμβάσεις που σχεδίασα τότε νομίζω ότι ήταν ουσιαστικές με κοινό παρονομαστή την αντιμετώπιση του άλλου, τη συνάντηση με τον άλλον. Η εκπαίδευση των παιδιών που έχουν διαφορετική γλώσσα, θρησκεία και διαφορετική εθνοπολιτισμική ταυτότητα εξακολουθεί να είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα που απασχολούν την εκπαίδευση σήμερα. Στο Κοινοβούλιο ένας απλός βουλευτής έχει πολύ μικρή δύναμη. Στο Υπουργείο  όμως ήταν αλλιώς. Προσπάθησα να κάνω πράξη νέες ιδέες, αναγκαίες στις νέες συνθήκες. Αλλά ήμουν στριμωγμένη, και κατ’ επέκταση παροπλισμένη, διότι προβάλλανε μια κατασκευασμένη εικόνα για μένα η οποία δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια. Δεν ήμουν ο  επικίνδυνος εχθρός που κατασκευάστηκε, προσπαθούσα να βρω λύσεις σε θέματα που μας διχάζουν.

google-news Ακολουθήστε το paratiritis-news.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.